ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟΗ επίσημη ιστοσελίδα του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου

Το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ από την ίδρυση του είχε ως κύριο στόχο την τεκμηρίωση των θέσεων του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και ειδικότερα της ΓΣΕΕ. Ιδεολογικά, πολιτικά και συνδικαλιστικά το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ είναι ένα εργαλείο που υπηρετεί την στρατηγική και την τακτική της ΓΣΕΕ, την ενσωμάτωση του Εργατικού Συνδικαλιστικού Κινήματος στη γραμμή της ταξικής συνεργασίας και του κοινωνικού εταιρισμού που αποτελεί και την κυρίαρχη γραμμή της ΓΣΕΕ.
Οι συνεργασίες με φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγους, η συνεργασία με το Ινστιτούτο Levy Economics έχοντας στόχο «να ενισχυθούν επιστημονικά οι εναλλακτικές προτάσεις από τα συνδικάτα για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση» αποτελούν επεξεργασίες που στη μεγάλη τους πλειοψηφία αποτελούν όχημα για την αφαίρεση κατακτήσεων απ’ την Εργατική Τάξη και τα λαϊκά στρώματα, μεταφέροντας τα βάρη από την κρίση σε αυτούς.
Οι τάχα εναλλακτικές προτάσεις του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ που απαντούν στη μείωση της καλπάζουσας ανεργίας βρίσκονται σε προγράμματα όπως αυτά της κοινωφελούς εργασίας που κατά το ΙΝΕ «πρέπει να επεκταθούν, ώστε να αυξηθεί η απασχόληση και να ανακουφιστούν οι άνεργοι», με μισθούς πείνας χωρίς δικαιώματα συμβάλλοντας στην κατάργηση της σταθερής εργασίας και των Συλλογικών Συμβάσεων.
Σήμερα, το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ αποτελεί έναν από τους πιο ισχυρούς ντίλερ εργασίας μέσω δεκάδων προγραμμάτων, είναι πρωτοπόρο στην υλοποίηση αυτών. Πιο συγκεκριμένα διαχειρίζεται προγράμματα επιταγής εισόδου στην εργασία, voucher, προγράμματα κοινωφελούς εργασίας,  ευρωπαϊκά προγράμματα κάθε είδους, προγράμματα κατάρτισης.
Οι λειτουργίες του και η χρηματοδότησή του συγκροτούν ένα βασικό εργαλείο εκμετάλλευσης και εξαγοράς συνειδήσεων. Είναι μία καλοστημένη μηχανή που διαχειρίζεται τεράστια ποσά που καταλήγουν έμμεσα στις τσέπες των επιχειρηματιών. Μαζί με τα αρπαχτικά των ΜΚΟ, των ΚΕΚ και των δουλεμπορικών γραφείων κάνει μπίζνες πάνω στην ανεργία, στην φτώχεια και στην ανέχεια χιλιάδων εργαζόμενων και ανέργων.
Τον προηγούμενο χρόνο το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ μπήκε γερά στο σκλαβοπάζαρο με την 5μηνη απασχόληση. Σύμφωνα με τα στοιχεία πάνω από 20.000 εργαζόμενοι απασχολήθηκαν από το ΙΝΕ σε προγράμματα κακοπληρωμένης εργασίας που τσάκιζαν εμμέσως την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Εκατοντάδες εργαζόμενοι έμεναν απλήρωτοι για μήνες, εργάζονταν σε άθλιες συνθήκες με καταστρατήγηση ακόμα και αυτών των αθλίων ορών εργασίας που προβλέπονται. Σε αρκετές πόλεις πραγματοποιήθηκαν κινητοποιήσεις εγκαλώντας το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ ως στυγνό εργοδότη που έπαιρνε προμήθεια  2% από τα προγράμματα για κάθε εργαζόμενο.

Είναι προφανές πως η μελετητική δραστηριότητα του ΙΝΕ ακόμα και με το συγκεκριμένο περιεχόμενο που έχει, υποσκελίζεται από τα δεκάδες προγράμματα που υπάρχουν και πρόκειται να πολλαπλασιαστούν.

Η εξέλιξη του ΙΝΕ δείχνει πως αποτελεί ένα από τα πιο ισχυρά διαφθορεία. Διαχειρίζεται εκατομμύρια ευρώ από κοινοτικά προγράμματα, είναι ντίλερ μαύρης εργασίας με τους χειρότερους ορούς, προγράμματα που θερίζουν συλλογικές συμβάσεις και εργασιακές σχέσεις, που νομιμοποιούν την υποταγή και το συμβιβασμό. Ταυτόχρονα έχει εξελιχθεί σε βασικό κέντρο αποπροσανατολισμού για τις αιτίες της καπιταλιστικής κρίσης και την έξοδο από αυτήν αναμασώντας και αναπαράγοντας όλες τις αστικές αντιλήψεις και προτάσεις.

Σε ένα Ινστιτούτο που διαχειρίζεται την ενσωμάτωση της εργατικής τάξης με μελέτες και έρευνες έχει προστεθεί ως κυρίαρχο αντικείμενο, ο ρόλος του εργοδότη. Οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη από αταλάντευτους αγωνιστές εκπροσώπους σε κάθε όργανο και όχι από διαχειριστές του συστήματος.

