Επιβεβαιώνεται για ακόμα μια φορά ότι τις επιχειρήσεις, τα εργοστάσια τα κλείνει η εργοδοσία όταν δεν βγάζει τα κέρδη που προσδοκούσε, όταν πέφτει έξω στον ανταγωνισμό με άλλες επιχειρήσεις και όχι οι εργαζόμενοι και οι αγώνες όπως έντεχνα καλλιεργούσε με την προπαγάνδα της και στο συγκεκριμένο χώρο δουλειάς για να σπείρει την απογοήτευση και την υποταγή στους σχεδιασμούς της.
Οι εκατοντάδες επιχειρήσεις του ιματισμού όπως και σε κάθε κλάδο κλείσαν ή μετέφεραν την παραγωγή σε άλλες χώρες γιατί κριτήριο αυτού του δρόμου ανάπτυξης είναι τα κέρδη των λίγων και όχι οι ανάγκες των εργαζομένων και ευρύτερα η κάλυψη των κοινωνικών αναγκών με τα προϊόντα που παρήγαγαν και που ποτέ δεν έπαψαν να είναι απαραίτητα.
Το αποτέλεσμα είναι και αυτό γνωστό όσες θυσίες και υποχωρήσεις και εάν κάναν οι εργαζόμενοι στο τέλος οι ίδιοι βρίσκονται στην ανεργία, στα αζήτητα και οι εργοδότες συνεχίζουν να ζούνε στη χλιδή και να αποκαλούνται από πολιτικά κόμματα, κυβερνήσεις, ΕΕ ως οι επενδυτές και οι απαραίτητοι για τη «δίκαιη» ανάπτυξη του τόπου.
Ποτέ και πουθενά δε σώθηκαν οι εργαζόμενοι που εγκλωβίστηκαν ή επέλεξαν να αποδεχθούν την εργοδοτική άποψη για την πραγματικότητα και δεν κοίταζαν κατάματα την αλήθεια με βάση τη δική τους οπτική, δεν προέταξαν τα δικά τους συμφέροντα.
Ούτε βέβαια τις θέσεις εργασίας κατάφεραν να διατηρήσουν. Οι αιτίες για την ανεργία βρίσκονται στον εκμεταλλευτικό τρόπο παραγωγής που τη γεννά και την αναπαράγει είτε σε περίοδο κρίσης είτε σε περίοδο ανάπτυξης και τη χρησιμοποιεί σε κάθε φάση ως μπαμπούλα για το χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων.
Ιδιαίτερα την τελευταία δεκαετία η εργοδοσία έχει στα χέρια της ολόκληρο αντεργατικό οπλοστάσιο με το οποίο την εξοπλίζουν όλες οι κυβερνήσεις, τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους των μνημονίων που παραμένουν ανέγγιχτοι. Σε αυτούς περιλαμβάνεται και το νομικό πλαίσιο για την περίπτωση της πτώχευσης όπου προηγούνται οι τράπεζες και το δημόσιο έναντι των εργατικών απαιτήσεων.
Για το κλείσιμο της Raxevsky όπου πετιούνται 100 εργαζόμενοι στο δρόμο χωρίς δεδουλευμένα και αποζημιώσεις ύστερα από συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας, γεννιούνται ερωτηματικά στα οποία δεν δόθηκε απάντηση από τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου.
Συμφώνησε ή προέτρεψε σε ομαδικές απολύσεις αρκεί να μη μαθευτεί η διαδικασία που θα ακολουθηθεί ώστε η επιχείρηση να ξεφορτωθεί από τους εργαζόμενους, να απαλλαγεί από όποια διεκδίκηση με ένα «ιδιωτικό συμφωνητικό αναγνώρισης χρέους» ανοίγοντας νέους αντεργατικούς δρόμους στη διευκόλυνση των ομαδικών απολύσεων που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επέβαλε με το 3ο Μνημόνιο;
Γιατί δεν το διαψεύδει; Γιατί δεν δίνει τα πρακτικά αυτής της συνάντησης;
Οφείλει να απαντήσει άμεσα και κυρίως για την ευθύνη της κυβέρνησης για το πώς θα διασφαλιστούν οι εργαζόμενοι σε κάθε περίπτωση και να δοθεί έκτακτη οικονομική ενίσχυση.
Οι εργαζόμενοι να πάρουν την υπόθεση στα δικά τους χέρια, να μην θεωρήσουν τίποτα ως χαμένο, με συσπείρωση στο κλαδικό τους συνδικάτο, να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους, να βάλουν μπροστά τις δικές τους ανάγκες.
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
