Εργάτες και εργάτριες, άνεργοι, συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες και νέοι,

 Στην σημερινή ομιλία του, ο πρωθυπουργός μίλησε για αισιοδοξία ότι μέχρι το 2020 η χώρα θα έχει γίνει ανταγωνιστική και ισχυρή, θα έχει ξανοιχτεί στο δρόμο της ανάπτυξης.

Ο λαός έχει πια πείρα. Κάθε φορά που οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου εκφράζουν αισιοδοξία, ετοιμάζουν νέα διαρκή σφαγή των εργαζόμενων και του λαού. Να τους περάσουν δια πυρός και σιδήρου για τα συμφέροντα της ανάπτυξης των επιχειρηματικών ομίλων.

Και εμείς όμως, το ΠΑΜΕ, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα εκφράζουμε την αισιοδοξία μας, τη πίστη μας ότι η εργατική τάξη ενωμένη με βάση τα δικά της συμφέροντα και όχι κάτω από ξένες σημαίες, οργανωμένη, αποφασισμένη να συγκρουστεί με την ρίζα του κακού, σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα, είναι παντοδύναμη.

Μπορεί να ξηλώσει όσους μιλάνε για αισιοδοξία και σχεδιάζουν σφαγή. Μπορεί να ανατρέψει κάθε αντιλαϊκή πολιτική. Μπορεί να πάρει τη ευθύνη της ζωής της στα χέρια της. Να πάρει αυτή το τιμόνι της οικονομίας, να πάρει την εξουσία στα χέρια της.

Αυτό το μήνυμα ταξικής αισιοδοξίας και ακλόνητης πίστης στη τελική νίκη, προσκλητήριο ταξικής αντεπίθεσης, στέλνουμε από δω, από το συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, σ’ όλους τους εργαζόμενους της χώρας.

Συνάδελφοι,

Ο καπιταλισμός σάπισε. Μπορεί να δώσει μόνο ανεργία, εξαθλίωση, νέες κρίσεις και πολέμους.

Μονοπώλια και κράτη, σπαράσσονται για κέρδη, πηγές ενέργειας, νέες αγορές. Χτυπούν πάλι τύμπανα θερμού πολέμου στη γειτονιά μας. Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, τώρα στη Συρία. Έπονται Λίβανος και Ιράν. Ο νέος αέρας του Ομπάμα και του Ολάν, αποδείχθηκε το ίδιο δηλητηριώδης.

Η Ελληνική κυβέρνηση είναι για μια ακόμα φορά συνένοχη στο έγκλημα προσφέροντας βάσεις και διευκολύνσεις στους δολοφόνους.

Την ώρα που ο λαός μας περνά από τις δυσκολότερες στιγμές του, ΔΕΝ είναι περιττή πολυτέλεια αλλά αναπόσπαστο μέρος της πάλης του, να ξεσηκωθεί ενάντια στο νέο ιμπεριαλιστικό έγκλημα.

Ο θερμός πόλεμος είναι η άλλη όψη του εσωτερικού πολέμου που κήρυξε η τάξη των καπιταλιστών στους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα. Κοινή η πηγή του κακού :

Να πληρώσουν τη κρίση και τα κέρδη των καπιταλιστών, οι λαοί, με φτώχεια και με αίμα.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι,

Όσο κι’ αν σπαράσσονται οι καπιταλιστές μεταξύ τους για τα συμφέροντα τους, άλλο τόσο συντονίζονται και επιτίθενται ενιαία στην εργατική τάξη, με ένα στόχο, μοναδική προϋπόθεση για να βγουν από τη κρίση που προκάλεσαν τα κέρδη τους, για νέα κέρδη :

Πιο φθηνή εργατική δύναμη, πιο φθηνό, υποταγμένο και αδύναμο τον εργάτη.

Αυτός ήταν ο στόχος της πολιτικής τους και πριν και μετά τα μνημόνια. Τα μνημόνια δεν απέτυχαν. Πέτυχαν το στόχο τους. Επιτάχυναν την εφαρμογή όσων είχαν αποφασιστεί πολύ πριν τη κρίση : Φθηνός, ευέλικτος, απροστάτευτος εργάτης με φόβητρο τη μαζική ανεργία. Κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης. Όχι μόρφωση αλλά εκπαίδευση της νεολαίας στο ρόλο του πάμφθηνου δούλου για τις επιχειρήσεις. Η υγεία, η παιδεία, η πρόνοια, ο πολιτισμός, ο αθλητισμός, από δικαίωμα να γίνει πανάκριβο εμπόριο για όποιον έχει. Μαζικές ιδιωτικοποιήσεις.

Δεν είναι μια λάθος συνταγή, μια παρέκκλιση. Είναι η ταξική συνταγή των καπιταλιστών και όχι μόνο για την Ελλάδα του χρέους και των μνημονίων αλλά για όλο τον καπιταλιστικό κόσμο.

Είναι ο μοναδικός, ο αναγκαστικός δρόμος για το σύστημα.

Γι’ αυτούς, δεν γίνεται αλλιώς : Αυτό που λένε ανάπτυξη απαιτεί νέα κέρδη που θα στηριχτούν πάνω στα αποκαϊδια των κατακτήσεων των εργαζόμενων. Όχι για να τις αναστήσει. Αλλά για να αποτελέσουν προσάναμμα για νέα κέρδη.

Να γιατί με την ανάκαμψη της οικονομίας του καπιταλισμού, αν και όποτε συμβεί, δεν θα υπάρξει ανάκαμψη για τους εργαζόμενους. Να γιατί όσο στο τιμόνι της οικονομίας βρίσκονται οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, ο λαός δεν θα δει άσπρη μέρα. Τα μνημόνια τελειώνουν μα η πολιτική και τα μέτρα θα μείνουν για δεκαετίες αν δεν τα ανατρέψει ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός.

Τα επιτελεία των αστών, των καπιταλιστών και των κομμάτων τους, εκτιμούν ότι οι αιματηρές θυσίες στις οποίες υποβλήθηκαν οι εργαζόμενοι, ο λαός, δεν είναι αρκετές για να δημιουργήσουν ένα κλίμα για ασφαλείς, κερδοφόρες επενδύσεις.

Παίρνουν τα μέτρα τους, από κοινού σε οικονομικό και πολιτικό επίπεδο.

Σχεδιάζουν νέα αιματηρά μέτρα :

Νέα μείωση μισθών κάτω και από τα 586 μικτά. Πολύ πιο κάτω για τους νέους εργαζόμενους.

Κατάργηση επικουρικών, νέα μείωση των κύριων συντάξεων, με άξονα τα 360 ευρώ. πατώντας στη κλοπή των ταμείων από εργοδότες, κράτος, χρηματιστήριο, το κούρεμα των αποθεματικών που τα έφτασαν μπροστά στη παύση πληρωμών.

Κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ατομικές συμβάσεις φτώχειας για όλους. Μαζική επέκταση της ελαστικής εργασίας, δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ για όσους δουλεύουν, κατάργηση ακόμα και της κυριακάτικης αργίας, και μακροχρόνια ανεργία για τους άλλους.

Ένταση της εκμετάλλευσης πέρα από κάθε όριο.

Ακόμα μεγαλύτερο κούρεμα κρατικών δαπανών για την υγεία, εξοικονομώντας κονδύλια για επιδοτήσεις στο κεφάλαιο, ανοίγοντας το δρόμο για θέριεμα των ιδιωτικών ομίλων υγείας, που ζούνε παρασιτικά πάνω στο πτώμα της απαξιωμένης δημόσιας υγείας. Αυτή είναι η ουσία των αλλαγών στην υγεία που πρέπει να ξεσηκώσουν όχι μόνο τους εργαζόμενους στην υγεία αλλά όλο το λαό. Να γιατί το αίτημα ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΥΓΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ, που μέχρι τώρα αρνούνταν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και τώρα απορρίπτεται και από τον ταχέως προσαρμοζόμενο στις ανάγκες της κυβερνητικής αστικής εξουσίας, ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι για το απώτερο μέλλον αλλά όρος ύπαρξης και ανάπτυξης της δημόσιας δωρεάν υγείας για όλους, σήμερα.

Προσαρμόζουν σχολεία και πανεπιστήμια στις ανάγκες των επιχειρήσεων. Με το νέο νόμο που θα ψηφίσουν την Τρίτη, μετατρέπουν τη Β’ βάθμια παιδεία, σε ατελείωτο εξεταστήριο για να ανακόψουν τη μόρφωση και τη πρόοδο των παιδιών των εργατικών – λαϊκών οικογενειών, να τα προσφέρουν σαν φθηνούς, ανειδίκευτους ή μισοειδικευμένους δούλους, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, στις επιχειρήσεις. Να γιατί το ΠΑΜΕ καλεί τα σωματεία, τους εργαζόμενους, το λαό σε συλλαλητήρια για τη παιδεία που οργανώνει την επόμενη Τρίτη στις μεγάλες πόλεις.

Προχωράνε ακάθεκτα τις ιδιωτικοποιήσεις σε όλους τους κρίσιμους για τη ζωή του λαού τομείς (νερό, λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, σιδηρόδρομο, εθνικούς δρόμους, παραλίες, νησιά).

Την ώρα που χαρίζουν νέες φοροαπαλλαγές, επιδοτήσεις και προνόμια στο κεφάλαιο, κυνηγάνε με απανωτά αβάσταχτα χαράτσια εργαζόμενους, συνταξιούχους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς αγρότες και ετοιμάζουν κατασχέσεις μισθών, συντάξεων ακόμα και τους σπιτιού τους. Με μαζική οργανωμένη δράση των σωματείων, των ταξικών συσπειρώσεων, των λαϊκών επιτροπών να μην τους αφήσουμε. Να κόψουμε τα χέρια που θα πάνε να αφήσουν άστεγο, τον άνεργο, τον χαμηλόμισθο, τον χαμηλοσυνταξιούχο, τον επαγγελματία που έκλεισε το μαγαζί του.

Αυτή είναι η ενιαία πολιτική που συρρικνώνει και ιδιωτικοποιεί τις αμυντικές βιομηχανίες όπως η ΕΛΒΟ στη πόλη μας, έκλεισε το νοσοκομείο ΠΑΝΑΓΙΑ, το αφροδισίων και το Λοιμωδών, αυξάνει το κόστος της υγείας και την κάνει άβατο για τη φτωχολογιά, συρρικνώνει τη δημόσια επαγγελματική εκπαίδευση και παραδίνει τα παιδιά της εργατικής τάξης στα νύχια της εργοδοσίας, παραδίνει το νερό της ΕΥΑΘ και το λιμάνι στις πολυεθνικές.

Αφήνει απλήρωτους χιλιάδες εργαζόμενους για μήνες, τους απολύει, τους τσακίζει μισθούς και δικαιώματα. Κλείνει μικρές επιχειρήσεις σε όφελος των πολυεθνικών. Ξεκληρίζει τους αγρότες.

Αυτός ο σχεδιασμός τους δεν μπορεί να υπηρετηθεί χωρίς ανάλογο πολιτικό σχεδιασμό.

Ξέρουν την αγριότητα των μέτρων που έρχονται, την οργή που προκαλούν, φοβούνται το ξέσπασμα του λαού.

Ξέρουν ότι το σημερινό πολιτικό σκηνικό δεν μπορεί να υπηρετήσει τους σχεδιασμούς τους χωρίς κινδύνους για τα συμφέροντα τους, χωρίς τον κίνδυνο αμφισβήτησης της ψυχής της πολιτικής και της εξουσίας τους από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.

Παρεμβαίνουν ανοιχτά στη πολιτική, στον συνδικαλισμό, όπως έκαναν πάντα, με ένα στόχο :

Να απορροφήσουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Να τις ενσωματώσουν στους σχεδιασμούς τους, να τις αποδυναμώσουν, να τις κάνουν ακίνδυνες για το σύστημα τους.

Όμιλοι επιχειρήσεων, διεθνείς οργανισμοί, ο ΣΕΒ, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που μέχρι τώρα μας πιπίλιζαν το μυαλό για να δεχτούμε τα μνημόνια, κέντρα στην Ελλάδα και το εξωτερικό, προβάλλουν και υποστηρίζουν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, που θα μπορέσουν να ακολουθήσουν ένα άλλο μίγμα πολιτικής, πάντα όμως στη ίδια κατεύθυνση :

Κυριαρχία των μονοπωλίων, πάση θυσία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υποταγή των εργατών στον εθνικό – δήθεν – στόχο, να υποστηριχθεί η ανάπτυξη στις δικές τους ατελείωτες θυσίες.

Συνάδελφοι,

Δεν υπάρχει άλλη συνταγή, άλλο μίγμα διαχείρισης που να κάνει το σύστημα λιγότερο βάρβαρο, πιο ανθρώπινο. Είναι απάτη. Οι νεόκοποι σωτήρες που το εισηγούνται παραπλανούν συνειδητά το λαό. Δεν σώζουν αυτόν αλλά το σύστημα. Τον θέλουν ακίνδυνο, στο περιθώριο, υποταγμένο στην εργοδοσία και το κράτος της, να μη θιγεί το καθεστώς των μονοπωλίων και των κερδών τους. Θα βρουν κι’ αυτοί καμένη γη, θα του ζητήσουν υπομονή και νέες θυσίες.

Συνάδελφοι, έχουμε πια πολύχρονη πείρα σαν τάξη.

Δοκιμάστηκαν πολλές συνταγές.

Συμπέρασμα : Δεν μπορείς να είσαι και με τα μονοπώλια και με την Ευρωπαϊκή Ένωση τους και με το λαό.

Δοκιμάστηκαν πολλοί σωτήρες.

Συμπέρασμα : Δεν υπάρχουν σωτήρες παρά μόνο ο ίδιος ο οργανωμένος και αποφασισμένος λαός, η λαϊκή συμμαχία εργατών, αυτοαπασχολούμενων, φτωχών αγροτών, γυναικών και νεολαίας που μπορεί να βγάλει τη χώρα από το βάλτο της κρίσης σε όφελος όχι των μονοπωλίων αλλά του ίδιου του λαού.

Συνάδελφοι,

Αυτό δεν γίνεται από μόνο του, σε μια μέρα. Δεν αρκεί η οργή και αγανάκτηση για να ανατρέψουν αυτές τις καταστάσεις.

Τα κινήματα των «αγανακτισμένων», της πλατείας και της βόλτας, με συνθήματα έξω τα συνδικάτα, έξω η πολιτική, αφού τροφοδότησαν κύρια τη ναζιστική εγκληματική συμμορία της Χρυσής Αυγής, το δεξί, δολοφονικό χέρι των εργοδοτών, και τροφοδοτήθηκαν από Μέσα Ενημέρωσης και τα ποικίλα κόμματα του αντι-μνημονιακού τόξου, ξεφούσκωσαν.

Σήμερα , η εναλλακτική λύση για το σύστημα όπως πλασάρεται από τον διεθνή τύπο (όπως οι Νιου Γιορκ Τάϊμς) ακόμα και από το Σύνδεσμο Βιομηχάνων βρίσκεται στην εναλλαγή του πολιτικού προσωπικού που θα υπηρετήσει τα συμφέροντα τους. Στους «σωτήρες» που χωρίς να θίξουν σε τίποτα την οικονομική και πολιτική εξουσία τους, θα εγκλωβίζουν τον κόσμο με αντι-μνημονιακές, δήθεν αριστερές κορώνες, για να του ζητήσουν πάλι υπομονή για την ανόρθωση της οικονομίας, πάλι σε βάρος τους. Ένα νέο ΠΑΣΟΚ, φτιαγμένο με τα πιο σάπια υλικά του προηγούμενου, δημιουργείται για να χειραγωγήσει το λαό, να τον εγκλωβίσει μακροπρόθεσμα.

Η κατάργηση των μνημονίων από τον ΣΥΡΙΖΑ έγινε αναδιαπραγμάτευση του χρέους όταν αλλάξει ο αέρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δηλ. πάλι θα δανειστούν οι τραπεζίτες και θα πληρώσει ο λαός με νέα μνημόνια που δεν έχει σημασία αν είναι δεξιά ή αριστερά.

Οι όρκοι πίστης στην λυκοφωλιά των μονοπωλίων, την Ευρωπαϊκή Ένωση, ακυρώνει από μόνη της κάθε ελπίδα έστω βελτίωσης, προδικάζει χειροτέρευση.

Οι συμμαχίες με τους υγιείς επιχειρηματίες που θα δουλεύουν για τη ψυχή της μάνας τους και την ευημερία των εργατών τους, εξαπατά ότι μπορεί να βγει επιχειρηματικό κέρδος χωρίς ξεζούμισμα του εργάτη.

Δεν είναι μόνο η αναξιοπιστία και οι καθημερινές κωλοτούμπες, οι υποχωρήσεις ακόμα και από προεκλογικές εξαγγελίες των νέων σωτήρων του ΣΥΡΙΖΑ που πρέπει να ανησυχούν τους εργαζόμενους. Είναι και το ότι προσπαθούν, όσο περνά ο καιρός να κοντύνουν τους στόχους, τα αιτήματα τους. Προσπαθούν μαζί με ποικιλώνυμους συνεργάτες τους όπως η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, να ελέγξουν το κίνημα, να το καθυποτάξουν στο κομματικό τους στόχο για ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας και πειθάρχηση των εργαζόμενων σ’ αυτήν. Άλλωστε δεν υπήρξε ποτέ κυβερνητική εξουσία που να μην θέλει να ελέγξει τον συνδικαλισμό. Ακόμα και σήμερα, η σημερινή κυβέρνηση απεργάζεται τρόπους ακόμα στενότερου ελέγχου των συνδικάτων με αλλαγή του τρόπου εκλογής των διοικήσεων τους, με πλειοψηφικό σύστημα.

Αφού οι μέχρι τώρα κυβερνητικές παρατάξεις σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, τα έδωσαν όλα στην επιχείρηση προδοσίας των εργαζόμενων, νεκρανασταίνουν το νέο εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, με τα πιο φθαρμένα υλικά του σημερινού, που μετακόμισαν οργανωμένα προς τα εκεί.

Αφού για χρόνια (ακόμα και τώρα) συνεργάζονται στη γραμμή ταξικού συμβιβασμού σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όψιμα ανακάλυψαν την ανασύνταξη του κινήματος, παραπλανώντας τους εργαζόμενους με κορώνες στους στόχους και τις μορφές πάλης.

Ρίχνουν το σύνθημα απεργίες διαρκείας για να πέσει η κυβέρνηση, κρύβοντας όμως το μετά, τι;

Θέλουν αλλαγή με τον λαό στην άκρη, να τους αναθέσει εν λευκώ, να συνεχίσουν την ίδια πολιτική.

Δεν θέλουν κίνημα με στόχους, διεκδικήσεις, και δράση, αλλά μάζες απογοητευμένων έτοιμων να ψάξουν για νέους σωτήρες.

Εξαγγέλλουν απεργίες χωρίς οργάνωση και το κυριότερο χωρίς απεργούς. Υπονομεύουν την απεργιακή δράση. Είναι οι πρώτοι που υποχωρούν όταν τα πράγματα σφίγγουν.

Το ΠΑΜΕ το ξεκαθαρίζει.

Να πέσει αυτή η κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση που θα κάτσει στο σβέρκο του εργαζόμενου για τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Να πάνε στα τσακίδια. Κανείς δεν πάλεψε και δεν παλεύει περισσότερο από εμάς για τη προοπτική αυτή. Μα όχι για να αντικαταστήσουμε τη σημερινή κυβέρνηση με μια άλλη χωρίς να αλλάξει τίποτα. Και οι νέοι σωτήρες εγγυώνται ότι δεν θα αλλάξουν ουσιαστικά τίποτα.

Δεν μπορούν να κάνουν σε εμάς μαθήματα μαχητικότητας και για απεργίες διαρκείας όταν το ΠΑΜΕ ήταν αυτό που καταλάμβανε δημόσια κτίρια, που έκλεινε με απεργιακές φρουρές εργοστάσια, μαγαζιά, ολόκληρη τη βιομηχανική ζώνη. Όταν αυτό, με τη συμβολή του δίδαξε τι σημαίνει οργανωμένη από τους ίδιους του εργάτες απεργία διαρκείας, στη Χαλυβουργία, την ώρα που οι σημερινοί «επαναστάτες» καλούσαν σε σταμάτημα της απεργίας και συμβιβασμό με τον εργοδότη.

Οι αντιμνημονιακές κορώνες τους δεν μπορούν να κρύψουν ότι εφαρμόζουν οι ίδιοι οι συνδικαλιστές τους, τα μνημόνια μέσα στους χώρους δουλειάς, υπογράφοντας με τους παλιότερους του εργοδοτικού συνδικαλισμού, συμβάσεις – ντροπή, με μειώσεις μισθών, βάζοντας το χέρι στη τσέπη των συναδέλφων τους, ανοίγοντας κι’ άλλο την όρεξη στην εργοδοσία που ζητά και άλλες μειώσεις, όπως στο εμπόριο.

Το ΠΑΜΕ, από την ίδρυση του, έβαλε ένα κύριο στόχο :

Την ανασύνταξη του κινήματος σε ταξική βάση, κόντρα στην εργοδοσία και το κράτος της.

Για ένα κίνημα που θα πετάξει από πάνω του τα βαρίδια του εργοδοτικού συνδικαλισμού, παλιού και νέου.

Που θα είναι οργανωμένο από τους ίδιους τους εργάτες και όχι από φωτεινές κορυφές. Μέσα στα εργοστάσια, τα εμπορικά, τις υπηρεσίες και όχι στα γραφεία. Που θα δίνει τη μάχη εκεί που παράγεται αυτή η πολιτική, στους χώρους δουλειάς και όχι μόνο στο κοινοβούλιο για το ποιος θα έχει την υπουργική καρέκλα.

Με σωματεία, όχι σφραγίδες αλλά πραγματικά στρατηγεία του αγώνα. Σωματεία μαζικά, δημοκρατικά, με συλλογική λειτουργία και δράση όλων των εργαζόμενων και όχι μόνο των κορυφών. Με πόδια και οργάνωση σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Με πόδια στις λαϊκές γειτονιές μέσα από τις λαϊκές επιτροπές της κοινωνικής συμμαχίας.

Που θα έρχονται σε σύγκρουση με την εργοδοσία και δεν θα μαζεύουν απλά χειροκροτητές για τον επόμενο «σωτήρα». Θα παλεύουν την απόλυση, τη μείωση μισθών και συντάξεων. Θα συσπειρώνουν τους εργάτες με βάση τη ταξική θέση τους στη κοινωνία και όχι τι ψήφισαν στις εκλογές.

Σωματεία που θα παλεύουν για το άμεσο πρόβλημα, για τη συσπείρωση όσο των δυνατόν περισσότερων εργατών αλλά και που όταν ακόμα και οι πιο άμεσες, πιο ζωτικές διεκδικήσεις θα σκοντάφτουν στις επιδιώξεις και τη πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων του (και αυτό είναι πια γενικός κανόνας), δεν θα συμβιβάζεται αλλά θα ανοίγει το δρόμο για την συνολική ανατροπή αυτής της πολιτικής και του συστήματος που την παράγει.

Σωματεία που θα οργανώνουν τη πραγματική ενότητα της εργατικής τάξης με βάση τα δικά της συμφέροντα, σε σύγκρουση με τα συμφέροντα της εργοδοσίας και όχι σωματεία – απόχες ψηφοφόρων για την επόμενη λύση του συστήματος.

Σωματεία που θα οργανώνουν τη κοινωνική συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την αντιλαϊκή πολιτική, που δεν έχουν κανένα συμφέρον από το σημερινό σύστημα αλλά από την ανατροπή του. Και θα την οργανώνουν στο κλάδο και στη γειτονιά.

Η συνεργασία του ΠΑΜΕ με τις ταξικές συσπειρώσεις, της ΠΑΣΥ των αγροτών, της ΠΑΣΕΒΕ των αυτοαπασχολούμενων, της ΟΓΕ των γυναικών, του ΜΑΣ των σπουδαστών είναι το πρόπλασμα αυτής της λαϊκής συμμαχίας της μόνης ικανής να ανατρέψει τη κατάσταση. Πρέπει να δυναμώσει σε κάθε χώρο δουλειάς, κάθε κλάδο, κάθε γειτονιά μέσα από τις λαϊκές επιτροπές.

Αυτό είναι ένα κίνημα ικανό να απαντήσει στην ολομέτωπο και γενικευμένη επίθεση. Ικανό να παλεύει με γραμμή πάλης και συμμαχιών που δε θα περιορίζεται μόνο στην αντιμετώπιση των συνεπειών, αλλά θα ανοίγει την προοπτική για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, πράγμα που προϋποθέτει γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια, τα κόμματα και τους μηχανισμούς που τα υπηρετούν, πάλη για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Μ αυτό το κάλεσμα ανασύνταξης και αντεπίθεσης του κινήματος, που δημοσιοποιήθηκε χθες, το ΠΑΜΕ, απευθύνεται στην εργατική τάξη. Στους χώρους δουλειάς και τα συνδικάτα.

Την καλεί να κρίνει με βάση την εμπειρία της.

Να σηκώσει κεφάλι, να ξεπεράσει φόβους και μοιρολατρία, τη λογική του μικρότερου κακού που οδήγησε μόνο σε θυσίες χωρίς αντίκρισμα.

Να αποφύγει παγίδες που δοκίμασε και στο παρελθόν.

Να οργανώσει τη πάλη της με βάση τα δικά της συμφέροντα.

Ευρωπαϊκή Ένωση. Κυβέρνηση και μεγάλο κεφάλαιο σφίγγουν τη θηλιά της φτώχειας, της ληστείας, της καταπίεσης.

ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΝΟΧΗ.

Το ΠΑΜΕ καλεί σε ενιαίο συντονισμό, αποφασιστικό αγώνα ρήξης και ανατροπής της αντιλαϊκής πολιτικής.

Ξεκινάμε με συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα στις αρχές Οκτώβρη. Καλούμε τους εργαζόμενους, τους άνεργους, το λαό, να πλημμυρίσουν τους δρόμους των πόλεων.

ΚΛΙΜΑΚΩΝΟΥΜΕ, συζητάμε, ζυμώνουμε στους χώρους δουλειάς την οργάνωση νέας γενικής απεργίας.

Καλούμε την εργατική τάξη, να συσπειρωθεί με τα σωματεία του στις γραμμές του ΠΑΜΕ, να αποτινάξει το ζυγό του παλιού και νέου κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού από το κίνημα.

Να παλέψει για

Μονομερή διαγραφή τους χρέους γιατί δεν το οφείλει ο λαός.

Έξοδο από τη λυκοφωλιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, για σχεδιασμένη οικονομία με βάση τα συμφέροντα της τάξης μας, με εργατικό έλεγχο.

Να πάρει η εργατική τάξη την υπόθεση της στα χέρια της.

Η αισιοδοξία μας βασίζεται στην ιστορία του εργατικού κινήματος, στην συσσωρευμένη εμπειρία του, στο ότι το μέλλον της ανθρωπότητας δεν μπορεί να είναι η ανεργία, η φτώχεια, οι πόλεμοι, η εκμετάλλευση.

Το μέλλον είναι στο κόσμο της δουλειάς. Με την οικονομία στη δούλεψη του. Με την εξουσία στα χέρια του.

Παρά τις δυσκολίες είμαστε σίγουροι.

Η εκμετάλλευση θα πάψει. Οι εργάτες θα νικήσουν.