Ακούστε την εκπομπή του Σωματείου εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό σύστημα
Ακούστε την εκπομπή του Συνδικάτου Μετάλλου & Ναυπηγικής Βιομηχανίας Αττικής
Ακούστε την εκπομπή “Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά” με την Μαρία Καραπιπέρη
Για αποθήκευση των εκπομπών κάντε δεξί κλικ στο σύνδεσμο και επιλέξτε “Αποθήκευση ως…”
Ακούστε την εκπομπή του Κλαδικού Σωματείου Εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό σύστημα
Για αποθήκευση κάντε δεξί κλικ στο σύνδεσμο και επιλέξτε «Αποθήκευση ως…»
ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ FORTHNET – NETMED
(Αρ. Διαταγής Πρωτοδικείου 523/2013)
______________________________________
***Διώκουν τη συνδικαλιστική δράση για να μη βρουν αντίσταση στα σχέδια τους!***
Παίρνουνε τα μέτρα τους, Παίρνουμε τα δικά μας!
Συναδέλφισσες και Συνάδελφοι,
Η επίθεση της εργοδοσίας συνεχίζεται με προκλητικότερο τρόπο, με την απόλυση μέλους του ΔΣ του σωματείου μας. Πρόκειται για δίωξη της συνδικαλιστικής δράσης, ποινικοποίησης του αγώνα των εργαζόμενων για ένα καλύτερο αύριο. Οι μεθοδεύσεις της Forthnet δεν είναι μεμονομένες. Αντίστοιχες απολύσεις έγιναν και γίνονται και σε άλλες εταιρείες του κλάδου και γενικότερα. Είναι φανερό ότι μεθοδεύουν μεγαλύτερες επιθέσεις στα δικαιώματα μας και παίρνουν τα μέτρα τους απολύοντας πρωτοπόρους συναδέλφους. Συνάδελφοι, που το προηγούμενο διάστημα στάθηκαν πλάι μας για να διεκδικήσουν τη ζωή που μας κλέβουν, που διεκδίκησαν Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που διεκδίκησαν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας.
Η εκδικητικη, παράνομη και καταχρηστική απόλυση έχει ως στόχο να τρομοκρατήσει όλους τους εργαζόμενους, να περιορίσει τη συνδικαλιστική δράση, να μας περάσει το μήνυμα οτι όποιος σηκώνει κεφάλι, απολύεται. Μας θέλουν μόνους, ανοργάνωτους, χωρίς ισχυρό σωματείο για να μας κάνουν ο,τι θέλουν μπρος στις επικείμενες εξελίξεις. Να μη μιλάμε για τους πονοκεφάλους και τα μέτρα ασφαλείας, να μη μιλαμε για την κακοπληρωμένη εργασία, να μη μας περνάει απ’ το μυαλό ότι στο 2015 μπορούμε να διεκδικούμε την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών μας.
Ο εχθρός είναι εδώ λοιπόν συνάδελφοι, Έχει όνομα και επώνυμο, έχει νομικό οπλοστάσιο απο τις κυβερνήσεις που κυβέρνησαν και κυβερνούν, πατώντας σε αποφάσεις της ΕΕ. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε είναι εδώ. Την προηγούμενη εβδομάδα τέσσερις εργαζόμενοι από το εμπορικό πετάχτηκαν στον καιάδα της ανεργίας. Η τελευταία εβδομάδα του 2014 μοιάζει με την πρώτη του 2015. Η εβδομάδα πριν τις εκλογές όπως και η εβδομάδα μετά από αυτές έχουν την ίδια άνοστη γεύση για εμάς τους εργαζόμενους. Οι απολύσεις είναι εδώ και είναι δεκάδες! Οι επιχειρηματικοί όμιλοι που μαζί με τις εκάστοτε κυβερνήσεις και την ΕΕ πέρασαν τη θηλιά στον λαιμό μας, συνεχίζουν να θησαυρίζουν. Η εντατικοποίηση κλιμακώνεται. Σε όλα τα τμήματα η τρομοκρατία έχει γίνει καθεστώς. Προετοιμάζουν τη νέα σφαγή στα δικαιώματά μας και μας θέλουν συνένοχους σε αυτή! Καθημερινά γίνονται ατομικές ή ομαδικές συναντήσεις με προϊσταμένους, οι οποίοι με κορώνες περί ομαδικού πνεύματος και κοινού στόχου θέλουν να μας δέσουν χειροπόδαρα.
Η τρομοκρατία δε θα περάσει!
Απειθαρχούμε, παλεύουμε οργανωμένα μέσα από το Σωματείο μας.
Όλοι στον αγώνα να παρθούν πίσω οι απολύσεις των συναδέλφων μας. ΓΙΝΟΜΑΣΤΕ ΜΕΛΗ – ΣΥΣΠΕΙΡΩΝΟΜΑΣΤΕ στο ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΑΣ, τη βροντερή φωνή των εργαζόμενων. Ετοιμαζόματε να δώσουμε σκληρή μάχη για να κρατήσουμε τις θέσεις εργασίας μας, να προασπίσουμε και να διευρύνουμε τα δικαιώματά μας. Προετοιμάζουμε την 1η Γενική Συνέλευση της χρονιάς. Είμαστε σε μόνιμη επιφυλακή, σε αγωνιστική ετοιμότητα για να μην πληρώσουμε εμείς το μάρμαρο.
ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΧΑΡΤΙ ΑΠΟΛΥΣΗΣ
ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΑΣ
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
– Να μη χαθεί καμιά θέση εργασίας -Άμεση επαναπρόσληψη των απολυμένων – Να σταματήσουν οι απολύσεις και οι συνδικαλιστικές διώξεις.
– Υπογραφή Επιχειρησιακής Σύμβασης, να προσληφθούν από τη Forthnet όλοι οι επενοικιαζόμενοι συνάδελφοι, να μετατραπούν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου σε αορίστου για όλους τους εργαζόμενους, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, μισθοί και δικαιώματα με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας.
– Να προχωρήσει ο έλεγχος, που ξεκίνησε μετά τις καταγγελίες του Σωματείου, στους χώρους εργασίας και να παρθούν τα απαραίτητα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας που αντιστοιχούν στις ιδιαιτερότητες της δουλειάς μας.
Για το Δ.Σ:
Ο Πρόεδρος : Κων/νος Θεοδωρόπουλος Ο Γραμματέας : Κων/νος Ραουζέος
www.sefn.org E-mail :[email protected]
Queremos unir las voces, los idiomas y la cutlura de los griegos y de los inmigrantes. Creamos un coro de trabajadores.
Hacemos un llamado a todos los sindicatos, las comités populares, las uniones de los inmigrantes y todos aquellos que aman la canción a apoyar este intento e informar sus miembros.
La primera reunión tendrá lugar el sabado 28 de febrero en PAME (5b Agias Filotheis)
Más informacion: 210 3301847, 2103301842, 6949121984
We want the voices, the languages, the cultures of Greek and Migrants to meet. We create a workers’ Choir
We call the trade unions, people’s committees and immigrants unions, as well as all those who love workers’ song and support the action of the class trade union movement to inform their members and friends
First meeting will take place on Saturday, February 28
-Agias Filotheis, 5b, PAME
For more information
Tel: 210 3301847, 2103301842, 6949121984
Introduction to the Meeting of The National Committee of PAME
We discuss today a few days after the government change, to program and plan our action for the next period. In these circumstances we should understand the nature of the new developments so as not to underestimate the government change and the line for social cohesion, ie class collaboration.
It has started a well prepared propaganda campaign by the government that seeks to convince that it has nothing to do with the previous governments. We need good monitoring of the overall government policy and its maneuvering, as well as the developments in each sector. We must not lose the main issue, that is, what is the main character of the government; that it came to help, to take all measures necessary for the capitalist recovery and profitability of the monopolies, for the manipulation of the workers.
The government is using the hopes and expectations of the workers trying to easily pass its plans, promoting a new agreement with their “partners” calling the new Memorandum, Agreement and the troika an institutional monitoring and surveillance mechanism.
The coalition government has launched a negotiation for a new program, with some changes, seems to lead to a compromise that will mean new measures against workers, continuation of Calvary.
Currently the negotiations of the Government are within the EU context, within a general war of competing interests that exists in the euro area and the EU and with the direct and active intervention of the USA. It is naive to believe that Obama’s statements, who represents those who have butchered the world, suddenly was sympathetic for workers’ living conditions. The bottom line is that there is a war of interests of states, business groups, on who will come out as winner from the crisis and from its development or at least who will loose the less. And this confrontation involves managing debt and the mixture of management policy. Certainly there are forces such as France, Italy, the US, who are seeking relaxation of austerity through the so called restrictive policy. This relaxation is to save resources, which will be given as aid in capital investment, to enhance the profitability and competitiveness of the Capital.
What do they negotiate about?
To increase wages and pensions?
To improve social services in health, education, workers?
This must be clear. And of course in this confrontation the Greek government is involved, taking sides. The bottom line is that the next day there will be a program. This program if its called something else and not Memorandum or if it is not supervised by employees of Troika but by the surveillance mechanisms, the EU has created, that is not a change in favor of the people.
In its Program Declarations, the new government tried with the constant references to pride and dignity to hide the credentials it gave to the EU and big business. To hide the poverty and the crumbs that promises to the workers who have lost most of their rights.
It is therefore necessary to further strengthen in the working class and the youth, the movement, the line of counter-attack and struggle for another type of development for the working class and the people. The line opposed to the capitalist path of development, the EU and the policy that cultivates submission and passive waiting.
The working class, the movement must resolutely repel the false slogans for “national unity and pride”. Patriotism for us is the right of the people and not the interests of the capitalists. Criterion for us is to meet the modern needs of the people and not the profits of capitalist enterprises. We are two different worlds.
The people, the working class movement should be neither spectator nor applauders of the negotiations between the bosses, not to get trapped in the plans of the capital for new memorandums and negotiations. Contrary, we must be protagonist fighters for our rights, to cover the losses and today’s demands for changes, for another path of development.
The working class and its movement have no interest in supporting government policy for the new “memoranda” if they are called “proud”. Without demanding pressure, without class struggle there is no prospect, no hope.
The confrontation line, therefore, is specialized in the basic-general demands:
Coverage of all losses and rights
Struggle to meet the contemporary workers’ and people’s needs
Development for the people
We are not satisfied with some crumbs or charity. We demand, we claim everything that was stolen from us, everything we deserve.
Colleagues
The rise of SYRIZA (sosialdemocratic)-ANEL(far-rigth, nationalist) coalition-government into power sets new condtions for the trade union movement and forces us to substantially improve our work in the trade unions, to reconstruct, revitalize the movement. They will try to bring the trade union movement to meet the needs of the new government policy. Under the banners of social cohesion, consensus, social dialogues, they will reorganize the government and employers’ trade unionism to put obstacles in the rise of the class struggle and the strengthening of PAME. The reform of the political scene will affect the trade union movement. The processes will be accelerated. De facto will open the issue of for the leaderships in GSEE and ADEDY, Labour Centres, Federations.
Immediate and important task is the good and organized preparation of our forces for their congresses in federations, regional trade union centers, trade unions that have elections the next period. Elections should not be an issue of the last month. It is the peak of the activity for every trade union and the beginning of a new course where you have to judge the quality of our work and its links with the working class and the result of our work is the rise of class consciousness, in rallying forces, strengthening the class movement. In this direction we all agree, but in practice there are differences, problems and shortcomings are not addressed decisively.
It is the duty of all forces in a sector, taking into account that a positive contribution, changes correlations not only in one industry but also in general level. Do take into account that 2016 is the conference of GSEE, the Regional Trade Union Center of Athens, the Federation of Workers in Private Sector and many other Federations and Labour Regional Trade Union Centres. Our main goal should be the strengthening of the class pole, the clustering of new powers to go and win the majority of new unions.
Through this way we shape the conditions of the movement that we want; a strong workers movement that can stand as a wall of resistance, counter-attack against the state, the governments, the capital and the EU.
In this direction we have to fight against obvious weaknesses that make our work difficult.
It is crucial the matter how we process the line, the context of the struggle in every place and industry. Not a few times, is that the general framework of struggle and planning that helps to unify the fight, to rally forces, to target, to form conditions that promote the reconstruction, is getting lost or displayed as a banner and we continue to work on the beaten track with individual sectoral problems and individual problems that break out, cutting off, isolating, from the general issues that affect and create the individual problems in each sector. With greater concern we must think: How do we relate the general issues relating with the working class within each industry and its specifics, so as to raise the level of participation and promote the reconstruction of the workers’ movement. How do we destroy the line of other class collaboration; How do we reveal the line and the tactics of the governmental and employers’ trade unionism. In conclusion, how do we rally forces under the line of class struggle? For this general problem it is an obligation to help each Secretariat of PAME, in sector or region, to specify, to plan the intervention of our forces, to examine the progress of the work.
A central problem to solve is to open the conversation, to generalize the experience on how to prepare the general meetings, conferences by trade union and workplace. The workers’ meetings are a school where forces are trained, strengthen the ties among workers, are a means for changing correlations. That is why they are fought by the other forces.
Another issue to correct is the organized discussion, the meetings for the workers to express opinions, those involved in the demonstrations, in the collective processes. What is to blame for those meetings not being organised? Wherever they take place, there are positive results. It shows confidence in the working class.
We must also improve the relations of the Branch trade Unions with the work places. It is very important the Board of the TU to know, to have in front of them the entire industry and thus to be able to organize, order forces, especially within the monopoly groups. We must address weaknesses, opinions, attitudes that create obstacles in our work. There are trade unions that do not work, that the Board do not meet, reproducing general announcements, where the general meetings are unprepared, formal without making substantive discussion.
We must be more concerned about the situation of the movement in each prefecture. There is responsibility both in the central and the local secretariats. There are whole Counties without sectoral unions in key sectors while there are many TUs by enterprise, which in most cases their relationship with the employers, are provocative. In almost all cities there are Industrial Areas with thousands of workers and laborers, with problems, appalling working conditions, with hunger wages. Our intervention in most cases is inadequate or minimum. This serious problem is not solved by wishful thinking nor machina gods. This needs specialized action, perseverance and painstaking work and intervention to get the water in the ditch. Mostly it requires fighting against routine type of work and giving up in the face of difficulties.
Another issue that should concern us is the fragmentation of the trade union movement. There are prefectures with 2-3 Regional Trade Union Centres and similar is the situation in first level trade unions. There are also fake trade unions with fake elections that only serve at manufacturing representatives in service of the employers. A typical example is the Trade Union of Hotel Employees of Pyrgos that registered 600 members. After the intervention of our forces it could prove only 29. How do we intervene here then? How do you prevent such degenerative phenomena?
Colleagues,
The next period we must utilize well the rich experience of the work done for the National rally of PAME in November. The opening we made and the trade unions that took decisions of participation and that do not agree in everything with PAME. To single them out by sector, evaluate them for the future. To stabilize the discussion, debate, constant contact, giving them duties within the movement can expand our influence. The forces that attempted to complicate us, to prevent the rallying with the class movement were not vindicated. This shows that there are honest trade unions, unions that have open ears. In this direction we have to become more invasive, especially in youth. To open war union by union and isolate the employers’ people, create them obstacles.
The main and basic is building on the experience of that period is to maintain the initiative, not to wait for others, the GSEE and ADEDY. To continue with our own independent action plan, taking into account the new development.
We must continue with a single coherent action plan.
We start in any trade union, industry and region from what we won throughout this period (the opening, rallying, the new people, the steps in the formation of the social alliance, etc.). But it needs to be understood that the consolidation and expansion of these earned require new initiatives both centrally and locally by branch. At the rally there was a central core framework of demands. These remain with the necessary additions.
The forces of PAME must stand at the front and fight against the passive waiting and “solutions that will come from others” that is cultivated. To sound the alarm in every place. To fight the “reducing our demands” argument that will take us far behind our conquests and rights. The argument that says if the government “does at least a couple of things all is good” that is cultivated by the new government, and others. Do not accept the argument that the anti-peoples government policy will reveal itself if the forces of PAME do not do anything, without strengthening the struggle against the government and employers’ trade unionism, new and old, against the employers, if we do not develop action generally and by industry and place of work.
For the action plan
These developments and the need to reconstruct the movement impose dynamic interventions. Our needs, the needs of the workers and popular families are above all and at the forefront of our demands. These needs can not be always put on the bed of Procrustes, in each government change. They are specific, permanent and constantly evolving based on the developments of science, art, culture and wealth produced by our own work and they have a name.
It is the permanent and steady job for all and above all for our children today and tomorrow. Work with humane conditions, with restoration of stable working conditions and safety, to ensure trade union rights and freedoms. Minimum basis 5day, 8 hour-a-day, 40 hour-a-week.
Adequate salaries, wages and pensions that will cover the basic needs of our families, to ensure a decent standard of living and guaranteed by Collective Contracts.
Coverage undr social responsibility of our families’ basic needs in health, education, housing, special care for young couples and their children, women and the elderly.
Ensuring the necessary free time for rest, recreation, vacation with the necessary social infrastructure that will allow workers to participate in and enjoy the products of civilization that ourselves with our work we create.
These basic needs do not fit the rules and agreements of the EU, in old and new memorandums. These are tailored to the needs of the capital. EU is not our home. It is the home of the monopolies. It has constructed a strategy to shield their interests at the expense of the working class by smashing the basic rights and conquests of the workers. Those are inconsistent with the sovereignty of monopoly capital in each sector of economic and social life. Enough we have shed our blood, we suffered, us and our families for the few to get richer with our own sacrifices. The wealth they dominate and particularly the means of production is our stolen work. We can not continue along the same path. We must not be fooled again. We experienced many changes of government. And today, like its predecessors, it hides that our own sufferings, our own losses were turned into privileges for the few.
This system is rotten and in stark contrast to our needs, the needs of society for growth and prosperity for the benefit of the many, the people. It generates crises, wars, poverty, unemployment, permanent insecurity, increased exploitation. This system cannot be corrected, it does not change and he, who proclaims such objectives, as the current government and the parties supporting it, are not with the workers, they are against us.
Our needs require a different path of development for pro-people policy, against the EU commitments and the interests of the monopolies. For such changes we organize our forces and our alliance. Such a movement we are fighting to organize.
We need to further strengthen within the working class, the youth and the movement the line of the counterattack and rupture, opposed to the capitalist path of development, the EU and the policy that supports this way, of cohesion and passive waiting. Today are present and against the people the EU’s lasting memoranda, the objectives of competitiveness and of the new recovery in the profitability of capital, leading to higher bankruptcy of the people and can not solve the acute problems of the people, as unemployment. The coalition of SYRIZA – ANEL and other parties serving this unpopular road, try to embellish it in the eyes of the people.
From the point of the people’s interest we will deal with the government’s change. This means for us to intensify the efforts to reconsruct the movement. This specifically means to activate the trade unions, differentiate and free forces from the poison of the class collaboration, work for new forces to join the action with target to change the correlations. To repulse beliefs, strategies and linings under someone else’s flag, to reveal opinions and beliefs for “national pride and dignity”.
Our action for the next period must help so the workers won’t be trapped in the logic of negotiation, anticipation, tolerance and should not accept the crumbs that the government will be giving. They need to come to α conclusion. They need to emancipate.
At this base the forces of PAME must come forward to each and every demand to every industry and the working places. They must be at the front line for maters of raises, lay offs, reducing salaries. To organize interventions – fights, local, sectoral, in businesses and groups.
The working class owes no tolerance and no waiting to any government since we know to our flesh and blood that tolerance and waiting so far have lead us only into a waste of time for the working class and the capital, the monopoles are wining time. On the contrary we must be in constant alert for immediate response with massive demonstrations, with changing forms of struggle even a strike in front of the new agreement and the new memoranda no matter how they are called. To bring in front the slogan:”No more with the mockery. Capitalists should pay “.
The announcement of PAME “For the Immediate Demands of the Working Class” gives our basic direction and the line of struggle for the next days. It needs to be used well and to open conversations in an organized way from the top to the bottom, in working places, everywhere. The trade unions must quickly go to meetings wide and massive and have a meaningful conversation in Boards with a program for tours and meetings.
To work with the list of demands that we had at the demonstration in November 1st, of course with the addition of demands of every sector. Our opponent is the business groups and against them we should open a well planed war. It needs to be understood that the employers have the government and we have our program our demands. The confrontation with the forces of SYRIZA will be great, and it will be followed by attack against us. That’s why our presence is needed for everywhere, at the general meetings to be well prepared, careful, with arguments that they will reveal their true positions and will project our proposals with a complete way.
We must create the uprising of the demands of the working class. The workers should not accept any new anti peoples’ measures. They should not accept to live with crumbs. We must not let them be disappointed that might lead them to be conservative.
More specifically, suggestions for our action plan:
For social security – pensions – healthcare
From the policy statements of the government and also from the new Minister comes out that for the restoration of the losses that has happened in the years of memoranda these are claimed to be restored partially and depending on the recovery rate of the economy starting from the small pensions.
On the same time the basic structure that raised the retirement age at 67 years of age, that made “men and women equal“, that defined 40 years of insurance instead of 35 for the right for full pension, in conclusion that legalized work till old age and evaporated the savings of the Social Funds, will continue to exist with the new government.
Stronger and without any delay we must fight back the logic of “realism and competitiveness of the economy” as a requirement for the return of the losses.
To support the initiatives and struggles of the pensioners’ trade unions, who must quickly reestablish the list of demands for immediate restoration of the losses, for bringing back the 13th and 14th pension without any criteria of income etc. To have our eyes and ears open for the arrangements that might happen.
Industries that were hit from the attack against social insurance can’t be standi by with their hands crossed, ie construction workers. They are already programming interventions for the limits of retirement age. We have to see an intervention and initiatives from other industries as well.
It needs a steady front against privatizations, at the Professional Funds. The position of SYRIZA before and of course now as a government is the reinforcement of the Professional Funds. At the policy statements there wasn’t even one word for their future. Especially the industries that have experience must come forward with initiatives to reveal them, for example the medicine industry.
As we have said before the social insurance isn’t only about pensions. Bringing back the losses won’t be only about the wages. Beyond the statements of the government we must demand to open again the hospitals that were closed for the interest of the private ones. There should be absolutely no payment for health services. To hire people at the hospitals. Social insurance is also about the preventive health through the Health Centers and the conditions of Health and Safety at the workplaces.
To give back the reserves taking the money from the tax reliefs of the big capital had.
Finally, we suggest to go in to a workshop for the social insurance at April where we are going to discuss the positions and demands of the class-oriented trade union movement, for the social security system that we need.
For unemployment and the unemployed
Our demands on unemployment must be an key issue for all sectors and trade unions. To put in total our position for the relief and the needs of the unemployed starting from the demand for full cover and support of all the unemployed, with a raise (at 600€ meaning at the 80% of the minimum wage) and time expansion for the whole period of unemployment.
It’s a characteristic that even if the government is turning her propaganda to confront of the humanistic crisis there is lack of any statement for the situation of unemployment and how to deal with it, the raising for example of the of unemployment benefit, its expansion to all the unemployed, the time expansion of it, ext. on the contrary the dealing of poverty is continued through the “employment programs” and at the same time the only reference to unemployment was vague.
Based to the actions and the interventions we have developed through the past years, the trade unions should prepare the ground with announcements and callings to the new generations of workers that will come in 5 month-programs. These programs will begin in the next two months and are estimated that over 50,000 workers will be contracted through them in the public sector.
At the same time we must intensify our confrontation and demand to stop here and now with a law the unaccepted status quo with the outsourced workers and the slave trade offices. The drastic reduce that is announced by the new government doesn’t mean a thing. The only certain thing is that they promise they will continue the slavery.
It is multiplied the number of workers that they are for a long time unpaid and they demand accrued wages. Big Trade unions and Federations that are dealing with the most intensified problems (Metal workers – Construction workers – Lithographers) they should call to coordination with other sectors and industries for example sector that evolve contractors and leave the workers unpaid (cleaning). At the Employment Agency a big part of the part-time workers is still unpaid.
