Χωρίς τέλος οι επιθέσεις που δέχονται οι εργαζόμενοι και τα εργατικά δικαιώματα στον χώρο του φαρμάκου. Αυτές τις μέρες, λίγες εβδομάδες μετά τις απολύσεις 50 συναδέλφων από την εταιρεία Angelini, η εταιρεία MSD προχώρησε σε δεκάδες απολύσεις, κλείνοντας ένα ολόκληρο τμήμα, με τις γνωστές άθλιες πρακτικές εξαγοράς της συναίνεσης στην ανεργία («οικειοθελείς αποχωρήσεις» κλπ.).
Δεν είναι η πρώτη φορά που η MSD και άλλες πολυεθνικές και ελληνικές εταιρείες στον κλάδο προχωρούν σε τέτοιες αποφάσεις. Οι εργοδότες, αφού συσσώρευσαν υπερκέρδη από την δουλειά των εργαζομένων, τώρα τους ξεφορτώνονται για να αυξήσουν και άλλο την κερδοφορία τους. Στον κλάδο της ιατρικής ενημέρωσης μετράμε εδώ και χρόνια χιλιάδες απολύσεις που συνεχίζονται μέχρι σήμερα. Οι εργοδότες αξιοποιούν όλο το αντεργατικό πλαίσιο που ψήφισαν και εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις και η σημερινή.
Για άλλη μια φορά καταρρέουν οι αυταπάτες για «καλούς» και «κακούς» εργοδότες και τα παραμύθια για «αναπτυξιακά κίνητρα» που καλλιεργούν οι εργοδοτικές οργανώσεις, μαζί με τις κυβερνήσεις και τους «συνδικαλιστές» των διασπαστικών ομοσπονδιών του κλάδου (ΠΟΙΕ, ΠΟΣΥΦΕ). Γιατί αυτό που γίνεται τώρα και στην MSD είναι «γραμμή» όλων των εργοδοτών, που ήδη απολαμβάνουν τα αντεργατικά «κίνητρα» όλων των κυβερνήσεων (φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις, κατάργηση κλαδικών συμβάσεων, ενοικιαζόμενη εργασία κ.α). Oι απολύσεις δεν σταματούν, η αβεβαιότητα και η ανασφάλεια συνεχίζουν να είναι καθεστώς σε όλους τους εργασιακούς χώρους.
Τον ξέρουμε τον ένοχο και είναι γνωστή η αιτία. Είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που, όπως χρησιμοποιεί το φάρμακο ως εμπόρευμα, έτσι χρησιμοποιεί και τους εργαζόμενους που δουλεύουν σε αυτό. Πίσω από την βιτρίνα της δήθεν «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης» και των «bestworkplace» προβάλλει ο πόλεμος των εργοδοτών στα εργατικά δικαιώματα, οι απολύσεις, η εντατικοποίηση, η καταστροφή εργατικού δυναμικού που συνεχίζεται και στην εποχή της κρίσης και στην εποχή της ανάπτυξης. Πίσω από το δήθεν «ανθρώπινο πρόσωπο» προβάλλει ο αμείλικτος νόμος του κέρδους που δεν γνωρίζει όρια. Που καθορίζει ποιοι εργαζόμενοι «περισσεύουν», ποια φάρμακα θα πουλιούνται και ποια θα αποσυρθούν, ποιοι θα έχουν πρόσβαση στις νέες και ακριβές θεραπείες.
Ο μόνος ρεαλιστικός δρόμος για τους εργαζόμενους είναι αυτός της αλληλεγγύης, του αγώνα, της συσπείρωσης. Είναι η δύναμη μαςνα διεκδικήσουμε τα δικά μας συμφέροντα, να βάλουμε μπροστά τις δικές μας ανάγκες. Μέσα από τις γραμμές των ταξικών μας σωματείων, της Κλαδικής Ομοσπονδίας μας, του ΠΑΜΕ, να παλέψουμε για δουλειά με δικαιώματα, για ζωή με αξιοπρέπεια.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
