Εργαζόμενοι-εργαζόμενες

Νέοι και νέες

Άνεργοι, συνταξιούχοι, μετανάστες,

συναγωνιστές αυτοαπασχολούμενοι, έμποροι, βιοτέχνες, επαγγελματίες

Χαιρετίζουμε τους χιλιάδες απεργούς που ξεπέρασαν τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία της εργοδοσίας. Τους χιλιάδες αγωνιστές που μπήκαν μπροστά στην οργάνωση κι αυτής της μάχης, αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες και τα εμπόδια που έβαλε η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου.

Τα νέα σωματεία, τους νέους και τις νέες που πυκνώνουν καθημερινά τις γραμμές μας, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το ΠΑΜΕ. Σε αυτούς ανήκει το μέλλον της υπόθεσής μας, της ανασύνταξη του κινήματος, με συνδικάτα ταξικά προσανατολισμένα, απεγκλωβισμένα από τους εργατοπατέρες, από την επιρροή της εργοδοσίας και του κράτους, διαλύοντας την αυταπάτη της ταξικής συνεργασίας που τόσο ακριβά έχει κοστίσει στο  συνδικαλιστικό κίνημα..

 Έχουμε μπροστά μας ακόμα πολύ δρόμο και πολλούς αγώνες για να γίνει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δύναμη ανατροπής ,δύναμη που σε συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους και τη φτωχή αγροτιά θα σαρώσει μνημόνια και αφεντικά και θα ανοίξει τον δρόμο για ανάπτυξη με κριτήριο την ευημερία του λαού.

Δεν θα κουραζόμαστε να το λέμε:

 Εξοδος από την κρίση που να υπηρετεί και τα μονοπώλια και το λαό δεν υπάρχει. Όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο λένε ψέματα. Σπέρνουν αυταπάτες κοιμίζουν το λαό. Η εμείς η τα μονοπώλια, η με το λαό η με τα μονοπώλια.

 Αυτό το ζήτημα έχει τεθεί μπροστά μας. Ενδιάμεσες λύσεις δεν υπάρχουν.

Σήμερα δίνουμε την μάχη να μην ψηφιστούν τα νέα Βαρβάρα μέτρα που μας οδηγούν στην εξαθλίωση και την μεγαλύτερη εκμετάλλευση .Όσοι ψηφίσουν τα μέτρα θα έχουν μεγάλη ευθύνη απέναντι μας και θα δώσουν λογαριασμό.

 Για το ταξικό εργατικό κίνημα δεν υπάρχει άλλη προοπτική παρά μόνο ο αγώνας για άλλο δρόμο ανάπτυξης .Ανάπτυξη που ωφελεί το λαό και όχι τα μονοπώλια. Ανάπτυξη που θα αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας  με το λαό αφέντη χωρίς τις δεσμεύσεις της Ε,Ε με κοινωνικοποίηση των μεγάλων μονοπωλίων.

Ως τότε θα δίνουμε τη μάχη, σε κάθε χώρο δουλειάς σε κάθε γειτονιά, να μην περάσουν τα μέτρα.

Να μην βρεθεί κανείς άνεργος, απολυμένος, απλήρωτος μόνος του απέναντι στον εργοδότη και τους μηχανισμούς του. Να μην μείνει κανείς χωρίς ρεύμα, νερό. Με οργάνωση, αλληλεγγύη και συμπαράσταση να φροντίσουμε για ένα τσουκάλι φαί και τα απαραίτητα φάρμακα, την ιατρική-νοσοκομειακή περίθαλψη σε όποιον τα έχει ανάγκη.

Να συνεχίσουμε την προσπάθεια να περάσει το ζήτημα της προστασίας των ανέργων μέσα στην αγωνιστική πάλη των ίδιων των Συνδικάτων. Μόνο έτσι θα μπορέσει ο άνεργος να βοηθήσει και να βοηθηθεί. Αυτή είναι η γνήσια ταξική αγωνιστική αλληλεγγύη.

Έχουμε χορτάσει συνάδελφοι από λόγια που υπόσχονται το ξεπέρασμα της κρίσης με το ένα ή το άλλο μείγμα πολιτικής. Τη μια ή την άλλη κυβέρνηση. Από καλύτερες διαπραγματεύσεις με την Ε.Ε.

Ξέρουμε, κι αυτοί το ξέρουν ότι δεν μπορεί να σταθεί φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην Ε.Ε  Δεν μπορεί να δέχεσαι την παραμονή στην Ε.Ε  και να λες ότι “θα ακολουθήσω φιλολαϊκή πολιτική”.

Δεν μπορεί να αφήνεις την οικονομία στους καπιταλιστές, στα μονοπώλια και μετά να σφυρίζεις αδιάφορα όταν αυτοί επιβάλλουν πόσο και πώς θα δουλεύει ο εργάτης, πόσο θα πληρώνεται, τι θα τρώει, πώς θα ζει. Και τέλος δεν μπορεί να χωρίζει κανείς το χρέος σε νόμιμο και μη νόμιμο, όταν αυτό δημιουργήθηκε και γιγαντώνεται για να στηριχτούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας.

Ποια σχέση μπορεί να έχει το κίνημα με τέτοιες απόψεις και πολιτικές που σκορπούν αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες ότι μπορεί να βρεθεί φιλολαϊκή έξοδος από την κρίση μέσα στη λυκοσυμμαχία που λέγεται ΕΕ, όπου οι συνθήκες και τα μνημόνια αποτελούν την κυρίαρχη πολιτική.

Ποια διαχείριση μπορεί να σταματήσει τον εφοπλιστή, τον ξενοδόχο, τον μεγαλέμπορα να απομυζεί από τον εργάτη τον κόπο του, να τον απολύει, να κλείνει την επιχείρηση, να μεταφέρει τις δραστηριότητές του ανάλογα με το που θα έχει μεγαλύτερο ποσοστό κέρδους;

Ποια είναι η πραγματική οικονομία την οποία προβάλλουν ως λύση, αν όχι η χρηματοδότηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, που σημαίνει φτηνό και χωρίς δικαιώματα εργατικό δυναμικό.

Συνάδελφοι, Συναδέλφισσες, εδώ θα κριθούν όλα, στον αγώνα και στην επιλογή που κάνει κανείς. Να είναι με το Μάνεση ή με τους χαλυβουργούς, να είναι με τον μεγαξενοδόχο ή με τον ξενοδοχοϋπάλληλο, να είναι με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες.

Συγκυβέρνηση και Ε.Ε ομολογούν μέσα από το πολυνομοσχέδιο ,ιδιαίτερα και από το σχέδιο του Κρατικού Προϋπολογισμού ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση θα συνεχιστεί με αμείωτους ρυθμούς και το 2013, που θα φέρει νέα αντιλαϊκά – αντιδραστικά πακέτα μέτρων, νέες επιθέσεις ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα: Τα βάσανα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν τελειωμό.

Ποιος μπορεί να διαφωνήσει ότι πρέπει να αντιπαλέψουμε τη μείωση των συντάξεων,  την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, την κατάργηση των δώρων, τις νέες μειώσεις στις κοινωνικές παροχές, στους μισθούς και τις αποζημιώσεις, την αύξηση της φορολογίας, τις ιδιωτικοποιήσεις;

Το λέμε ξανά και ξανά. Όποια κυβέρνηση κι αν αναλάβει να διαχειριστεί τον καπιταλισμό,  όποια μέτρα κι αν πάρει, όποιο μίγμα πολιτικής κι αν επιλεγεί, όσο θα αναγνωρίζουν το χρέος και την συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ όσο θα αναγνωρίζουν ως κυρίαρχους στην οικονομία τους μονοπωλιακούς ομίλους θα έχουμε το ίδιο και χειρότερο αποτέλεσμα.

Κι από την άλλη. Όσο κυριαρχούν τα ντόπια και ξένα μονοπώλια στην οικονομία, τόσο το χρέος θα μεγαλώνει, προκειμένου να ενισχύεται η κερδοφορία τους, να επιδοτούνται οι επενδύσεις τους από τον πλούτο που παράγει η τάξη μας, από την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.

Δεν υπάρχει περίπτωση να επανέλθουν οι συντάξεις ,τα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα εκεί που ήταν πριν 2 και 3 χρόνια. με καμιά κυβέρνηση αν δεν οργανωθούμε και δεν παλέψουμε για βαθιές ανατροπές  στο επίπεδο της οικονομίας και εξουσίας.

Σε όλους αυτούς που ξεκίνησαν με το μνημόνιο ή χάος για να φτάσουν από την κατάργηση, στην ακύρωση και μετά στην επαναδιαπραγάτευση τους λέμε ένα:

Δεν υπάρχει περιθώριο διαπραγμάτευσης μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τα κόμματα που είναι δεμένα με ισχυρούς δεσμούς στο άρμα αυτής της καπιταλιστικής Ένωσης δεν το προβάλλουν με αφέλεια. Λένε χοντρά ψέματα για αυτό και είναι επικίνδυνοι. Η αποδοχή της όποιας διαπραγμάτευσης θα φέρει νέα μέτρα. Όλα για την διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων και των δανειστών. ΕΕ με ή χωρίς ευρώ σημαίνει αναγνώριση του χρέους, σημαίνει αποδοχή αυτής της πολιτικής που φέρνει μονάχα εξαθλίωση.

