Εργαζόμενοι, εργαζόμενες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες
Από το βήμα της σημερινής μας απεργιακής συγκέντρωσης της πρωτομαγιάς στέλνουμε μήνυμα καταδίκης της βρώμικης επέμβασης των ΗΠΑ και ΕΕ στη Βενεζουέλα και της απόπειρας πραξικοπήματος για την ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου της χώρας. Εκφράζουμε την σταθερή μας αλληλεγγύη στους εργαζόμενους και το λαό της Βενεζουέλας και στο δικαίωμα του κάθε λαού να αποφασίζει μόνος του για τη ζωή και το μέλλον του.
Θέλουμε όμως να καταγγείλουμε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που με εντολή του Αμερικάνου Πρέσβη, σαν το πιστό σκυλί και δια του βουλευτή της Δουζίνα συναντήθηκε με εκπρόσωπο του Γκουαιδό και ουσιαστικά πήρε το μέρος του αρχιπραξικοπηματία και κουβέντα δεν είπε για την επέμβαση των ΗΠΑ. Τους δίνουμε συγχαρητήρια για αυτή τους την προοδευτική εξέλιξη που κάνουν πανηγύρια για την εκλογή του Σάντσεθ που πρώτος στήριξε το αμερικάνικο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα.
Σφίγγουμε την αγωνιστική γροθιά, υψώνουμε τις σημαίες του αγώνα, καλωσορίζουμε τους χιλιάδες εργαζόμενους, τις εργαζόμενες, τους συνταξιούχους, τους νέους, τις νέες, τις γυναίκες, τους αυτοαπασχολούμενους που βρίσκονται στις επάλξεις του αγώνα.
Που βρίσκονται εδώ για να τιμήσουμε όλοι μαζί τους νεκρούς της τάξης μας, όσους δεν λύγισαν, στάθηκαν όρθιοι στις φυλακές, στις εξορίες, μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα.
Εκφράζουμε τη διεθνιστική μας αλληλεγγύη στους αγωνιζόμενους εργάτες όλου του κόσμου! Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας για της γης τους κολασμένους, τους μετανάστες, πρόσφυγες.
Η 1η Μάη όμως είναι και μέρα ευθύνης για το πώς κάθε ένας από μας θα πάρουμε μέρος στην οργάνωση της πάλης, σε κάθε χώρο δουλειάς, με κάθε μορφή και τρόπο για να δυναμώσουμε τη συμμαχία όσων βασανιζόμαστε από τον ίδιο αντίπαλο, τα μονοπώλια, την ΕΕ. Είναι ημέρα ευθύνης για το πώς η τάξη μας θα σηκώσει τη δική της σημαία: την ταξική ενότητα, την ταξική αλληλεγγύη. Πώς θα βαδίσει στο δικό της δρόμο, χωρίς φτώχια, ανεργία και ιμπεριαλιστικούς πολέμους.
Γνωρίζουμε καλά πως οι καιροί είναι δύσκολοι. Ότι το κίνημα είναι σε υποχώρηση. Εκφράζεται με τα μέτρα σε βάρος των εργαζομένων και του λαού από συντηρητικές, φιλελεύθερες, αλλά και δήθεν αριστερές, τάχα προοδευτικές κυβερνήσεις, εκφράζεται και με την άνοδο ακροδεξιών, φασιστικών, εθνικιστικών δυνάμεων όπως η δολοφονική παρουσία της ΧΑ στη χώρα μας. Όμως εμείς πιστεύουμε ότι τίποτα δεν είναι στατικό, αμετάβλητο. Ο συσχετισμός δεν είναι αναλλοίωτος. Σε όλη την Ευρώπη και τον κόσμο υπάρχουν μικρότερες και μεγαλύτερες εστίες αγώνα. Οι λαοί δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν. Η δύναμη βρίσκεται στην πάλη των λαών.
Συνάδελφοι, συναδέλφισσες
Θέλουμε σήμερα από το βήμα της Πρωτομαγιάτικης απεργιακής συγκέντρωσης να επιστρέψουμε το κάλεσμα που στέλνουν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα κόμματα της πλουτοκρατίας στο λαό, να υπερασπιστεί την ιμπεριαλιστική συμμαχία της ΕΕ, που τάχα «δημιουργήθηκε για την εμπέδωση της ειρήνης, της δημοκρατίας», αλλά κάπου στην πορεία «λοξοδρόμησε».
Η «Ιερά Συμμαχία» των Ευρωπαίων καπιταλιστών, από την πρώτη μέρα της ίδρυσής της μέχρι και σήμερα, είχε και έχει τα συμφέροντα των μονοπωλίων στην καρδιά της. Γι’ αυτό τσακίζει ενιαία τους λαούς όλης της Ευρώπης, εντείνει την εκμετάλλευση, παίρνει το ένα πίσω απ’ το άλλο τα αντιλαϊκά μέτρα.
Η ΕΕ γίνεται όλο και πιο αντιδραστική, όχι επειδή τάχα βρέθηκαν στο τιμόνι οι νεοφιλελεύθεροι ή οι σοσιαλδημοκράτες, αλλά γιατί όποιος κι αν είναι στο τιμόνι των αστικών κυβερνήσεων και της ίδιας της ιμπεριαλιστικής ένωσης, είναι εκεί για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, που περνάνε μέσα από το τσάκισμα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Το ζήσαμε, έχουμε πικρή πείρα 10 χρόνια μέσα στην κρίση. Δεν είμαστε λωτοφάγοι.
Απευθύνουμε σε όλους σας το ερώτημα: θα ανεχτούμε μια νέα κοροϊδία; Θα ανεχτούμε να μας πετούν τα ψίχουλα από το τραπέζι που εμείς πληρώσαμε με το αίμα μας και να τους λέμε και ευχαριστώ;
Πρέπει να επιστρέψουμε με το ίδιο νόμισμα το θράσος τους να παρουσιάζουν ως «προοδευτική πολιτική» την επιστροφή ενός από τα εκατό που έχουν αρπάξει από το λαό, αφού στην πραγματικότητα μας καλούν να ρίξουμε ακόμα παρακάτω τις απαιτήσεις μας, να θεωρήσουμε περασμένα – ξεχασμένα όσα χάσαμε όλα τα προηγούμενα χρόνια, να προσαρμόσουμε μόνιμα τις ανάγκες μας στις «αντοχές» και τα «δημοσιονομικά μεγέθη» της καπιταλιστικής οικονομίας.
Να παρουσιάζουν «ως προοδευτική πολιτική» ποιος θα συμβάλλει πιο αποτελεσματικά στην παραπέρα στρατιωτικοποίηση της ιμπεριαλιστικής ένωσης, στις νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, στα κοινά σχέδια ΕΕ και ΝΑΤΟ, που ανάβουν το φιτίλι του πολέμου. Ποιος θα κρατήσει πιο ψηλά τη σημαία των μακελάρηδων, δίνοντας γη και ύδωρ για να αλυσοδέσουν αποτελεσματικότερα τις επόμενες γενιές.
Παλιά λέγαμε δεν μπορεί ο εργάτης να ψηφίζει ότι και οι εργοδότες. Τώρα οι ίδιοι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές φιγουράρουν πρώτοι – πρώτοι εργοδότες στα ψηφοδέλτια των κομμάτων. Γι’ αυτό σ’ αυτές τις εκλογές να στηρίξουμε δικούς μας ανθρώπους που είναι δίπλα μας, που μας στήριξαν στους αγώνες και θα είναι και την επόμενη μέρα στο πλευρό μας, στο πλευρό όσων αγωνίζονται.
Οι εργαζόμενοι να κρίνουν όσους πήραν μέτρα σε βάρος τους. Είναι μια ευκαιρία και οι κάλπες που θα στηθούν το Μάη.