We must demand the abolition of all the laws that allow rodent-organizations (SCE-NGOs-VTC) to be able to control programs for the unemployed, to use the unemployed as a field for profits. At this direction we must see initiatives in every municipality from trade unions and local organizations with the people’s and unemployed committees that will demand reinforcement of the social structures. To exercise pressure to the prefectures and the government.
The previous time there where good and to the point interventions from the trade unions, with demands that where rallying the unemployed, uninsured and unpaid. We can reestablish this activity to every sector, going immediately in to meetings of the unemployed committees. Its sector must see the demands that will help to the rallying, the unity and participation.
The construction workers can and must take responsibility so they will be in the front line for raising demands for the flood protection, antiseismic, fireproofing works that answer to the modern people’s needs and at the same time they create thousands of jobs.
At the end because of the Easter holidays we should plan new events of solidarity in many forms that will help to come in touch with the unemployed, to rally them. Keep in mind the conversation we had at the Executive Secretariat for the issue of solidarity. We seek to create a movement that fights for its rights and doesn’t beg. Especially in the hundred of sectors that the workers are unpaid we have to take initiatives and in coordination with the industries.
About the income, National Collective Agreement and the sectoral Collective Contracts
The main point that we should start is the slogan “here and now the basic-minimum wage should be restored back to 751 euros by law. Nobody should work for less than 751 euros”. The statements of the minister of labour –as they have been specified during the outline of government policy- show clearly their intention as far as the basic wage is concerned. The profits of the companies and their needs are above all. The market should not be “frightened”, the state budget should not fail as the height of the basic wage affects various allowances (e.g unemployment benefit etc).Furthermore the government has announced that the basic wages of 751 euros will be gradually restored and on the basis of collective negotiations. Benefits to the employers will be given as well.
GSEE has already applauded the government, stressing that “its policy is on the right way”. The new governmental tradeunionism is being formed and it has already cheered for crumbs that might be given, bargaining with the employers about the minimum.
In total the government has no intention to restore the previous losses. They have been given to the capitalists as a gift. As the new ministers said the wages in the public sector will be freezed for the next period. In addition they talked about “austere life” and transferring the return of the new minimum wage in the future. All the above should be a “red flag” to the working people.
The new government in fact is giving time and space to the employers so they can get prepared in order to adjust, organize and escalate, in a better and mere flexible way, the attack against sectoral wages and labor relations.
Colleagues, have in mind that the return of losses does not have only to do with the wages. It has also to do with the restoring of the abolished rights (compensations, allowances, insurance rights, dismissals etc)
Through general meetings at each sector we –well prepared and with a plan- should bring back the demand of wage restoration to the level of 2009’s. Then we should start negotiations with the employers. It’s a hard and complicated fight. Time should not be wasted. The government has already given enough time to the business groups so they can organize and attack against the labour rights.
E.g The National Merchants Association (ESEE) statements are very illuminating as far as the demand of the 751 euros wage is concerned. Although they agree to its gradual restoration, they ask for various prerequisites such as new privileges and total moving of the sector wages(that are higher than the minimum) downwards. Nestle Industry is another example. In this atmosphere of an artificial euphoria Nestle has no problem to announce a wage reduction.
Privatizations
The privatization policy that the new government has just announced is in fact the continuation of the so far policy. Its form is different. Not direct privatization but indirect one. SYRIZA, in fact, is not against the privatization policy but only against the way it is going to happen. It is very crucial to start fighting against the core of this policy on behalf of the people’s needs. To be more specific, we should shed light on the fact that any kind of indirect privatization and the development consortia lead up to more profits for the capitalists and extra burden for the working people. Substructures (metro, highways etc) which have already privatized -apart from the extra loads for working people- have not brought no relief or regaining of losses. (reduction of fares, tolls etc). On the basis of the above we should put in the front line of our claims the following:
The struggle against any kind of privatization, direct or indirect
The abolishment of the legislation that sets free the privatization of the strategic sectors of economy (energy, telecommunication, transportation, tolls, fares)
Only public and unified bodies (healthcare system, education etc.)
Immediate and drastic price reduction of electricity, water, energy, transportation, telecommunication for all unemployed people and people in need
It is a cause of war any attempt to reduce the employers’ taxation for social security. Increase of the capitalists’ social security share.
Our forces in ports, shipbuilding industry and airports can take informing and coordinating initiatives.
About the 8th of March
Celebrations and common tours can be organized by trade unions and women’s associations. Key issue of our demands can be the restoration of the reducted age limit (5 years) especially at those sectors which employ women in large percentage.
About the 1st of May
On the 1st of May our two-month activities should reach a zenith. This effort should be seen as a step towards the rally of the trade-union movement. The activities and initiatives for the successful and mass participation of workers, unemployed and young people should be an important point for the preparation of working people’s counter-attack. The exact content and the slogan for this year’s 1st of May will be proposed shortly.
We should do specified and attentive job at Employment Agency’s schools, at apprentices and at students that do their practice. The demands should be those that help their joining the unions and their mass participation. We should also reveal the leading role of the working class in the class struggle, the potentialities of living a better life, in a different social-economic system.
We can take the following central initiatives for the celebration of May Day.
We can start all the procedures for the worker’s football championship. We should develop this kind of initiatives all over the places. We must try to have the participation of teams from working places and sectors. It is an appealing initiative that joins hundreds of workers, students and helps them come closer to their union.
For the 15 years of PAME and for the 1st of May we can hold a concert, during which international labour songs will be heard. It could be programmed for the 26th of April and we can invite foreign representatives. The development of educational and cultural work from the part of the trade unions is a very essential aspect of the ideological intervention and influence. It shouldn’t be underestimated since it helps working people come closer to each other and makes them more class conscious.
A performance with theatrical play on the 5th of April would be another important initiative.
The new government is going to bring a new trade union law. We must be alert and well prepared. There are signs that show a clear intervention in the life and the activities of trade unions.
We are getting prepared immediately after the 1st of May in order to organize wide mass activities and initiatives so as the working class and their allies to give a national response against the new antilabour agreements of the Capital/ E.U/ I.M.F / O.E.C.D The experience and the work we have done for the national rally on the 1st of November in 2014 will be valuable.
We must bring up for discussion our demands in the perspective of organizing a movement and an alliance that would be able to carry out victorious class fights. We are determined to confront all the difficulties and all those mechanisms that put obstacles in our strong effort to move forward to the rally of the labour and people’s movement to the reconstruction of the trade union movement. We are going to be present at all the everyday battles in order to give a relief to the urgent everyday problems. We must stand by working people in the trade unions, at every working place, at neighbourhoods, villages and associations.
We fight for the rallying of trade union movement against the capitalists’ profits. Their capitalistic crisis and their debts have cost us a lot. We don’t intent to pay again competitiveness. We are fed up with unemployment, the constant mockery and the crumbs from their table. We can’t tolerate the waste and the pillage of the productive capacities of our country. We could use them instead –that is our will- in order to live a proper life.
Having in mind these declarations and demands we must discuss about the initiatives and the measure we should take in order to activate new forces in each place, town, neighbourhood and village.
National Coordinating Committee of PAME
February 2015
Το ΠΑΜΕ από την ημέρα της ίδρυσης του μέχρι σήμερα δίνει όλες του τις δυνάμεις οργανώνοντας και συντονίζοντας τις προσπάθειες της εργατικής τάξης, των εργατικών σωματείων, των ομοσπονδιών, των εργατικών κέντρων για να αντιμετωπιστεί η επίθεση του κεφαλαίου, των πολιτικών του εκπροσώπων ενάντια στα δικαιώματα της εργατικής τάξης.
Το άνοιγμα που έχει κάνει το ΠΑΜΕ, η οργάνωση μεγάλων απεργιακών και άλλων κινητοποιήσεων το Πανελλαδικό Συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, η πραγματοποίηση πολύμορφων εκδηλώσεων για όλα τα προβλήματα των εργατικών λαϊκών οικογενειών, έχουν καταγράψει το ΠΑΜΕ σαν μια δύναμη που αγωνίζεται για τα συμφέροντα των εργαζομένων, για την οργάνωση τους, για τη συσπείρωση δυνάμεων για την απαλλαγή τους από τα δεσμά της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Μπορούμε να ανταποκριθούμε στις μεγάλες ευθύνες που έχουμε αναλάβει, μπροστά και στις νέες εξελίξεις που έχουμε με την κυβερνητική εναλλαγή. Μπορούμε να ανταποκριθούμε στην εμπιστοσύνη των χιλιάδων εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, νέων εργαζομένων, μεταναστών, που διαπιστώνουν τη σημασία της ενίσχυσης του ΠΑΜΕ, του ταξικού κινήματος και προσδοκούν περισσότερα από αυτό.
Προϋπόθεση και όρος της δράσης του ΠΑΜΕ είναι η οικονομική του ενίσχυση. Το ΠΑΜΕ στηρίζεται στους εργαζόμενους, σ’ αυτούς που έρχεται σε επαφή κάθε μέρα στον αγώνα, στις παρεμβάσεις του, στα προβλήματα στους χώρους δουλειάς, δυναμώνοντας τους δεσμούς μαζί τους. Στηρίζεται στα εργατικά σωματεία, τις ομοσπονδίες, τα εργατικά κέντρα, τους συνδυασμούς, τις επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς, στις επιτροπές στις συνοικίες, τις εργατογειτονιές. Έχουμε συζητήσει στην Εκτελεστική Γραμματεία και για τα οικονομικά των συνδικάτων και με ιδιαίτερη απόφαση καλέσαμε τα σωματεία να συζητήσουν ουσιαστικά στα ΔΣ. Πρέπει να δούμε που βρισκόμαστε και τι μέτρα έχουν παρθεί και να βοηθήσουμε όπου υπάρχουν προβλήματα.
Το ΠΑΜΕ δεν έχει επομένως άλλους πόρους. Το κεφάλαιό του είναι οι θέσεις του, η δράση του.
Η οικονομική ενίσχυση του ΠΑΜΕ θα δυναμώσει τον ταξικό προσανατολισμό, τον ταξικό αγώνα. Η οικονομική ενίσχυση και η οικονομική του αυτοτέλεια δυναμώνει το ταξικό εργατικό κίνημα, δίνει ένα ακόμη γερό χτύπημα στη γραμμή των κοινωνικών διαλόγων, του συμβιβασμού, της υποταγής.
Για να μπορέσει το ΠΑΜΕ να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της ταξικής πάλης, της οργάνωσης των αγώνων απαιτούνται αυξημένα οικονομικά μέσα. Χρειάζεται λοιπόν να αναλάβει ο κάθε ένας μας τις ευθύνες του, να έχει τη δική του συμβολή. Είναι μια πολιτική μάχη που πρέπει να τη δώσουν όλες οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, οργανωμένα και με σχέδιο. Η μη ύπαρξη οικονομικών βάζει εμπόδια στις προσπάθειές μας.
Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή ΠΑΜΕ κατέληξε να προχωρήσουμε σε οικονομική εξόρμηση η οποία θα γίνει από το Μάρτη έως και τον Μάη του 2015.
Πρέπει να οργανωθεί καλά η επιτυχία της οικονομικής εξόρμησης. Να πάρουμε υπόψη μας ότι η οικονομική κατάσταση των εργαζομένων δυσκολεύει συνεχώς και μπαίνουν μεγαλύτερα εμπόδια. Επόμενα χρειάζονται πρόσθετα μέτρα.
Να οργανωθεί καλά η συζήτηση στις Τοπικές Γραμματείες, Ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς. Καλή αξιοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων, συγκεντρώσεων, συσκέψεων.
Χρειάζεται με επιμονή, αποφασιστικότητα, καλή οργάνωση, σχέδιο, να απευθυνθούμε παντού. Η κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, ο κάθε συνδικαλιστής, η κάθε επιτροπή αγώνα να πάρει την ευθύνη της να οργανώσει τη δουλειά, βάζοντας στη μάχη όλες τις δυνάμεις, όλες τις εφεδρείες.
Να χρεωθούν όλα τα μέλη των διοικήσεων με έλεγχο. Τα αγωνιστικά ψηφοδέλτιά μας. Ακόμη δραστήριοι εργαζόμενοι που πρωτοστατούν στους κλάδους, στα εργοστάσια. Ερχόμαστε και με αυτόν τον τρόπο σε επαφή με εκατοντάδες εργαζόμενους, συζητάμε μαζί τους την ανάγκη να δυναμώσει το ΠΑΜΕ για να μπορεί από καλύτερες θέσεις να οργανώνει την πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής.
