Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Εκ μέρους των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ εκφράζω από καρδιάς τους θερμούς και ευχαριστήριους χαιρετισμούς για την έμπρακτη αλληλεγγύη που έχει εκφραστεί στον αγώνα μας, την αλληλεγγύη που είναι το αποκούμπι, η ανάσα, η τροφή, είναι η δύναμη που μας βαστά όρθιους για να συνεχίσουμε μέχρι την νίκη.
Το περιεχόμενο και τα συμπεράσματα που βγήκαν αυτό το διήμερο είναι δεδομένο ότι θα μεταφερθούν σε εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους και θα αξιοποιηθούν διεξοδικά το επόμενο διάστημα για την οργάνωση της πάλης σε κάθε χώρο δουλειάς.
Δεν θα σας πω σήμερα τι είναι η ΛΑΡΚΟ. Είναι η μοναδική βιομηχανία παραγωγής σιδηρονικελίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και 6η στον κόσμο και αυτό αρκεί, για να αποδείξουμε τις παραγωγικές δυνατότητες που έχει η χώρα μας.
Θα τονίσω τις δυσκολίες που έχουμε αποτελεσματικά αντιμετώπιση στην καθημερινότητα του 30μηνου αγώνα.
Αρχικά, τα εμπόδια αποτελεσματικής άμυνας και αποφασιστικής αντεπίθεσης των εργαζομένων ήταν πολλά.
- Οι πολυδιάστατες εργασιακές σχέσεις ήταν εμπόδιο στην ενότητα.
- Η υπονόμευση από μηχανισμούς των Κυβερνήσεων που εμπλέκονται στενά, με και μέσα τους εργαζόμενους με κρίκο τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, δεν βοηθούσε στη εμπιστοσύνη και συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα σωματείο.
- Η συνεννόηση μεταξύ συνδικαλιστών και σωματείων με διαφορετική πολιτική και συνδικαλιστική αφετηρία, σε ένα χώρο που διαχρονικά υπάρχει σφοδρή αντιπαράθεση, δυσκόλευε τα πράγματα.
- Τα αστικά ΜΜΕ και η προπαγάνδα της Κυβέρνησης όπου μέσα από αυτά παρουσίαζε την ΛΑΡΚΟ «ως βαρέλι δίχως πάτο», τους εργαζόμενους «βολεμένους» και την πολιτική της ως «ρεαλιστικό μονόδρομο». Οι μηχανισμοί παραπληροφόρησης μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, οι πρωτόγνωρες συνθήκες πανδημίας και απαγορεύσεων, όλα αυτά ήταν αντικειμενικά προβλήματα που εμπόδιζαν την διεξαγωγή του αγώνα.
Και όμως, αν έχεις πίστη στο δίκιο και τις δυνατότητες των εργαζομένων μπορείς να ξεπεράσεις τα πάντα.
Η παρέμβαση των δυνάμεων του ΠΆΜΕ σε αυτή την κατεύθυνση ήταν καθοριστική.
Με ένα πλατύ άνοιγμα και με αφαιτερεια μια μεγάλη σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε τον Δεκέμβριο του 19, άρχισε η ταξική «τριβή» με συνδικαλιστές, σωματεία και εργαζόμενους.
Αυτό, μεταλαμπαδεύτηκε, γέννησε την ελπίδα, ανέβασε την ενότητα μεταξύ των ίδιων των εργαζομένων.
Παραμερίζοντας τις επιμέρους διαφορές δώσαμε και πήραμε εμπιστοσύνη με τις συνδικαλιστικές τίμιες και υγιής δυνάμεις, βασιστηκαμε στις συνθήκες εργασίας στη ΛΑΡΚΟ που είναι σκληρές, στα κοινά προβλήματα.
Αυτό η πρωτοβουλία αποτέλεσε «μήτρα» της ανάγκης που «γέννησε» την ενότητα και κράτησε όλους τους εργαζόμενους μέχρι σήμερα.
