Θέμα: Η νέα Συλλογική Σύμβαση Εργασίας στον ΟΑΣΘ σημαίνει «εργασιακή ειρήνη» για την κυβέρνηση και τη διοίκηση, ταλαιπωρία για εργαζόμενους και επιβάτες.
Παρά τα δελτία τύπου, τις δηλώσεις και τα πανηγύρια της κυβέρνησης, της διοίκησης του ΟΑΣΘ και της πλειοψηφίας του Συνδικάτου για την υπογραφή της νέας Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, η πραγματικότητα που ζουν καθημερινά οι εργαζόμενοι και οι επιβάτες της Θεσσαλονίκης είναι εντελώς διαφορετική.
Η λεγόμενη «εργασιακή ειρήνη» που ευαγγελίζονται δεν είναι τίποτε άλλο παρά η επιβολή σιωπής και υποταγής στους εργαζόμενους, ενώ για το επιβατικό κοινό μεταφράζεται σε περισσότερη ταλαιπωρία, λιγότερα δρομολόγια και χειρότερες συνθήκες μετακίνησης.
Ο ΟΑΣΘ, με βάση τις ίδιες του τις ανάγκες, θα έπρεπε σήμερα να κυκλοφορεί 367 λεωφορεία.
Κυκλοφορεί λίγο πάνω από 300. Θα έπρεπε να απασχολεί πάνω από 1.100 οδηγούς, αλλά έχει περίπου 900, οι οποίοι σηκώνουν στις πλάτες τους όλο το συγκοινωνιακό έργο.
Οι προσλήψεις που έγιναν τα τελευταία χρόνια δεν επαρκούν, ενώ πάνω από 300 νέοι εργαζόμενοι δουλεύουν με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με μισθούς που δεν φτάνουν ούτε για τα βασικά, γεγονός που οδηγεί αρκετούς στην παραίτηση.
Η διοίκηση και η κυβέρνηση, αντί να ενισχύσουν τον Οργανισμό με το απαραίτητο προσωπικό και στόλο, πιέζουν τους υπάρχοντες εργαζόμενους να δουλέψουν ακόμα και τις κανονικές τους άδειες, με αντάλλαγμα μια αβέβαιη πληρωμή ή υπόσχεση χορήγησης της σε δόσεις. Έτσι, η περίφημη «ειρήνη» στηρίζεται στο «σκάστε και δουλέψτε», με τους εργαζόμενους εξουθενωμένους και τους επιβάτες να πληρώνουν την έλλειψη προσωπικού με πολύωρη αναμονή στις στάσεις και επικίνδυνο συνωστισμό στα λεωφορεία.
Η κατάσταση αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής που εφαρμόζεται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις και βλέπει τις αστικές συγκοινωνίες όχι ως κοινωνικό αγαθό αλλά ως πεδίο κερδοφορίας.
Αντί τα κονδύλια να πηγαίνουν στην ενίσχυση του ΟΑΣΘ, κατευθύνονται σε ιδιώτες παρόχους και εργολάβους. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό: ο ΟΑΣΘ αποψιλωμένος από λεωφορεία και οδηγούς, ο λαός της Θεσσαλονίκης καταδικασμένος να ταλαιπωρείται καθημερινά, με την κατάσταση να χειροτερεύει όσο προστίθενται νέες «έκτακτες ανάγκες», όπως η προσωρινή παύση του ΜΕΤΡΟ όπου προβλέπονται δύο προσωρινές λεωφορειακές γραμμές με 20-30 λεωφορεία.
Η «εργασιακή ειρήνη» που διαφημίζουν κυβέρνηση και διοίκηση είναι στην πραγματικότητα ειρήνη για τα δικά τους συμφέροντα. Για τους εργαζόμενους σημαίνει εντατικοποίηση, εξάντληση, ανασφάλεια. Για το επιβατικό κοινό σημαίνει να περιμένει ακόμα και μισή ώρα για ένα λεωφορείο που θα έρθει γεμάτο, σημαίνει να στοιβάζεται καθημερινά, να κινδυνεύει σε οχήματα παλιά και ασυντήρητα, να ζει με το άγχος της μόνιμης υποβάθμισης. Αυτή η ειρήνη δεν είναι η δική μας ειρήνη.
Εμείς λέμε καθαρά: η συγκοινωνία είναι κοινωνικό δικαίωμα και δεν μπορεί να θυσιάζεται ούτε στον βωμό των ιδιωτικών συμφερόντων ούτε στη λογική του «να βγει το κόστος». Οι εργαζόμενοι στον ΟΑΣΘ δεν παλεύουν μόνο για τον εαυτό τους. Παλεύουν για να υπάρχει αξιοπρεπές, ασφαλές και επαρκές συγκοινωνιακό έργο για όλους.
Γι’ αυτό τα αιτήματα μας είναι και αιτήματα των επιβατών:
- Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού ώστε να κυκλοφορούν όλα τα λεωφορεία
- Ανανέωση και συντήρηση του στόλου για ασφαλείς και άνετες μετακινήσεις
- 7ωρο, 5ημερο, 35ωρο με γενναίες αυξήσεις των μισθών μας
- Αναγνώριση της προϋπηρεσίας από τον ιδιωτικό τομέα των συμβασιούχων και μεταταγμένων συναδέλφων, μετατροπή όλων των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου
- Φτηνές ασφαλείς συγκοινωνίες, χωρίς καμία επιχειρηματική δράση, μακριά από τα χέρια των εργολάβων.