Η επιτυχία αυτής της προσπάθειας είναι μονόδρομος για το ταξικό κίνημα. Στόχος μας να είναι να μην επιστραφεί κανένα κουπόνι.
Οι πρόεδροι, οι γενικοί γραμματείς όλων των οργανώσεων, εκλεγμένα μέλη δευτεροβάθμιων και τριτοβάθμιων οργανώσεων να έχουν ελάχιστο ατομικό πλάνο 100 λαχνούς. Το κύρος του ΠΑΜΕ μέσα στην εργατική τάξη είναι ανεβασμένο και οι εργαζόμενοι θα ανταποκριθούν.
Το κάθε κουπόνι θα στοιχίζει 3€. Το συνολικό πλάνο είναι 400.000€.
Επειδή η επιτυχία της εξόρμησης δε μπορεί να είναι υπόθεση μόνο ενός η Εκτελεστική Γραμματεία έχει μεγάλη ευθύνη. Οι Μπαλλού Αλεξάνδρα, Περράκης Αλέκος, Παπαγεωργίου Νίκος και Μπάμπης Τεννές θα αποτελούν την ομάδα ευθύνης.
Για τις ανάγκες της προπαγάνδας θα βγει αφίσα για τους χώρους δουλειάς, σπότ για το ραδιόφωνο.
Συμβολή και στην οικονομική εξόρμηση μπορεί να είναι η μεγάλη συναυλία που θα οργανώσουμε για το διεθνές εργατικό τραγούδι στις 26 Απρίλη.
Ν’ αξιοποιηθούν επίσης για την οικονομική εξόρμηση τα CD που θα βγουν και θα περιλαμβάνουν εργατικά τραγούδια απ’ όλο τον κόσμο.
Ακόμη το θεατρικό του Γιάννη Ρίτσου : «Οι γειτονιές του κόσμου» που προγραμματίζεται να γίνει στις 5 Απρίλη.
10 Φλεβάρη 2015
Συνάδελφοι-ες,
Συζητάμε σήμερα λίγες μέρες μετά την κυβερνητική εναλλαγή για τον προγραμματισμό και το σχέδιο της δράσης μας για το επόμενο διάστημα. Σε αυτές τις συνθήκες θα πρέπει να γίνει κατανοητός ο χαρακτήρας της νέας κατάστασης των εξελίξεων έτσι ώστε να μην υποτιμηθεί η κυβερνητική εναλλαγή και η γραμμή για κοινωνική συνοχή, δηλαδή ταξική συνεργασία.
Έχει ξεκινήσει μια καλά προετοιμασμένη προπαγανδιστική εκστρατεία από την κυβέρνηση που επιδιώκει να πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με τις προηγούμενες. Χρειάζεται καλή παρακολούθηση της γενικής πολιτικής της κυβέρνησης και των ελιγμών της, των εξελίξεων στους κλάδους. Δεν πρέπει να χάνεται το κύριο, που είναι, ποιος είναι ο βασικός χαρακτήρας της κυβέρνησης, ότι δηλαδή ήρθε για να διευκολύνει, να πάρει όλα εκείνα τα μέτρα που χρειάζονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη και την κερδοφορία των μονοπωλίων, τη χειραγώγηση των εργαζόμενων.
Η κυβέρνηση πατώντας πάνω σε ελπίδες και προσδοκίες εργαζομένων προσπαθεί να περάσει ευκολότερα τα σχεδία της, προωθώντας νέα συμφωνία με τους «εταίρους» βαφτίζοντας το νέο μνημόνιο ως συμφωνία και την τρόικα ως θεσμικό μηχανισμό επιτήρησης και εποπτείας.
Η συγκυβέρνηση έχει ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση νέου προγράμματος, που με διάφορες παραλλαγές φαίνεται ότι θα καταλήξει σε συμβιβασμό που αυτό θα σημάνει νέα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, συνέχιση του Γολγοθά.
Αυτή τη στιγμή η διαπραγμάτευση που κάνει η κυβέρνηση είναι ενταγμένη μέσα στο γενικότερο πλαίσιο της ΕΕ, μέσα σε ένα γενικότερο πόλεμο ανταγωνιστικών συμφερόντων που υπάρχει και στην ευρωζώνη, και στην ΕΕ και με την άμεση και ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ. Είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι οι δηλώσεις Ομπάμα, αυτοί που έχουν μακελέψει όλο τον πλανήτη, τους πήρε ξαφνικά ο πόνος για το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Η ουσία είναι ότι υπάρχει ένας πόλεμος συμφερόντων κρατών, επιχειρηματικών ομίλων, ποιος θα βγει πιο κερδισμένος από την κρίση και από την όποια ανάκαμψη υπάρξει ή λιγότερο χαμένος. Και αυτή η αντιπαράθεση αφορά και τη διαχείριση του χρέους, αφορά και το μείγμα διαχειριστικής πολιτικής. Βεβαίως υπάρχουν δυνάμεις όπως είναι η Γαλλία, η Ιταλία, οι ΗΠΑ που ζητούν χαλάρωση της λιτότητας μέσω περιοριστικής πολιτικής, όπως ονομάζεται. Αυτή η χαλάρωση είναι για να εξοικονομηθούν πόροι, οι οποίοι θα δοθούν ως ενισχύσεις στο κεφάλαιο για επενδύσεις, για να ενισχύσουν την κερδοφορία του, την ανταγωνιστικότητα του.
Γιατί τι συζητάνε; Για να αυξηθούν οι μισθοί και οι συντάξεις; Για να βελτιωθούν οι κοινωνικές παροχές στην Υγεία, την Παιδεία, στους εργαζόμενους;
Αυτό πρέπει να είναι σαφές και φυσικά σ’ αυτή την αντιπαράθεση συμμετέχει και η ελληνική κυβέρνηση στοιχιζόμενη με τη μία πλευρά. Η ουσία είναι ότι την επόμενη μέρα θα υπάρχει πρόγραμμα Το πρόγραμμα αυτό αν ονομαστεί κάπως αλλιώς και όχι μνημόνιο ή αν επιτηρείται όχι από τους υπαλλήλους της τρόικα αλλά από μηχανισμούς εποπτείας που έχει φτιάξει η ΕΕ, δε συνιστά αλλαγή υπέρ του λαού.
Στις προγραμματικές δηλώσεις η κυβέρνηση προσπάθησε με τις συνεχείς αναφορές της για υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια να κρύψει τα διαπιστευτήρια της στην ΕΕ και το μεγάλο κεφάλαιο, το συμβιβασμό με τη φτώχεια και τα ψίχουλα που υπόσχεσαι στους εργαζόμενους που έχασαν την πλειοψηφία των δικαιωμάτων τους.
Χρειάζεται, επομένως, να δυναμώσει ακόμα περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, τη νεολαία και το κίνημα, η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν τον δρόμο με την ενσωμάτωση και την παθητική αναμονή, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης, της εργατικής τάξης, για το λαό.
Η εργατική τάξη, το κίνημα της οφείλει αποφασιστικά να αποκρούσει τα ψευδεπίγραφα συνθήματα της εθνικής ομοψυχίας και περηφάνιας. Πατριωτισμός για εμάς είναι το δίκιο του λαού και όχι τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας. Κριτήριο για εμάς είναι η κάλυψη των συγχρόνων λαϊκών αναγκών και όχι η κερδοφορία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων. Είμαστε δυο διαφορετικοί κόσμοι.
Ο λαός, το εργατικό λαϊκό κίνημα δεν πρέπει να είναι ούτε θεατής ούτε χειροκροτητής των διαπραγματεύσεων που διεξάγονται μεταξύ των αφεντικών, να μην εγκλωβίζεται στα σχεδία του κεφαλαίου για νέα μνημόνια και διαπραγματεύσεις. Αντίθετα πρέπει να είναι πρωταγωνιστής-αγωνιστής για τα δικαιώματα του, για την κάλυψη των απωλειών και των σύγχρονων διεκδικήσεων, για αλλαγές και ανατροπές, για άλλο δρόμο ανάπτυξης.
Η εργατική τάξη και το κίνημα της δεν έχει κανένα συμφέρον να στηρίξει την κυβερνητική πολιτική για τα νέα «μνημόνια» που θα τους φέρει έστω κι αν τα ονομάζει περηφάνια. Χωρίς διεκδικητική πίεση, ταξική πάλη δεν υπάρχει προοπτική, δεν υπάρχει ελπίδα.
Η γραμμή αντιπαράθεσης λοιπόν, εξειδικεύεται στα βασικά-γενικά αιτήματα: Κάλυψη απωλειών και δικαιωμάτων, πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών αναγκών, ανάπτυξη για το λαό. Δε μας φτάνουν κάποια ψίχουλα ούτε η ελεημοσύνη. Απαιτούμε, διεκδικούμε όλα όσα μας έκλεψαν, όλα όσα δικαιούμαστε.
Συνάδελφοι-ες
Η άνοδος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ στην κυβερνητική εξουσία δημιουργεί νέα δεδομένα για το συνδικαλιστικό κίνημα και μας υποχρεώνει να βελτιώσουμε ουσιαστικά τη δουλειά μας στα σωματεία, να ανασυγκροτήσουμε, να αναζωογονήσουμε το κίνημα. Θα επιχειρήσουν να προσαρμόσουν το συνδικαλιστικό κίνημα στις ανάγκες της πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Κάτω από την σημαία της κοινωνικής συνοχής, της συναίνεσης, των κοινωνικών διαλόγων θα αναδιοργανώσουν τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό για να βάλουν εμπόδια στην άνοδο της ταξικής πάλης και στην ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού θα επηρεάσει και το συνδικαλιστικό κίνημα. Οι διεργασίες θα επιταχυνθούν. Εκ των πραγμάτων θα ανοίξει ζήτημα προοπτικής και για τις ηγεσίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες.
Άμεσο και σημαντικό καθήκον είναι η καλή και οργανωμένη προετοιμασία των δυνάμεων μας για τα συνέδρια των ομοσπονδιών, των εργατικών κέντρων, των σωματείων που έχουν αρχαιρεσίες το επόμενο διάστημα. Οι αρχαιρεσίες δεν πρέπει να είναι υπόθεση του τελευταίου μήνα. Είναι η κορύφωση της δράσης κάθε Συνδικάτου και η αρχή μιας νέας πορείας όπου πρέπει να κρίνεται η ποιότητα της δουλειάς μας και των δεσμών με την εργατική τάξη και το αποτέλεσμα της δουλειάς μας που είναι η άνοδος της ταξικής συνείδησης, στη συσπείρωση δυνάμεων, στην ενίσχυση του ταξικού κινήματος. Σε αυτήν την κατεύθυνση είμαστε όλοι σύμφωνοι αλλά στην πράξη υπάρχουν αποκλίσεις, προβλήματα και αδυναμίες που δεν αντιμετωπίζονται αποφασιστικά.
Αποτελεί καθήκον για όλες τις δυνάμεις ενός κλάδου, παίρνοντας υπόψη ότι ένα θετικό αποτέλεσμα συμβάλλει στην αλλαγή συσχετισμών όχι μόνο στον κλάδο αλλά και γενικότερα. Να πάρουμε υπόψη μας ότι το 2016 είναι τα συνέδρια της ΓΣΕΕ, του ΕΚΑ, της ΟΙΥΕ και πολλών άλλων Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Κεντρικός στόχος μας πρέπει να είναι η ισχυροποίηση του ταξικού πόλου, η συσπείρωση νέων δυνάμεων στο ΠΑΜΕ και το κέρδισμα της πλειοψηφίας νέων σωματείων.
Μέσα από αυτό το δρόμο διαμορφώνουμε τους όρους του κινήματος που εμείς θέλουμε για ένα εργατικό κίνημα ισχυρό που να μπορεί να ορθώσει τείχος αντίστασης, αντεπίθεσης απέναντι στο κράτος, στις κυβερνήσεις, στο κεφάλαιο, στην Ε.Ε.
Σε αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αντιπαλέψουμε και με φανερές αδυναμίες που έχουμε και μας δυσκολεύουν στη δουλειά μας.
Είναι καθοριστικής σημασίας ζήτημα πως επεξεργαζόμαστε τη γραμμή, το πλαίσιο πάλης σε κάθε χώρο και κλάδο. Δεν είναι λίγες οι φορές που το γενικό πλαίσιο πάλης και σχεδιασμού που βοηθά στην ενιαία πάλη, τη συσπείρωση δυνάμεων, την ενιαία κατεύθυνση, προϋποθέσεις που προωθούν την ανασύνταξη, να χάνεται ή να προβάλλεται ως ένα σύνθημα και να συνεχίζουμε να δουλεύουμε στην πεπατημένη με τα επιμέρους κλαδικά προβλήματα ή με επιμέρους προβλήματα που ξεσπάνε, ξεκόβοντας τα, απομονώνοντας τα, από τα γενικότερα ζητήματα που επιδρούν και δημιουργούν επιμέρους προβλήματα ανά κλάδο. Με μεγαλύτερη ανησυχία να προβληματιστούμε: Πως συνδέουμε τα γενικότερα ζητήματα που αφορούν την εργατική τάξη με τον κλάδο και τις ιδιαιτερότητες του ώστε να ανεβαίνει το επίπεδο συμμετοχής, να προωθείται η ανασύνταξη. Πως ξεδοντιάζουμε την γραμμή των άλλων δυνάμεων. Πως αποκαλύπτουμε τη γραμμή και την τακτική του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού. Πως σε τελική ανάλυση συσπειρώνουμε στην ταξική γραμμή. Για αυτό το γενικό ζήτημα έχει υποχρέωση να βοηθήσει κάθε Γραμματεία του ΠΑΜΕ σε κλάδο ή περιοχή, να εξειδικεύεται, να σχεδιάζει την παρέμβαση των δυνάμεων μας, να ελέγχει την πορεία της δουλειάς.
Ένα κεντρικό πρόβλημα που πρέπει να λύσουμε είναι να γίνεται συζήτηση, να γενικεύεται η πείρα πως πρέπει να προετοιμάζονται οι γενικές συνελεύσεις, οι συγκεντρώσεις, οι συσκέψεις κατά Σωματείο και στον τόπο δουλειάς. Οι εργατικές συνελεύσεις είναι σχολείο όπου εκπαιδεύονται δυνάμεις, δυναμώνουν οι δεσμοί με τους εργαζόμενους, ατσαλώνονται, αποτελεί μέσο για την αλλαγή συσχετισμών. Για αυτό τις πολεμούν οι άλλες δυνάμεις.
Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει να διορθώσουμε είναι η οργανωμένη συζήτηση, η σύσκεψη, για να εκφράζουν γνώμη οι εργαζόμενοι, όσοι συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις, στις συλλογικές διαδικασίες. Τι φταίει και δεν γίνεται; Όπου γίνεται υπάρχουν θετικά αποτελέσματα. Δείχνει εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη.
Πρέπει επίσης να βελτιώσουμε τις σχέσεις κλαδικού σωματείου και τόπου δουλειάς. Είναι μεγάλη υπόθεση το ΔΣ μιας Ομοσπονδίας να γνωρίζει, να έχει μπροστά του, το σύνολο του κλάδου και έτσι να μπορεί να οργανώσει, να διατάξει δυνάμεις, ιδιαίτερα στους μονοπωλιακούς ομίλους. Να αντιμετωπίσουμε αδυναμίες, απόψεις, αντιλήψεις που δυσκολεύουν τη δουλειά μας. Υπάρχουν σωματεία που δεν λειτουργούν, που τα ΔΣ δεν συνεδριάζουν, οι ανακοινώσεις βγαίνουν δια περιφοράς, που αναπαράγουν τις κεντρικές ανακοινώσεις, που οι γενικές συνελεύσεις είναι απροετοίμαστες, τυπικές χωρίς να γίνεται ουσιαστική συζήτηση.
Να μας απασχολήσει με μεγαλύτερη ανησυχία η κατάσταση του κινήματος σε κάθε Νομό. Εδώ υπάρχει ευθύνη και κεντρικά αλλά και οι τοπικές γραμματείες. Υπάρχουν ολόκληροι Νομοί που απουσιάζουν κλαδικά συνδικάτα σε βασικούς τομείς και από την άλλη οργιάζει ο συντεχνιασμος με σωματεία κατά χώρο δουλειάς, που στις περισσότερες φορές η σχέση τους με την εργοδοσία βγάζει μάτι. Σε όλες σχεδόν τις πόλεις υπάρχουν ΒΙΠΕ με χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, με προβλήματα, άθλιες συνθήκες εργασίας, με μεροκάματα πεινάς. Η παρέμβαση μας στις περισσότερες περιπτώσεις είναι από ελλιπής ως ελάχιστη. Αυτό το σοβαρό ζήτημα δε λύνεται με ευχολόγια ούτε με από μηχανής θεούς. Απαιτείται εξειδικευμένη δράση, επιμονή και επίπονη δουλειά και παρέμβαση για να μπει το νερό στο αυλάκι. Κυρίως απαιτείται πάλη με τη ρουτινιάρικη δουλειά και τις υποχωρήσεις μπροστά στις δυσκολίες.
Ζήτημα που επίσης πρέπει να μας απασχολήσει είναι η πολυδιάσπαση του εργατικού κινήματος. Υπάρχουν Νομοί με 2-3 Εργατικά Κέντρα και ανάλογη κατάσταση και σε πρωτοβάθμια σωματεία. Υπάρχουν μαϊμού σωματεία και μαϊμού εκλογές που λειτουργούν ως εργοστάσια παραγωγής αντιπροσώπων. Είναι καραμπινάτο το παράδειγμα του Πύργου που ψήφιζαν 600 εργαζόμενοι στο σωματείο ξενοδ/λων και μετά την παρέμβαση των δυνάμεων μας ψηφίσαν 29. Πως παρεμβαίνουμε εδώ λοιπόν; Πως αποτρέπουμε τα εκφυλιστικά φαινόμενα; Δε μας βγάζει συνάδελφοι από την ευθύνη η συνήθης φράση ότι «δεν πήραμε έγκαιρα είδηση τις αρχαιρεσίες».
Συνάδελφοι-ες
Το επόμενο διάστημα να αξιοποιηθεί καλά η πλούσια πείρα από τη δουλειά που έγινε για το συλλαλητήριο του Νοέμβρη, το άνοιγμα που κάναμε και τα σωματεία που πήραν αποφάσεις για συμμετοχή τα οποία και δε συμφωνούν σε όλα με το ΠΑΜΕ. Να τα ξεχωρίσουμε κατά κλάδο, να γίνει αξιολόγηση για τη συνέχεια. Να σταθεροποιήσουμε την συζήτηση, τον προβληματισμό, την συνεχή επαφή, την χρέωση στο κίνημα Μπορούμε να διευρύνουμε την επιρροή μας και αυτό να εκφραστεί και στους αγώνες και στις αρχαιρεσίες πιο τολμηρά. Οι δυνάμεις που επιχείρησαν να μας δυσκολέψουν, να αποτρέψουν την συμπόρευση με το ταξικό κίνημα δεν δικαιώθηκαν. Αυτό δείχνει ότι υπάρχουν τίμιοι συνδικαλιστές, συνδικάτα που έχουν αυτιά ανοιχτά. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να γίνουμε πιο διεισδυτικοί, ιδιαίτερα στη νεολαία. Να ανοίξουμε πόλεμο σωματείο το σωματείο και χώρο δουλειάς για να απομονωθούν οι εργατοπατέρες, να τους βάζουμε εμπόδια.
Το κύριο και βασικό και αξιοποιώντας την πείρα της περιόδου είναι να διατηρήσουμε την πρωτοβουλία των κινήσεων, να μην περιμένουμε από τους άλλους, τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Να συνεχίσουμε με το δικό μας αυτοτελές σχέδιο δράσης που θα προσαρμόζεται στη επικαιρότητα, θα αναγκάζει τους άλλους να το παίρνουν υπόψη τους.
Πρέπει να συνεχίσουμε με ένα συνεκτικό ενιαίο πρόγραμμα δράσης.
Ξεκινάμε από κάθε κλάδο σωματείο και περιοχή από αυτά που κατακτήσαμε όλη αυτή την περίοδο (στο άνοιγμα, τη συσπείρωση, την αξιοποίηση ανθρώπων, τα βήματα στην κοινωνική συμμαχία κλπ). Χρειάζεται όμως να κατανοηθεί ότι η εδραίωση και η διεύρυνση αυτών που κερδήθηκαν απαιτούν νέες πρωτοβουλίες τόσο κεντρικά όσο κατά κλάδο και τοπικά. Στο συλλαλητήριο τέθηκε ο βασικός πυρήνας του πλαισίου διεκδικήσεων και των αιτημάτων. Σε αυτά να επιμείνουμε αλλά και σε αναγκαίες συμπληρώσεις.
Να μπουν μπροστά μαχητικά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και να αντιπαλεύουμε την στάση αναμονής και ανάθεσης που καλλιεργείται. Να σημάνουμε συναγερμό σε κάθε χώρο. Μαχητικά να αντιπαλέψουμε τις μειωμένες απαιτήσεις που θα μας πάνε πολύ πίσω σε κατακτήσεις και δικαιώματα, τη λογική η κυβέρνηση «ας κάνει ένα-δύο πράγματα και όλα καλά», που καλλιεργούν κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση και άλλοι. Να μην περνάει η λογική ότι η αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική θα αποκαλυφθεί μόνη της, αν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν διαφωτίζουν τους εργαζόμενους, αν δεν δυναμώσει η διαπάλη με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, νέο και παλιό, με την μεγαλοεργοδοσία, αν δεν αναπτυχθεί δράση γενικά και κατά κλάδο και τόπο δουλειάς.
Για το σχεδιασμό δράσης
Οι εξελίξεις και η ανάγκη ανασύνταξης του κινήματος επιβάλλουν δυναμικές παρεμβάσεις. Οι ανάγκες μας, οι ανάγκες των εργατικών και λαϊκών οικογενειών είναι πάνω απ’ όλα και στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεών μας. Οι ανάγκες αυτές δεν μπορούν να μπαίνουν κάθε φορά στο κρεβάτι του Προκρούστη της εκάστοτε συγκυρίας και των κυβερνητικών εναλλαγών.Είναι πάγιες, μόνιμες και συνεχώς εξελισσόμενες με βάση τις εξελίξεις της επιστήμης, της τεχνικής, του πολιτισμού και του πλούτου που παράγεται από τη δική μας δουλειά και έχουν όνομα.
Είναι η μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους και πριν απ’ όλα για τα παιδιά μας και σήμερα και αύριο. Δουλειά με συνθήκες ανθρώπινες, με αποκατάσταση των σταθερών συνθηκών εργασίας και ασφάλειας, με κατοχύρωση των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ελάχιστη βάση: 5θήμερο, 8ωρο, 40ωρο.
Ικανοποιητικούς μισθούς, μεροκάματα και συντάξεις που θα καλύπτουν τις βασικές ανάγκες των οικογενειών μας, θα διασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο και θα κατοχυρώνονται με ΣΣΕ.
Κάλυψη με αποκλειστικά κρατική ευθύνη των βασικών αναγκών των οικογενειών μας σε Υγεία, Εκπαίδευση, κατοικία, φροντίδα για τα νέα ζευγάρια και τα παιδιά τους, τις γυναίκες και για τους ηλικιωμένους.
Εξασφάλιση του απαραίτητου ελεύθερου χρόνου για ξεκούραση, αναψυχή, διακοπές με τις απαραίτητες κοινωνικές υποδομές που θα επιτρέπουν στους εργαζόμενους να συμμετέχουν και να απολαμβάνουν τα αγαθά του πολιτισμού που οι ίδιοι με τη δουλειά μας δημιουργούμε.
Οι βασικές αυτές ανάγκες δε χωράνε στους κανόνες και τις συμφωνίες της ΕΕ, σε παλιά και νέα μνημόνια. Αυτές είναι κομμένες και ραμμένες στις ανάγκες του κεφαλαίου. Δεν είναι δικό μας σπίτι. Είναι των μονοπωλίων. Έχει επεξεργασμένη στρατηγική θωράκισης των συμφερόντων τους σε βάρος της εργατικής τάξης με το τσάκισμα των βασικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Δε συμβιβάζονται με την κυριαρχία του μονοπωλιακού κεφαλαίου σε κάθε κλάδο της οικονομικής και κοινωνικής ζωής. Αρκετά ματώσαμε, αρκετά υποφέραμε εμείς και οι οικογένειές μας για να θησαυρίζουν οι λίγοι με τις δικές μας θυσίες. Ο πλούτος που εξουσιάζουν και ιδιαίτερα τα μέσα παραγωγής είναι δική μας κλεμμένη δουλειά. Δε γίνεται να συνεχίζουμε στον ίδιο δρόμο. Δεν πρέπει να την ξαναπατήσουμε. Γνωρίσαμε πολλές αλλαγές κυβερνήσεων. Και η σημερινή, όπως και οι προηγούμενες, κρύβουν ότι τα δικά μας βάσανα, οι δικές μας απώλειες έγιναν κέρδη, προνόμια των λίγων.
Αυτό το σύστημα είναι σάπιο και σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες μας, τις ανάγκες της κοινωνίας για ανάπτυξη κι ευημερία προς όφελος των πολλών, του λαού. Γεννάει κρίσεις, πολέμους, φτώχεια, ανεργία, μόνιμη ανασφάλεια, αύξηση της εκμετάλλευσης. Αυτό το σύστημα δε διορθώνεται, δεν αλλάζει και όποιος διακηρύσσει αυτούς τους στόχους, όπως η σημερινή κυβέρνηση και τα κόμματα που τη στηρίζουν, δεν είναι με τους εργαζόμενους, είναι απέναντί μας.
Οι ανάγκες μας απαιτούν άλλο δρόμο ανάπτυξης για φιλολαϊκή πολιτική, κόντρα στις δεσμεύσεις της ΕΕ και τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Για αυτές τις ανατροπές οργανώνουμε τις δυνάμεις μας και τη συμμαχία μας. Τέτοιο κίνημα παλεύουμε να οργανώσουμε.
Χρειάζεται να δυναμώσει ακόμη περισσότερο μέσα στην εργατική τάξη, στη νεολαία και το κίνημα η γραμμή της αντεπίθεσης και της ρήξης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, την ΕΕ και την πολιτική που στηρίζει αυτόν το δρόμο, με την ενσωμάτωση και την παθητική αναμονή. Σήμερα είναι παρόντα και απέναντι από το λαό τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, οι στόχοι της ανταγωνιστικότητας και της νέας ανάκαμψης της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που οδηγούν σε μεγαλύτερη χρεοκοπία του λαού και δεν μπορούν να λύσουν τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα, όπως αυτό της ανεργίας. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τα άλλα κόμματα υπηρετούν αυτόν τον αντιλαϊκό δρόμο και προσπαθούν να τον εξωραΐσουν στα μάτια του λαού.
Από την σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων θα αντιμετωπίσουμε την κυβερνητική εναλλαγή. Αυτό για εμάς σημαίνει ένταση των προσπαθειών για ανασύνταξη του κινήματος. Δηλαδή πιο συγκεκριμένα, ενεργοποίηση σωματείων, διαφοροποίηση και απεγκλωβισμός δυνάμεων από το δηλητήριο της ταξικής συνεργασίας, δουλειά για ένταξη νέων δυνάμεων στη δράση με στόχο την αλλαγή των συσχετισμών. Να αποκρουστούν ιδεολογήματα, στρατηγικές και στοιχήσεις πίσω από ξένες σημαίες, να αποκαλυφθούν απόψεις και ιδεολογήματα περί εθνικής περηφάνιας και αξιοπρεπείας.
Η δράση μας το επόμενο διάστημα να βοηθάει ώστε οι εργαζόμενοι να μην εγκλωβίζονται στην λογική της διαπραγμάτευσης, της αναμονής, της ανοχής και να μην αποδέχονται τα ψίχουλα που θα μοιράζει η κυβέρνηση. Να βγάζουν συμπεράσματα. Να χειραφετηθούν.
Σε αυτή τη βάση οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ πρέπει να μπουν μπροστά για κάθε μικρή και μεγάλη διεκδίκηση στους κλάδους και στους εργασιακούς χώρους. Να είναι μπροστά σε ζητήματα αυξήσεων, απολύσεων, μειώσεων μισθών. Να οργανώνονται παρεμβάσεις-αγώνες, τοπικά, κλαδικά, σε επιχειρήσεις και ομίλους.
Η εργατική τάξη δε χρωστά καμιά ανοχή και αναμονή σε καμιά κυβέρνηση αφού έχουμε γνωρίσει στο πετσί μας πως οι ανοχές και αναμονές μας έχουν οδηγήσει μονό σε χάσιμο πολυτίμου χρόνου για την εργατική τάξη και σε κέρδισα χρόνου για τη μεγαλοεργοδοσια, το κεφαλαίο, τα μονοπώλια. Αντιθέτως πρέπει να είμαστε σε διαρκή ετοιμότητα για άμεση απάντηση με μαζική κινητοποιήσεις, με εναλλαγή μορφών πάλης ακόμα και απεργίας μπροστά στο φόντο νέας συμφωνίας και νέων μνημονίων όπως και αυτά κι αν ονομαστούν. Να επικαιροποιησουμε το σύνθημα: «Τέρμα πια η κοροϊδία. Να πληρώσει η πλουτοκρατία».
Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ που βγήκε βάζει την βασική κατεύθυνσή μας και το πλαίσιο πάλης για το επόμενο διάστημα. Χρειάζεται να αξιοποιηθεί καλά και να ανοίξει η συζήτηση με οργανωμένο τρόπο από πάνω έως κάτω, στους χώρους δουλειάς, παντού. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις πρέπει γρήγορα να προχωρήσουν σε συνεδριάσεις πλατιές και μαζικές και να γίνει ουσιαστική συζήτηση στα ΔΣ με πρόγραμμα περιοδειών και συσκέψεων γενικευμένο.
Να δουλέψουμε με το πλαίσιο διεκδικήσεων που είχαμε στο συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, βεβαίως μαζί με τις διεκδικήσεις του κάθε κλάδου. Ο αντίπαλος μας είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και απέναντι σ’ αυτούς πρέπει να ανοίξουμε σχεδιασμένο πόλεμο. Να κατανοείται ότι η εργοδοσία έχει την κυβέρνηση της και εμείς το πρόγραμμα μας, τις διεκδικήσεις μας. Η αντιπαράθεση με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μεγάλη όπως και η επίθεση απέναντι μας. Γι’ αυτό και χρειάζεται η παρουσία μας και στις διοικήσεις των σωματείων που είμαστε μειοψηφία, στις Γενικές Συνελεύσεις να είναι καλά μελετημένη, προσεκτική, με επιχειρήματα που να αποκαλύπτουν τη στάση τους και να προβάλλεται η δική μας κατεύθυνση με ολοκληρωμένο τρόπο.
Εμείς πρέπει να καλλιεργούμε την άνοδο των διεκδικήσεων και απαιτήσεων της εργατικής τάξης. Να μην αποδεχτούν οι εργαζόμενοι τα όποια νέα μέτρα. Να ζουν με τα ψίχουλα. Να μην περάσει κλίμα απογοήτευσης που μπορεί να οδηγεί σε συντηρητικοποίηση.
Πιο συγκεκριμένα, προτάσεις για το πρόγραμμα δράσης:
Για την κοινωνική ασφάλιση-συνταξιοδοτικό-υγεία
Από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης αλλά και του υπουργού προκύπτει πως όσον αφορά την αποκατάσταση των απωλειών που συντελέστηκαν στα χρόνια του μνημονίου αυτές διακηρύσσεται ότι μπορούν να γίνουν σταδιακά και με βάση τους ρυθμούς ανάκαμψης της οικονομίας ξεκινώντας από τους χαμηλοσυνταξιούχους.
Παράλληλα ο βασικός πυρήνας της πολιτικής πουαύξησε τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στο 67ο έτος, που «εξίσωσε γυναίκες και άνδρες», που καθόρισε τα 40 χρόνια ασφάλισης αντί της 35ετίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, δηλαδή που νομοθέτησε τη δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα και που εξαέρωσε τα αποθεματικά των Ταμείων, θα συνεχίσει να ισχύει και με τη νέα κυβέρνηση.
Αταλάντευτα και χωρίς καθυστέρηση πρέπει να αποκρούσουμε τη λογική του ρεαλισμού και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας ως δείκτη για την επαναφορά των απωλειών.
Να στηρίξουμε πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις των συνταξιουχικών οργανώσεων που γρήγορα θα πρέπει να απαντήσουν με επαναφορά του πλαισίου για άμεση αποκατάσταση των απωλειών, για επαναφορά 13ης και 14ης σύνταξης χωρίς εισοδηματικά κριτήρια κοκ. Να έχουμε ματιά και αυτιά ανοιχτά για μεθοδεύσεις που μπορεί να υπάρξουν σε σχέση λχ με το ΕΚΑΣ.
Κλάδοι που χτυπήθηκαν από την αντασφαλιστική επίθεση δε μπορούν να μείνουν με σταυρωμένα χεριά πχ οικοδόμοι. Ήδη προγραμματίζουν παρεμβάσεις για τις αυξήσεις στα όρια ηλικίας, τα ΒΑΕ κλπ. Να δούμε παρέμβαση και πρωτοβουλίες άλλων κλάδων.
Χρειάζεται αποφασιστικό μέτωπο απέναντι στην ιδιωτικοποίηση, στα επαγγελματικά ταμεία. Η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ πιο πριν και προφανώς και τώρα ως κυβέρνηση είναι η ενίσχυση των επαγγελματικών ταμείων. Στις προγραμματικές δηλώσεις δεν υπήρχε λέξη για το μέλλον τους. Ιδιαιτέρα κλάδοι που έχουν εμπειρία πρέπει να τραβήξουν μπροστά σε πρωτοβουλίες και αποκάλυψη πχ φάρμακο.
Το ασφαλιστικό έχουμε πει πως δεν είναι μόνο οι συντάξεις. Επαναφορά απωλειών αντίστοιχα δεν είναι μόνο τα μισθολογικά. Να διεκδικήσουμε να ανοίξουν όσα νοσοκομεία έχουν κλείσει . Να καταργηθεί η επιχειρηματική δράση στα δημόσια νοσοκομεία. Δωρεάν ολοήμερη λειτουργία των δημοσίων νοσοκομείων. Να μην υπάρχει καμιά απολύτως πληρωμή για υπηρεσίες υγείας. Να γίνουν προσλήψεις μόνιμης και αποκλειστικής απασχόλησης σύμφωνα με τις ανάγκες. στα νοσοκομεία. Ασφαλιστικό επίσης είναι η προληπτική υγεία μέσω του αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας. Οι συνθήκες ασφαλείας και υγείας στου τόπους δουλειάς.
Να επιστρέψουν πίσω τα αποθεματικά από τα κουρέματα, από τα χρωστούμενα και τις φοροαπαλλαγές που είχε το μεγάλο κεφαλαίο. Να πληρώσουν αυτοί που βούλιαξαν τα ταμεία και όχι τα έσοδα για το ασφαλιστικό σύστημα να προέλθει από το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου όπως εξαγγέλλουν αφού όπως φαίνεται το ΤΑΙΠΕΔ παραμένει.
Τέλος, προτείνεται να προχωρήσουμε σε ημερίδα για την κοινωνική ασφάλιση στις 22/4 οπού θα συζητήσουμε για τις θέσεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και για το πλαίσιο αιτημάτων, για το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα που έχουμε ανάγκη.
Για την ανεργία και τους ανέργους
Οι διεκδικήσεις για την ανεργία πρέπει να είναι αιχμή για όλους τους κλάδους, τα σωματεία. Να μπαίνει συνολικά το πλαίσιο μας για την ανακούφιση και τις ανάγκες των ανέργων ξεκινώντας από το αίτημα για πλήρη κάλυψη και επιδότηση όλων των ανέργων, με αύξηση (στα 600 ευρώ δηλ. στο 80% του κατώτατου μισθού) και χρονική επέκταση του επιδόματος για όσο διαρκεί η ανεργία.
Είναι χαρακτηριστικό πως αν και η κυβέρνηση στέφεται προπαγανδιστικά στην αντιμετώπιση της λεγομένης ανθρωπιστικής κρίσης απουσιάζει κάθε αναφορά για την κατάσταση της ανεργίας και την αντιμετώπιση της, την αύξηση λχ του επιδόματος ανεργίας, την καθολική επέκταση σε όλους τους ανέργους, την χρονική επέκταση του επιδόματος κοκ. Αντιθέτως συνεχίζεται το μοίρασμα της φτώχειας μέσω των προγραμμάτων και παράλληλα η μονή αναφορά ήταν η θολή και αόριστη χορήγηση πασο για δωρεάν μεταφορά σε ένα τμήμα των μακροχρόνια ανέργων.
Με βάση τη δράση και την παρέμβαση που έχουμε αναπτύξει τα προηγούμενα χρονιά, οι συνδικαλιστικές οργανώσεις να προετοιμάσουν το έδαφος με ανακοινώσεις και κάλεσμα στις νέες φουρνιές εργαζομένων που θα έρθουν με 5μηνες συμβάσεις μέσω των προγραμμάτων. Τα προγράμματα θα ξεκινήσουν το επόμενο 2μηνο και υπολογίζονται για πάνω από 50000 εργαζομένους που θα εργαστούν κυρία σε φορείς της δημοσιάς διοίκησης.
Παράλληλα πρέπει να οξύνουμε την αντιπαράθεση μας και να απαιτήσουμε να καταργηθεί εδώ και τώρα και με νόμο το απαράδεκτο καθεστώς με τους ενοικιαζόμενους εργαζομένους και τα δουλεμπορία γραφεία. Η δραστική μείωση που αναγγέλθηκε από τον Σκουρλετη δε σημαίνει τίποτα. Το μονό σίγουρο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως υπόσχονται συνέχιση του δουλεμπορίου.
Πολλαπλασιάζετε ο αριθμός των εργαζομένων που παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα απλήρωτοι και διεκδικούν τα δεδουλευμένα τους. Μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις και Ομοσπονδίες που αντιμετωπίζουν τα πιο οξυμμένα προβλήματα (Μέταλλο-Οικοδόμοι-Λιθογράφοι κλπ) να καλέσουν σε συντονισμό άλλους χώρους και κλάδους πχ χώρους που εμπλέκονται μέσα εργολάβοι και αφήνουν εργαζομένους απλήρωτους (καθαρίστριες). Στον ΟΑΕΔ μεγάλο τμήμα των ωρομισθίων παραμένει απλήρωτο.
Να απαιτηθεί να καταργηθούν νομοί και διατάξεις που επιτρέπουν σε κάθε λογής τρωκτικά κονδυλιών (ΚΟΙΝΣΕΠ-ΜΚΟ-ΚΕΚ) να διαχειρίζονται προγράμματα για την ανεργία, να βλέπουν τους ανέργους ως πεδίο κερδοφορίας τους. Σε αυτήν την κατεύθυνση να δούμε πρωτοβουλίες σε κάθε Δήμο από σωματεία και φορείς των περιοχών μαζί με λαϊκές επιτροπές και επιτροπές ανέργων που θα διεκδικούν ενίσχυση των κοινωνικών δομών. Να ασκηθούν πιέσεις σε περιφέρειες και κυβέρνηση. Αποδεχόμαστε και στηρίζουμε την πρωτοβουλία των Δημάρχων Πετρούπολης-Πάτρας-Ικαρίας-Καισαριανής-Χαϊδαρίου. Προτείνουμε το κείμενο αυτό να αξιοποιηθεί και να σχεδιάσουμε σε όλες τις πόλεις και τις συνοικίες των μεγάλων πόλεων παρεμβάσεις για την οργάνωση των δημοσιών κοινωνικών υποδομών για τους ανέργους και τις οικογένειες τους όπως προτείνει το παραπάνω κείμενο.
Το προηγούμενο διάστημα υπήρχαν καλές και εύστοχες παρεμβάσεις από συνδικάτα, με αιτήματα που συσπείρωναν ανέργους, ανασφάλιστους και απλήρωτους. Μπορούμε να επαναφέρουμε την δράση αυτή σε κάθε κλάδο, προχωρώντας άμεσα σε σύσκεψη των επιτροπών ανέργων. Ο κάθε κλάδος να δει τα αιτήματα που θα βοηθούν στη συσπείρωση, στην ενότητα, στη συμμετοχή.
Οι οικοδόμοι μπορούν και πρέπει να πάρουν την ευθύνη ώστε να πρωτοστατήσουν και να σηκώσουν ζητήματα για τα αντιπλημμυρικά, αντισεισμικά, αντιπυρικά έργα δηλαδή έργα που απαντούν στις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες και παράλληλα δημιουργούν χιλιάδες θέσεις εργασίας.
Τέλος λόγω των εορτών του ΠΑΣΧΑ να οργανώσουμε νέες εκδηλώσεις αλληλεγγύης με διαφορές μορφές που θα βοηθούν στην επαφή με τους ανέργους, στη συσπείρωση τους. Εμείς επιδιώκουμε να δημιουργήσουμε κίνημα διεκδικητικό και όχι επαιτεία. Ιδιαίτερα σε εκατοντάδες χώρους που οι εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι να πάρουμε πρωτοβουλίες στους κλάδους και με συντονισμό.
Για το εισόδημα, την ΕΓΣΣΕ και τις κλαδικές συμβάσεις:
Η αφετηρία που πρέπει να ξεκινάμε είναι το σύνθημα «εδώ και τώρα επαναφορά του κατώτερου μεροκάματου στα 751 ευρώ με νόμο. Κανένας εργαζόμενος κάτω από 751 ευρώ». Οι δηλώσεις του υπουργού εργασίας έτσι όπως εξειδικευτήκαν στις προγραμματικές δηλώσεις δηλώνουν ξεκάθαρα τις προθέσεις τους για τον κατώτερο μισθό και μεροκάματο. Πρώτα απ’ όλα οι επιχειρήσεις και οι ανάγκες τους. Να μην τρομοκρατηθεί η αγορά, να μην πέσει έξω ο προϋπολογισμός καθώς ο κατώτερος μισθός επηρεάζει μια σειρά επιδόματα. Έτσι πλέον η κυβέρνηση αναφέρεται σε επαναφορά στα 751 ευρώ σταδιακά και στη βάση συλλογικών διαπραγματεύσεων, παράλληλα με παροχές στην εργοδοσία.
Η ΓΣΕΕ χειροκρότησε ήδη την κυβέρνηση τονίζοντας πως οι προγραμματικές δηλώσεις βρίσκονται σε θετική κατεύθυνση. Διαμορφώνεται το έδαφος για τον νέο-κυβερνητικό συνδικαλισμό που ήδη πανηγυρίζει για τα ψίχουλα παζαρεύοντας τα ελάχιστα.
Συνολικά η κυβέρνηση δεν έχει κατεύθυνση κάλυψης απωλειών. Πιστεύει ότι περασμένα-ξεχασμένα, χάρισμα στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι δηλώσεις του Κατρούγκαλου για το μισθολογικό στο Δημόσιο είναι ενδεικτικές καθώς παγώνουν οι μισθοί για το επόμενο χρονικό διάστημα. Η δήλωση του Βαρουφάκη περί λιτού βίου μαζί με τις δηλώσεις του Σκουρλετη που συνεχώς μεταθέτουν την επαναφορά του κατώτερου μεροκάματου πρέπει να αποτελέσουν κόκκινο πανί για τους εργαζομένους.
Η κυβέρνηση με αυτήν την τακτική δίνει τον απαραίτητο χώρο και χρόνο στην μεγαλοεργοδοσια ώστε να προετοιμαστεί καλύτερα, να προσαρμόσει και να έχει την ευελιξία να οργανώσει καλύτερα και να κλιμακώσει την επίθεση στους κλαδικούς μισθούς, στις εργασιακές σχέσεις.
Συνάδελφοι, κάλυψη των απωλειών βεβαία δεν είναι μόνο ο μισθός. Είναι να επανέλθουν δικαιώματα που καταργήθηκαν π.χ αποζημιώσεις, επιδόματα, ασφαλιστικά δικαιώματα, για τις απολύσεις, αποζημιώσεις κλπ.
Στους κλάδους να επαναφέρουμε τις διεκδικήσεις για επαναφορά των μισθών στα επίπεδα του 2009 και να ξεκινήσουμε επαφές με τους εργοδότες με κατάλληλη προετοιμασία και σχέδιο, βεβαίως μέσα από τις μαζικές διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων, των συσκέψεων κλπ. Είναι σκληρή και συνθέτη μάχη. Δεν πρέπει να αφήσουμε να περάσει χρόνος. Ήδη ο χρόνος που δίνει η κυβέρνηση στους επιχειρηματικούς ομίλους είναι αρκετός για οργανώσουν την επίθεση τους στα εργατικά δικαιώματα.
Πχ Η ΕΣΕΕ (έμποροι) είναι συγκεκριμένη όσον αφορά το αίτημα στα 751 ευρώ. Ναι μεν συμφωνεί για τη σταδιακή επαναφορά και αυτό υπό προϋποθέσεις και με την απόσπαση νέων προνομιών αλλά παράλληλα τονίζει πως θέλει συνολική μετατόπιση προς τα κάτω για τους μισθούς στον κλάδο. Ή στην ΝΕΣΤΛΕ σε αυτές τις συνθήκες της τεχνητής ευφορίας ανακοινωθήκαν μειώσεις μισθών παρά το δήθεν αισιόδοξο κλίμα.
Για τις ιδιωτικοποιήσεις
Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων που εξήγγειλε η νέα κυβέρνηση αποτελούν στην ουσία της συνέχιση της σημερινής πολιτικής με διαφορετική μορφή, στρεφομένη από τις άμεσες ιδιωτικοποιήσεις που προέκρινε η προηγουμένη κυβέρνηση σε πιο έμμεσες μορφές. Ουσιαστικά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιτίθεται στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων αλλά στο τίμημα και τον τρόπο τους.
Έχει κρίσιμη σημασία να ανοίξουμε ολοκληρωμένα την αντιπαράθεση σε αυτή τη διαφορετική μορφή με άξονα τις απώλειες και τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Ειδικότερα να φωτίσουμε πως η έμμεση μορφή ιδιωτικοποίησης και οι αναπτυξιακές κοινοπραξίες οδηγούν σε κέρδη του κεφαλαίου και να επιμείνουμε στο σύνολο των επιβαρύνσεων στα λαϊκά στρωματά πίσω από μια επιλεκτική πολιτική υπέρ ορισμένων τμημάτων. Να επιμείνουμε λχ στις υποδομές που ήδη έχουν ιδιωτικοποιηθεί και στις τεράστιες επιβαρύνσεις των λαϊκών στρωμάτων (Οδικοί άξονες, μετρο κλπ) και πως δεν προωθούνται μετρά ουσιαστικής ελάφρυνσης και ανάκτησης απωλειών (μειώσεις σε εισιτήρια, διόδια κλπ).
Με βάση αυτά να προτάξουμε ως αιχμές:
Πάλη εναντία σε κάθε μορφή ιδιωτικοποίησης έμμεση ή άμεση
Ακύρωση του νομοθετικού πλαισίου της απελευθέρωσης στρατηγικών τομέων της οικονομίας (ενεργεία, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ύδρευση)
Αποκλειστικά κρατικοί ενιαίοι φορείς
Άμεση δραστική μείωση των τιμολογίων ρεύματος, ύδρευσης, τηλεπικοινωνιών, διοδίων, κομίστρων μεταφοράς. Δωρεάν ρεύμα, ενεργεία, μεταφορες, τηλεπικοινωνιες για το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων που είναι άνεργοι και σε εργαζομένους που έχουν ανάγκη.