Η ανταπόκριση στο άνοιγμα σε άλλα επαγγέλματα της περιοχής που εξαρτώνται από την λειτουργία και το εισόδημα των εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, σε συνδυασμό με την μεγάλη πανελλαδική έκφραση αλληλεγγύης, μας έδειξε τους φυσικούς συμμάχους, ήταν και είναι τροφή αντοχής.
Το γεγονός ότι την φωνή μας την άκουσαν όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας, αποδεικνύει ότι τα μέσα χειραφέτησης που ελέγχουν είναι αδύναμα μπροστά στην αλληλεγγύη και την ενημέρωση που μπορεί να πραγματοποιήσει με πολύμορφους τρόπους η εργατική τάξη και η σύμμαχοί της.
Μέσα από αυτόν τον αγώνα μάθαμε να συζητάμε καλύτερα και ποιο συλλογικα, ανοιχτά, επιδιώκοντας την συμμετοχή στις διεργασίες λήψεων αποφάσεων των ίδιων των εργαζομένων.
Αυτό διαμόρφωνε περιεχόμενο, αιτήματα και μορφές αγώνα που γινόντουσαν κτήμα των ίδιων των εργαζομένων.
Η αποφασιστικότητα και η αυταπάρνηση των πρωτοπόρων συνδικαλιστικών δυνάμεων γέννησε την ελπίδα, έφερε την συνεργασία και τον κοινό αγώνα με άλλους τίμιους συνδικαλιστές, έφερε την ενότητα σε ταξική βάση.
Αν στην ΛΑΡΚΟ δεν υπήρχε η πρωτοπορία των δυνάμεων του ΠΆΜΕ, δεν θα υπήρχε πρωτοβουλία και κατά συνέπεια, αγώνας.
Αν δεν γινόταν άνοιγμα εμπιστοσύνης, δεν θα υπήρχε συζήτηση, διεργασίες λήψεων αποφάσεων και συσπείρωση.
Αν δεν εκφραζόταν η αλληλεγγύη, δεν θα είχαμε αντέξει.
Δεν είναι εύκολο. Απαιτεί θυσίες.
30 μήνες η πρωτοπορία των εργαζομένων που βαστά αυτόν τον αγώνα έχει ξεχάσει πατέρα, μάνα, σπίτι, σύζυγο, παιδιά, συγγενείς και φίλους.
Έχει ιεραρχήσει στην καθημερινότητα, τους συναδέλφους, τους συναγωνιστές, την επιτυχία του στόχου κάθε φάσης, την επιτυχία του αγώνα.
Αλλά αξίζει τον κόπο.
Μας λείπουν τα παιδιά μας, αλλά τα ανταμώνουμε στο πεζοδρόμιο με τους συμμαθητές τους ακούγοντας να «φωνάζουν έξω από την ΛΑΡΚΟ δεν πρόκειται να βγούμε».
Μας λείπουν οι γυναίκες μας, αλλά τα ανταμώνουμε στην συγκέντρωση, στην σύσκεψη, εκεί, μαζί με τις γυναίκες των συναδέλφων κρατώντας στην αγκαλιά το βρέφος κρατούν τα πλακάτ.
Περπατούμε στις πόλεις και στα χωριά και μας φιλούν στο μέτωπο η ηλικιωμένη και ο ηλικιωμένος άγνωστος και μας δίνει την ευχή του για νίκη, μέσα από την καρδιά του, σαν την φυσική μάνα, σαν το φυσικό πατέρα.
Αυτό το συναίσθημα δεν αγοράζεται, δεν κληρονομείται, δεν πουλιέται. Δεν σε ψωνίζει.
Είναι κατάκτηση που σε μαθαίνει να βγαίνεις πάντα όρθιος, σε κάθε δυσκολία της ζωής.
Που σε μαθαίνει να μην το βάζεις κάτω και να συνεχίζεις.
