Σαν σήμερα πριν από 164 χρόνια στις 8 Μάρτη 1857 οι εργάτριες στην κλωστοϋφαντουργία της Νέας Υόρκης ξεσηκώθηκαν για τις απάνθρωπες συνθήκες εργασίας, τους χαμηλούς μισθούς, την τρομοκρατία και την κακοποίηση στους χώρους δουλειάς.
Αποφάσισαν να πάρουν τη τύχη τους στα χέρια τους. Ύψωσαν τη φωνή τους απέναντι στην εργοδοσία και το κράτος της. Είπαν φτάνει πια! Έως εδώ! Πήραν πανό και πλακάτ και ξεχύθηκαν στους δρόμους να διεκδικήσουν μια καλύτερη ζωή
Η μέρα εκείνη πνίγηκε στο αίμα. Όμως ο δρόμος είχε ανοίξει.
Τα επόμενα χρόνια γυναίκες σε όλο τον κόσμο βγήκαν στους δρόμους. Οι μάχες για τα δικαιώματα των γυναικών ήταν πολλές και σκληρές και οι περισσότερες βάφτηκαν με αίμα.
Το 1900 οι γυναίκες εργάτριες άρχισαν να συγκροτούν τα πρώτα σωματεία και τα επόμενα χρόνια βρέθηκαν να πρωταγωνιστούν στις εργατικές κινητοποιήσεις και απεργίες. Να συμμετέχουν ενεργά σε όλους τους μεγάλους ταξικούς αγώνες.
Η 8η Μάρτη καθιερώθηκε παγκόσμια ημέρα της γυναίκας μετά από πρόταση της Κλάρας Τσέκιν αφιερωμένη στους αγώνες των γυναικών για τα δικαιώματα τους στην εργασία, για την ισότιμη θέση τους στην κοινωνία.
111 χρόνια μετά από την καθιέρωση αυτής της μέρας το μήνυμα της παραμένει ζωντανό και επίκαιρο γιατί η ανισοτιμία της γυναίκας ζει και βασιλεύει.
Παρά τις κατακτήσεις που κατάφερε το εργατικό κίνημα και οι αγώνες των γυναικών βλέπουμε ακόμα και σήμερα απαράδεκτες συμπεριφορές απέναντι στις γυναίκες που φτάνουν μέχρι την ενδοοικογενειακή βία, τη σεξουαλική παρενόχληση, το βιασμό. Φαινόμενα που παραβιάζουν τα θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών.
Οι γυναίκες και σήμερα βιώνουν τη βία των αντιλαϊκών πολιτικών όλων των αστικών κυβερνήσεων, βιώνουν την εργοδοτική βία και την κρατική καταστολή όταν αγωνίζονται για τα σύγχρονα δικαιώματα τους στην εργασία, στη μόρφωση, στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση. Ζουν τον εφιάλτη της ανεργίας ή εργάζονται χωρίς ΣΣΕ και δικαιώματα. Άλλες βιώνουν τη βία της απόλυσης λόγω εγκυμοσύνης.Είναι βία να οδηγούν τίς γυναίκες σέ σύνταξη στα 67. Αυτές πού δουλεύουν σκληρά και πού έχουν στηνπλάτη τους και όλα τα βάρη της οικογένειας.
Τώρα παίρνουνμέτρα για να χτυπήσουν τη συμμετοχή στα εργατικά σωματεία, το δικαίωμα στην απεργία, στη συνδικαλιστική δράση γιατί μας θέλουν απομονωμένες και φοβισμένες. Τους λέμε λοιπόν ότι όσα μέτρα και να πάρουν δεν θα καταστείλουν τους αγώνες μας. Η κρατική και εργοδοτική βία δεν θα μας κλείσει το στόμα.
Ο αγώνας για το μέλλον το δικό μας και των οικογενειών μας πρέπει να μας βρει δυνατές και μαχητικές. Να συνεχίσουμε τους αγώνες των εργατριών του προηγούμενου αιώνα που έδωσαν το αίμα τους για να ζήσουμε εμείς καλύτερα.
Σήμερα στον 21ο αιώνα που υπάρχει τέτοια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δεν ανεχόμαστε τίποτα λιγότερο από την πλήρη κάλυψη των αναγκών μας δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτα λιγότερο από αυτό που θα εξασφαλίσει την ισοτιμία μας. Δεν ανεχόμαστε εμείς πού δουλεύουμε στα ξενοδοχεία και στον τουρισμό πού παράγουμε τεράστιο πλούτονα ζούμε με επιδόματα.
Για αυτό και παίρνουμε θέση στο συλλογικό αγώνα, μαζικοποιούμε το εργατικό λαϊκό κίνημα. Ατομικά κανένας δεν μπορεί να ξεφύγειαπό τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης.
Η πάλη των εργατών, του λαού, της νεολαίας ενάντια στις κοινωνικές διακρίσεις και σε κάθε κοινωνική ανισότητα, είναι η καλύτερη ασπίδα προστασίας της γυναίκας.
Γιατί αυτή η πάλη βάζει στο στόχαστρο τις ταξικές αιτίες που γεννούν τη βία, την καταπίεση και την εκμετάλλευση. Σε αυτή την πάλη μπαίνουν οι βάσεις για την ισοτιμία της γυναίκας.
Η 8η Μάρτη του 1857 δείχνει και σήμερα το δρόμο που πρέπει να βαδίσουν οι γυναίκες, είναι ο δρόμος της οργάνωσης . Είναι ο δρόμος της πάλης για να σπάσουμε τις αλυσίδες της σιωπής, της εκμετάλλευσης, της ανισοτιμίας.