Αιτία πολέμου η μείωση εργοδοτικών εισφορών μέσα από τη μετατόπιση τους στο ταμείο αξιοποίησης κρατικής περιουσίας. Αύξηση ασφαλιστικών εισφορών του μεγάλου κεφαλαίου
Οι δυνάμεις μας στα λιμάνια, στη ναυπηγική βιομηχανία, στο αεροδρόμιο μπορούν να πάρουν πρωτοβουλίες ενημέρωσης και συντονισμού.
Να πάρουμε πρωτοβουλίες για την διεκδίκηση της νομοθετικής κατοχύρωσης της Κυριακής Αργίας με κατάργηση όλων των νόμων και διατάξεων που προβλέπουν την δουλειά την Κυριακή.
Για τις 8 Μάρτη
Να προχωρήσουμε σε σύσκεψη της συμμαχίας για την ημέρα της γυναίκας. Μπορούν να πραγματοποιηθούν εκδηλώσεις από τα συνδικάτα, τους γυναικείους συλλόγους και να γίνουν κοινές περιοδείες (Αίτημα αιχμής μπορεί να είναι η Επαναφορά των μειωμένων ορίων ηλικίας των 5 χρόνων). Ιδιαίτερα να δώσουμε βάρος σε κλάδους με μεγάλο ποσοστό απασχόλησης γυναικών και μάλιστα νέων.
Για την 1η Μάη. Η πρωτομαγιά θα πρέπει να αποτελέσει κορύφωση δραστηριότητας του επομένου διμήνου, βήμα για την ανασύνταξη του κινήματος. Οι δραστηριότητες και οι πρωτοβουλίες για την επιτυχία και τη μαζική συμμετοχή εργαζομένων, ανέργων, νεολαίας πρέπει να αποτελέσουν σταθμό για την προετοιμασία του κινήματος στο δρόμο της αντεπίθεσης. Σε επόμενη συνεδρίαση της ΕΓ θα καταληφθεί το ακριβές περιεχόμενο και το σύνθημα για τη φετινή πρωτομαγιά.
Ιδιαίτερη δουλειά και προσοχή στις σχολές του ΟΑΕΔ, στη μαθητεία, στους πρακτικάριους. Να θέσουμε αιτήματα που θα βοηθούν στη συσπείρωση, στην μαζική συμμετοχή, στην οργάνωση τους. Να συνδεθούν οι εκδηλώσεις και το ιστορικό περιεχόμενο της 1ης Μάη με την πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης και να αναδείχνουν τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, τις δυνατότητες να ζήσουν καλύτερα οι εργαζόμενοι, να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες τους, στα πλαίσια ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης.
Στα πλαίσια της πρωτομαγιάς να προχωρήσουμε στις παρακάτω κεντρικές πρωτοβουλίες.
Να ξεκινήσουμε γρήγορα τις διαδικασίες για το εργατικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου που έδειξε ότι συσπειρώνει ιδιαίτερα νεολαία και να ασχοληθούν τα συνδικάτα. Να αξιοποιηθούν τέτοιες πρωτοβουλίες σε όλες τις περιοχές. Να μπουν στόχοι για συμμετοχή ομάδων από τους τόπους δουλειάς και τους κλάδους. Είναι μια προσπάθεια που κάθε χρόνο συσπειρώνει εκατοντάδες εργάτες, σπουδαστές στην κατάρτιση, βοηθά στην επαφή των εργαζομένων με τα σωματεία τους, πιάνει πλευρές της ζώνης της εργατικής νεολαίας.
Για τα 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ και μπροστά στην 1η Μάη να διοργανώσουμε μεγάλη συναυλία για το διεθνές εργατικό τραγούδι στις 26 Απρίλη στην οποία μπορούμε να καλέσουμε και ξένες αντιπροσωπείες. Εδώ θα χρειαστεί η δημιουργία οργανωτικής επιτροπής, γρήγορα. Η ανάπτυξη μορφωτικής και πολιτιστικής δουλειάς από τα συνδικάτα αποτελεί σημαντική πλευρά της ιδεολογικής παρέμβασης. Δεν πρέπει να υποτιμούνται τέτοιες δραστηριότητες που βοηθούν στην ενίσχυση των δεσμών με τους εργαζόμενους, ανεβάζει τη συνείδηση τους.
Θα μπορούσε μια ακόμα εκδήλωση να βοηθήσει στη δουλειά μας με την παράσταση με το θεατρικό έργο του Γιάννη Ρίτσου οι γειτονιές του κόσμου στις 5 Απρίλη.
Η κυβέρνηση θα φέρει νέο συνδικαλιστικό νόμο. Αναφέρθηκε στις προγραμματικές δηλώσεις από τον Σκουρλετη, βάζοντας πλευρές νέου κοινωνικού διαλόγου που θα αναβαθμίσει δήθεν πλευρές της δημοκρατίας στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή και προετοιμασμένοι. Σφυρίζουν σήματα που δείχνουν σαφή παρέμβαση στη ζωή και τη δράση των σωματείων.
Προετοιμαζόμαστε αμέσως μετά την 1η Μάη για την οργάνωση πλατιάς μαζικής δραστηριότητας και πρωτοβουλιώνμε στόχο την πανελλαδική απάντηση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της απέναντι στις νέες αντιλαϊκές συμφωνίες κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ-ΟΑΣΑ. Σε αυτήν την κατεύθυνση αξιοποιούμε τη θετική παρέμβαση και την πείρα που αποκτήσαμε από τη διοργάνωση του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1ης ΝΟΕΜΒΡΗ.
Να ανοίξουμε αυτή τη συζήτηση και τις διεκδικήσεις μας σε αυτή την προοπτική. Να οργανώσουμε ένα τέτοιο κίνημα και τέτοια συμμαχία για μεγάλους και νικηφόρους ταξικούς αγώνες.
Είμαστε αποφασισμένοι να συγκρουστούμε με όλες τις δυσκολίες και κυρίως με όλους εκείνους τους μηχανισμούς που στέκονται εμπόδιο και να προχωρήσουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα στην ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μέσα από τις καθημερινές μάχες για όλα τα επείγοντα προβλήματα, εργοστάσιο το εργοστάσιο, κλάδο τον κλάδο, επιχείρηση την επιχείρηση, γραφείο το γραφείο, καράβι το καράβι, γειτονιά τη γειτονιά, χωριό το χωριό, μέσα από τη λειτουργία των Σωματείων και συλλόγων μας, μέσα από τις συζητήσεις και αντιπαραθέσεις, μέσα από τις αρχαιρεσίες θα δώσουμε το δικό μας παρόν στις εξελίξεις.
Για την ανάκαμψη του κινήματος και όχι των καπιταλιστικών κερδών. Πληρώσαμε ακριβά την κρίση τους, τα χρέη τους, δε θα πληρώσουμε ξανά και τη νέα κερδοφορία τους. Δεν ανεχόμαστε πιο να ζούμε με την ανεργία, με τα ψίχουλα και τη συνεχή κοροϊδία, θα επιβάλλουμε τις δίκαιες διεκδικήσεις μας. Δεν αποδεχόμαστε να καταστρατηγούνται και να λεηλατούνται οι παραγωγικές δυνατότητες του τόπου μας που αρκούν για μια σύγχρονη αξιοπρεπή ζωή.
Με αυτές τις διακηρύξεις και διεκδικήσεις να συζητήσουμε τις πρωτοβουλίες και τα μέτρα που θα πάρουμε για να βάλουμε σε καθημερινή κίνηση νέες δυνάμεις κατά κλάδο, κατά νομό, κατά γειτονιά, κατά χωριό.
Johannesburg, South Africa – 16 February 2015
The Hypocrisy of ITUC and the fake interest of reformists for the “right to strike”
By Lulamile Sibanda, South African Trade Unionist*
The ITUC’s call for a Global Day of Action about the “right to strike” on February 18thwould have been a funny joke if it wasn’t a grand show of hypocrisy and fake interest for a “right” that the ITUC and its main Organizations have long abandoned.
The International Trade Union Confederation is a strong Organization with “176 million members in 162 countries” as it claims. It has the ILO wrapped around its finger and undemocratically bans all other international and regional trade union Organizations from being represented proportionally in the ILO bodies. A characteristic example is that the current ILO Director General is the previous General Secretary of the ITUC, Mr. Guy Ryder. But yet the Employers and Government Groups find it so easy to open a debate about a Right included in the Freedom of Association Convention (87) established almost a century ago and not contested until now. How can this be possible? Do the employers and the Governments feel the majority of the Workers Group is too weak to block their efforts or do they consider it is even friendly to their wishes? We cannot tell what is worse but in both cases the attack against the right to strike in the level of the ILO either shows the total failure of the ITUC to defend the workers’ rights or the grand betrayal of the working class by the ITUC.
And it could not have been otherwise since the leading Organizations within the ITUC and the ITUC itself have long betrayed the working class and its struggle and have in praxis abandoned the right to strike. In some cases they have even aligned themselves with the Employers and the Governments against the right to strike.
Here are a few examples that are characteristic:
1. How many times have trade unionists of TUC in Britain, AFL-CIO in USA, in LO-Sweden, in LO-Denmark, in Finland, in Australia, in Austria, in Switzerland etc. heard from the leaderships of the Confederations that a General Strike, the highest form of united struggle of the working class, will never be organized by them because it is “too political”? Let us just remember that the last General Strike in Britain was in 1926, in USA in 1936, in Australia in 1976!
2. Another example from Germany as it was DGB of Germany that hosted the last Congress of ITUC. It was also DGB that openly attacked the strike in transport sector in 2014 and has openly supported together with the employers a government’s bill to ban the right to strike to smaller unions. In practice DGB of Germany is against the freedom of association. With this legislation it will be given the monopoly of controlling the workers struggle to suppress it.
3. In Spain the main Confederations, busy receiving millions of funding though the State, have been working together with the Government against the labour and social rights. In 2011, the UGT and CCOO signed a “social pact” with the government and the employers’ association, which included a pension reform that increased the age of retirement by two years, from 65 to 67, while wage-cuts have also been agreed with employers though joint agreements. Off course no strikes can be organized by these Confederations for a policy they are forming together with their “social partners”.
4. In Greece, which has been in the center of the media attention worldwide for the peoples resistance to the policies of the Government, the European Union and the IMF, it was under the pressure of the people’s problems and the pressure of PAME (the All-Workers Militant Front) that more than 35 General Strikes and hundreds of branch and workplace-based strikes over the last 5 years were called and organized. The leadership of the General Confederation (GSEE), an affiliate of the ITUC and the ETUC, when it could not do anything else to prevent the strikes, it did everything possible to undermine the actual participation of the workers.
Now that reformism has prevailed in the leaderships of many previously fighting confederations weakening the trade union movement; Now that the employers and Governments have repeatedly violated the right to strike, imprisoned workers leaders and banned strikes without any complaint from ITUC and its leading Organizations; Now that ITUC has laid the red carpet for the Employers and the Governments to walk over the workers’ rights and become ruthless enough to even demand the complete and legislative elimination of the right to strike; Now ITUC calls for a global day of action!
And why does it call for a global day of action? To continue serving its real purpose as the long arm of the Employers and the Governments inside the workers movement. The ITUC’s exists in order to control and manipulate the inevitable anger and frustration of the workers from the anti-labour policy and to channel them in harmless struggles that might at some point manage to re-adjust the exploitation rate and manicure capitalism but would never challenge the mechanism generating the workers and social problems. This is none other than, the contradiction between social production and individual appropriation of wealth, the profit-making exploitation. In other words slaves need to remain slaves. Maybe they can form a union, organize some protests and become modernized slaves, but they must remain slaves!
In a final blow of betrayal of the working class, the ITUC is proposing that the question, raised by Employers in the ILO, of whether there should be a right to strike and what are its “limitations”, should be referred to and answered by the International Court of Justice! This means that ITUC wants to refer a right gained by bloody workers struggles to an advisory judicial organ which is not and cannot be neutral.
The WFTU on the contrary says that the right to strike can only be defended and reclaimed de facto by the exercise of the right to strike and the workers united and class-oriented struggle.
*Regional Chairperson of NEHAWU South Africa, Member of the WFTU Youth Secretariat