Υπάρχει πλέον μεγάλη εμπειρία στο κίνημα. Σε κάθε κλάδο γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει. Όποιον κλάδο κι αν σηκώσεις θα βρεις από κάτω τα γερά θεμέλια αυτού του συστήματος την κυριαρχία των μονοπωλίων.. Ποιοι σήμερα κάνουν κουμάντο στα τρόφιμα, στο εμπόριο, στην ενέργεια, στις τηλεπικοινωνίες, στις μεταφορές, σε ό,τι έχει απομείνει από βαριά βιομηχανία;  Ποιος διαφεντεύει τον τουρισμό, επισιτισμό, επιβάλλοντας ποιοι και πόσοι θα κάνουν διακοπές, με τι όρους και που; Μια χούφτα πλουτοκράτες, που τα κεφάλαιά τους τις περισσότερες φορές διαπλέκονται σε τέτοιο βαθμό που δεν ξεχωρίζει κανείς ποιος έχει τι. Τραπεζίτες, μεγαλοκατασκευαστές, ξενοδόχοι, εφοπλιστές, βιομήχανοι όλοι τα κατέχουν όλα. Για την υπεράσπιση των συμφερόντων τους ,για το κέρδος  τσακίζουν μέσω της Ε,Ε  και των κυβερνήσεων τους την εργατική τάξη στραγγαλίζοντας και το τελευταίο μερίδιο αγοράς που απέμεινε στους εκατοντάδες χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους, μικρομάγαζα, εμποροβιοτένχες.

Το παράδειγμα στον τουρισμό είναι ενδεικτικό ποιος κάνει κουμάντο και ποιος ωφελείται.. Σε αυτή εδώ την πλατεία λειτουργούσαν πριν λίγα μόλις χρόνια 4 ξενοδοχεία. Άνοιξαν ή ανακαινίστηκαν με χρήματα του λαού, με τη δουλειά εκατοντάδων εργαζομένων λίγο πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας. Μόλις τέλειωσε το πολυεθνικό πανηγύρι, άντε και λίγο μετά,  έκλεισαν. ρήμαξαν και οι ξενοδόχοι μετέφεραν τη δραστηριότητα αλλού, όπου το μέσο ποσοστό κέρδους είναι μεγαλύτερο, όπου τα μεροκάματα είναι μικρότερα. Σε λίγο χρονικό διάστημα από τώρα, αν τα 400 ευρώ θα είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση, είναι βέβαιο πως θα ανοίξουν ξανά για να συνεχίσει ο μαύρος κύκλος της εκμετάλλευσης.

Και αυτός ο κύκλος συνεχίζεται με τα στηρίγματα του στο κίνημα. Τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Τις πλειοψηφίες στα σωματεία. Τις δευτεροβάθμιες οργανώσεις τη ΓΣΕΕ, τη ΑΔΕΔΥ, που σκοπό έχο7υν μα δένουν πιστάγκωνα το κίνημα, να το αφοπλίζουν, να το σέρνουν στη στρούγκα των αφεντικών.

Τέτοια σωματεία θέλουν οι εργοδότες, τέτοιους συνδικαλιστές εκπαίδευσε η ακαδημία της ΓΣΕΕ. Με τέτοιους όρους, όρους ταξικής συνεργασίας και πλήρους παράδοσης στις ορέξεις του κεφαλαίου θέλουν να επανιδρύσουν το κίνημα, ως δήθεν απάντηση στη «χρεοκοπημένη ΓΣΕΕ.  Θέλουν να διαμορφώσουν εργατικό λαϊκό κίνημα κομμένο και ραμμένο στη στήριξη της στρατηγικής τους που να χειραγωγεί εργατικές, λαϊκές δυνάμεις, να τις ενσωματώνουν στο σύστημα, να εμποδίζουν την όξυνση της ταξικής πάλης. Αυτό το σκοπό εξυπηρετεί και η γνωστή πλέον πρόταση του Α. Κολλά, πρώην στελέχους της ΠΑΣΚΕ και σήμερα της Αυτ. Παρ. για την αντικατάσταση των σωματείων με εργασιακά συμβούλια.

