Intervention of PAME to the Congress of CTB- Brazil

0

 

Dear comrades, co-fighters and friends,

On behalf of the working class of Greece and it’s class oriented pole, ALL WORKERS MILITANT FRONT (PAME), which gathers hundreds of syndicates with thousands of workers, I bring to Brazilian workers and your organization militant and solidarity greetings.

It is an honour to participate to your congress and it’s an opportunity to strengthen our relationship.

Especially today that the capital, all it’s international institutions, the political parties that support it’s strategy one way or another, have launched a profound strategic attack against workers and other people strata like poor farmers, self employing, women and youth.

The attack proceeds savagely and it will escalate even more. In Greece, employers, coalition government (liberals, socialdemocrats, a part of centre – left) and Troika (formed by European Union, Central European Bank and International Monetary Fund) have imposed a memorandum of anti – popular barbaric policy.

Here are some of it’s consequences :

Launch of unemployment from 8% (2008) to 27% (2013). In women’s population is about 45%-50%. For young people is over 65%. One and a half million people unemployed in 4,5 million of active population according to official data that are hiding a big percentage of unemployment.

Thousands of dismissals in private and public sector of economy, factories, commerce, education, Health system, municipalities e.t.c.

Launch of flexible employment from 5% to 40%. Non insured work over 40%.

The majority of workers in private an public sector are unpaid for many months.

Release of dismissals and reduction (until abolition) of the compensation .

Abolition of collective agreements and replacement of them by individual agreements.

The state decides about minimum wage and it was reduced from 756 to less than 500 Euros.

Reduction of unemployment benefit from 450 to 350 Euros and is given to a little percentage of unemployed

General reduction of wages over 20% – 40% and there will be a new round of reduction. .

Expensiveness in market , launch of taxes for people even for unemployed. Most of people cannot pay taxes and are punished with power cut, water cut and loss of their house because of debts to state and banks.

Abolition of Sunday holiday and of stable working schedule.

Poor social security organizations (because of unemployment, reduction of wages and of the employers’ contribution that are not paid, haircut off of their money stocks).

Public hospitals and schools are debased and shut down. Many people have no access to these goods.

Immigration is growing enormously.

Thousands of minor and medium companies are shutting down, self – employing are unemployed and insecured.

Poor farmers are uprooted because of high production cost and low market prices, because of the common agricultural policy of E.U. Agricultural land passes to big capitalistic companies.

In the same time subsidies, tax exemption and benefits are increased for big capital.

All state’s property is privatized (energy, water supply, railway, ports, airports, state’s factories, parts of municipalities, health system, education, social welfare).

The state, with lending agreements with Troika, is lented in order only to pay the lenders and support banks which will lend to the capital. The loans are charged to people by the memorandum. Nothing goes for people’s needs.

Despite the haircut, public debt is growing. From 120% of the national product escalated to 174% of it.

Employers’ terror and state’s suppression is intensified because of the fear for social outbreak. Politics is not separate from economy. Real person of capitalistic system is revealed : dictatorship of monopolies.

In the past years, there were important class fights in Greece, organized by PAME, strikes, demonstrations, occupations of public buildings, with pressure to the governmental syndicalism to declare 30 general strikes.

Special place belongs to the 8 months strike in Greek Steel Mill against reduction of wages, with thecrucial contribution of PAME. It roused a global solidarity movement. It’s a heritage for trade union movement.

Big percentage of workers sees with confidence PAME and supports his initiatives. Bourgeois legality was disputed with the slogan “law is the right of worker”.

PAME had a critical attitude towards movements like “indignants” “against the trade unions” which were deflated after it strengthened the Nazists of GOLDEN DAWN. PAME fought against the equation od communism with fascism (the official policy of E.U.). Anti-communism prepares the ground for total attack against all workers. This struggle did not prevent barbaric policy but class struggle experience was acquired by many workers that entered in the battle for the first time, conscience of many workers is changing.

It is necessary that workers realize the character of crisis, come massively into trade unions, change of correlations, confront the logic of assigning peoples’ matters to “saviors’ from above, confront the reduction of peoples’ demands. PAME struggles for this re – orientation of trade union movement.

Great changes don’t come in successive order. Class preparation and gathering forces for the moment of crucial class conflict, is necessary

Working class is powerful when it is organized and determined for struggle against capitalism and it’ s political parties.

 

THE CHARACTER OF CRICIS

 

Same policy is also applied in countries that do not have big debt, in countries with memorandum (Ireland, Portugal) or without memorandum (Spain, Italy),in countries that crisis is escalated (France, Great Britain), in those that passed in recovery (Argentina, Brazil), in predominant countries (USA, Germany, Japan).

Friends or enemies of system, speak for longtime, extended and synchronised crisis of capitalism. . The working class movement should have clean opinion for the reasons and the character of crisis. Is not simply a theoretical but practical question of strategic importance. It determines about enemies and allies, the direction of the struggle of movement, the unity between strategic and tactical objectives. It protects the movement from delusions – traps that it paid for them. It determines about effectiveness and if it corresponds in the historical mission to liberate working class from the exploitation.

Some questions have to be answered such as :

WHY crises are repeated regularly while governments and mix of it’s management are changing?

WHY countries with different structural problems go into crisis?

WHY, the life of more and more people is getting worse while productive forces, technology and human knowledge are developed and the work of people have increased wealth enormously?

Can the system be saved from crises with other mix of management, in the frames of this system?

Is there a way for workers to be saved from the barbarism of crisis?

On these questions two policies are conflicting in the movement : The policy of incorporation and the management of crisis in the frame of this system and the class oriented policy of it’ s overthrow. In Greece, the first is expressed by trade-union forces of liberalism, socialdemocrats and opportunists of centre-left, that supported the policy of social submission and social dialogue of General Confederation of Greek Workers (GSEE) . In international level it is expressed by the ETUC and the ITUC . The second, class oriented policy, is expressed in Greece by PAME and internationally by WFTU (World Federation of Trade Unions).

Please, allow us to do certain thoughts that are based on reality:

The “rival awe of” Socialist countries is absent but the capitalistic crises are getting deeper. The only matter that capitalists agree among them is the reduction of price of working force. However the wild competition between them, multiplies the wars for insuring new markets, energy sources, routs for transportation. Even popular uprisings are trapped in the service of interests foreign to the people, of one or another part of bourgeois class with international interventions (like Egypt etc).

The attack began with the capitalistic restructuring since ’70 decade. The crisis made restructuring more violent. The policies that are applied today were predetermined by European Union agreements of Maastricht and Lisbon in the’ 90 decade (reduction of wages, imposition of flexible work, demolition of social insurance, privatisations etc). In Greece these agreements were supported by neoliberals (ND), socialdemocrats (PASOK) and centre-left (SYRIZA).

Which is the opinion of PAME for the crisis that determines it’ s strategy and tactic?

It is a cyclical capitalistic crisis of over accumulation of merchandises and capital, as other that preceded. Dominating social contradiction bursts out violently : social production v. private appropriation. Products are produced by many people but its’ ownership is private, property of means of production is capitalistic

Here is the crisis mechanism :

Each capitalist produces as much as he can in order to displace competitors and dominate in competition. He reduces workers’ wages (that are also consumers of his products), he dismisses workers. The overexploitation of one part of workers becomes prerequisite of unemployment of the other part.

It is a social insanity.

Accumulation of wealth for the capitalists means obligatorily accumulation of poverty for the population. There is an anarchy, a lawlessness in production because it’ s only criterion is the profit, it cannot be scheduled, the proportions are overturned, the weakness of consumption of products cannot be forecasted. Merchandises remain unsold. Production stops because profit margin is lowered , capitals are not invested, they are accumulated until they find occasions of profitable investments. Needs of people are not satisfied.

For example, in Greece there are 200.000 unsold houses while many people are in danger of losing their house because of debts. Greeks capitalists removed in Switzerland 600 billions of Euros that is to say above double of the public debt, while material production is collapsing. And they are not only ones.

The markets exploded from profits during the period of growth. Destruction of productive forces is essential for restarting economy with terms of profitability. First force that is destroyed is the working force. All capitalists, all states, agree for this matter, are coordinated on this goal.

Parts of capital are being destroyed. Smaller companies close. Production is assembled in bigger monopolies. Monetary capital is undervalued (fall of stock markets, haircut of bonds and deposits). Competition between states and parts of bourgeois class about the matter which of them will pay more or less for the crisis, is intensified.

The economic growth that will follow crisis will be anaemic, for a short time, a preparation of new crisis. It will be based on impoverishment and unemployment. Private investments cannot absorb millions unemployed, they can only create very few, unstable and low – wage jobs.

Crises are in the DNA of capitalism, it cannot avoid them. They happen independently from the human will. They are not influenced by a good or bad governing, from different mixes of policy in the frames of system. The anti-popular attack is the only way for the system to overcome crises . Crises will exist as long as capitalism exists. This system cannot give anything else but unemployment, impoverishment and wars. It’s decay and barbarism, gives birth to social reactions, social powers and preconditions for overthrowing it.

For PAME, this analysis has fundamental importance . It determines general direction of struggle of working class movement with which, struggle for daily small or big problems of workers should be connected. It opens the way for overthrowing the generator of crises. As long as private property of the means of production is the main cause of crisis, the first who have interest from this overthrowing is working class that haw no private property of them. This class can lead a social alliance with other people strata that are affected from crisis (poor farmers that are uprooted, self-employing that close their shops, women, youth).

PAME took the initiative to unite radical class organizations of them, on a cohesive antimonopoly – anti- imperialistic, that is to say anti- capitalistic direction, connecting the question of exit out of crisis (in profit of people and not the monopolies) with the question of property of means of production and the question of state domination. That is to say, not only which political party is in government but which social class has in it’ s hands the property therefore the political power.

Certain aspects claim that crisis is “crisis of debt”, others that it’ s a crisis of casino – capitalism”, a pirate capitalism of banks”. They attribute the responsibility for crisis only to neo – liberal management and not to the nature of system itself. So, they acquit the system, the generator of crisis.

Public debt is the result, not the cause of crisis. The crisis of over – accumulation contributed to the expansion of debt. I.M.F reports that the debt of developed countries from 75% of GNP (Gross National Product) before crisis will reach the 120% of GNP in 2014. The debt is due to the economic supprort of states to capitalists not the fulfillment of popular needs. This support is essential for capitalistic growth.

Which state power can deny to pay this debt? A bourgeois government cannot. Only the working class state power, can.

Certain aspects support the recognition only of the “legal” part of debt. However, people owe nothing at all. On the other hand, a better, “fighting” negotiation for decreasing debt cannot exist. But even lenders do haircut of debt simultaneously with cut of wages and rights of people . These aspects recognize :

a) the lending agreements of Greece with the lenders (Troika) and its’ conditions that the loans will go entirely to support only the banks (that should be saved at any cost in order to finance the capitalistic recovery) and b) that the loans will be paid by people. That is to say imposition of new memorandum from another “progressive” government. This policy cannot confront unemployment and impoverishment, which are the springboard of capitalistic recovery.

The aspect that claims that a group of state owned banks can motivate controlled growth of healthy businesses, overlooks the fact that all banks work for profits, with terms imposed by the lenders, for the benefit of capitalists . Even “healthy” business is based on profitability and the theft of working class income.

Only PAME does not recognize any debt because it was not created by people. It fights for the unilateral deletion of entire debt. This will release productive possibilities of country, in the service of popular needs

Only PAME fights for exit of the country out of the European Union. It is factor of escalation of crisis, it is a wolf–nest – coordinator of monopolies against workers, either with neoliberals or socialdemocratic governments. The participation in E.U is not a national but class choice of capital in order to upgrade it’s international presence. The centre-left aspect that it can be changed is a delusion, led centre – left parties to support anti – popular policy, it incorporates working class in E.U. policy and make workers pay for it.

The unilateral deletion of debt and the exit from the European Union cannot itself ensure popular prosperity. Groups of capitalists may support these goals.

They express business interests (mainly exporting companies) that have interest from return to national currency, and the exit from the EU. or Eurozone, because they will benefit from the fluctuation of national currency. They consider that not paying debt to lenders, will turn national resources for their support.

This policy preexisted in Greece and a lot of countries. It cannot avoid crisis. It supports “growth” with state and bank loans that will be paid by workers. Low wages, unemployment are preconditions for this policy.

On political level, these aspects are expressed by the slogan for “patriotic unity” against lenders and “occupation” that they imposed on poorer countries saying that the main problem is “national independence”. On international level they speak about collaboration of countries of European South, (overlooking oppositions between them), new negotiation of debts, under the leadership of bourgeois governments that serve free economy that brought us in the current situation.

In Greece, various political forces of different origin, agree in this direction with common base, the acceptance of primacy of monopolies, the respect of their economic and political domination. These forces are the nazist – criminal gang of Golden Dawn (which despite anti systemic phraseology it acts as the Fifth phalanx of system in role of repression of the working class movement and support of employers), parts of neoliberal and socialdemocratic parties and the centre-left parties. They are supported by groups of capitalists and the bourgeois press that up to now supported the imposition of memoranda. An alliance between parts of the movement and parts of capital is being created for exclusive profit of the second.

That’s why analysis of the character of crisis determines the strategy and social alliances. It is not a national but a class crisis. Capital will benefit from it, workers will lose. If working class movement acts under the flags of parts of capitalists this will mean strategic retreat of workers, economic growth with unemployment and impoverishment, constant danger of new crises.

All these aspects express a reality: Capital and it’s political forces, under the destruction of productive forces and the impoverishment of people (even of their social allies in people strata up to now), with the knowledge that there will be no return to standard of living before crisis and that the situation will get worse, they fear popular outbreaks that can put in danger the core of their domination.

That’s why they are forced to reform the political system with unique aim to absorb and incorporate the popular reactions, so that the domination of monopolies will not be put in danger. This effort develops on the trade-union and political level.

In Greece, there is disdain of the trade union forces of liberals and socialdemocrats that were sovereign up to now. Before and after the crisis, they retreated from workers’ interests through “social dialogue” not for what workers will gain but for what they will lose. This was not a mistake but conscious collaboration with the employers and the state for the reduction of wage, the abolition of collective agreements. They contributed to the redistribution of income in harm of workers, they cultivated the logic of retreat, of “less harm”, and the logic of “national effort” for getting out of crisis, they incorporated victims in the logic of those who sacrifice them.

A big part of these forces moved in the trade-union forces of centre left, with all their ideological and political armaments of class compromise. The trade-union forces of centre left and their supporting political party (SYRIZA) contribute to the reformation of trade-union and political setting, with double expression:

They make unique slogan of trade unions the overthrow of today’s government and the election of their government. They cover up their retreat from peoples’ interests, they support E.U, lending agreement with lenders and (unavoidably) it’s consequence, the memorandum, they implement memorandum.

For example, they sign collective agreements with reductions of wage and rights. They accept cooperation between public and private sector that profits only the second one and is always a door for privatizations. They support “healthy” capitalists>. But there are no capitalists who earn profits without exploitation, that are willing to pay the debt. Even “healthy” capitalists ask for sacrifices from workers for national economy

They promote outdated Keynsian theories for regulation of markets. However market means profit, competition, anarchy. It cannot function for people. Business profits and popular prosperity cannot coexist.

This policy does not confront system’s logic, it recognizes it’s basic priorities. It calls only for overthrowing government, just to replace political personnel of the system without changes of the essence of policy.

This policy manipulates popular reactions with the theory that the problem is just a problem of bad negotiations and retreat of government to the lenders, a problem of occupation of the country from the lenders and especially from Germany. It acquits the capital that created and it is profited by the crisis. It opens the way for another mix of management of crisis in the frame of the system, that is mainly expressed by the government of USA and Obama. It expresses different parts of capital and international forces that prefer one pole of imperialism, USA, versus the German and E.U pole. It disorientates people, rescues the system, does not confront crises.

It is characteristic that this aspect began to be supported by conservative press in Greece but also in the USA that they supported the memoranda (article in NEW YORK TIMES that centre – left SYRIZA is the only solution for Greece). It is accepted by the Greek Industrialists’ Federation as alternative solution for absorption of popular reactions that should not put in question the dominance of monopolies . All these are combined with it’s retreat from pre-election engagements and it’s approach to the systemic policy.

This experience is not only Greek. It is European.

Social democracy lost it’ s power to manipulate people by approaching neo liberal policy. It is replaced by the centre-left in the role of rescue of system with the absorption of popular reactions without change of policy.

The experience of participation of centre-left forces in governments in the E.U. shows that they did not prevent from crisis, it became a part of it. It imposed anti-popular policy, it participated in imperialistic wars.

Finally, a question of strategic importance that concerns the political dialogue.

Is it for the profit of workers, that a radical, class – oriented political force, with direction to overthrow the system, to participate in governments of collaboration with other forces that declare just another mix of management of crisis, in the frame of system, supporting however it’s basic principles?

We believe that it would be a retreat and a defeat of strategic importance for the movement. With the compromises for the support of such a government that does not dispute the system, this political power not only would become itself a factor of crisis and of neutralization and incorporation of radical working masses and disorientation that crises can be prevented in the frame of the system. It would come in conflict with people, it would impose anti – popular policy. Working class would lose it’s self contained class oriented action for it’ s interests, it would lose it’ s class organization. It would work for the interests of her exploiters

There is no mix of policy in the frame of capitalism that would stop the crises, that would serve simultaneously the interests of capitalists and workers. Every similar effort in the past was proved for the profit of the first and for the harm of the second.

It’s characteristic that struggle of PAME, for the defence of vital rights of workers (against dismissals and reductions of wages, the results of the closure of companies, the anti popular taxes, the privatisations, the abolition of rights in health – education) stumble on the fact that capitalism cannot overcome crisis, without this policy. It is obligatory for it. Even the small victories of the movement become very difficult. These victories can only be achieved in conflict with the soul of policy of capital, only if they lead to overthrow, in antimonopoly – anti capitalistic direction. We do not wait until this overthrow but we want to open the way for it with every minor or major fight of the working class.

Finally the support of immediate tactical objectives requires radical conflict with the system.

For PAME, the refusal of participation of radical forces in governments which manage crisis in the frame of the system is a heritage of strategic importance for the movement.

PAME, instead of coalitions with forces of reformation – maintenance of system, it selects:

The class unity of workers, based on social characteristics and not on the vote of someone in last elections. In the direction of conflict with employers , with their dominance on economy and policy, and the base of their dominance, the private property of the means of production.

PAME selects social alliance, of all people strata that are harmed from crisis. With organisation of this alliance at every sector of production but also on local level, with people’s committees in the neighborhoods of cities and villages.

PAME does not require agreement with entire it’s political attitude but puts as criterion of participation in this alliance, three basic, immediate and combined objectives:

Unilateral deletion of debt. – Exit from the EU. – Socialization of basic means of production.

It is the only way to protect workers from the consequences of crisis, the traps of managing crisis to their harm. It is the only policy that opens the way for scheduled economy in the service of people, under workers’ control, with the state power in the hands of working class and people.

 

 

Thank you.

 

 

 

 

Χαιρετισμός στο 3ο Συνέδριο της CTB- Βραζιλίας

0

 

Αγαπητοί σύντροφοι, συναγωνιστές και φίλοι,

 

Από πλευράς της εργατικής τάξης της Ελλάδας και του ταξικού πόλου στο κίνημα της, του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ που συσπειρώνει εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, μεταφέρω ταξικό, αγωνιστικό, διεθνιστικό χαιρετισμό στους εργαζόμενους της Βραζιλίας και στην οργάνωση σας .

Είναι τιμή μας να συμμετάσχουμε στο συνέδριο σας και ευκαιρία να δυναμώσουμε τους δεσμούς μας.

Ιδιαίτερα σήμερα που το κεφάλαιο, όλοι οι διεθνείς οργανισμοί του, τα πολιτικά κόμματα που έτσι ή αλλιώς στηρίζουν τη στρατηγική του, εξαπέλυσαν ολομέτωπη, στρατηγική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους τα λαϊκά στρώματα, φτωχούς αγρότες, αυτοαπασχολούμενους, τις γυναίκες και τη νεολαία.

Η επίθεση εξελίσσεται με ιδιαίτερη βαρβαρότητα, θα κλιμακωθεί περισσότερο. Στην Ελλάδα, η εργοδοσία, η κυβέρνηση φιλελεύθερων – σοσιαλδημοκρατών και ενός τμήματος της κεντροαριστεράς, και η Τρόϊκα (Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) η Ευρωπαϊκή Ένωση) επέβαλαν μνημόνιο βάρβαρων αντιλαϊκών μέτρων.

Αναφέρουμε κάποιες από τις επιπτώσεις του :

Εκτόξευση ανεργίας από 8% (2008) σε 27% (2013). Στις γυναίκες 45%-50%. Στους νέους πάνω από 65%.

1,5 εκατ. άνεργοι σε σύνολο ενεργού πληθυσμού 4,5 εκατ. (Επίσημα στοιχεία που αποκρύπτουν μεγάλο ποσοστό της ανεργίας).

Χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα, στη Παιδεία, Υγεία, Τοπική Διοίκηση κ.λ.π.

