Συναδέλφισσες και συνάδελφοι, νέοι και νέες, άνεργοι, επιστήμονες, φοιτητές και σπουδαστές
Μέσα από ένα πραγματικό ξέσπασμά του,ο λαός εδώ στην Αθήνα την περασμένη Τετάρτη έβγαλε για ακόμη μια φορά την ετυμηγορία του: «Στο βόθρο της ιστορίας και πίσω από τα κάγκελα!
Οι ναζί δολοφόνοι στη φυλακή!»
Ξέρουμε ότι η απόφαση του δικαστηρίου που ήρθε μετά από 6 χρόνια να επικυρώσει τη λαϊκή αυτή ετυμηγορία, δεν φτάνει να ξεμπερδέψει κανείς με τους φασίστες, γιατί οι προϋποθέσεις που δημιούργησαν τη Χρυσή Αυγή εξακολουθούν να υπάρχουν.
Δεν είναι τυχαίο ότι και τώρα τα αποβράσματα, όσα έχουν μείνει μακριά από τη δημοσιότητα,προσπαθούν να οργανώσουν νέα φασιστικά, ρατσιστικά και εθνικιστικά μορφώματα. Γιατί αποτελούν απαραίτητα και πολύτιμα πολιτικά εργαλεία για τη χειραγώγηση των εργαζομένων και του λαού, την υποταγή του εργατικού και λαϊκού κινήματος στους επιχειρηματικούς ομίλους. Γι’ αυτό η αστική δημοκρατία, το αστικό κράτος και οι θεσμοί του, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν ποτέ να ξεκόψουν οριστικά μαζί τους.
Επομένως το βάρος πέφτει σε μας συνάδελφοι και στη νεολαία μας, γιατί και την πείρα έχουμε και τη δύναμη να χαλάσουμε τα σχέδια των εκμεταλλευτών μας.
Δεν θα σταματήσουμε να το λέμε: σημαδεύουμε τον πραγματικό μας αντίπαλο. Το βάρβαρο αυτό σύστημα, τον ορατό εχθρό, τον καπιταλισμό σε όλες τις μορφές του, από τις πιο ωμές μέχρι τις πιο «εκλεπτυσμένες».
Γιατί εμείς οργανώνουμε την πάλη μας όχι μόνο για την απομόνωση των εγκληματιών ναζιστών και του φασισμού, αλλά για να δημιουργούμε καθημερινά τις προϋποθέσεις, να απαλλαγούμε οριστικά και αμετάκλητα από τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Ιδιαίτερα σήμερα, συναδέλφισσες και συνάδελφοι σε συνθήκες νέας, πιο βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, όπου τα δύσκολα είναι μπροστά μας, τα καθήκοντά μας γίνονται μεγαλύτερα.
Το ίδιο όμως αντιλαμβάνεται την κατάσταση κι ο αντίπαλος, από την ανάποδη.
Μέσα σε τρεις μόνο μέρες, την προηγούμενη βδομάδα, η κυβέρνηση της ΝΔ προσπάθησε, χωρίς επιτυχία, να διαλύσει μαζικές συγκεντρώσεις λαού και νεολαίας. Συνεχίζει να θωρακίζεται απέναντι στον «εχθρό – λαό» με νέα κατασταλτική νομοθεσία και μέτρα, όπως με τον πρόσφατο νόμο για τις διαδηλώσεις, την επίθεση στο συνδικαλιστικό κίνημα και το απεργιακό δικαίωμα, το πιο συστηματικό και βαθύ ηλεκτρονικό φακέλωμα των εργαζομένων και του λαού.
Πίσω από παράτες του τύπου «εκσυγχρονισμός του συνδικαλιστικού νόμου και της εργατικής νομοθεσίας» επιχειρούν να περάσουν ό,τι πιο αντιδραστικό:
Τους ενοχλεί να μπορούμε να κάνουμε σωματεία, να οργανώνουμε τη δράση μας απέναντί τους με δημοκρατικές, συλλογικές διαδικασίες.
Φοβούνται την απεργία και γι’ αυτό αβαντάρουν όσους λένε ότι έφαγε τα ψωμιά της, τα συνεταιράκια τους στη ΓΣΕΕ.
Θέλουν να γεννιόμαστε και να πεθαίνουμε και να πιστέψουμε ότι στο μεσοδιάστημα που λέγεται ζωή, δεν υπάρχει τίποτε άλλο πέρα από τα κέρδη τους και τη χαμοζωή μας. Έτσι θέλουν να καταντήσουμε. Έτσι θέλουν να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας.
Συμψηφίζουν υπερωρίες με άδεια και ρεπό για να τα εξαφανίσουν και τα τρία. Να είσαι διαθέσιμος να δουλεύεις όποτε και όπως θέλει ο εργοδότης. Να μην ξέρεις πότε θα πας σπίτι, πότε και για πόσο θα δουλέψεις αύριο ή όλη τη βδομάδα. Να δουλεύεις απλήρωτος ή να μένεις άνεργος για όσο το θέλει το αφεντικό.
Χωρίς σταθερό ωράριο, δεν θα έχουμε ζωή συνάδελφοι, αφού ο προγραμματισμός της μπαίνει σε «δεύτερη μοίρα», μπροστά στην ανάγκη να έχουμε δουλειά.
Αλλά και η ίδια αύξηση του χρόνου εργασίας τί θα σημάνει; Υπερκέρδη για τις επιχειρήσεις, ενώ για μας περισσότερη εργασία, λιγότερα λεφτά, κι ο άνεργος θα δυσκολεύεται ακόμα πιο πολύ για να βρει δουλειά.
Ανακινούν ζήτημα πάλι για τις ΣΣΕ, καταργώντας επί της ουσίας τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, για να μας πληρώνουν όπως και όποτε θέλει ο εργοδότης.
Να γιατί χτυπούν αυτές τις μέρες εργάτες και μαθητές, είτε εξαπολύουν τα παπαγαλάκια τους να μας πείσουν ότι δε γίνεται αλλιώς, ότι για να τραβήξει το κάρο μπροστά πρέπει να υποζύγια να τρώνε λιγότερο και να τραβάνε περισσότερο.
Τέτοιες χάρες τα συνδικάτα και το ΠΑΜΕ δεν θα τους κάνουμε, ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσουμε τον κόσμο ανάποδα.
Θα κόψουμε τα ξερά τους από τα σωματεία μας. Θα συνεχίσουμε να τα ισχυροποιούμε, πείθοντας να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι εργάτες σε αυτά. Οι εργατικές οργανώσεις που δεν τους προσκυνούν, θέλουν δε θέλουν, θα παραμένουν και θα δυναμώνουν ως σχολειά ταξικής πάλης.
Τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες να τις κρατήσουν για τα άνοστα τηλεπαιχνίδια τους. Εμείς και θα μαζευόμαστε και θα συνεδριάζουμε και θα κάνουμε αντιπαράθεση ζωντανή για τη γραμμή που πρέπει να έχει το κίνημα, ώστε να στέκεται εμπόδιο στα σχέδιά τους, μέχρι να στείλει οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας το κεφάλαιο και τους εκφραστές του.
Τις αυξημένες πλειοψηφίες για να απεργήσουμε να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους. Αυτοί που σήμερα κυβερνούν με ποσοστά που δεν αντιπροσωπεύουν ούτε το ένα τρίο του λαού. Όσες ανταπεργίες κι αν σκαρφιστούν, όσες επιστρατεύσεις κι αν ανακοινώνουν, όσες απεργίες κι αν βγάζουν παράνομες, το έχουμε αποδείξει ότι και μπορούμε και ξέρουμε πώς να κουρελιάσουμε τις άθλιες αποφάσεις τους.
Δεν χρειαζόμαστε κανένα μηχανισμό τους για να κάνουμε εκλογές στα συνδικάτα μας. Το συνδικαλιστικό κίνημα πρέπει να διατηρεί την οργανωτική του αυτοτέλεια και να έχει τη δυνατότητα της απρόσκοπτης λειτουργίας των οργάνων του, που είναι υπεύθυνα για τη λήψη των αποφάσεων και τον καθορισμό της δραστηριότητάς του, χωρίς καμιά παρέμβαση από το κράτος και την εργοδοσία.
Να αφήσουν τα τερτίπια με τις συλλογικές συμβάσεις. Χρόνια τώρα ξηλώνουν το ελάχιστο πλαίσιο που είχαμε κατακτήσει για να διεκδικούμε συνθήκες και όρους δουλειάς που να μας επιτρέπουν να επιβιώνουμε. Δεν θα τους αφήσουμε να μας πάνε στο μεσαίωνα. Απαιτούμε πλήρη κατοχύρωση, χωρίς περιορισμούς των ελεύθερων συλλογικών συμβάσεων στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Θα παλεύουμε να μην μείνει κανένας χωρίς αξιοπρεπές εισόδημα. Να πληρώσουν κράτος κι εργοδοσία.
Να μην περνάνε οι μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.
Να έχουν επίδομα ανεργίας 600 ευρώ όλοι οι άνεργοι χωρίς όρους και προϋποθέσεις.
Να πετάξουμε στα σκουπίδια τα πορίσματα των σοφών για την Κοινωνική Ασφάλιση. Εμείς παλεύουμε να είναι για όλους αποκλειστικά δημόσια και υποχρεωτική.
Να καταργηθούν οι πλειστηριασμοί και οι κατασχέσεις για την εργατική-λαϊκή οικογένεια. Να απαλλαγούμε από χρέη για ηλεκτρικό ρεύμα, νερό, ενοίκιο, τηλέφωνο, χρήση διαδικτύου για όλο το διάστημα της καραντίνας και για όσο διαρκούν τα έκτακτα μέτρα.
Να παρθούν άμεσα ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας και της ασφάλειας μαθητών και εκπαιδευτικών. Απαιτούμε σχολεία καθαρά με 15 μαθητές στην τάξη.
Διεκδικούμε πλήρη κι αποκλειστική χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό του δημόσιου συστήματος Υγείας με προσλήψεις μόνιμου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού με πλήρη εργασιακά δικαιώματα. Να ανοίξουν όλες οι δημόσιες δομές υγείας που έκλεισαν τα προηγούμενα χρόνια. Να επιταχθούν όλα τα ιδιωτικά διαγνωστικά για μαζικά δωρεάν τεστ και όλες οι ιδιωτικές ΜΕΘ.
Να εφαρμοστούν πραγματικά μέτρα υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και στα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Και τέλος, μην αμφισβητήσουν τη συλλογική πείρα μας. Τους ξέρουμε καλά. Την κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν όλοι μαζί τα μονοπώλια, την ΕΕ και τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς που κρύβονται πίσω από όσα γίνονται στην περιοχή μας και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Μας ξέρουν κι αυτοί καλά, γι’ αυτό και επιδιώκουν να μας βγάλουν από τη μέση. Τέτοιες προσπάθειες έκαναν το ΠΑΣΟΚ το 2009 και το 2010, η ΝΔ το 2014 και βέβαια ο ΣΥΡΙΖΑ το 2016. Όλοι μαζί έβαλαν το λιθαράκι τους στην προετοιμασία των αλλαγών που θα φέρνουν στη βουλή το επόμενο διάστημα.
Όσοι από αυτούς που κυβέρνησαν και σήμερα είναι στη αντιπολίτευση σκούζουν για να μην αποκαλυφθεί η συμφωνία τους με τους σημερινούς.
Τώρα τους έπιασε ο πόνος για όσα, αλήθεια, οι ίδιοι με νόμους έχουν επιβάλλει ή στρώσει το έδαφος τα προηγούμενα χρόνια;
Τους μάθαμε όλους καλά.
Τώρα ας το μάθουν κι όλοι αυτοί καλά.
Έχοντας πάντα μπροστά την ανάγκη να μείνουμε υγιείς και ασφαλείς, θαεξακολουθήσουμε εργαζόμενο τον εργαζόμενο, μαγαζί το μαγαζί, γειτονιά τη γειτονιά, να συγκεντρώνουμε δυνάμεις που αποφασιστικά και αποτελεσματικά θα βάλουν τη σφραγίδα τους στις εξελίξεις.
Όλα μας τα ΔΣ, οι ΓΣ, οι επιτροπές αγώνα χτυπάνε συναγερμό.
Θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας να οργανώσουμε τους αγώνες που χρειάζονται για να πάρουμε πίσω όσα μας στερούν, να διεκδικήσουμε όσα μας αξίζουν.