Τους ανησυχεί και τους πονά η δουλειά από τα κάτω των ταξικών Συνδικάτων. Τους δημιουργεί εμπόδια η αποκάλυψη του ρόλου τους ως δούρειος ίππος και Πέμπτη φάλαγγα στο κίνημα. Τους δυσκολεύει το κέρδισμα συνειδήσεων με τη γραμμή ρήξης και ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος. Αυτό δεν μπορούν να το αντιπαλέψουν. Όταν ο εργάτης κατανοεί τη θέση του στην παραγωγή, όταν αποφασίζει να πάρει στα χέρια του την υπόθεση της υπεράσπισης της ίδιας του της ζωής, όταν απορρίπτει την δια αντιπροσώπων, γραφειοκρατών εκπροσώπηση των συμφερόντων του, όταν βάζει μπροστά της ανάγκες του κι όχι τα κέρδη του αφεντικού, τότε το κίνημα περνά από την υποχώρηση και την  άμυνα στην αντεπίθεση.

Κι όσο μπαίνουν εμπόδιο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, όσο μεγαλώνει η διαπάλη στους χώρους δουλειάς για το τι σωματεία θέλουμε, τι κίνημα θέλουμε τόσο λυσσάνε πραγματικά όταν οι εργαζόμενοι τους γυρνούν την πλάτη, όπως πρόσφατα στο ξενοδοχείο της πολυεθνικής ΜΑΡΡΙΟΤΤ που η εργοδοτική πλειοψηφία του σωματείου και της Ομοσπονδίας υιοθέτησαν την πρόταση της εργοδοσίας για μείωση μισθών 9%. Ίδρωσαν, ξεΐδρωσαν να πείσουν με απειλές και εκβιασμούς τους εργαζόμενους ότι είναι για το καλό τους η μείωση, αλλιώς έχει απληρωσιά και απολύσεις. Κι όταν η ΓΣ τους έδωσε ένα συντριπτικό ΟΧΙ βάλλαν με βρισιές και νέους εκβιασμούς εναντίον των εργαζομένων και του Συνδικάτου που δίνει τη μάχη εδώ και έξι μήνες για τοπική ΣΣΕ που θα καλύπτει τις απώλειες του -15% που υπέγραψαν οι εργατοπατέρες στην Ομοσπονδία επισιτισμού τουρισμού.

Κι από την άλλη όπου υπάρχει ταξικό σωματείο, όπου οι εργαζόμενοι απαντούν με ένα στόμα μια φωνή, ο αγώνας αποκτά τέτοια ποιοτικά και ποσοτικά χαρακτηριστικά που αναγκάζει την εργοδοσία να υπαναχωρεί, που βάζει θεμέλια για να έρθουν μικρές και μεγάλες νίκες. Το παράδειγμα του σωματείου του ξενοδοχείου Novotel, με τις 26 ημέρες απεργίας, που ανάγκασε την εργοδοσία να κάνει πίσω, φωτίζει όλα τα σωματεία του κλάδου, δίνει νέα πνοή στον αγώνα όλων. Απαντά με τον πιο πρακτικό τρόπο στα ιδεολογήματα του μικρότερου κακού, σε όλους αυτούς που μιλούν για αναποτελεσματικότητα των αγώνων, αλλά και σε κείνους που διστάζουν να βγουν μπροστά. Δίνει την προοπτική που φέρνει μαζί της η γνήσια ταξική αλληλεγγύη, το ένας για όλους και όλοι για έναν.

Μέσα από αυτό το μέτωπο πάλης, δεμένο με τον αγώνα να μην περάσουν τα μέτρα κυβέρνησης τρόικας, οι εργαζόμενοι στα ξενοδοχεία και στον επισιτισμό στην Αττική ίδρυσαν 4 επιχειρησιακά σωματεία, που μαζί με τη συντριπτική πλειοψηφία όσων υπάρχουν συσπειρώνονται και συντάσσονται στη δουλειά και δράση  του Συνδικάτου για την ανασύνταξη στον κλάδο, για την ισχυροποίηση του ΠΑΜΕ με νέες δυνάμεις, μπροστά στα νέα αυξημένα καθήκοντα. Δεν έχουμε αυταπάτες ότι θα λυγίσει εύκολα η σκληρή εργοδοσία. Το ξενοδοχειακό κεφάλαιο, για δεκαετίες κρατικοδίαιτο, έχει γερές πλάτες και βάσεις μέσα στο σύστημα. Έχει στην ιδιοκτησία του ΜΜΕ, τράπεζες, διαμορφώνει τις εξελίξεις σε ένα κλάδο που δεν φθίνει, που αντιπροσωπεύει το 18% του ΑΕΠ. Έχει για στήριγμά του τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες στην Ομοσπονδία και σε μια σειρά μεγάλα κλαδικά σωματεία, που το ένα χέρι νίβει το άλλο και σε καιρούς ανάπτυξης και σε καιρούς κρίσης. Είτε διασφαλίζοντας την αύξηση κερδών με αυξήσεις-κοροϊδία, είτε εξασφαλίζοντας τα κέρδη στην κρίση με μειώσεις μισθών και δικαιωμάτων.