Εκτόξευση της ελαστικής απασχόλησης από το 5% στο 40%. Ανασφάλιστη εργασία πάνω από 40%

Απλήρωτοι για μήνες, η πλειοψηφία εργαζόμενων ιδιωτικού τομέα και σημαντικό μέρος στο δημόσιο.

Απελευθέρωση απολύσεων και «μείωση» έως κατάργηση της αποζημίωσης τους.

Κατάργηση Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και αντικατάσταση τους από ατομικές συμβάσεις.

Καθορισμός κατώτερου μισθού από το κράτος με μείωση από 756 κάτω από 500 ευρώ.

Μείωση επιδόματος ανεργίας από 450 σε 350 ευρώ, που το παίρνει μικρός αριθμός ανέργων.

Μείωση μισθών και συντάξεων πάνω από 20%-40% ενώ προγραμματίζεται νέος γύρος .

Ακρίβεια και εκτόξευση της λαϊκής φορολογίας με έκτακτους φόρους, ακόμα και για άνεργους. Οι περισσότεροι δεν μπορούν να πληρώσουν και τιμωρούνται με διακοπή ρεύματος, ύδρευσης, απώλεια της στέγης τους από το Δημόσιο και τις τράπεζες.

Κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας και του σταθερού χρόνου εργασίας.

Άδεια ασφαλιστικά ταμεία (λόγω ανεργίας, μείωσης μισθών και εργοδοτικών εισφορών και μη πληρωμής τους, «κουρέματος» αποθεματικών). Άμεσος κίνδυνος μη πληρωμής συντάξεων και παροχών υγείας.

Δημόσια νοσοκομεία και σχολεία υποβαθμίζονται και κλείνουν. Παιδεία και υγεία παραδίνονται ολοκληρωτικά στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Μεγάλο τμήμα πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σ’ αυτά τα αγαθά.

Η μετανάστευση διογκώνεται με αλματώδεις ρυθμούς.

Χιλιάδες μικρές – μεσαίες επιχειρήσεις κλείνουν, αυτοαπασχολούμενοι μένουν άνεργοι και ανασφάλιστοι.

Αγρότες ξεριζώνονται λόγω υψηλού κόστους και χαμηλών τιμών ελέω Κ.Α.Π. Η γη περνάει σε μεγάλες καπιταλιστικές εκμεταλλεύσεις.

Το 40% του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο φτώχειας. Πολλαπλασιάζονται φαινόμενα υποσιτισμού.

Την ίδια ώρα αυξάνονται επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές και προνόμια στο μεγάλο κεφάλαιο.

Ιδιωτικοποιείται όλη η κρατική περιουσία (ενέργεια, ύδρευση, σιδηρόδρομοι, λιμάνια, αεροδρόμια, κρατικές βιομηχανίες, τμήματα της Τοπικής Διοίκησης, υγεία, παιδεία, πρόνοια κ.λ.π.).

Το κράτος, με δανειακές συμβάσεις με τη Τρόϊκα, δανείζεται αποκλειστικά για να πληρώσει τους δανειστές και να ενισχύσει τις τράπεζες που με τη σειρά τους θα δανείσουν στο κεφάλαιο.

Τα δάνεια φορτώνεται ο λαός με μνημόνια μέτρων όπως παραπάνω. Τίποτα δεν πάει για λαϊκές ανάγκες.

Παρά το κούρεμα του δημόσιου χρέους, αυτό διογκώνεται. Από το 120% έφτασε το 174% του ΑΕΠ.

Η κρίση βαθαίνει και οι εκτιμήσεις όλων των οργανισμών προβλέπουν ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει.

Μπροστά στο φόβο λαϊκών ξεσπασμάτων εντείνεται η εργοδοτική τρομοκρατία και η κρατική καταστολή. Η πολιτική δεν είναι ξεκομμένη από την οικονομία : Αποκαλύπτεται το πραγματικό του πρόσωπο του συστήματος : δικτατορία των μονοπωλίων.

Τα τελευταία χρόνια, έγιναν σημαντικοί αγώνες στην Ελλάδα, με οργανωτή το ΠΑΜΕ, με απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, με πίεση στον εργοδοτικό συνδικαλισμό να κηρύξει 30 γενικές απεργίες.

Ξεχωριστή θέση έχει η πολύμηνη απεργία στην Ελληνική Χαλυβουργία με τη συμβολή του ΠΑΜΕ για να μη μειωθούν οι μισθοί που ξεσήκωσε παγκόσμια αλληλεγγύη. Είναι παρακαταθήκη του κινήματος.

Μεγάλο ποσοστό των εργαζόμενων βλέπει με εμπιστοσύνη το ΠΑΜΕ και στηρίζει τις πρωτοβουλίες του.

Αμφισβητήθηκε η αστική νομιμότητα με το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Στάθηκε κριτικά στα κινήματα τύπου «αγανακτισμένων» «χωρίς τα συνδικάτα» που ξεφούσκωσαν αφού δυνάμωσαν τη ναζιστική Χρυσή Αυγή. Αντιπάλεψε την εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό (την επίσημη πολιτική της Ε.Ε.) καθώς ο αντικομμουνισμός στρώνει το έδαφος για συνολική επίθεση σε όλους.

Μπορεί αυτοί οι αγώνες να μην εμπόδισαν τα μέτρα αλλά αποκτήθηκε ταξική εμπειρία, αλλάζουν συνειδήσεις και σε στρώματα εργαζόμενων που για πρώτη φορά μπήκαν στη μάχη.

 

Χρειάζεται συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρίσης, άνοδος της μαζικότητας των συνδικάτων, αλλαγή συσχετισμών, αντιμετώπιση της λογικής ανάθεσης, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, της μείωσης της απαιτητικότητας των εργαζόμενων. Γι ’αυτή την ανασύνταξη του κινήματος παλεύει το ΠΑΜΕ. Έτσι κι’ αλλιώς οι μεγάλες αλλαγές ποτέ δεν έγιναν γραμμικά, χρειάζεται προετοιμασία και συγκέντρωση δυνάμεων για την αποφασιστική αναμέτρηση.

Η εργατική τάξη είναι παντοδύναμη όταν είναι οργανωμένη και πεισμένη για την αναγκαιότητα της πάλης με το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

 

Η ίδια πολιτική εφαρμόζεται και χώρες που δεν έχουν μεγάλο χρέος, σε χώρες με μνημόνιο (Ιρλανδία, Πορτογαλία) ή χωρίς μνημόνιο (Ισπανία, Ιταλία), εκεί που οξύνεται η κρίση (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία), σ’ αυτές που πέρασαν σε ανάκαμψη (Αργεντινή, Βραζιλία), σε κυρίαρχες χώρες (ΗΠΑ, Γερμανία, Ιαπωνία).

Φίλοι ή εχθροί του συστήματος, μιλάνε πλέον για παρατεταμένη, συγχρονισμένη κρίση του καπιταλισμού.

Το εργατικό κίνημα πρέπει να έχει καθαρή άποψη για τα αίτια και τον χαρακτήρα της κρίσης. Δεν είναι απλά ένα θεωρητικό αλλά ένα πρακτικό ζήτημα στρατηγικής σημασίας.

Καθορίζει εχθρούς και συμμάχους, τη κατεύθυνση πάλης του κινήματος, την ενότητα στρατηγικών και άμεσων στόχων. Προφυλάσσει το κίνημα από αυταπάτες – παγίδες που τις πλήρωσε.

Κρίνει τη συσπείρωση και αποτελεσματικότητα του. Αν θα ανταποκριθεί στην ιστορική αποστολή να απελευθερώσει την εργατική τάξη από την εκμετάλλευση. Χρειάζεται να απαντηθούν ερωτήματα, όπως :

ΓΙΑΤΙ οι κρίσεις επαναλαμβάνονται σταθερά ενώ αλλάζουν κυβερνήσεις και μίγματα διαχείρισης της ;

ΓΙΑΤΙ χώρες με διαφορετικά δομικά προβλήματα περνάνε κρίση;

ΓΙΑΤΙ , ενώ παραγωγικές δυνάμεις, τεχνολογία και ανθρώπινη γνώση αναπτύσσονται και η εργασία των ανθρώπων έχουν αυξήσει αλματωδώς τον παραγόμενο πλούτο, η ζωή όλο και περισσότερων χειροτερεύει.

Μπορεί το σύστημα να σωθεί από τις κρίσεις με άλλη διαχείριση, εντός συστήματος;

Υπάρχει δρόμος για τους εργαζόμενους να σωθούν από τη βαρβαρότητα;

Πάνω στα ζητήματα αυτά συγκρούονται δύο γραμμές στο κίνημα :

Η γραμμή της ενσωμάτωσης και της διαχείρισης του συστήματος και η ταξική γραμμή της ανατροπής του.

Στην Ελλάδα, η πρώτη εκφράζεται από συνδικαλιστικές δυνάμεις του φιλελευθερισμού, της σοσιαλδημοκρατίας και των οπορτουνιστών της κεντρο-αριστεράς, που στήριξαν τη ΓΣΕΕ της κοινωνικής υποταγής και διαλόγου, τις. Σε διεθνές επίπεδο εκφράζεται από την ETUC και την ITUC στην ίδια γραμμή.

Η δεύτερη, η ταξική γραμμή, εκφράζεται στην Ελλάδα από το ΠΑΜΕ και διεθνώς από την ΠΣΟ ( WFTU).

Επιτρέψτε μας ορισμένες εκτιμήσεις που θεμελιώνονται στη πραγματικότητα :

Το «αντίπαλο δέος» των σοσιαλιστικών χωρών έλειψε αλλά οι κρίσεις του καπιταλισμού βαθαίνουν.

Οι καπιταλιστές, στο μόνο που συμφωνούν είναι η μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Όμως ο άγριος ανταγωνισμός μεταξύ τους πολλαπλασιάζει τους πολέμους για εξασφάλιση αγορών, ενεργειακών πηγών, δρόμων μεταφοράς.. Ακόμα και λαϊκές εξεγέρσεις παγιδεύονται στην εξυπηρέτηση συμφερόντων ξένων προς το λαό, της μιας ή άλλης μερίδας της αστικής τάξης (Βλ. Αίγυπτος κ.λ.π.) με διεθνείς παρεμβάσεις .

Η επίθεση ξεκίνησε με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις από τη 10ετία του ’70. Η κρίση έκανε την επιβολή τους πιο βίαιη. Τα μέτρα που εφαρμόζονται σήμερα προβλέπονται από τις Ευρωενωσιακές συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισσαβώνας της δεκαετίας του ’90 (μείωση μισθών, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσων, κατεδάφιση κοινωνικής ασφάλισης, ιδιωτικοποιήσεις κ.λ.π.). Οι συνθήκες αυτές στην Ελλάδα ψηφίστηκαν από φιλελεύθερους (ΝΔ), σοσιαλδημοκράτες (ΠΑΣΟΚ) και κεντροαριστερούς (ΣΥΡΙΖΑ).

Ποια είναι η άποψη του ΠΑΜΕ για την κρίση που καθορίζει και τη στρατηγική και τακτική του;

Κυκλική καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης εμπορευμάτων κεφαλαίου, όπως άλλες που προηγήθηκαν.

Ξεσπάει βίαια η κυρίαρχη αντίθεση δηλ. ότι τα προϊόντα παράγονται από εργασία πολλών ενώ η ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της είναι ατομική, η ιδιοκτησία είναι καπιταλιστική.

Κάθε καπιταλιστής παράγει όσο περισσότερο μπορεί για να εκτοπίσει άλλους, να κυριαρχήσει στον ανταγωνισμό. Μειώνει μισθούς εργαζόμενων (που είναι και καταναλωτές των προϊόντων), απολύει. Η υπερεκμετάλλευση ενός τμήματος εργαζόμενων γίνεται προϋπόθεση της ανεργίας του άλλου τμήματος της. Είναι κοινωνική παραφροσύνη :

Η συσσώρευση πλούτου στους κεφαλαιοκράτες σημαίνει αναγκαστικά συσσώρευση φτώχειας για τον λαό.

Η παραγωγή είναι άναρχη γιατί μοναδικό κριτήριο είναι το κέρδος, δεν μπορεί να σχεδιαστεί, οι αναλογίες ανατρέπονται, δεν μπορεί να προβλεφθεί η αδυναμία κατανάλωσης όσων παράγονται. Εμπορεύματα μένουν απούλητα. Τα κέρδη πέφτουν, διακόπτεται η παραγωγή, τα κεφάλαια δεν επενδύονται, λιμνάζουν, συσσωρεύονται έως να βρουν ευκαιρίες κερδοφόρων επενδύσεων. οι λαϊκές ανάγκες δεν ικανοποιούνται,

Π.χ. στην Ελλάδα υπάρχουν 200.000 απούλητες κατοικίες όταν πολλοί κινδυνεύουν να χάσει το σπίτι τους λόγω χρεών. Οι έλληνες καπιταλιστές έβγαλαν στην Ελβετία 600 δις ευρώ δηλ. πάνω από το διπλάσιο του δημόσιου χρέους, την ώρα που η υλική παραγωγή παραπαίει. Και δεν είναι οι μόνοι.

Η αγορά έσκασε από κέρδη στην ανάπτυξη. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι απαραίτητη για την «επανεκκίνηση» της οικονομίας με όρους κερδοφορίας. Πρώτη δύναμη που καταστρέφεται είναι η εργατική δύναμη. Εδώ συντονίζονται όλοι οι καπιταλιστές, όλα τα κράτη.

Καταστρέφονται και άλλα τμήματα του κεφαλαίου. Κλείνουν οι μικρότερες επιχειρήσεις. Συγκεντρώνεται η παραγωγή σε λιγότερα, μεγαλύτερα μονοπώλια. Απαξιώνονται χρηματικά κεφάλαια (πτώση χρηματιστηρίων, κούρεμα ομολόγων, καταθέσεων). Οξύνεται ο ανταγωνισμός τμημάτων της αστικής τάξης και κρατών για το ποιος θα πληρώσει περισσότερο ή λιγότερο τη κρίση.

Η ανάπτυξη που θα ακολουθήσει θα είναι αναιμική, σύντομη, προετοιμασία νέας κρίσης. Θα βασίζεται στην εξαθλίωση και την ανεργία. ΟΙ ιδιωτικές επενδύσεις δεν μπορούν να απορροφήσουν εκατομμύρια ανέργων παρά μόνο να δημιουργήσουν ελάχιστες ασταθείς, κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας.

Οι κρίσεις είναι στο DNA του καπιταλισμού, δεν μπορεί να τις αποφύγει. Συμβαίνουν έξω από την ανθρώπινη θέληση. Δεν επηρεάζονται από μια καλή ή κακή διακυβέρνηση, από διαφορετικά μίγματα πολιτικής στα πλαίσια του συστήματος. Η αντιλαϊκή επίθεση είναι μονόδρομος γι’ αυτό.

Οι κρίσεις θα υπάρχουν όσο υπάρχει καπιταλισμός που τις γεννά που δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο. Εντείνουν τη σήψη και βαρβαρότητα του, γεννά αντιδράσεις, προϋποθέσεις και δυνάμεις ανατροπής του.

Για το ΠΑΜΕ, έχει κεφαλαιώδη σημασία αυτή η ανάλυση. Καθορίζει τη γενική κατεύθυνση πάλης του εργατικού κινήματος με την οποία πρέπει να συνδέονται οι καθημερινοί αγώνες για επιμέρους μικρά ή μεγάλα προβλήματα των εργαζόμενων, ανοίγει το δρόμο για την ανατροπή της μήτρας των κρίσεων. Αφού η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είναι η αιτία, οι πρώτοι που έχουν συμφέρον από την ανατροπή είναι αυτοί που δεν έχουν ατομική ιδιοκτησία σ’ αυτά, η εργατική τάξη. Αυτή μπορεί να ηγηθεί μιας κοινωνικής συμμαχίας με άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται (φτωχοί αγρότες που ξεριζώνονται, αυτοαπασχολούμενοι που κλείνουν τα μαγαζιά τους, γυναίκες, νεολαία).

Το ΠΑΜΕ πήρε πρωτοβουλία ενότητας των ριζοσπαστικών συσπειρώσεων από τα στρώματα αυτά, σε μια ενιαία αντιμονοπωλιακή – αντιϊμπεριαλιστική, δηλαδή αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, συνδέοντας το ζήτημα της εξόδου από τη κρίση σε όφελος του λαού και όχι των μονοπωλίων με το ζήτημα της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και την πολιτική εξουσία. Δηλ. όχι μόνο ποιο κόμμα βρίσκεται στη κυβέρνηση αλλά ποια τάξη έχει στα χέρια της την ιδιοκτησία άρα και τη πολιτική εξουσία.

Άλλες απόψεις ισχυρίζονται ότι η κρίση είναι «κρίση χρέους», άλλες ότι είναι κρίση του «καζινοκαπιταλισμού – του πειρατικού καπιταλισμού των τραπεζών». Ρίχνουν την ευθύνη μόνο στη φιλελεύθερη διαχείριση του και όχι στην ίδια τη φύση του συστήματος που το αθωώνουν .

Το ΠΑΜΕ θεωρεί ότι η κρίση είναι τυπική καπιταλιστική κρίση υπερ – συσσώρευσης.

Το χρέος είναι αποτέλεσμα και όχι η αιτία της κρίσης. Η κρίση υπερσυσσώρευσης συνέβαλε στη διόγκωση του χρέους. Το ΔΝΤ αναφέρει ότι το χρέος των αναπτυγμένων χωρών από 75% του ΑΕΠ πριν τη κρίση θα φτάσει το 120% το 2014. Το χρέος οφείλεται στην ενίσχυση του κεφαλαίου από το κράτος΄και όχι στην ικανοποίηση λαϊκών αναγκών, είναι στοιχείο της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ποια εξουσία μπορεί να αρνηθεί να πληρώσει αυτό το χρέος. Δεν μπορεί μια αστική κυβέρνηση, Μπορεί μόνο η εργατική εξουσία.

Κάποιες απόψεις μιλάνε για αναγνώριση του νόμιμου μέρους του χρέους. Όμως ούτε οι λαοί δεν χρωστούν τίποτα ούτε υπάρχει καλύτερη – «αγωνιστική» διαπραγμάτευση για ελάφρυνση του χρέους. Αναγνωρίζουν τις δανειακές συμβάσεις της χώρας με τους δανειστές και τον όρο τα δάνεια να πάνε εξ ολοκλήρου στη στήριξη των τραπεζών (που πρέπει να σωθούν πάση θυσία για να χρηματοδοτήσουν την καπιταλιστική ανάκαμψη) και τα δάνεια αυτά να τα πληρώσει ο λαός. Δηλαδή επιβολή νέων μνημονίων από μια άλλη κυβέρνηση. Αυτή η άποψη αντιμετωπίζει την ανεργία και την εξαθλίωση, τα εφαλτήρια της ανάκαμψης.

Η άποψη ότι μια ομάδα κρατικών τραπεζών μπορεί να πυροδοτήσει ελεγχόμενη ανάπτυξη υγιών επιχειρήσεων παραβλέπει το γεγονός ότι και αυτές λειτουργούν για κέρδη, με τους όρους που επιβάλλουν οι δανειστές. Η υγιής επιχειρηματικότητα στηρίζεται στα κέρδη, με κλοπή του εργατικού εισοδήματος.

Μόνο το ΠΑΜΕ δεν αναγνωρίζει κανένα χρέος. Παλεύει για τη μονομερή διαγραφή ολόκληρου του χρέους που απελευθερώνει παραγωγικές δυνατότητες της χώρας, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών.

Μόνο το ΠΑΜΕ παλεύει για έξοδο από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι παράγοντας όξυνσης της κρίσης, λυκοσυμμαχία – συντονιστής των μονοπωλίων ενάντια στους εργαζόμενους, με φιλελεύθερες ή σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Η συμμετοχή σ’ αυτήν δεν είναι εθνική αλλά ταξική επιλογή του κεφαλαίου για να αναβαθμίσει τη διεθνή παρουσία του Οι κεντρο-αριστερές απόψεις ότι μπορεί να αλλάξει είναι αυταπάτη και τις οδήγησαν να στηρίξουν τις βάρβαρες επιλογές, να ενσωματώσουν εργατικό κόσμο στη πολιτική της που το πληρώνει.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορούν από μόνες τους να εξασφαλίσουν λαϊκή ευημερία. Μερίδες του κεφαλαίου μπορεί να υποστηρίξουν τις θέσεις αυτές. Εκφράζουν επιχειρηματικά συμφέροντα (κυρίως εξαγωγικά) που τους συμφέρει η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα, η έξοδος από την Ε.Ε. ή τη Ευρωζώνη, ωφελούνται από τη διακύμανση ενός εθνικού νομίσματος

Θεωρούν ότι η μη πληρωμή χρέους στους δανειστές θα στρέψει εθνικούς πόρους για την ενίσχυση τους

Αυτή η πολιτική προϋπήρξε σε Ελλάδα και πολλές χώρες. Δεν αποφεύγει τη κρίση. Στηρίζει την «ανάπτυξη» σε δάνεια τραπεζών και κράτους που θα πληρώσουν οι εργαζόμενοι. ΟΙ χαμηλοί μισθοί και η ανεργία είναι προϋπόθεση και γι΄ αυτή τη πολιτική.

Αυτές οι απόψεις σε πολιτικό επίπεδο εκφράζονται με συνθήματα για «πατριωτική ενότητα» ενάντια στους δανειστές και την «κατοχή» που έχουν επέβαλαν στις φτωχότερες χώρες. Σε διεθνές επίπεδο μιλάνε για συνεργασία των χωρών του Ευρωπαϊκού νότου, (παραβλέποντας τις αντιθέσεις μεταξύ τους), νέα διαπραγμάτευση των χρεών, υπό την ηγεσία αστικών κυβερνήσεων που υπηρετούν την ελεύθερη οικονομία που μας έφερε στη σημερινή κατάσταση.

Στην Ελλάδα, σ’ αυτή τη κατεύθυνση συμφωνούν ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις με κοινή βάση την αποδοχή της πρωτοκαθεδρίας των μονοπωλίων, τον σεβασμό της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας τους. Ξεκινάνε από τη ναζιστική – εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής (που παρά την αντι – συστημική φρασεολογία της λειτουργεί σαν η Πέμπτη φάλαγγα του συστήματος σε ρόλο καταστολής του κινήματος και υποστήριξης των εργοδοτών), περνάνε από μερίδες της φιλελεύθερης και σοσιαλδημοκρατικής παράταξης και φθάνουν μέχρι την κεντρο-αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Υποστηρίζονται από μερίδες του κεφαλαίου και τον αστικό τύπο που μέχρι τώρα υποστήριζε την επιβολή των μνημονίων. Δημιουργεί βάση συμμαχίας (βλ. υποταγής) κομματιών του κινήματος με μερίδα του κεφαλαίου, σε αποκλειστικό όφελος του δεύτερου.

Να γιατί ανάλυση του χαρακτήρα της κρίσης καθορίζει τη στρατηγική και κοινωνικές συμμαχίες.

Η κρίση δεν είναι εθνική αλλά ταξική. Απ’ αυτή βγαίνει κερδισμένο το κεφάλαιο, χαμένοι οι εργαζόμενοι.

Το να παλέψει το εργατικό κίνημα με τις σημαίες μερίδας του κεφαλαίου σημαίνει στρατηγική υποχώρηση των εργαζόμενων, ανάπτυξη με ανεργία και εξαθλίωση, ανοικτό το κίνδυνο νέων κρίσεων.

Οι παραπάνω απόψεις εκφράζουν μια πραγματικότητα :

Το κεφάλαιο και οι πολιτικές δυνάμεις του, με τη καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και τη φτωχοποίηση του λαού (ακόμα και των μέχρι τώρα κοινωνικών ερεισμάτων του μέσα σ’ αυτόν), με γνώση ότι δεν πρόκειται να επιστρέψουμε στο βιοτικό επίπεδο προ κρίσης και ότι η κατάσταση θα χειροτερέψει, φοβούνται λαϊκά ξεσπάσματα που μπορεί να θέσουν σε αμφισβήτηση τον πυρήνα της εξουσίας τους.

Αναγκάζονται σε αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος με μοναδικό σκοπό να απορροφήσουν και να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις, να μη κινδυνέψει η εξουσία των μονοπωλίων.

Είναι μια προσπάθεια που εξελίσσεται και σε συνδικαλιστικό και σε πολιτικό επίπεδο.

Στην Ελλάδα υπάρχει απαξίωση των (μέχρι τώρα κυρίαρχων) συνδικαλιστικών δυνάμεων των φιλελεύθερων και της σοσιαλδημοκρατίας. Υποχώρησαν πριν και μετά τη κρίση μέσα από «κοινωνικό διάλογο» όχι για το τι θα κερδίσουν αλλά για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι. Δεν έκαναν λάθος, συνεργάστηκαν με τους εργοδότες και το κράτος για τη μείωση μισθών, τη κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων. Συνέβαλαν στην αναδιανομή εισοδήματος σε βάρος των εργαζόμενων, καλλιέργησαν τη λογική των υποχωρήσεων, του «μικρότερου κακού», της εθνικής προσπάθειας για το ξεπέρασμα της κρίσης, της ενσωμάτωσης των θυμάτων στη λογική των θυτών,

Ένα μεγάλο κομμάτι των δυνάμεων τους πέρασαν οργανωμένα στις συνδικαλιστικές δυνάμεις της κεντρο – αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ), στεγάζοντας εκεί το ιδεολογικό και πολιτικό οπλοστάσιο του ταξικού συμβιβασμού.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις της κεντρο – αριστεράς και ο πολιτικός φορέας τους (ΣΥΡΙΖΑ) συμβάλλουν στην αναμόρφωση του συνδικαλιστικού και πολιτικού σκηνικού, με διπλή έκφραση :

Κάνουν μοναδικό σύνθημα των συνδικάτων την ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης για να συγκαλύψουν τις υποχωρήσεις τους, το ότι στους χώρους δουλειάς, εφαρμόζουν τα μνημόνια σε βάρος των εργαζόμενων. Υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις με μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.

Αποδέχονται συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα που πάντα ωφελούν τον δεύτερο και είναι πόρτα για ιδιωτικοποιήσεις, μιλάνε για ενίσχυση των «υγιών» καπιταλιστών λες και υπάρχουν καπιταλιστές που κερδίζουν χωρίς εκμετάλλευση εργατών κ.λ.π.).

Προωθούν τις ξεπερασμένες Κεϋνσιανές θεωρίες για ρύθμιση των αγορών και παράκαμψη τους. Όμως αγορά σημαίνει κέρδος, ανταγωνισμός. Δεν μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Δεν μπορούν να συνυπάρξουν επιχειρηματικά κέρδη και λαϊκή ευημερία.

Αυτή η πολιτική δεν συγκρούεται με τη κυρίαρχη λογική του συστήματος, αναγνωρίζοντας τις προτεραιότητες του (συνέχιση δανειακών συμβάσεων με τη τρόϊκα για ενίσχυση των τραπεζών, παραμονή μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση κ.λ.π.). Καλεί το λαό, σε ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης. δηλαδή αντικατάσταση πολιτικού προσωπικού του συστήματος χωρίς να αλλάζει η ουσία της πολιτικής.

Η γραμμή αυτή χειραγωγεί τις λαϊκές αντιδράσεις με την άποψη περί κατοχής της χώρας από τους δανειστές και κυρίαρχα τη Γερμανία. Αθωώνει το κεφάλαιο που δημιούργησε και ωφελείται από τη κρίση και ανοίγει το δρόμο για άλλο μίγματος διαχείρισης της κρίσης, που κυρίαρχα εκφράζεται από τη κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον Ομπάμα. Εκφράζει διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου και διεθνείς δυνάμεις που προσβλέπουν προς τον ένα πόλο του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού, τις ΗΠΑ, σε αντιπαράθεση με τον Γερμανικό και Ευρωενωσιακό πόλο. Αποπροσανατολίζει και διασώζει το σύστημα και τις κρίσεις του.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η άποψη αυτή άρχισε στηρίζεται από τα βασικά συγκροτήματα του αστικού τύπου στην Ελλάδα αλλά και στις ΗΠΑ (βλ. δημοσίευμα υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ στους New York Times) που στήριξαν τα μνημόνια. Στηρίζεται από τον Σύνδεσμο Βιομήχανων σαν εναλλακτική λύση απορρόφησης των λαϊκών αντιδράσεων που δεν πρέπει να φτάσουν στην αμφισβήτηση της εξουσίας των μονοπωλίων. Αυτά συνδυάζονται με την μεγάλη υποχώρηση της κεντρο- αριστεράς από προεκλογικές δεσμεύσεις, τη προσέγγιση της στη πολιτική της λιτότητας, ανεργίας, ενίσχυσης των επιχειρηματιών, των μνημονίων.

 

 

Η εμπειρία αυτή δεν είναι μόνο Ελληνική. Είναι ευρωπαϊκή.

Η σοσιαλδημοκρατία προσεγγίζοντας τους φιλελεύθερους χάνει τη δυνατότητα λαϊκής χειραγώγησης και ενσωμάτωσης. Αντικαθίσταται από τη κεντρο-αριστερά στο ρόλο της διάσωσης του συστήματος με την απορρόφηση των λαϊκών αντιδράσεων χωρίς αλλαγή πολιτικής.

Η εμπειρία από τη συμμετοχή κεντρο-αριστερών δυνάμεων σε κυβερνήσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση δείχνει ότι δεν αποσόβησαν (δεν θα μπορούσαν άλλωστε) τη κρίση, έγιναν μέρος της. Επέβαλαν αντεργατικές επιλογές του κεφαλαίου στους εργαζόμενους , συμμετείχαν σε ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Τέλος, ένα ζήτημα στρατηγικής σημασίας που απασχολεί τον πολιτικό διάλογο.

Είναι σε όφελος των εργαζόμενων, μια ριζοσπαστική, ταξική δύναμη, με κατεύθυνση ανατροπής του συστήματος να συμμετέχει σε κυβερνήσεις συνεργασίας με άλλες δυνάμεις που διακηρύσσουν άλλα μίγματα διαχείρισης της κρίσης μέσα στα πλαίσια του συστήματος, στηρίζοντας όμως τις βάσεις του ;

Κατά την άποψη μας θα ήταν υποχώρηση και ήττα στρατηγικής σημασίας για το κίνημα. Με τους συμβιβασμούς για τη στήριξη μια τέτοιας κυβέρνησης που δεν αμφισβητεί το σύστημα όχι μόνο θα γινόταν και η ίδια παράγοντας αδρανοποίησης και ενσωμάτωσης ριζοσπαστικών εργατικών μαζών και αποπροσανατολισμού ότι μπορούν να αποσοβηθούν οι κρίσεις μέσα στα πλαίσια του συστήματος αλλά θα ερχόταν σε σύγκρουση με τις λαϊκές μάζες, θα επέβαλε αντιλαϊκά μέτρα. Θα έχανε η εργατική τάξη την αυτοτελή ταξική δράση, τη ταξική οργάνωση της. Θα δούλευε για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της.

Δεν υπάρχει μίγμα πολιτικής μέσα στον καπιταλισμό που να ανακόπτει τις κρίσεις, που να εξυπηρετεί ταυτόχρονα τα συμφέροντα εκμεταλλευτών και των εκμεταλλευόμενων, καπιταλιστών και εργατών. Κάθε ανάλογη προσπάθεια στο παρελθόν αποδείχτηκε σε όφελος των πρώτων και σε ζημία των δεύτερων.

Η αγώνες του ΠΑΜΕ, για τη υπεράσπιση ζωτικών δικαιωμάτων της εργαζόμενων (ενάντια στις απολύσεις και μειώσεις μισθών, στο κλείσιμο επιχειρήσεων, στους αντιλαϊκούς φόρους, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη κατάργηση δικαιωμάτων σε υγεία – παιδεία) σκοντάφτουν στο γεγονός ότι οι καπιταλιστές δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη κρίση τους, χωρίς αυτά τα μέτρα. Ακόμα και οι μικρές, επιμέρους νίκες του κινήματος, γίνονται όλο και γίνονται πιο δύσκολες. Για να επιτευχθούν πρέπει να έρθουν σε ρήξη με την ψυχή της πολιτικής του κεφαλαίου, να οδηγούν σε ανατροπές, σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Τελικά η εξυπηρέτηση του άμεσου, τακτικού στόχου απαιτεί ριζική σύγκρουση με το σύστημα.

Για το ΠΑΜΕ, η άρνηση συμμετοχής ριζοσπαστικών δυνάμεων σε κυβερνήσεις διαχείρισης και όχι ανατροπής είναι υποθήκη στρατηγικής σημασίας για το κίνημα.

Το ΠΑΜΕ, αντί για συνασπισμούς με δυνάμεις αναμόρφωσης – διατήρησης του συστήματος επιλέγει:

Την ταξική ενότητα των εργαζόμενων, με βάση κοινωνικοταξικά χαρακτηριστικά της και όχι τη ψήφο στις τελευταίες εκλογές σε κατεύθυνση σύγκρουσης με την εργοδοσία, με την κυριαρχία της στην οικονομία και τη πολιτική, τη βάση της κυριαρχίας της, με την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Επιλέγει τη κοινωνική συμμαχία, όλων των λαϊκών στρωμάτων που στενάζουν από τη κρίση (φτωχοί αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, γυναίκες, νέοι). Με οργάνωση της συμμαχίας κατά κλάδο παραγωγής αλλά και σε τοπικό επίπεδο, με κοινές λαϊκές επιτροπές στις συνοικίες των πόλεων και τα χωριά.

Το ΠΑΜΕ δεν απαιτεί συμφωνία με ολόκληρη τη πολιτική τοποθέτηση του αλλά βάζει σαν κριτήριο συμμετοχή στη συμμαχία, τρεις βασικούς, άμεσους και συνδυασμένους όρους :

Μονομερής διαγραφή του χρέους. – Έξοδος από την Ε.Ε.- Κοινωνικοποίηση βασικών μέσων παραγωγής.

Είναι ο μοναδικός δρόμος προστασίας των εργαζόμενων από τις επιπτώσεις της κρίσης, τις παγίδες διαχείρισης της προς ζημία της. Αυτός που ανοίγει το δρόμο για σχεδιασμένη οικονομία στην υπηρεσία του λαού, με εργατικό έλεγχο, με την εξουσία στα χέρια του λαού.

 

Ευχαριστώ.

 

 

 

 

 

Για τις δηλώσεις του Διοικητή του ΙΚΑ σχετικά με την μείωση των “εργοδοτικών” εισφορών

0

 

Οι τελευταίες δηλώσεις του διοικητή του ΙΚΑ για μείωση των «εργοδοτικών» εισφορών παρά την άσχημη κατάσταση των εσόδων των ασφαλιστικών ταμείων επιβεβαιώνουν  ότι το ασφαλιστικό δεν είναι λογιστικό ζήτημα, θέμα εισπράξεων και εσόδων αλλά μεγάλο πολιτικό ζήτημα. Ενώ τα έσοδα του ΙΚΑ καταρρέουν, η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην εκ νέου μείωση των ασφαλιστικών εισφορών από τους εργοδότες προς το ΙΚΑ κατά 3,9 μονάδες επιπλέον, η οποία σε ετήσια βάση μαζί με τη μείωση κατά 1,1 μονάδα πέρυσι, θα τους εξασφαλίσει 1,3 δισ. κέρδη στα ταμεία τους. Παράλληλα προετοιμάζεται να  μειωθούν οι εισφορές των νέων ιδιοκτητών των πρώην ΔΕΚΟ, βάζοντας σε κίνδυνο τις συρρικνωμένες συντάξεις που αποδίδονται αλλά και αυτές που θα αποδίδονται στο μέλλον.

Τα δημοσιεύματα περί κατάργησης των επικουρικών ταμείων και συγχώνευση με την κύρια σύνταξη προετοιμάζουν νέες μειώσεις από τον Ιούνιο του 2014 που  θα ξεπερνούν το 20%.Είτε με συγχώνευση με την κύρια, είτε με την αντικατάσταση από τα επαγγελματικά ταμεία, η επικουρική σύνταξη συνειδητά διαλύεται, το κράτος δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη/εγγύηση για την κάλυψη τρεχόντων ή μελλοντικών ελλειμμάτων Επικουρικών ταμείων και το σύστημα της επικουρικής ασφάλισης από καθορισμένων παροχών γίνεται καθορισμένων εισφορών σύστημα ιδιωτικής ασφάλισης.

Προετοιμάζουν νέο σφαγείο σε συντάξεις και παροχές, με αφορμή την άσχημη και εκρηκτική κατάσταση των οικονομικών των Ταμείων, που σκόπιμα προκαλούν, απαλλάσσοντας την εργοδοσία και το κράτος της.

Οι πιο «αρμόδιοι» κυνικά δηλώνουν ότι και αν ακόμη υπάρξουν περισσότερα έσοδα δεν θα πάνε  για βελτίωση συντάξεων  και παροχών  αλλά για μεγαλύτερη απαλλαγή της εργοδοσίας και του κράτους της, απαλλαγή πού γίνεται και σήμερα.

 ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ Κανένας δεν θα μείνει στο απυρόβλητο Απαιτούνται άμεσα μαζικές συνελεύσεις σε τόπους δουλειάς, σε σωματεία, σε γειτονιές,  σκληρή δουλειά για την ανασύνταξη του κινήματος και την οικοδόμηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Υπερασπίζουμε καλύτερα ό,τι έχει απομείνει από τις συντάξεις, τις παροχές Υγείας κ.ά., συγκεντρώνοντας δυνάμεις για να διεκδικήσουμε όλα όσα μας ανήκουν, να ανατρέψουμε την εξουσία των μονοπωλίων, για να κάνει κουμάντο η εργατική τάξη.

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ ΛΑΓΟΣ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΕΜΠΟΡΩΝ

0

 

Η ΕΣΕΕ με τις νέες προκλητικές δηλώσεις του Προέδρου της που είναι ο λαγός των μεγαλέμπορων επιδιώκει νέα μείωση μισθών στο ύψος του 13% για τους εργαζόμενους στο εμπόριο. Αξιοποιεί μάλιστα το εκβιαστικό δίλλημα η την αποδέχεστε η με την λήξη της ΣΣΕ οι μειώσεις θα είναι πολύ μεγαλύτερες μέσα από τις ατομικές συμβάσεις. Μέσω των δηλώσεων της στα ΜΜΕ, η ΕΣΕΕ απειλεί ότι αυτή είναι η καλύτερη λύση διαφορετικά είναι προ των πυλών οι απολύσεις με το κλείσιμο των επιχειρήσεων.

 Η ΕΣΕΕ απαιτεί από τους εργαζόμενους στο εμπόριο να πάρουν στην πλάτη τους και άλλο βάρος της κρίσης, αποδεχόμενοι το πετσόκομμα των δικαιωμάτων τους, αποδεχόμενοι να φτωχύνουν ακόμα περισσότερο, να ζουν με 300 και 400 ευρώ, απλήρωτοι για μήνες ανασφάλιστοι, παρακαλώντας για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς να μπορούν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειες τους.

Να θυμίσουμε σε όλους τους εργαζόμενους τις δηλώσεις που είχε κάνει το Μάιο του 2012 ο πρόεδρος της ΕΣΕΕ, Βασίλης Κορκίδης με στόχο το σάρωμα κάθε κατάκτησης και δικαιώματος των εργαζομένων. Χαρακτηριστικά είχε πει μεταξύ άλλων ότι για να κρατήσουμε τις κλαδικές συμβάσεις στη ζωή απαιτούνται: «Επανασχεδιασμός σε “λευκό χαρτί”, επαναπροσδιορισμός “εφ’ όλης της ύλης». Θέλουν τους εργαζόμενους στο εμπόριο χωρίς ΣΣΕ και να δίνουν ότι προαιρείστε. Να δουλεύουν για την καπιταλιστική εργοδοσία όσο θέλει, όπως θέλει, όταν θέλει, όπου θέλει και όταν εκείνη κρίνει να δίνει ένα κομμάτι ψωμί.

 Οι δήθεν αγωνιστικές κορώνες και λεονταρισμοί της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων αποτελούν κοροϊδία για τους χιλιάδες εργαζόμενους στο εμπόριο και ιδιαίτερα για τις γυναίκες και τη νεολαία. Να επαναφέρουμε στην μνήμη όλων ότι η ΟΙΥΕ (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) μαζί με την εργοδοσία συμφώνησαν σε ΣΣΕ με μειώσεις μισθών 6,7% και δικαιωμάτων το 2012.

Ακόμα να θυμίσουμε την ανακοίνωση που έβγαλε η ΟΙΥΕ μια μέρα μετά την συνάντηση του Μαΐου με την ΕΣΕΕ και την ΓΣΕΒΕΕ που ήταν αποκαλυπτική για τη στάση της. Έγραφε η ανακοίνωση της: «Στόχος μας είναι, μέσα από μια νέα Εθνική Κλαδική Συμφωνία που θα εφαρμοστεί και με δική μας ευθύνη, αλλά και με ευθύνη των εργοδοτών, να επαναθεμελιώσουμε το εργατικό μας δίκαιο και να επαναπροσδιορίσουμε τους μισθούς μας σε βιώσιμα και αξιοπρεπή επίπεδα, αντιστεκόμενοι στο “δίκαιο” που θέλουν να επιβάλουν (καταπατώντας Σύνταγμα, Νόμους και Ελεύθερες Συλλογικές Διαπραγματεύσεις) οι δανειστές, η κυβέρνηση, ο Μπαρόζο και η Τρόικα». Και μετά υπέγραψε τις μειώσεις μισθών. Ουσιαστικά καλούσε τους εργαζόμενους να μην τους νοιάζει το περιεχόμενο της σύμβασης αλλά αν τα ψίχουλα κατοχυρώνονται.