Είναι προς το συμφέρον μας ή ενάντιά μας να επιβραβευτεί το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ που μας φόρτωσαν με τρία μνημόνια;
Που μας τσάκισαν μισθούς και συντάξεις;
Είναι προς το συμφέρον μας ή ενάντιά μας να στηρίξουν οι εργαζόμενοι όσους έβαλαν στόχο το δικαίωμα στην απεργία και χτύπησαν την κοινωνική ασφάλιση;
Που κατήργησαν τις Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας;
Μπορούν να περιμένουν κάτι καλύτερο από κυβερνήσεις της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και του ΔΝΤ;
Ο δρόμος των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, είναι ο δρόμος της αντεπίθεσης για τις σύγχρονες ανάγκες μας, ο δρόμος που το ταξικό κίνημα βαδίζει εδώ και 20 χρόνια με μπροστάρη το ΠΑΜΕ, τα Συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα και τις Ομοσπονδίες του.
Συναδελφοι-ες, εργαζόμενοι, άνεργοι,
Είμαστε εδώ γιατί στα χρόνια της καπιταλιστικής ανάπτυξης ήμασταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων για αυξήσεις και διεύρυνση των δικαιωμάτων, κόντρα στην λογική της αναμονής και «κοινωνικής ειρήνης». Κόντρα σε όλες εκείνες τις δυνάμεις μέσα στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα που μπήκαν μπροστά όχι μόνο για να περάσουν τα μνημόνια, αλλά βάλανε κι ίδιοι τις υπογραφές τους σε μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων, στις ελαστικές μορφές απασχόλησης.
Όλο αυτό το διάστημα οι ταξικές δυνάμεις σε όλη τη χώρα έκαναν προσπάθεια να αναδείξουν τον αναβαθμισμένο ρόλο της εργοδοτικής παρέμβασης στο εργατικό κίνημα και το ρόλο της συνδικαλιστικής μαφίας που έχει κάτσει στο σβέρκο των εργαζομένων.
Ο ρόλος της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, της συνδικαλιστικής μαφίας μέσα στο εργατικό κίνημα, δεν εξαντλήθηκε μονάχα στη στήριξη της πιο μεγάλης επίθεσης που δέχτηκε η τάξη μας την περίοδο της κρίσης. Δεν τέλειωσε η αποστολή τους εκεί.
Τώρα βάζουν μπροστά το επόμενο, καλά μελετημένο σχέδιο που εκπόνησαν μαζί με το ΣΕΒ, το ΣΕΤΕ, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες. Την μετάλλαξη των συνδικάτων σε μηχανισμούς προώθησης της στρατηγικής των επιχειρηματικών ομίλων. Να βάλλουν μπροστά τους ίδιους τους εργάτες να υπηρετούν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των αφεντικών. Να θάψουν κάθε αντίδραση, κάθε φωνή που θα εναντιώνεται στα σχέδιά τους.
Τα πρώτα δείγματα τα είδαμε όταν από το στόμα του Παναγόπουλου, προέδρου της ΓΣΕΕ ακούγαμε ότι η απεργία έφαγε τα ψωμιά της, όταν στήριξαν την κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος, όταν οι διάφοροι Κολλάδες ανακήρυτταν το τέλος των συνδικάτων και τη μετατροπή τους σε συμβούλια προώθησης των συμφερόντων των μονοπωλίων.
Να μην ξεχνάμε ότι μέσα στην κρίση δεν δίστασαν να υιοθετήσουν τα πιο αντιδραστικά συνθήματα. Έφτασαν ακόμα να αγκαλιάσουν και το σύνθημα «έξω τα κόμματα έξω τα συνδικάτα από τους αγώνες», που υιοθέτησε τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και οι συνιστώσες του, όσο και οι φασίστες της Χρυσής Αυγής στις πλατείες των αγανακτισμένων.
Είναι ενδεικτική ακόμα η άρνησή τους να γράψουν στα σωματεία τους χιλιάδες εργολαβικούς, συμβασιούχους, κακοπληρωμένους εργαζόμενους των δουλεμπορικών γραφείων. Τους βολεύει να κρατούν ανοργάνωτους τους νέους και παράλληλα να διατηρούν μηχανισμό διαμόρφωσης συσχετισμών μαζί με την εργοδοσία και το κράτος. Και βέβαια όλα αυτά συνοδεύονται από φαινόμενα διαφθοράς, διασπάθισης εκατομμυρίων από κονδύλια και προγράμματα εξαγοράς.
Κι επειδή η μεγαλοεργοδοσία στέκει ανήσυχη μπροστά στο ενδεχόμενο να μην μπορέσουν τα τσιράκια της στο κίνημα να φέρουν σε πέρας μέχρι το τέλος την αποστολή τους, αποφάσισε να παίξουν οι ίδιοι οι εργοδότες το ρόλο των εκπροσώπων των εργαζομένων.
Αυτό προσπάθησαν και στην Καλαμάτα και στη Ρόδο και στην ΟΙΥΕ. Μέσα από νόθα συνέδρια να μπάσουν σε όλες τις βαθμίδες του συνδικαλιστικού κινήματος την εργοδοσία. Ήταν φυσικό να επιστρατεύσουν μπράβους, ανθρώπους της νύχτας και όλο το σκυλολόι που υπηρετεί τις πιο βρώμικες δουλειές της εργοδοσίας.
Αυτό που δεν πήραν υπόψη, εκεί που έπεσαν έξω, είναι ότι εδώ και 20 χρόνια υπάρχει ΠΑΜΕ, που παρά τα εμπόδια από την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις και τα τσιράκια τους στο κίνημα, δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση της εργατικής τάξης στα Συνδικάτα της, για την ανάπτυξη αγώνων, για την συγκέντρωση περισσότερων δυνάμεων απέναντι στις αντεργατικές πολιτικές.
Υπάρχουν δεκάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες και συνδικάτα που καθημερινά προσπαθούν, οργανώνουν, την πάλη της εργατικής τάξης κόντρα στην αντιλαϊκή πολιτική των επιχειρηματικών ομίλων και των κομμάτων τους, κόντρα στις σφραγίδες και τα επιχειρηματικά κέντρα των ΙΝΕ-ΓΣΕΕ που έχουν καταντήσει τα Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες, όπου διακινούνται δεκάδες εκατομμύρια ευρώ.
Για τις δυνάμεις που δρουν με ζωντάνια μέσα στους χώρους δουλειάς, που διεκδικούν αγωνιστικά, βάζοντας τις λαϊκές ανάγκες μπροστά, είναι λυμένο πως ο δρόμος της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική και τη στρατηγική των επιχειρηματικών ομίλων περνάει μέσα από την ασίγαστη πάλη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό προσωπικό τους.
Γι’ αυτό η σύγκρουση που διεξάγεται και κορυφώνεται αυτήν την περίοδο με τη συνδικαλιστική μαφία είναι όρος για την ανασύνταξη του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος! Σε μια περίοδο που η σαπίλα του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού ξεχειλίζει, που η συνδικαλιστική μαφία κάνει τα αδύνατα – δυνατά για να διατηρήσει με κάθε τρόπο τη συνδικαλιστική της επιβίωση, προτάσσοντας τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, το ΠΑΜΕ, με τις θέσεις του, τις πρωτοβουλίες και τη δράση του, επιδιώκει να αναδειχτεί στον κύριο παράγοντα ταξικής συσπείρωσης και της ενότητας της εργατικής τάξης.
Γιατί ακριβώς αυτά τα 20 χρόνια ζωής και δράσης του ΠΑΜΕ αποτελούν την εγγύηση ότι το σχέδιό τους θα πέσει στο κενό. Γιατί όσο υπάρχει ΠΑΜΕ τα Συνδικάτα δεν θα μπουν ποτέ στο μουσείο, δεν θα γίνουν ποτέ συνεταιράκι του ΔΝΤ, της ΕΕ και των κυβερνήσεων.
Γιατί εμείς πιστεύουμε ότι ποτέ τα συμφέροντα της εργατικής τάξης δεν είχαν τίποτε κοινό με τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών της. Οι αστοί εμφανίζουν ως «εθνικό συμφέρον» το ταξικό τους συμφέρον για τα κέρδη τους. Μας θέλουν συνένοχους και συμμέτοχους στο έγκλημα που διαπράττουν απέναντι σε άλλους λαούς. Κανένας εργαζόμενος δεν πρέπει να αποδεχτεί αυτό το ρόλο. Δεν μας αξίζει!
Να γιατί δώσαμε και δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις, αξιοποιούμε όλες τους τρόπους που διαθέτουμε για να φτάσουμε και στον τελευταίο εργάτη κι εργάτρια, να τους τραβήξουμε από τα νύχια της εργοδοσίας, να τους πείσουμε να οργανωθούν, να αγωνιστούν, να διεκδικήσουν την ικανοποίηση των αναγκών τους. Εμείς μετράμε τις δυνάμεις μας, από το πόσα νέα συνδικάτα έγιναν μέσα σε κλάδους και περιοχές, πόσες σωματειακές επιτροπές, πόσες επιτροπές αγώνα. Από το πόσο βελτιώθηκε η λειτουργία των σωματείων, με μαζικές διαδικασίες, με τους εργάτες να παίρνουν το λόγο, να κρίνουν τους εκπροσώπους τους, να προχωρούν εμπρός μέσα από διαπάλη με δυνάμεις που τους θέλουν μακριά από την οργανωμένη δράση. Πόσο δυνάμωσαν οι δεσμοί μας με τους εργαζόμενους. Έχουμε καθήκον να δώσουμε οργανωμένα τη μάχη για τα δικαιώματα, την οργάνωση και την ανάπτυξη της πάλης της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, της νεολαίας. Εκεί που ζει, που φοιτά, που εργάζεται σκληρά εκμεταλλευόμενη.
Εμείς έτσι τιμούμε τα 100 χρόνια της ΓΣΕΕ που ανήκουν σε όσους έδωσαν τη ζωή τους, όχι μονάχα απέναντι στο κεφάλαιο και τους ιμπεριαλιστές, αλλά και απέναντι στους Μακρήδες, Θεοδωρόπουλους, που οι σημερινοί σύγχρονοι κι επίδοξοι συνεχιστές τους στην ηγεσία της ΓΣΕΕ θέλουν να τους ξεπεράσουν.
Από το βήμα της σημερινής συγκέντρωσης απευθύνουμε κάλεσμα προς τα συνδικάτα και τους συνδικαλιστές που θέλουν να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Που εμπιστεύονται το ταξικό κίνημα, που τελευταία ιδιαίτερα συμπορεύτηκαν μαζί μας να ξεφύγουν από τη σαπίλα του εργατοπατερισμού. Να σηκώσουν ανάστημα, να κάνουν το βήμα και να περπατήσουμε μαζί τον όμορφο δρόμο του ταξικού αγώνα, των συλλογικών διαδικασιών στα συνδικάτα.
133 χρόνια μετά τη ματωμένη Πρωτομαγιά του Σικάγο συνεχίζει να μας εμπνέει των τραγούδι των εργατών:
Σκοπεύουμε να αλλάξουμε τα πράγματα
όχι πια να μοχθούμε από τα χαράματα
ίσα ίσα μόνο για να ζούμε
να μην έχουμε ποτέ μια ώρα για να σκεφτούμε
θέλουμε να νιώσουμε τον ήλιο
θέλουμε να μυρίσουμε τα άνθη
είμαστε σίγουροι και το αποφασίσαμε
να έχουμε οχτάωρο.
Καλούμε τις δυνάμεις από τα ναυπηγεία και εργοστάσια
8 ώρες δουλειάς
8 ώρες για ανάπαυση
και 8 ώρες για ό,τι εμείς θέλουμε
Συναγωνιστές, συναγωνίστριες
Συνεχίζουμε τον αγώνα μας με προοπτική.
Είμαστε περήφανοι για όλα αυτά που κατακτήσαμε, προχωράμε μπροστά με το κεφάλι ψηλά.
Συνεχίζουμε την πάλη για τα σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων, για ΣΣΕ, αυξήσεις στους μισθούς, στις συντάξεις, κοινωνικές παροχές.
Δυναμώνουμε την φιλία και την αλληλεγγύη των λαών, βάζουμε στο στόχαστρο τον πραγματικό εχθρό. Τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τα μονοπώλια.
Εμπνεόμαστε από το φλογερό σύνθημα που γεννήθηκε μέσα σε μεγάλες μάχες και εργατικές εξεγέρσεις : Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε!
Θα νικήσουμε.