Στον αγώνα κάνεις αδελφό τον συνάδελφο που σου σφίγγει το χέρι και ας μην ξέρεις το όνομα του και ας μην ξέρεις από είναι, δεν σε νοιάζει ποιος είναι, αλλά γνωρίζεις ότι νοιάζεται για σένα και νοιάζεσαι το ίδιο για αυτόν.
Έναν τέτοιο αγώνα ζούμε στην ΛΑΡΚΟ και είναι τόσο όμορφο αυτό που ζούμε, που αν γύριζες το χρόνο πίσω, πάλι τον ίδιο δρόμο θα διαλέγαμε.
Είμαστε σε νέα φάση.
Ο νόμος για τις απολύσεις ψηφίστηκε, μέσα στο καλοκαίρι θα δεχτούμε επίθεση. Απολύσεις, συμβάσεις ορισμένου χρόνου, μείωση αποδοχών, παύση λειτουργίας, εξώσεις από σπίτια στους οικισμούς. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο.
Μπορεί η ανοιχτή προσπάθεια συναίνεσης των εργαζομένων με όπλο τον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό να τσακίστηκε από τους ίδιους τους εργαζόμενους σε αυτή την φάση, όμως γνωρίζουμε καλά ότι η υπονόμευση θα συνεχιστεί και δεν χωράει εφησυχασμός.
Με εγγυητή τον χειρισμών την πείρα και θεμέλιο την ταξική ενότητα με τα υγιή στοιχεία στο κίνημα από όπου και να προέρχονται πολιτικά και συνδικαλιστικά, σχεδιάζουμε την στάση των εργαζομένων στην νέα φάση, επιδιώκοντας να γίνει κτήμα τόσο των εργαζομένων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων μας.
Σταθμός διεργασιών, αποφάσεων και συντονισμού θα πρέπει να είναι μία νέα σύσκεψη στη ΛΑΡΚΟ μέσα στο επόμενο 20ημερο.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι
Στην ΛΑΡΚΟ, όπως και στην Cosco, τα πετρέλαια και τα Λιπάσματα, την e food και τους οικοδόμους, η αναμέτρηση ήταν και είναι με το σύνολο των μηχανισμών, οι εργαζόμενοι έχουν απέναντι τα οικονομικά συμφέροντα, τις κυβερνήσεις και το κράτος.
Αυτοί οι αγώνες και τα συμπεράσματα που βγαίνουν μας δείχνουν τις Απέρι δυνατότητες της οργανωμένης ταξικής πάλης.
Σε αυτή την βάση η σημερινή εκδήλωση είναι παρακαταθήκη.
Στην ΛΑΡΚΟ αποδείχτηκε ότι μπορούμε να κουβεντιάζουμε, να αποφασίζουμε, να μας εμπιστεύονται οι εργαζόμενοι, να συσπειρώνονται στα σωματεία και να υλοποιούμε με επιτυχία.
Έτσι αντέξαμε 30 μήνες.
Έτσι, με μεγαλύτερο άνοιγμα και περισσότερη συζήτηση θα συνεχίσουμε.
Δεν μετανιώνουμε για τον δρόμο της σύγκρουσης που έχουμε πάρει.
Είμαστε περήφανοι που μέσα σε αυτόν τον αγώνα γνωριστήκαμε καλύτερα μεταξύ μας, βγήκαν μπροστά οι γυναίκες και τα παιδιά μας, ανταμώσαμε με άλλους συναδέλφους από άλλους χώρους.
Αν γύριζε ο χρόνος πίσω, χωρίς δισταγμούς, πάλι τον ίδιο δρόμο θα βαδιζαμε.
Ο αγώνας συνεχίζεται μέχρι την τελική δικαίωση.
Σας ευχαριστώ
Πολίτης Παναγιώτης
Πρόεδρος Σωματείου Εργαζομένων ΛΑΡΚΟ