 Οι εργαζόμενοι να μην έχουν καμιά εμπιστοσύνη στην συμβιβασμένη ηγεσία της ΟΙΥΕ γιατί αυτή υπερασπίζεται την κερδοφορία των μεγαλεμπόρων, οδηγώντας τους στην υποχώρηση, στο συμβιβασμό και την απογοήτευση, στη λογική ας πάρουμε τώρα αυτά γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο. Άλλωστε τα ίδια έκαναν για την σύμβαση των ναυτιλιακών υπαλλήλων όπου υπέγραψαν μειώσεις μισθών πάνω από 10%.Το μόνο που βρήκε να πει η ηγεσία της ΟΙΥΕ για τις δηλώσεις Κροκίδη ήταν ότι τις έκανε χωρίς να έχει προηγηθεί κοινωνικός διάλογος, δηλαδή χωρίς να έχουν συνεννοηθεί πριν.

 Το ΠΑΜΕ καλεί τα σωματεία στο χώρο του εμπορίου να μην περιμένουν, να μην δείξουν καμιά αναμονή. Από τώρα να οργανώσουν την πάλη. Να χτυπήσει πολλές φορές η καμπάνα της ανάγκης της οργάνωσης της πάλης. Για να μην περάσει η νέα σφαγή που προετοιμάζουν κυβέρνηση και μεγαλέμποροι.

Με συντονισμό και καλό σχεδιασμό να οργώσουν τα καταστήματα, τα πολυκαταστήματα, τα σούπερ μάρκετ, να μην μείνει χώρος που να μην ενημερωθούν οι εργαζόμενοι.

Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους στο εμπόριο να μην αποδεχτούν την νέα μείωση των μισθών και των δικαιωμάτων τους. Να οργανωθούν στα σωματεία τους. Σε κάθε χώρο να συζητήσουν, να δημιουργήσουν επιτροπές αγώνα και να ριχτούν στη μάχη, στον αγώνα, μαζικά, με αισιοδοξία και αποφασιστικότητα. Μπορούμε να τους βάλλουμε εμπόδια. Να βγάλουμε συμπεράσματα για το πόσο σημαντικό ζήτημα για τη ζωή μας είναι η αλλαγή συσχετισμών σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Να βάλουμε τέρμα στη λογική της «ρεαλιστικότατα» της πλειοψηφίας της ΟΙΥΕ που διευκολύνει εργοδότες και κυβέρνηση, που μας οδηγεί στα νύχια της ανταγωνιστικότητας, της κερδοφορίας. Να μην αποδεχτούμε τα παραμύθια της εργοδοσίας που τα αναμασάει και η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ ότι αν δεχτούμε τη σφαγή των μισθών μας θα γλυτώσουμε τις απολύσεις.

Να απαιτήσουμε καμιά μείωση μισθών και δικαιωμάτων. Επαναφορά της κλαδικής σύμβασης στα 918 ευρώ, μόνιμη και σταθερή δουλειά με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Να καταργηθούν όλες οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

 

 

 

 

 

Put an end to the immigrants’ deaths

0

The immigrants’ death incidents in our country are a daily routine. In their attempt to cross the borders, without the necessary legal documents, they die, either because of sea drowning, or because of all the sufferings and the abuse taking place in detentions areas.

24 immigrants drowned in July, the 1st, between the greek-turkish borders. A few days ago, a 26-year-old Pakistani was found hung in the toilette of the police department, where he was detained. He was arrested, because he didn’t have all the necessary legal documents to support his residence in our country.

 In a similar case, a 20-year-old immigrant from the Ivory Coast committed suicide in another police department, where he was detained until to be sent to his country.

 The detention conditions, as well as the prisons’ infrastructure are despicable. There is no respect for human dignity or for the prisoners’ rights.

 We demand that the government satisfy the requests presented below:

 -To put an end to the unacceptable detention of immigrants, without legal documents, in prisons, in police departments, in harbormaster offices etc.

-To generally abolish the measure of administrative detention of immigrants and refugees, who lack legal documents, to close down the Detention Centres, in other words, the modern concentration camps, and to create humane, healthy and decent temporary hosting places for immigrants and refugees.

-To organize state special care programs for underage refugees and immigrants, mothers and children, who are human trafficking victims.

-To offer quickly and with reliable procedures asylum or temporary humanitarian regime to refugees or to those who come from countries where are under imperial occupation or civil wars.

-To provide travel documents to all those who want to go to another state-member of the EU, declaring disobedience to the Schengen agreement and to the Regulation “Dublin 2”.

-To legalize all the immigrants, who live and work in Greece, especially those, who have obtained vital bonds to the country so that they will have full labor, social security and democratic rights.

-To stop the new repression measures against immigrants at borders and to have Frontex out of Greece.

 The Immigrants’ Secretary of PAME is going to have a protest demonstration at the Public Order Ministry.

It is going to inform the WFTU so that it will organize the unions’ struggle for immigrants’ rights, as well as the struggle against the causes that force millions of people to become immigrants and refugees.

 

Poner fin a las muertes de los inmigrantes

0

Los casos de muerte de inmigrantes en nuestro país son una rutina diaria. En su intento de cruzar las fronteras indocumentados, mueren, ya sea ahogándose en el mar o a causa de todos los maltratos y abusos que padecen en los sitios de detención.

 24 inmigrantes se ahogaron el pasado primero de julio, entre las fronteras de Grecia y Turquía. Hace unos días, un paquistaní de 26 años de edad, fue encontrado colgado en el baño de la comisaría de policía, donde estaba detenido. Fue arrestado porque no tenía los documentos legales necesarios para obtener su residencia en nuestro país.

 En un caso similar, un inmigrante marfileño de 20 años de edad se suicidó en otra comisaría de policía, donde fue arrestado para deportarse.

 Las condiciones de detención, así como la infraestructura de las cárceles son despreciables. No hay ningún respecto por la dignidad humana o por los derechos de los presos.

 Exigimos del gobierno:

  •  Que ponga fin a la detención inaceptable de inmigrantes indocumentados, en las cárceles, en las comisarías de policía, en las oficinas de la autoridad portuaria etc.
  • Abolir la medida de detención administrativa de inmigrantes y refugiados indocumentados, cerrar los centros de detención, es decir, los modernos centros de concentración y crear sitios humanos, saludables para el alojamiento temporal de inmigrantes y refugiados.

  • Que organice programas de atención especial del estado para los refugiados e inmigrantes menores de edad, para madres y niños, víctimas de la red de tráfico humano.

  • Que ofrezca rápidamente y con procedimientos fiables asilo o Permiso Condicional Humanitario a los refugiados o a los que vienen de países bajo ocupación imperialista o en guerras civiles.

  • Proveer con documentos de viaje a los que quieren ir a otro estado- miembro de la Unión Europea, rechazando al convenio de Schengen y al reglamento Dublín 2.

  • Legalización de todos los inmigrantes que viven y trabajan en Grecia, especialmente aquellos que han desarrollado lazos familiares en el país a fin de tener plenos derechos laborales, sociales y democráticos.

  • Que cesen las nuevas medidas de represión contra los inmigrantes en la frontera y que se vaya la Frontex de Grecia.

 

El Secretariado de los Inmigrantes de PAME llevará a cabo una demostración de protesta al Ministerio de Orden Público.

 El Secretariado de los Inmigrantes y la FSM organizarán la lucha de los sindicatos para los derechos de los inmigrantes, así como la lucha contra las causas que obligan a millones de personas seguir el camino de la inmigración.

 

Δελτίο Τύπου Ομοσπονδίας Τύπου – Χάρτου για την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την πώληση του 902

0

Η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ προχώρησε σε μια ανακοίνωση λίβελο για την πώληση του 902, ενάντια στο ΚΚΕ και το ταξικό κίνημα, παρ’ ότι το ΚΚΕ με ολοκληρωμένο τρόπο ανακοίνωσε τους λόγους που το αναγκάζουν να στερηθεί ένα ΜΜΕ, συνεπή υπερασπιστή των εργατικών και λαϊκών συμφερόντων.

Παρ ‘όλα αυτά η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ βρήκε το ηθικό ανάστημα να μιλήσει για το ηθικό κύρος του ΚΚΕ που πλήττετε με την απόφαση αυτή. Έφτασε δε, στο σημείο τσουβαλιάζοντας το κόμμα της εργατικής τάξης με τους καπιταλιστές που κλείνουν τις επιχειρήσεις και τις μεταφέρουν όπου έχει περισσότερο κέρδος, λέγοντας ότι «όλοι ίδιοι είναι». Κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια. Αυτή η ηγεσία που υποκλίνεται στα μεγάλα εκδοτικά συμφέροντα των καπιταλιστών υπηρετώντας τα κέρδη τους από όποια θέση βρεθεί, ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο κυβερνητικός διαχειριστής. Τώρα νομίζει πως άρπαξε την ευκαιρία για να χύσει το αντικομμουνιστικό δηλητήριο και να παρουσιαστεί ως υπερασπιστής των συμφερόντων των εργαζομένων στο τύπο.

Οι εργαζόμενοι στον κλάδο και όχι μόνο σας γνωρίζουν καλά. Νομίζετε, ότι με τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνεται για τους εργαζόμενους του 902 θα γίνεται πιστευτοί, θα τους παραπλανήσετε και θα τους στρέψετε ενάντια στο ταξικό κίνημα και το ΚΚΕ. Θα τους εγκλωβίσετε στην άλλη διαχείριση που εσείς ως ηγεσία πρωτοστατείτε.

Οι εργαζόμενοι στο κλάδο του τύπου και του χαρτιού και γενικότερα οι εργαζόμενοι μαζί με όλα τα λαϊκά στρώματα έχουν βγάλει πείρα και γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα χρόνια είχαν δίπλα τους, τον 902 που πρόβαλε ολοκληρωμένα τα αιτήματά τους. Τους αγώνες τους για τα άμεσα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά τους. Αυτό γίνονταν, γιατί ο 902 ήταν ΜΜΕ του ΚΚΕ. Αυτό κανείς δεν μπορεί να το ξεχάσει. Το μεγάλο κενό που αφήνει η πώληση του 902 για τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα, το ταξικό κίνημα στο τύπο και το χαρτί αλλά και γενικότερα, θα πάρει πρόσθετα μέτρα να το καλύψει. Η συκοφαντία και η λασπολογία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού νέου και παλιού, που η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ υπηρετεί, δεν θα περάσει.

Οι εργαζόμενοι σας έχουν πάρει χαμπάρι και σύντομα θα σας δώσουν την απάντηση που χρειάζεστε.

 

Η Διοίκηση

Δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο : Δεν κάνουμε βήμα πίσω από την απαίτησή μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις.

