Βρίσκουμε οξυγόνο στο καθαρό βλέμμα των μαθητών μας
Στις 9 του Απρίλη στις απεργιακές συγκεντρώσεις σε όλες τις πόλεις, στην Αθήνα στα Προπύλαια στις 10.30π.μ. θα βρεθούμε και πάλι χιλιάδες μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί στις μεγάλες απεργιακές συγκεντρώσεις.
Οι τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις στις 28 του Φλεβάρη και οι μεγάλες κινητοποιήσεις που ακολούθησαν, ήταν όαση μέσα στην ασφυκτική κατάσταση που ζούμε στην καθημερινότητά μας και ειδικότερα μέσα στα σχολεία μας. Βρήκαμε οξυγόνο στο καθαρό βλέμμα των χιλιάδων μαθητών μας που συναντηθήκαμε μαζί στο δρόμο, εκεί που τελικά απαντώνται τα μεγάλα «γιατί» και γίνεται πολλές φορές το καλύτερο μάθημα.
Η κατάσταση δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών παραμένει εξοργιστική, ειδικά για τα νέα παιδιά. Καμία προσπάθεια να αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες για το έγκλημα και την προσπάθεια συγκάλυψής του, καμία ουσιαστική παρέμβαση προκειμένου να διασφαλιστεί η ασφάλεια των μεταφορών, δημοσιοποιήσεις εκθέσεων εμπειρογνωμόνων, ηχητικών ντοκουμέντων, δημοσιογραφικών ερευνών, με αποκορύφωμα την αποκάλυψη ότι σε όλο το δίκτυο των σιδηροδρομικών γραμμών μεταφέρονται ανεξέλεγκτα καύσιμα και πυρομαχικά του ΝΑΤΟ. Μα πάνω από όλα, αυτό που εξοργίζει περισσότερο τη νεολαία είναι ότι στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης, των τεράστιων δυνατοτήτων που δίνουν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, φτάσαμε το 2025 ο μαθητής να φοβάται να μπει στην τάξη μην του πέσει κανένας σοβάς στο κεφάλι, να φοβάται να κινηθεί με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, να φοβάται μήπως οι γονείς του γυρίσουν σακατεμένοι από τη δουλειά (300 νεκροί από εργατικά ατυχήματα- εγκλήματα), να φτάνει χειμώνας και να μην διδάσκεται όλα τα μαθήματα στο σχολείο επειδή δεν υπάρχουν καθηγητές.
Η κυβέρνηση αμέσως μετά τη μεγάλη απεργία ξεκίνησε ένα προπαγανδιστικό ντεμαράζ, επαναφέροντας τη γνωστή «καραμέλα» της αξιολόγησης. Αλήθεια, τα τρένα στην Ελλάδα δεν είχαν αξιολογηθεί θετικά, δεν είχαν αλλεπάλληλες πιστοποιήσεις από τις αντίστοιχες επιτροπές τόσο τις ελληνικές,όσο και της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Δεν είχαν αξιολογηθεί θετικά από τον ανεκδιήγητο υπουργό Μεταφορών,που φωνασκούσε στη βουλή «είναι ντροπή να τίθεται ζήτημα ασφάλεια για το σιδηρόδρομο»; Αλήθεια, τα επικίνδυνα σχολικά κτίρια δεν έχουν αξιολογηθεί θετικά από την κυβέρνηση, με τελευταίο παράδειγμα το γυμνάσιο της Αλικαρνασσού,που-μετά τη θετική του αξιολόγηση- υποχώρησε το έδαφος με αποτέλεσμα να κλείσει επ’ αόριστον; Τα σχολεία της Σαντορίνης δεν αξιολογήθηκαν θετικά χωρίς να έχει γίνει κανένας ουσιαστικός αντισεισμικός έλεγχος; Δεν περνάει εβδομάδα που να μην έχουμε ένα ατύχημα είτε με εκπαιδευτικό είτε με μαθητή σε ένα «θετικά» αξιολογημένο σχολείο. Δεν είναι τυχαίο ότι από την αξιολόγηση της σχολικής μονάδας λείπουν οι δύο βασικοί παράγοντες για να υπάρχει σχολείο, η κατάσταση του σχολικού κτιρίου και των υποδομών και η επάρκεια σε εκπαιδευτικούς.
«Η αξιολόγηση θα είχε προλάβει το ανθρώπινο λάθος» κρώζουν τα διάφορα παπαγαλάκια της κυβέρνησης,αποσιωπώντας τα ανύπαρκτα συστήματα ασφαλείας, τις ανεπάρκειες σε προσωπικό και βέβαια ότι ο συγκεκριμένος σταθμάρχης είχε αξιολογηθεί. Λαϊκίζουν με τον χειρότερο τρόπο και κρύβουν επιμελώς ότι με τα επιτεύγματα της επιστήμης προλαμβάνεται και το ανθρώπινο λάθος. Γι’ αυτό άλλωστε, όταν όλα εξαρτιόνταν από το ανθρώπινο λάθος, τα τρένα κινούνταν με 40 χιλιόμετρα την ώρα και όχι με 160. Θέλουν να μας γυρίσουν 150 χρόνια πίσω, στις εποχές που ο Ιούλιος Βερν περιγράφει με λογοτεχνικά άρτιο τρόπο, το σταθμό της Καλκούτας.
Άλλα αυτή είναι η αξιολόγησή τους και εκεί στοχεύει. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα από την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, δεν υπάρχει. Πρόκειται για μια επιστημονική και παιδαγωγική γελοιότητα, που είχε καταργηθεί πριν 42 χρόνια ως αναχρονιστικός τρόπος αποτίμησης του εκπαιδευτικού έργου. Στόχος τους είναι να καθυποτάξουν τους εκπαιδευτικούς προκειμένου να αποδεχθούν το «κατηγοριοποιημένο» σχολείο, που έχει σχεδιαστεί εδώ και δεκαετίες και υλοποιείται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις.
Όποιος αντιδρά, υπερασπίζεται τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών του, αποκαλύπτει την κατάσταση των σχολικών κτιρίων και των υποδομών, αξιολογείται κακώς. Αν κάνει το λάθος να κινητοποιηθεί μαζί με τους μαθητές του, τότε περνάει και πειθαρχικό. Μπορεί ακόμη και να βγει σε δυνητική αργία με Υπουργική Απόφαση, όπως έγινε στην περίπτωση της συναδέλφισσας από την ΕΛΜΕ Πειραιά.
Επομένως, στις 9 Απρίλη θα αναπνεύσουμε ξανά, απεργούμε γιατί δεν μπορούμε να αποδεχτούμε αυτό που αποκαλύπτουν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις, ότι η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων πιστεύει ότι θα ζήσει χειρότερα από τους γονείς τους. Δεν μπορούμε να αποδεχθούμε αυτήν τη στρέβλωση της κοινωνικής εξέλιξης. Είναι χρέος μας ως εργαζόμενοι και πάνω από όλα ως εκπαιδευτικοί.
Ανδρέας Καργόπουλος
Γενικός Γραμματέας της ΟΛΜΕ