Με τέτοιους αντιπάλους θες κίνημα που να δίνει μάχες, να οργανώνει από τα κάτω, να μπολιάζει συνειδήσεις, να εντάσσει στη δράση νέους και νέες από τις σχολές, γυναίκες και μετανάστες που στον κλάδο αποτελούν την πλειοψηφία. Θες κίνημα που να ερμηνεύει τις εξελίξεις, να παίρνει υπόψη τον αντίπαλο και την τακτική του, να αλλάζει τις μορφές πάλης και να προσαρμόζει γρήγορα το πεδίο του αγώνα στο κύριο που είναι η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών μας. Θες κίνημα που να μην αδιαφορεί για τις μεταλλάξεις κάποιων συνδικαλιστών της ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ σε κάτι δήθεν πιο προοδευτικό, καταγγελτικό για τα κόμματά τους, για τον ίδιο το ρόλο της ΓΣΕΕ. Να μπορείς να ξεχωρίσεις τον βρώμικο, τον ύπουλο, τον ευκαιριακό, από αυτόν που έκανε το βήμα να χειραφετηθεί από τα κόμματα και τις παρατάξεις του κεφαλαίου, να αλλάξει πλεύση, να συνταχτεί με το τ.σ.κ.

Η τύχη των αγώνων θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την αντοχή μας και τη μαζικότητα των μαχών που δίνουμε και θα δώσουμε.

Συναδέλφισσες, συνάδελφοι

Με καλύτερους όρους δίνουμε τη μάχη να μην περάσουν τα μέτρα, όπως παλέψαμε ως τα σήμερα να μην υλοποιηθούν αυτά που πέρασαν. Αυτό προϋποθέτει παλλαϊκό ξεσηκωμό, ταρακούνημα πραγματικό, αυτών που ετοιμάζονται να τα ψηφίσουν, αυτών που τα έχουν από καιρό σχεδιάσει και παραγγείλει περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Αν δεν περάσουν θα είναι μια σημαντική πρώτη νίκη, που όμως θα χαθεί, θα γίνει σύντομα ήττα, αν δεν μπολιαστεί ο αγώνας της εργατικής τάξης με τη συμμαχία της, με τους αυτοαπασχολουμένους, με τη φτωχή αγροτιά με το καθολικό αίτημα για αποδέσμευση από την ΕΕ, για μονομερή διαγραφή του χρέους.

Κλιμακώνουμε τον αγώνα για να μην μείνει ο λαός απλώς παρακολουθητής των εξελίξεων αλλά να τις δημιουργήσει.. Συνεχίζουμε σήμερα πιο αποφασιστικά μέσα κι έξω από τους χώρους δουλειάς να πείσουμε όσους δίστασαν, λύγισαν από την τρομοκρατία, παραπλανήθηκαν από τα διλήμματα να βρεθούν αύριο μαζί μας εδώ στην Ομόνοια στις 5 το απόγευμα.

Αυτά έχουμε να καταθέσουμε και σαν κλάδος για συζήτηση σε όσους εργαζόμενους καλοπροαίρετα έχουν την ίδια αγωνία με μας για το αποτέλεσμα. Τον αγώνα που δίνουμε   φέρνουμε ως παράδειγμα μαζί με τις αδυναμίες του, αλλά και τις τεράστιες δυνατότητες. Με την εναλλαγή μορφών πάλης που παίρνουν υπόψη τις εξελίξεις, τη δυναμική του κινήματος, τις νέες δυνάμεις που μπαίνουν στη μάχη.

 Αυτά έχουμε να τρίψουμε στα μούτρα των υποταγμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών αλλά και όσων πιστεύουν ότι με μεγάλα λόγια και επαναστατικές κορώνες από τα γραφεία και τα μπαλκόνια θα φέρουν τα πάνω κάτω.