0

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, η κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ επιταχύνει και κλιμακώνει την αντεργατική της επίθεση. Τσακίζει εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και κατακτήσεις. Με τις καταργήσεις – συγχωνεύσεις δημοσίων φορέων και οργανισμών, τις καταργήσεις οργανικών θέσεων και ειδικοτήτων, με τις διαθεσιμότητες – απολύσεις σφυροκοπεί αδιάκοπα το δικαίωμα των εργαζομένων στη σταθερή δουλειά, υποβαθμίζει και διαλύει υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες, υποχρεώνει τους εργαζόμενους να πληρώνουν πιο ακριβά για αυτές τις υπηρεσίες. Η «μοριοδότηση» που παρουσίασε το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης αποτελεί το όχημα για τις διαθεσιμότητες-απολύσεις.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι τα μέτρα αυτά αφορούν όλους τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από χώρο δουλειάς και υπηρεσία, ανεξάρτητα από κλάδο και ειδικότητα, ανεξάρτητα από τρόπο πρόσληψης και προσόντα. Αυτά που λένε κυβερνητικοί παράγοντες περί «σκληρού ΑΣΕΠ», «…περί μπροστινής πόρτας», αποτελούν φτηνά κόλπα ενίσχυσης του «διαίρει και βασίλευε» των εργαζομένων.

Εξάλλου το χτύπημα της σταθερής δουλειάς, η ενίσχυση των ελαστικών μορφών εργασίας και το φτήνεμα της εργατικής δύναμης αποτελούν τους κοινούς στόχους τόσο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσο και του ΔΝΤ, αποτελούν τα σημεία που συναντώνται τα διάφορα μοντέλα καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα διάφορα μείγματα της αστικής διαχείρισης του συστήματος. Όλοι τους θεωρούν αδιαπραγμάτευτες τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, τις μεταρρυθμίσεις στο αστικό κράτος.

Τα τελεσίγραφα και οι εκθέσεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ επιβεβαιώνουν την αποφασιστικότητα του κεφαλαίου να θυσιαστεί ο λαός για την στήριξη και την ανάκαμψη της κερδοφορίας του.

Σ’ αυτή την αποφασιστικότητα κυβέρνησης, ΕΕ και ΔΝΤ η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ απάντησε με μια απεργία, χωρίς κανένα περιθώριο οργάνωσης. Αντικειμενικά υπονόμευσε αυτό το ίδιο το δικαίωμα της απεργίας. Οι παρατάξεις του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΑΠ (ΣΥΡΙΖΑ) συμβιβάστηκαν και πάλι με τον εύκολο δρόμο της προκήρυξης μιας απεργίας, ίσα-ίσα για να φαίνεται ότι κάτι κάνουν… Ταυτόχρονα οι τοποθετήσεις μιας σειράς στελεχών τους σε Συλλόγους και Ομοσπονδίες, που ζητούν την «εξαίρεση» της υπηρεσίας τους ή του κλάδου τους από τις διαθεσιμότητες, και άλλων που δηλώνουν ότι δεν «τους πιάνει» το μέτρο…., αποδυναμώνουν τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις υπάρχουν.

  Συνάδελφοι, συναδέλφισσες, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης κυβέρνησης και κεφαλαίου πρέπει να απαντηθεί με ενιαίο μέτωπο από τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα. Δεν κάνουμε βήμα πίσω από την απαίτησή μας για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις. Δεν την εκχωρούμε στα δικηγορικά γραφεία, ούτε σε ψεύτικους προστάτες και σωτήρες των εργαζομένων. Οργανώνουμε τη δράση μας μέσα από Γενικές Συνελεύσεις, συσκέψεις και συγκεντρώσεις κατά χώρο δουλειάς και υπηρεσία. Συζητάμε, αποφασίζουμε, παίρνουμε την υπόθεση στα χέρια μας. Απομονώνουμε τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό, που αποδεικνύεται ο πιο πολύτιμος σύμμαχος του κεφαλαίου και στην κρίση. Προχωράμε σε παραστάσεις διαμαρτυρίας, ψηφίσματα, κινητοποιήσεις. Συντονίζουμε τη δράση μας με άλλους εργαζόμενους που χτυπιούνται, με άλλα λαϊκά στρώματα που στενάζουν, αλλά έχουν τη διάθεση να αντισταθούν στη καπιταλιστική βαρβαρότητα. Δεν το βάζουμε κάτω. «Δεν χαλαρώνουμε». Συνεχίζουμε με πυξίδα τον αγώνα όχι μόνο ενάντια στον κυβερνητικό διαχειριστή και τα μνημόνια αλλά και ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, που τα γεννούν

Υπόμνημα στον Υπ. Δημόσιας Τάξης για τους θανάτους μεταναστών

0

Προς τον Υπουργό Δημόσιας Τάξης

Κ. Νικόλαο Δένδια

ΥΠΟΜΝΗΜΑ

Να σταματήσουν οι θάνατοι μεταναστών

 

Τα περιστατικά θανάτων μεταναστών στη χώρα μας είναι καθημερινά. Στην προσπάθειά τους να περάσουν τα σύνορα χωρίς δικαιολογητικά έγγραφα βρίσκουν τραγικό θάνατο είτε από πνιγμό στη θάλασσα, είτε από τις κακουχίες, είτε από κακοποίηση σε χώρους κράτησης.

24 μετανάστες πνίγηκαν στα σύνορα Ελλάδας Τουρκίας στις 1/8/2013. Πριν λίγες μέρες ένας 26χρονος Πακιστανός βρέθηκε κρεμασμένος μέσα στην τουαλέτα του αστυνομικού τμήματος όπου κρατούνταν. Είχε συλληφθεί επειδή δεν είχε τα απαραίτητα χαρτιά για τη διαμονή του στη χώρα μας.

Με τον ίδιο τρόπο είχε αυτοκτονήσει 20χρονος μετανάστης από την Ακτή Ελεφαντοστού σε άλλο αστυνομικό τμήμα όπου κρατούνταν για να επαναπροωθηθεί στην πατρίδα του.

Μαρτυρίες μεταναστών αναφέρουν σωρεία κακοποιήσεων σε διάφορα Α.Τ. (π.χ. Αεροδρόμιο κ.α).

Οι συνθήκες υγιεινής στους χώρους αστυνομικής κράτησης αλλά και οι υποδομές διαβίωσης στα κρατητήρια είναι απαράδεκτες. Ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και τα δικαιώματα των κρατουμένων όχι μόνο δεν τηρούνται, αντίθετα παραβιάζονται κατάφορα.

Καλούμε την κυβέρνηση:

— Να σταματήσει την απαράδεκτη κράτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά σε κρατητήρια ΑΤ, Λιμεναρχείων κ.λπ.

— Να καταργήσει γενικότερα το μέτρο της διοικητικής κράτησης των μεταναστών και προσφύγων χωρίς χαρτιά, να κλείσει τα Κέντρα Κράτησης, δηλαδή τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και να δημιουργηθούν ανθρώπινοι, υγιεινοί και αξιοπρεπείς χώροι προσωρινής φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων.

— Να υπάρχει ειδική μέριμνα από κρατικούς φορείς για ανήλικους πρόσφυγες και μετανάστες, μητέρες και παιδιά, θύματα κυκλωμάτων διακίνησης ανθρώπων.

— Να παρέχεται άμεσα και με αξιόπιστες διαδικασίες άσυλο ή προσωρινό ανθρωπιστικό καθεστώς στους πρόσφυγες και όσους προέρχονται από χώρες ιμπεριαλιστικής κατοχής ή εμφυλίων.

— Να δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα σε όσους θέλουν να πάνε σε άλλο κράτος – μέλος της ΕΕ, με ανυπακοή στη Σένγκεν και τον Κανονισμό “Δουβλίνο 2”.

— Να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες που ζουν κι εργάζονται στην Ελλάδα, ειδικά όσοι έχουν αποκτήσει βιοτικούς δεσμούς με τη χώρα και να έχουν πλήρη εργατικά, κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα.

— Να σταματήσουν τα νέα μέτρα καταστολής μεταναστών στα σύνορα και να φύγει ο Frontex από την Ελλάδα».

Η γραμματεία μεταναστών του ΠΑΜΕ θα ενημερώσει πρεσβείες χωρών από τις οποίες προέρχονται πολλοί μετανάστες και θα πάρει πρωτοβουλίες για να συντονίσει τον αγώνα των συνδικάτων για τα δικαιώματα των μεταναστών αλλά και ενάντια στις αιτίες που αναγκάζουν εκατομμύρια ανθρώπους να ακολουθούν το δρόμο της προσφυγιάς και της μετανάστευσης.

 

Η Γραμματεία Μεταναστών

Για τα νέα μέτρα και τα τελεσίγραφα της κομισιόν και του ΔΝΤ.

0

Κάθε ημέρα που περνά τόσο η κυβέρνηση με τις αποφάσεις της όπως αυτές στη Βουλή για τις καταργήσεις και συγχωνεύσεις δημόσιων οργανισμών, όσο και τα τελεσίγραφα του ΔΝΤ και της κομισιόν για πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα ένα πράγμα επιβεβαιώνουν καθημερινά. Τα βαμπίρ του κεφαλαίου δε χορταίνουν όσο αίμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και αν καταβροχθίζουν. 
Τώρα απαιτούν πάνω στα παλιά μέτρα να προστεθούν νέες περικοπές στην υγεία και την πρόνοια, νέα φορολογικά χαράτσια, νέα σφαγή στους μισθούς και στις συντάξεις και συνολικά στα εργασιακά δικαιώματα, ακόμα περισσότερες απολύσεις, νέα εμπόδια στην οργάνωση του λαού, στο δικαίωμα της διαμαρτυρίας, της απεργίας.
Κανένας φόβος, καμιά υποταγή και πολύ περισσότερο καμιά αυταπάτη ότι αυτά θα είναι τα τελευταία μέτρα, ότι υπάρχει φως στο τούνελ, ότι υπάρχουν σημάδια ανάκαμψης και άλλα τέτοια φαιδρά.
Η ανάπτυξη που επιδιώκουν ακόμα και αν θα έρθει, θα έχει συντελεστεί στα αποκαΐδια των λαϊκών δικαιωμάτων και θα απαιτεί ακόμα περισσότερες θυσίες για να συνεχιστεί.
Οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα να απαντήσουν με πιο γρήγορα και αποφασιστικά βήματα στους τόπους δουλειάς, με ένταση της δράσης τους, με απομόνωση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που αποδεικνύεται ο πιο πολύτιμος σύμμαχος του κεφαλαίου και στην κρίση.
Να απαντήσουν με ακόμα μεγαλύτερο συντονισμό και κοινή δράση εργαζομένων – αυτοαπασχολούμενων – φτωχών αγροτών – της νεολαίας και των γυναικών.
Η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να αντισταθούν και να ανοίξουν το δρόμο ανατροπής αυτής της πολιτικής, όχι αλλάζοντας διαχειριστή, αλλά σκοτώνοντας τη μήτρα που γεννά αυτές τις πολιτικές – τα μονοπώλια και την εξουσίας τους.