Από την Καλαμάτα στη Ρόδο. Νέο επεισόδιο στο σήριαλ της συνδικαλιστικής μαφίας της ΓΣΕΕ.
Μετά τα έργα των εργατοπατέρων στην Καλαμάτα όταν και προσπάθησαν να επιβάλλουν συνέδριο εργοδοτών, τα όσα ακολούθησαν δείχνουν με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο τους δυο κόσμους που συγκρούονται μέσα στο εργατικό κίνημα της χώρας.
Έχουμε από τη μια πλευρά τη συνδικαλιστική μαφία να απευθύνεται στα πολιτικά κόμματα που μάτωσαν τους εργαζόμενους με τρία μνημόνια και εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους και στην κυβέρνηση, ζητώντας να παρέμβουν οι δυνάμεις καταστολής προκειμένου να γίνει συνέδριο με σύνθεση που περιλαμβάνει ό,τι πιο σάπιο και νόθο έχει προωθήσει η μέχρι σήμερα εργοδοσία μέσα στα συνδικάτα.
Κι από την άλλη πλευρά τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους να πραγματοποιούν συγκέντρωση έξω από τη ΓΣΕΕ, να βροντοφωνάζουν ΕΞΩ Η ΕΡΓΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ. Την αυτονόητη απαίτηση δηλαδή κάθε έντιμου συνδικαλιστή να διεξάγεται η όποια αντιπαράθεση μέσα στις εργατικές οργανώσεις, με αληθινά δημοκρατικές διαδικασίες, χωρίς να νοθεύεται η πραγματική εκπροσώπηση, χωρίς να εκβιάζεται η διάθεση και η θέληση τους.
Η προσπάθεια να μεταλλάξουν τα συνδικάτα σε άντρα των επιχειρηματικών ομίλων δεν είναι ούτε κάτι νέο, αφού ένας τέτοιος συνδικαλισμός «ανθεί» σε πολλές χώρες μέσα κι έξω από την ΕΕ, ούτε κάτι πρωτόγνωρο για την Ελλάδα και την ιστορία του εργατικού κινήματος.
Ακριβώς πριν από 71 χρόνια, στις 28 Μάρτη του 1948, το 9ο Συνέδριο της ΓΣΕΕ, έγινε με τη συμμετοχή ασφαλιτών και χαφιέδων, με την εποπτεία της αμερικάνικης και αγγλικής πρεσβείας.
Τότε το ρόλο των εργατοπατέρων είχαν ο Μακρής και η παρέα του, γνωστοί για τα μοναρχοφασιστικά τους αισθήματα. Σήμερα τους αντικαθιστούν επάξια ο Παναγόπουλος με μισθό 8.000 ευρώ το μήνα, ο Καραγεωργόπουλος, μέτοχος, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος σε 4 ανώνυμες εταιρείες, ο Βασιλόπουλος, άνθρωπος των ναυτιλιακών εταιρειών και των μεγαλεμπόρων και ο Κουτσιούκης, που ασκείται όλο και συχνότερα στο γήπεδο των ναζιστών της ΧΑ.
Σήμερα το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι εργαζόμενοι έχουν αποκτήσει πείρα και τους τρόπους να αφοπλίζουν τους μπράβους, να αποκαλύπτουν την παρουσία των εργοδοτών μέσα στις εργατικές οργανώσεις. Αυτή είναι μια ακόμα συνεισφορά του ΠΑΜΕ, των Εργατικών Κέντρων, των Ομοσπονδιών και των Συνδικάτων που συσπειρώνει, που αποτελεί συνέχεια στην αγωνιστική παράδοση του εργατικού κινήματος.
Γι’ αυτό άλλωστε μετά την Καλαμάτα επιλέγουν τη Ρόδο για νέο τόπο διεξαγωγής Συνεδρίου, με fast track διαδικασίες της μιας μέρας, ώστε να μη γίνει καμιά συζήτηση για τα προβλήματα των εργαζομένων.
Η επίκληση όλων αυτών για «τραμπουκισμούς» από την πλευρά του ΠΑΜΕ, θέλει να κρύψει την πραγματική βία που ασκούν, βγάζοντας στο περιθώριο κάθε φωνή που μιλά για τις ανάγκες τις εργατικής τάξης, κάθε φωνή που αμφισβητεί την κυριαρχία των επιχειρηματικών ομίλων πάνω στη ζωή των εργαζομένων.
Οι επικλήσεις τους για δημοκρατία είναι συνώνυμες με τη λαϊκή έκφραση «χωριό που δεν φαίνεται, κολαούζο δεν θέλει». Γιατί τί σόι δημοκρατία είναι αυτή που κάνει το καταστατικό μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης κουρελόχαρτο, χωρίς να συνεδριάζουν τα όργανα, παρά μια μαφιόζικη κάστα που «νομιμοποιεί» νόθους, εργοδότες και συνδικαλιστικά λαμόγια; Τί σόι δημοκρατία επιτρέπει να μοιράζονται οι κάρτες διαπίστευσης των συνέδρων σαν τραπουλόχαρτα, χωρίς καμιά ταυτοπροσωπία; Για ποιες δημοκρατικές διαδικασίες μιλούν όσοι καλοταϊσμένοι είναι υπόλογοι για ατασθαλίες εκατομμυρίων, που τις κρύβουν διαλύοντας Εργατικά Κέντρα ή αλλάζοντας ΑΦΜ όπως οι ΠΑΕ;
Απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε δικαίωμα να μη σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους όταν κρίνεται το δικαίωμά τους να έχουν οργανώσεις ανεξάρτητες από την παρέμβαση της εργοδοσίας και του κράτους. Έχουν καθήκον να δυναμώνουν τα σωματεία τους, να φτιάχνουν νέα, να τα αξιοποιούν ως εργαλεία, για να υπερασπίζονται τα δικαιώματα τους και να διεκδικούν συλλογικά τις σύγχρονες ανάγκες τους. Να αποδοκιμάζουν και να αποκρούουν κάθε προσπάθεια να τα μετατρέπουν οι εργοδότες, μαζί με την εργατική αριστοκρατία σε think tank του ΣΕΒ, του ΣΕΤΕ, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, με κύριο σκοπό τους πώς θα σύρουν τους εργαζόμενους να παλεύουν για τις επιδιώξεις και τους στόχους των καπιταλιστών. Να δυναμώνουν την εργατική αλληλεγγύη ως αναντικατάστατο όπλο απέναντι στην προσπάθεια να μας διαιρέσουν, να μας απομονώσουν, να κάνουν το κίνημα άσφαιρο για να διαιωνίζουν την εκμετάλλευση.
Στις 3 Απρίλη του 2019 συμπληρώνονται 20 ολόκληρα χρόνια από τη συγκρότηση του ΠΑΜΕ. Να είναι σίγουρη η συνδικαλιστική μαφία, ότι καλύτερη γιορτή από μια νέα μεγάλη συγκέντρωση στη Ρόδο, όπου θα προσπαθήσουν ξανά να νομιμοποιήσουν νόθους και εργοδότες, δεν θα μπορούσε να υπάρξει.
Εμείς θα είμαστε εκεί, μαζί με τους εργαζόμενους και θα συνεχίσουμε να απαιτούμε Συνέδριο Εργατών!
Νίκος Παπαγεωργίου
Μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ
Μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ
