Ο περιορισμός των διαδηλώσεων αποτελεί τον σταθερό και διαχρονικό «πόθο» των κυβερνήσεων και των επιχειρηματικών ομίλων. Πηγαίνει χέρι-χέρι και σε ευθεία γραμμή με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, την επίθεση σε όσα εργατικά-ασφαλιστικά δικαιώματα έχουν απομείνει. Η πρόθεση για να μπει χέρι στις διαδηλώσεις συμπληρώνει το συνολικό σχεδιασμό καταστολής που θέλει τον εργαζόμενο λαό στο περιθώριο, άφωνο και τους αγώνες του στο γύψο. Γι’ αυτό και προσπαθεί πρόσφατα όπως έκαναν στο παρελθόν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις να αξιοποιήσει τον κοινωνικό αυτοματισμό.

Οι εργαζόμενοι και οι συνδικαλιστές οργανώσεις της χώρας δεν πρόκειται να βάλουν δοσομετρητή στη μορφή και το περιεχόμενο των αγώνων τους. Δε θα ζητούν άδεια από τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους για να διαδηλώνουν απέναντι τους. 

Οι αιτίες που βγάζουν τους εργαζόμενους στη διεκδίκηση και στους δρόμους βρίσκονται στην ίδια μήτρα με τα αποτελέσματα που κάλπικα επικαλείται η κυβέρνηση ώστε να ντύσει με επίφαση δημοκρατίας τη νέα προσπάθεια καταστολής. Τα λουκέτα στα μαγαζιά βρίσκονται σε κάθε εμπορικό δρόμο, μεγάλο ή μικρό, σε κάθε συνοικία της Αθήνας και των άλλων πόλεων. Εκεί που δεν υπάρχουν πορείες και διαδηλώσεις που τάχα χτυπούν την αγορά. 

Πίσω από τον ανεπιτυχή επικοινωνιακό κουρνιαχτό της κυβέρνησης βρίσκεται η πάγια θέση των εργοδοτικών ενώσεων να παρέμβουν με φυσική παρουσία και άμεσα στη ζωή των εργατικών-συνδικαλιστικών οργανώσεων, στο δικαίωμα των εργαζομένων στη συνδικαλιστική δράση, στο δικαίωμα στην απεργία. Γι’ αυτό και δεν προκαλεί έκπληξη η σιωπηρή στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ ως μακρύ χέρι της κάθε κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων μέσα στις γραμμές του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος. 

Οι αγώνες δε μπαίνουν στο γύψο. Οι εργαζόμενοι θα ματαιώσουν στην πράξη κάθε σκέψη και προσπάθεια που έχει στόχο να τους  φιμώσει βάζοντας τους σε γυάλα.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΚΙ