Ο Βαγγέλης Μπούτας ανήκει σε αυτούς τους λαϊκούς αγωνιστές που άφησαν ανεξίτηλα τη σφραγίδα τους στην πρόσφατη ιστορία του λαϊκού κινήματος, από όποια θέση και αν  το υπηρέτησε, πιστός και αφοσιωμένος στα ιδανικά που χαρακτηρίζουν τους ηγέτες που ξεπηδούν από το λαό, τα συμφέροντα και τις αγωνίες του.   

Αγρότης συνδικαλιστής, εκλεγμένος στην τοπική διοίκηση, βουλευτής, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ. Σε όλες οι χρεώσεις που ανέλαβε διατήρησε τη σεμνότητα αλλά και την αποφασιστικότητα ενός ανθρώπου που έβαζε πάνω από όλα το καθήκον της υπεράσπισης του λαού.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι αγρότες γονείς του, όπως κι ίδιος, ήταν κι αυτοί αγωνιστές του λαϊκού κινήματος. Ο πατέρας του ήταν οργανωμένος στην προδικτατορική ΕΔΑ, ενώ η μητέρα του υπήρξε αντάρτισσα μαζί με τα αδέλφια της, ένα από τα οποία το σκοτώθηκε το 1948.

Η ζωή του από μικρό παιδί στα χωράφια τον έκανε να καταλάβει από νωρίς τη μοίρα του φτωχού αγρότη μέσα σε αυτό το βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στο ξεκλήρισμα και στην φτώχεια τους μικρούς και μεσαίους αγροτοκτηνοτρόφους.

Έδωσε από νεολαίος τη μάχη μέσα από το αγροτικούς και συνεταιριστικούς συλλόγους ενάντια στις τιμές πώλησης των αγροτικών προϊόντων κάτω από το κόστος παραγωγής που αύξανε συνεχώς, τα χαράτσια, τα χρέη και την υπέρογκη φορολογία που φόρτωναν οι κυβερνήσεις όσους πάλευαν στα χωράφια τους να θρέψουν τις οικογένειές τους.  

Σαν μέλος του ΚΚΕ από το ’77, από όσες στελεχικές θέσεις κι αν του εμπιστευτήκαν οι σύντροφοί του, έμεινε πιστός στις αρχές και στην ιδεολογία του Μαρξισμού – Λενινισμού. Στα δύσκολα χρόνια της αντεπανάστασης εκλέχτηκε μέλος της ΚΕ, παραμένοντας ως και το θάνατό του.

Πάλεψε για μια τετραετία και σαν βουλευτής για τα δίκια του λαού και των φτωχών αγροτών, ενώ δήλωνε πάντα παρών σε όλες τις εκλογικές μάχες (Ευρωβουλή, Περιφερειακές και Δημοτικές) με τα ψηφοδέλτια που στήριζε το ΚΚΕ.

Η δράση του, αδιάκοπη από τα μικρά του χρόνια τον έκανε αναγνωρίσιμο σε όλη τη Θεσσαλία αρχικά και μετά σε όλη τη χώρα. Ο Βαγγέλης εκτός μέλος του ΔΣ του Αγροτικού Συλλόγου, πρόεδρος Μορφωτικού Συλλόγου και πρόεδρος στην Κοινότητα του χωριού του, διατέλεσε πρόεδρος και αντιπρόεδρος στην Ένωση Συνεταιρισμών Καρδίτσας, μέλος του ΔΣ και Γραμματέας της ΓΕΣΑΣΕ, μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας της ΠΕΜ και για πολλά χρόνια Πρόεδρος της ΕΟΑΣ Καρδίτσας.

Μεγάλη ήταν και η προσφορά του στη δημιουργία της ΠΑΣΥ και στην προσπάθεια να ενισχυθεί η ενότητα του αγροτικού κινήματος, να απαλλαχθεί από τον εναγκαλισμό των κυβερνήσεων και των μονοπωλίων. Κανείς δεν θα ξεχάσει τους αγώνες που έδωσε στα μπλόκα όλα τα προηγούμενα χρόνια, στο Μπλόκο της Νίκαιας και μετέπειτα στη συγκρότηση της Πανελλαδικής Συντονιστικής Επιτροπής των Μπλόκων.

Τα ταξικά Συνδικάτα χρωστούν και στον Βαγγέλη Μπούτα την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας, τα κοινά πλαίσια πάλης που ενέπνευσαν μεγάλους αγώνες, που κορυφώθηκαν με την κάθοδο των αγροτών στο Σύνταγμα το 2016.

Ο Βαγγέλης θα λείψει από όλους όσους τον γνωρίσαμε, βρεθήκαμε πλάι-πλάι σε δύσκολους αλλά ωραίους αγώνες, ιδιαίτερα τώρα που εργαζόμενοι, αγρότες και κτηνοτρόφοι δεχόμαστε νέα επίθεση στην ζωή και το εισόδημα μας από την πολιτική όλων των ελληνικών κυβερνήσεων και την Ε.Ε., αλλά δεν αισθανόμαστε ότι τον αποχαιρετάμε.

Η μνήμη του, αλλά και όσα άφησε πίσω του θα είναι μαζί μας σε κάθε νέο αγώνα, σε κάθε ξέσπασμα του λαού. Θα είναι ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας στην οργάνωση της πάλης και των διεκδικήσεων του λαού, σε κάθε προσπάθεια να ποινικοποιήσουν τους αγώνες μας, σε κάθε προσπάθεια καταστολής τους. Η εικόνα του πάνω στο τρακτέρ, που προς το τέλος στάθηκε αφορμή με το ατύχημά του να δυσκολέψει ακόμη περισσότερο τη ζωή του, δεν πρόκειται να φύγει από κανέναν. Ο Βαγγέλης είναι πλέον συνδεδεμένος με τις πιο δυνατές και έντονες μάχες του λαού μας τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες. Δεν θα ξεχαστεί, όπως κι όλοι όσοι στη μακριά ιστορία του λαϊκού κινήματος συνέβαλαν να υπάρχουν ζωντανές δυνάμεις να παλεύουν αδιάλλακτα με τον καπιταλισμό και τους εκφραστές του.

Ο Βαγγέλης πήρε μια θέση στην ιστορία και θα τον τιμούμε κι αυτόν, όπως και άλλους με το να συνεχίσουμε τον αγώνα μέχρι να απαλλαγούμε οριστικά από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.