Όλα αυτά τα χρόνια ως και σήμερα οι εκπρόσωποι μας στα Διοικητικά Συμβούλια συγκρούονταν, διαφωνούσαν, κατάγγελλαν τα προγράμματα και το γενικότερο ρόλο του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ. Όμως το ποτήρι ξεχείλισε.

Οι συνδικαλιστές που βρίσκονται κάτω από τη σημαία του ΠΑΜΕ στα Διοικητικά Συμβούλια του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ σε κεντρικό και περιφερειακό επίπεδο, δε μπορούν να ανεχτούν αυτήν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί και παγιώνεται. Δε μπορούν να αποδεχτούν τη σήψη και τη σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που αγκαλιάζει κάθε πλευρά και λειτουργία της συνδικαλιστικής δράσης και παρέμβασης. Δηλώνουμε ότι παραιτούμαστε από το Διοικητικό Συμβούλιο του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ καθώς και από τα Διοικητικά Συμβούλια των παραρτημάτων και δε θα συμμετέχουμε στη νέα συγκρότηση του Διοικητικού Συμβουλίου.

Η αποδυνάμωση του ανερχόμενου και παλιού εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, είναι πολιτική αναγκαιότητα. Πρέπει να σπάσει η κυριαρχία του σε θεωρητικό, πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Να νιώθουν καυτή την ανάσα των εργατών σε κάθε τους πρωτοβουλία και δραστηριότητα.

Και με αυτήν την στάση μας θέλουμε να προβληματίσουμε όλους ανεξαίρετα τους εργαζόμενους, σε κάθε σωματείο, σε κάθε κλάδο και περιοχή. Να ανοίξει πιο αποφασιστικά η συζήτηση για την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος με βάση τις ανάγκες, τις εξελίξεις.  Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα περάσει από φωτιά και σίδερο. Είναι πλευρά του πολέμου, για να σπάσει οριστικά ο φαύλος κύκλος της εκμετάλλευσής και τα ταξικά δεσμά της.

                                                                                                                                           Ιούλης 2013

Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Ξενοδόχων με ανακοίνωσή της κάνει έκκληση να σταματήσει η …”δαιμονοποίηση” και ο “λιθοβολισμός” της ελληνικής ξενοδοχείας εξαιτίας -όπως γράφει- “μεμονωμένων περιστατικών παραβατικότητας και κακώς εννοούμενων ή εφαρμοζόμενων εργοδοτικών συμπεριφορών”.

Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως την αποθέωση της πρόκλησης και του θράσους, αν δεν αποτελούσε τη συνέχεια του επικίνδυνου για το λαό σίριαλ που παίζεται από όλα τα φερέφωνα της κυβέρνησης και της μεγαλοεργοδοσίας το τελευταίο διάστημα με τίτλο: “εμπρός όλοι μαζί για την ανάπτυξη, με όχημα τον τουρισμό!”.
Εμείς ξέρουμε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο ότι οι υποσχέσεις για ανάκαμψη με όχημα τον τουρισμό είναι «Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει». Αφορά τους μονοπωλιακούς ομίλους, τις μεγάλες αλυσίδες, αυτούς που κέρδιζαν και πριν την κρίση αλλά και τώρα, μέσα από τη δική μας εκμετάλλευση, απ’ τη δική μας δουλειά.
Με αυτούς τους όρους αναζητούν την έξοδο από την κρίση με ατμομηχανή τον τουρισμό και κάρβουνο τους εργαζόμενους του κλάδου.
Όσο όμως κι αν θέλουν να κάνουν το άσπρο-μαύρο η αλήθεια δεν κρύβεται.
Παρουσιάζονται ως ευεργέτες των εργαζομένων επειδή υπέγραψαν με την υποταγμένη στα συμφέροντά τους πλειοψηφία της Ομοσπονδίας μια κλαδική ΣΣΕ με μειώσεις μισθών 15%. Μα οι ξενοδόχοι που εφαρμόζουν αυτήν την ΣΣΕ, αποτελούν μια μικρή μειοψηφία, κι αυτό κάτω από την πίεση ταξικών Συνδικάτων και επιχειρησιακών σωματείων. Η συντριπτική πλειοψηφία των ξενοδόχων είτε δεν την εφαρμόζουν, είτε έχουν με Ενώσεις Προσώπων και ατομικές συμβάσεις αυξήσει κατακόρυφα το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων με μεγάλες μειώσεις μισθών που αγγίζουν το 40%, είτε έχουν εργαζόμενους απλήρωτους κι ανασφάλιστους.
Όλοι όμως μαζί οι παραπάνω θεωρούν καταργημένο κάθε δικαίωμα που θεωρούν κόστος, επιβάλλοντας πολυαπασχόληση και δουλειά χωρίς σταματημό. Πετούν στο δρόμο μαζικά εργαζόμενους με δικαιώματα και στη θέση τους παίρνουν ζεστό χρήμα και τζάμπα, νέους εργαζόμενους χωρίς κανένα δικαίωμα με σύμβαση μιας ημέρας που αποτελούν σε πολλές περιπτώσεις την πλειοψηφία των εργαζομένων σε μια ξενοδοχειακή μονάδα, με δεκάδες χιλιάδες συμβάσεις πρακτικής άσκησης, μαθητείας, κατάρτισης, επανακατάρτισης, δια βίου μάθησης κι όπως αλλιώς ονομάζουν την τζάμπα εργασία.
Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, που μέσα στην κρίση το να βρει κάποιος δουλειά είναι άθλος, εργαζόμενοι παραιτούνται μαζικά αφού δεν μπορούν να αντέξουν την ένταση της δουλειάς, άλλοι καταλήγουν σε νοσοκομεία, άλλοι δεν μπορούν να εργαστούν λόγο επαγγελματικών ασθενειών, κι άλλοι τρομάζουν να βγάλουν ακέραιοι τη σεζόν.
Όσο βέβαια για τα “μεμονωμένα περιστατικά” αυτά που, περιστασιακά και για τα μάτια του κόσμου, «διαπιστώνονται» από τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του κράτους τους, μάλλον έχουν δίκιο. Αυτές οι περιπτώσεις είναι όντως τόσο μεμονωμένες, όσο και οι έλεγχοι που γίνονται…
Σε κάθε περίπτωση παλεύουν να κρύψουν αυτό που δεν κρύβεται: ότι πίσω από τη βιτρίνα του σαλονιού σακατεύουν οι εργάτες τα κορμιά τους, ζώντας με ψίχουλα για να φουσκώνουν οι τσέπες των αφεντικών.
Κατά τα άλλα καμώνονται τους αδικημένους, αυτοί που δεν έχουν αφήσει τίποτε όρθιο από εργασιακά δικαιώματα και όσα απέμειναν επειδή ακόμα δεν πρόλαβαν οι κυβερνήσεις τους να τα καταργήσουν, τα έχουν καταργήσει από μόνοι τους.
Ψευτοκλαίνε, ενώ δεν υπάρχει ούτε ένα δουλεμένο ευρώ από την εργατική τάξη στη χώρα, που να μην επέστρεψε σε αυτούς, μέρος ή ολόκληρο, μέσα από επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις, χαριστικές ρυθμίσεις και δάνεια, επενδυτικά προγράμματα ή τζάμπα εργασία μαθητείας, πέρα από το ξεπούλημα δημόσιων υποδομών, ακτών, αιγιαλών, δασών, μαρινών κ.ά. για να κάνουν τις επενδύσεις τους από τον ιδρώτα και το αίμα του λαού.
Εμείς δεν ξεχνάμε ότι:
 αυτοί που αυτοαναγορεύονται σε “αιμοδότες της εθνικής οικονομίας” αλλά και δήθεν παραπονούνται για τη μείωση του εσωτερικού τουρισμού, έχουν αποκλείσει τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα από τις διακοπές και την αναψυχή.
 αυτοί που ισχυρίζονται ότι “στηρίζουν τις τοπικές κοινωνίες και οικονομίες”, μετέτρεψαν τα ξενοδοχεία τους σε “τουριστικά χωριά” των all inclusive, για να κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα του τουρισμού και να οδηγηθούν στην απόγνωση χιλιάδες άλλα που φυτοζωούν.
Κι επειδή το θράσος τους δεν έχει όρια, παρουσιάζονται ως αυτοί που «διασφάλισαν» -τάχα- μαζί με την πλειοψηφία της Ομοσπονδίας υπογράφοντας κλαδική ΣΣΕ, συνθήκες εργασιακής ειρήνης και ασφάλειας.
Ε, λοιπόν τους λέμε ξεκάθαρα ότι ειρήνη με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν θα έχουν ποτέ.
 Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια εργαζόμενο τον εργαζόμενο, ξενοδοχείο το ξενοδοχείο, σε κάθε περιοχή, σε όλη τη χώρα για την οργάνωση της τάξης μας, την ανασύνταξη του κινήματος και την απαλλαγή του από τους εργοδοτικούς συνδικαλιστές.
 Θα δώσουμε τις μάχες μας για υπογραφή κλαδικών συλλογικών συμβάσεων που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες μας.
 Θα μελετούμε τις κινήσεις τους, θα μπαίνουμε εμπόδιο στις αυθαιρεσίες τους.
Μα πάνω από όλα δεν θα σταματήσουμε ποτέ να παλεύουμε για αυτό που τους φοβίζει περισσότερο από όλα: να γίνει αντιληπτός ο παρασιτικός τους ρόλος στην διαδικασία της παραγωγής από την πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων.
Να καταλάβει κι ο τελευταίος εργάτης ότι όχι μόνο μπορεί χωρίς αφεντικά, αλλά τότε και μόνο τότε θα ικανοποιήσει όλες τις σύγχρονες ανάγκες του. Αυτές που του στερούν. Αυτές που του αξίζουν.

ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΜΕ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ-ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