Συνάδελφοι, συναδέλφισσες,

Μέσα σε όλη την καινούρια πραγματικότητα που αρχίζει να διαμορφώνεται στους χώρους δουλειάς, με την απομακρυσμένη εργασία από το σπίτι και την εντατικοποίηση της δουλειάς μας, η ένταση της επίθεσης της εργοδοσίας δεν σταματά να μας εκπλήσσει, αυτή τη φορά βάζοντας στο στόχαστρο τις άδειές μας.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα έρχεται από τη διοίκηση της Deloitte που με mail προς όλη την εταιρία, ενημέρωσε τους εργαζόμενους, για την ακρίβεια τους «παρότρυνε» με όλη την τυπική ευγένεια που ως γνωστόν διέπει ένα e-mail του HR, να χρησιμοποιήσουν 10 μέρες από την κανονική τους άδεια μέσα στον επόμενο ενάμιση μήνα, μέχρι τις 15/5. Και όλο αυτό έρχεται σαν συνέχεια διαβεβαίωσεων ότι δεν θα αλλάξει τίποτα παραπάνω σε σχέση με το ωράριο και τις απολαβές των εργαζομένων και ότι είναι εξασφαλισμένη η εργασία για όλο το προσωπικό της εταιρείας. Την ίδια ώρα, για να χρυσώσουν το χάπι, οργανώνουν διαδικτυακά μαθήματα γιόγκα και διοργανώνουν σεμινάρια ψυχολογικής υποστήριξης των εργαζομένων!

Την ίδια στιγμή, η διοίκηση της PwC προχώρησε στη λήψη αντίστοιχου μέτρου, ανακοινώνοντας στους εργαζομένους της πως θα πρέπει να λάβουν κανονική άδεια για 3 ημέρες (Τετάρτη 15/04, Πέμπτη 16/04 και Τρίτη 21/04) παροτρύνοντας τους να εξασφαλίσουν το σωστό χρόνο για να αποσυνδεθούν από τις οθόνες του φορητού υπολογιστή και να ξεκουραστούν.

Βέβαια, και στις δυο εταιρείες η «παρότρυνση» γίνεται εντολή καθώς οι εργαζόμενοι μπορούν να μη λάβουν την άδεια μόνο με τη σύμφωνη γνώμη του μετόχου του αντίστοιχου τμήματος.

Παρά τη διάθεση καθησυχασμού και την προσπάθεια των δύο διοικήσεων να παρουσιαστεί η υποχρεωτική άδεια ως μέτρο που λαμβάνεται με γνώμονα τo συμφέρον των εργαζομένων, οι δύο εταιρείες έχουν μάλλον συνειδητά παραλείψει να αναφέρουν ότι η χορήγηση της άδειας αναψυχής των μισθωτών σύμφωνα με το άρθρο 4 του Α.Ν.539/45, καθορίζεται κατόπιν συμφωνίας μεταξύ μισθωτών και εργοδότη, και σε καμία περίπτωση δεν αποφασίζεται μονομερώς!

Δεν μπορεί να θεωρηθεί ως κανονική άδεια, η για οποιοδήποτε λόγο υποχρεωτική χορήγηση μιας ή περισσοτέρων ημερών αναπαύσεως από τον εργοδότη στον μισθωτό, μετά από απόφαση του εργοδότη, δηλαδή ο εργοδότης δεν μπορεί να «εξαναγκάσει» το μισθωτό να πάρει την κανονική του άδεια με αιτιολογία την κάμψη της οικονομικής δραστηριότητας της επιχείρησης. Αν ο εργοδότης αρνηθεί να τον απασχολεί, ο μισθωτός θα λάβει τις αποδοχές του βάσει των διατάξεων περί υπερημερίας του εργοδότη. Οι ανωτέρω ημέρες αναπαύσεως δεν μπορεί να συμψηφιστούν με τις ημέρες αδείας του μισθωτού, η χορήγησή τους δηλαδή δεν έχει ως συνέπεια τη μείωση των ημερών αδείας αυτού.

Η παραπάνω ενέργεια, εντάσσεται στην συνολικότερη επιδίωξη της εργοδοσίας να μεταφέρει τις συνέπειες και αυτής της κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων της, προχωρώντας σε καταπάτηση των δικαιωμάτων τους.

Οι ημέρες του Πάσχα πάντα ήταν μια καλή ευκαιρία για κάποιους από εμάς να επισκεφθούμε τις ιδιαίτερες πατρίδες μας, να βρεθούμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και να ξεκουραστούμε, οπότε ανεξαρτήτως του προγραμματισμού της εταιρείας η πλειοψηφία των συναδέλφων έπαιρνε κάποιες μέρες αδείας κατόπιν συνεννόησης μέσα στις οποίες ήταν συνήθως και η Μεγάλη Πέμπτη και Τρίτη του Πάσχα. Παράλληλα όμως υπήρχαν και περιπτώσεις συνάδελφων που είτε δεν μπορούσαν να πάρουν αυτές τις μέρες αδείας είτε τις έπαιρναν μόνο στα χαρτιά αφού αναγκαζόταν με τον έναν η άλλο τρόπο εκείνες τις μέρες να δουλεύουν.

Στις σημερινές συνθήκες είναι απολύτως κατανοητό ότι αρκετοί συνάδελφοι μπορεί να μην επιθυμούν να πάρουν άδεια αυτές τις ημέρες, για διάφορους λόγους. Άρα δεν μπορεί να αναγκαστούν να πάρουν αυτές τις ήμερες που τους «προτείνει» η εταιρεία χωρίς τη συναίνεσή τους!

Ενημερώνουμε το σωματείο μας για κάθε αυθαιρεσία της εργοδοσίας, για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι οικογένειές μας. Η αλληλεγγύη, η συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση είναι τα δικά μας όπλα!