Με Συνδικάτα στα χέρια εργατών και όχι των εργοδοτών
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι Έλληνες και μετανάστες, 133 χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την αιματοβαμμένη εξέγερση των εργατών στο Σικάγο το 1886. Τότε οι εργάτες του Σικάγου συγκρούστηκαν σφοδρά με την εργοδοσία και το κράτος της, διεκδικώντας το 8ωρο.
Σε μία εποχή που η δουλειά μέτραγε 12 και 16 ώρες το 24ωρο, οι εργάτες διεκδίκησαν μείωση του εργάσιμου χρόνου και αύξηση των απολαβών τους. «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ελεύθερο χρόνο για μόρφωση, πολιτισμό, κοινωνική συμμετοχή» ήταν το σύνθημα του αγώνα τους. Τότε τα αφεντικά και το πολιτικό τους προσωπικό βάπτισαν τους εργάτες ”τρελούς” και των αγώνα τους “η τρέλα του 8ωρου”.
Γι’ αυτήν την “τρέλα”, οι εργάτες πάλεψαν σκληρά, έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους, γράφοντας με το αίμα τους μία από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία της ταξικής πάλης.
Οι σκληροί ταξικοί αγώνες και οι θυσίες των εργατών συνεχίστηκαν και τα επόμενα χρόνια μέχρι να κατακτηθούν και να νομοθετηθεί το 8ωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση, η συνδικαλιστική δράση και άλλα δικαιώματα.
Σήμερα, 133 χρόνια μετά με την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο στην παραγωγή να έχουν δημιουργήσει τεράστιες δυνατότητες να ζεί ο άνθρωπος μια ευτυχισμένη ζωή που να ικανοποιούνται οι ανάγκες του, στη χώρα μας υπάρχουν πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι, ενώ στην Ε.Ε πάνω από 18 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
Για τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων ξηλώνονται όλες οι κατακτήσεις στα εργατικά δικαιώματα και επανέρχεται η «βασιλεία» του νόμου της ζούγκλας στην εργασία.
Στην χώρα μας σήμερα, η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη με την πολιτική της εργοδοσίας, της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και της Ε.Ε που εξαπολύει ωμή επίθεση στις εργατικές κατακτήσεις, όπως Σ.Σ.Ε, ο σταθερός εργάσιμος χρόνος, το ίδιο το 8ωρο, τα εργασιακά δικαιώματα, η συνδικαλιστική δράση, ότι έχει απομείνει από την κοινωνική ασφάλιση.
Ιδιαίτερα οι νέοι εργαζόμενοι που σήμερα υποφέρουν από τις εργασιακές σχέσεις-λάστιχο και τους μισθούς πείνας από την εναλλαγή ανεργίας – «απασχόλησης» καταδικάζονται στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα για τη ζωή και το μέλλον τους.
Από πάνω έρχεται νέα άγρια φορολογία, με τη μείωση του αφορολόγητου, για τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες και χιλιάδες πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών. Την ίδια στιγμή που φοροαπαλλάσονται με διάφορες τροπολογίες βιομήχανοι, εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες.
Αυτό το σύστημα της μισθωτής σκλαβιάς, και στην περίοδο της «ανάκαμψης», ορμάει ξανά με τον πιο βάρβαρο τρόπο απέναντι στους εργαζόμενους. Θέλει την πιο άγρια εκμετάλλευση των λαών, αναζητεί περισσότερη ανθρώπινη σάρκα για να τραφεί, προκαλεί νέες σφαγές και πολέμους για να ξαναμοιράσει τη λεία.
Μόνιμα θύματα του αδηφάγου αυτού συστήματος είναι οι λαοί που υποφέρουν στο δρόμο της μετανάστευσης και της προσφυγιάς.
Εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, και εδώ στη χώρα μας βρίσκονται όμηροι στα νύχια των ιμπεριαλιστών. Όσοι γλιτώνουν από το θάνατο, βιώνουν την καταστολή, την άγρια εκμετάλλευση των αφεντικών, το ρατσιστικό και φασιστικό μίσος.
Αυτή την αντεργατική-αντιλαϊκή βαρβαρότητα που στηρίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μαζί με όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κεφαλαίου, στηρίζει και ο κυβερνητικός-εργοδοτικός συνδικαλισμός που εκφράζεται από την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-Ομάδα Βασιλόπουλου-ΣΥΡΙΖΑ.
Μια συνδικαλιστική μαφία που έχει κατσικωθεί στο σβέρκο της εργατικής τάξης, υπονομεύοντας κάθε εργατικό αγώνα, σπέρνοντας την αναμονή και ανοχή σε όλα τα αντεργατικά μέτρα των κυβερνήσεων την περίοδο της κρίσης. Μια καλοπληρωμένη κάστα που αποφάσισε να βάλει για τα καλά μέσα στα Συνδικάτα την ίδια την εργοδοσία. Για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, για να εδραιώσει την εκμετάλλευση των εργαζομένων.
Η προσπάθεια της συνδικαλιστικής μαφίας να στήσει ένα συνέδριο παρωδία, μια εισβολή της εργοδοσίας αλλά και εκατοντάδων διευθυντικών στελεχών μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, με νοθείες, πλαστογραφίες και ανύπαρκτα σωματεία παραγωγής αντιπροσώπων, με διαδικασίες κεκλισμένων των θυρών, χωρίς δημοσιογραφική κάλυψη, με μπράβους και ανθρώπους της νύχτας, ποινικούς οπλοφόρους, έπεσε στο κενό μετά την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ.
Όλα αυτά τα 20 χρόνια ύπαρξης του, το ΠΑΜΕ δεν έπιασε πόστο στους κύκλους και τα τραπέζια των διαλόγων με την εργοδοσία. Εκεί που η συνδικαλιστική μαφία συμφωνούσε μέτρα πτώχευσης της εργατικής τάξης.
Συναδέλφισσες, συνάδελφοι, οι απέναντι σε όσα εξελίσσονται αυτήν την περίοδο εμείς οι εργαζόμενοι έχουμε κάθε δικαίωμα και είναι ανάγκη να μπούμε μπροστά. Να υπερασπιστούμε με κάθε τρόπο το δικαίωμα μας να έχουμε συνδικάτα ανεξάρτητα από την παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους.
Απαιτούμε να καθαρίσει το εργατικό κίνημα από τη βρωμιά των εργατοπατέρων της συνδικαλιστικής μαφίας. Να γίνει πράξη το σύνθημα που ακούγεται όλο και περισσότερο στους χώρους δουλειάς όλων των κλάδων : ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΕΡΓΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΩΝ ΕΡΓΟΔΟΤΩΝ.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
