Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Τα τελευταία πέντε χρόνια, το νησί μας βρίσκεται στο επίκεντρο της προσφυγικής κρίσης, μιας κρίσης σύμφυτης του καπιταλιστικού συστήματος που γέννα σταθερά φτώχεια, πολέμους και προσφυγιά. Τα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων και οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων στρέφουν στον ξεριζωμό εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπων μας που πέρασαν από τη χώρα ή και παραμένουν ακόμα εγκλωβισμένοι, εξαιτίας των συμφωνιών ΕΕ-Τουρκίας και της συνθήκης του Δουβλίνου.
Οι ΜΚΟ «καλούνται» να διαχειριστούν αυτήν την τραγωδία, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος έχει το ρόλο του κομπάρσου. Η κρατική εξουσία αδιαφορεί για την ανάγκη οργανωμένης παρέμβασης, με σχεδιασμό και συντονισμό όλων των υπηρεσιών που χρειάζονται για την στήριξη προσφύγων και μεταναστών, όπως άλλωστε προβλέπουν και οι διεθνείς συμβάσεις. Τα παραδείγματα κρατικής αναλγησίας απέναντι στους αιτούντες άσυλο είναι καθημερινό φαινόμενο, με την ύπαρξη του κολαστήριου της Μόριας, την σχεδόν ανύπαρκτη παροχή φροντίδας υγείας, τις fast track διαδικασίες συνεντεύξεων ασύλου, τη μηδαμινή ενταξιακή τους προοπτική κ.α.
Σαν εργαζόμενοι στο Προσφυγικό βιώνουμε συχνά την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, την ανασφάλεια των ολιγόμηνων συμβάσεων ή της συνέχειας των προγραμμάτων, τις καθυστερήσεις πληρωμών, ενώ την ίδια στιγμή καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Δε θα πρέπει να ταυτίζεται η αλληλεγγύη που εκφράζεται από τους μαζικούς φορείς, με τη δήθεν αλληλεγγύη των ΜΚΟ. Η αλληλεγγύη εκφράζεται μεταξύ ίσων. Η δράση των ΜΚΟ δεν μπορεί να θεωρηθεί τέτοια.
Παράδειγμα αυτής της εργασιακής ανασφάλειας είναι το κλείσιμο της κλινικής νοσηλείας κρουσμάτων κορονοϊού που είχαν ξεκινήσει πρόσφατα οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα, μετά την επιβολή προστίμου από την Πολεοδομία του Δήμου Μυτιλήνης, με αποτέλεσμα πολλοί συνάδελφοί μας να μείνουν άνεργοι. Σε δύσκολη θέση βρίσκονται και οι συνάδελφοι μας εργαζόμενοι σε άλλες οργανώσεις με ολιγόμηνες συμβάσεις που δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει, καθώς και στα κοινωφελή προγράμματα του ΟΑΕΔ στο ΚΥΤ Μόριας που λήγουν οι συμβάσεις τους τον Αύγουστο και βλέπουν μπροστά τους το ενδεχόμενο της ανεργίας. Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν μερικές μόνο από τις περιπτώσεις, όπου οι εργαζόμενοι βιώνουμε στο πετσί μας την εργασιακή ανασφάλεια και το φόβο της ανεργίας.
Στους εργασιακούς χώρους που βρισκόμαστε όλοι εμείς, η αβεβαιότητα και η ελαστικοποίηση της εργασίας δεν αποτελεί εξαίρεση, ενώ πολλές φορές πιεζόμαστε να αναλάβουμε ευθυνες που δεν μας αναλογούν για να καλύψουμε το κενό που δημιουργείται από την ανυπαρξία του κράτους.
Απέναντι σε όλα αυτά η Επιτροπή Εργαζομένων στο Προσφυγικό δημιουργήθηκε έτσι ώστε να εξειδικεύσουμε τα αιτήματά μας, τη δράση και τη διεκδίκησή μας, με τη συλλογική μας πάλη μέσα από το Σωματείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Λέσβου.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στο χώρο του προσφυγικού να έρθουν σε επαφή με την Επιτροπή και το Σωματείο μας και για να συζητήσουμε τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και να οργανώσουμε τη δράση μας, τόσο ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία, όσο και στην πολιτική της κυβέρνησης.
