Με αφορμή τη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ (3/12/2012)
Οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο έχουν χρέος να απαλλαγούν από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό
Συνάδελφοι – συναδέλφισσες
1. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση βαθαίνει, εξαπλώνεται και σ’ άλλες χώρες, οξύνεται ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων για το ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει.
Σ’ αυτό το φόντο, πλουτοκρατία, ΕΕ και οι κυβερνήσεις που τους υπηρετούν, περνούν μέτρα, ψηφίζουν νόμους που στην κυριολεξία τσακίζουν μισθούς και λαϊκά δικαιώματα. Σπέρνουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση στο λαό, για να ενισχύσουν την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, για να διαμορφώσουν ένα αστικό κράτος πιο αντιλαϊκό, πιο συγκεντρωτικό, πιο αυταρχικό, πιο άμεσα υποστηρικτικό στην οικονομική δραστηριότητα του κεφαλαίου.
Αυτό ακριβώς το πλαίσιο, αυτήν ακριβώς τη στρατηγική στόχευση υπηρετούν το σύνολο των διαρθρωτικών αλλαγών, το πετσόκομμα των συντάξεων και του εφάπαξ, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η εμπορευματοποίηση της υγείας και της παιδείας, το νέο πειθαρχικό δίκαιο, η αξιολόγηση, το νέο φορολογικό νομοσχέδιο που έρχεται, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περίπου 10.000 απολύσεις στο Δημόσιο που βρίσκονται σε εξέλιξη μέσω διαθεσιμότητας.
2. Οι απολύσεις στο Δημόσιο αφορούν όλα τα λαϊκά στρώματα. Το γενικευμένο καθεστώς της υποχρηματοδότησης, των περικοπών, η μείωση του υπαλληλικού προσωπικού, οι απολύσεις, η επιτάχυνση του «Καλλικράτη» και των ιδιωτικοποιήσεων τσακίζουν το δικαίωμα του λαού για να έχει έστω και τη στοιχειώδη πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες.
Απαιτείται ενιαίος αγώνας όλων των κλάδων του Δημοσίου, παλλαϊκός αγώνας για να μπλοκαριστούν τα αντιλαϊκά μέτρα, οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και οι απολύσεις.
3. Στη βάση του παραπάνω πλαισίου και του πολιτικού σκεπτικού οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Δημόσιο κατέθεσαν πρόταση αγωνιστικής απάντησης.
«24ωρη πανδημοσιοϋπαλληλική απεργία στις 12 Δεκέμβρη, αμέσως μετά Γενικές Συνελεύσεις σε όλους τους κλάδους, σε όλα τα σωματεία και εκεί να κριθεί η μορφή και η κλιμάκωση της πάλης».
Η πρόταση αυτή απορρίφθηκε (καταψηφίστηκε από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ).
4. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ (εν’ προκειμένω ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ), από τότε που εξαγγέλθηκαν οι απολύσεις στο Δημόσιο, για 3η συνεχόμενη συνεδρίαση, αρνήθηκε να οργανώσει τον αγώνα των εργαζομένων, να κηρύξει απεργία και να συγκαλέσει όλους τους κλάδους, όλα τα σωματεία σε Γενικές Συνελεύσεις.
Η ΑΔΕΔΥ δίνει χρόνο στην κυβέρνηση. Δεν διαφοροποιείται από τις στρατηγικές επιλογές της πλουτοκρατίας και της κυβέρνησης.
Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός έχει συμβιβαστεί μ’ αυτή την κατάσταση και την πολιτική πραγματικότητα. Αποδέχεται την ουσία και τον πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων:
• Αποδέχονται την ανταγωνιστικότηταη οποία προϋποθέτει τσακισμένους μισθούς και μεροκάματα.
• Αποδέχονται το χρέος ή μέρος του χρέους συνεπώς και τα μέτρα για την αποπληρωμή του χρέους, τοκοχρεολύσια, δανειακές συμβάσεις κ.ά.
• Αποδέχονται τις δανειακές συμβάσειςπου υλοποιούν τα μνημόνια άρα και τα ίδια τα μνημόνια.
Αυτή η γραμμή πάλης λοιπόν, είναι που τσακίζει το κίνημα, την ίδια την αποτελεσματικότητα των αγώνων.
Αυτές οι συνδικαλιστικές ηγεσίες, μ’ αυτή τη γραμμή πάλης δε δουλεύουν για λογαριασμό των εργαζομένων. Δουλεύουν για λογαριασμό της κυβέρνησης, του κράτους και της πλουτοκρατίας.
Είναι επικίνδυνες για τα συμφέροντα των εργαζομένων, είναι εμπόδιο για την ίδια τη ζωή των εργαζομένων.
5. Τη γραμμή αυτή στο κίνημα αποδέχονται και οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η γενική τοποθέτηση της ΑΥΤΟΝΟΜΗΣ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗΣ στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ, όπως και σε προηγούμενα Γενικά Συμβούλια ήταν:
Όχι άλλα μέτρα. Δεν αντέχει ο λαός, διαγραφή μέρους του χρέους, καλύτερη διαπραγμάτευση, να πάρουμε τη δόση του δανείου να πάει στην πραγματική ανάπτυξη και μέσα από μια τέτοια εξέλιξη να βγούμε από την κρίση.
Την ίδια στιγμή προβάλλουν ως γενικό σύνθημα: Να φύγουν! Να πέσει η κυβέρνηση! Και όλα αυτά εννοείται εντός ΕΕ και με την υπάρχουσα εξουσία των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των μονοπωλίων.
Εστω και με κάποιες μικρές παραλλαγές, πρόκειται για την ίδια επιζήμια γραμμή, την οποία πρέπει να απορρίψουν οι εργαζόμενοι, να προφυλαχθούν, όπως πρέπει να προφυλαχθούν και από τον αυριανό κυβερνητικό συνδικαλισμό, που διεκδικεί να γίνει ΠΑΣΚΕ στη θέση της ΠΑΣΚΕ.
Τα περί ανασύνταξης του κινήματος, του ταξικού προσανατολισμού που προβάλλει αυτό το διάστημα η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια συγκρότησης ενός κινήματος που θα είναι κάτω από την ομπρέλα του ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από την ξένη σημαία της ντόπιας πλουτοκρατίας και της ΕΕ.
6. Οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) κατά την τοποθέτησή τους στη συνεδρίαση του Γενικού Συμβουλίου της ΑΔΕΔΥ επανέφεραν την πρόταση της γενικής, πολιτικής απεργίας, σύνθημα και θέση που στην πράξη, εγκλωβίζει το κίνημα στη γραμμή της κυβερνητικής εναλλαγής, της καλύτερης διαχείρισης.
Η τοποθέτηση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ: «Ή απεργία διαρκείας ή 24ωρη απεργία δεν ξανακάνουμε» πρέπει να προβληματίσει κάθε καλοπροαίρετο εργαζόμενο.
Πρόκειται για ανοιχτό κάλεσμα «αγωνιστικής» απεργοσπασίας, για θέση που υπονομεύει τους αγώνες.
Δεν πρόκειται για μια απλή τοποθέτηση. Τη θέση αυτή οι δυνάμεις των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ σε προηγούμενη 24ωρη απεργία, επιχείρησαν να την κάνουν πράξη σε μια σειρά χώρους.
Καλούμε τα σωματεία, τους εργαζόμενους να καταδικάσουν μια τέτοια θέση, μια τέτοια πρακτική ως επιζήμια για το κίνημα και τους αγώνες.
Το κίνημα έχει εμπειρία. Ξέρει και πρέπει να αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης, να τις μετεξελίσσει, να τις εξυψώνει ώστε να υπηρετούν την κλιμάκωση των αγώνων, τη λαϊκή αντεπίθεση, το μπλοκάρισμα των αντιλαϊκών μέτρων.
Το ΠΑΜΕ προειδοποιεί και καλεί:
Οι εργαζόμενοι πρέπει άμεσα, το συντομότερο δυνατόν να απαλλαγούν, να πάρουν διαζύγιο απ’ αυτή τη γραμμή στο συνδικαλιστικό κίνημα και απ’ αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σε διαφορετική περίπτωση το κίνημα θα γνωρίζει μόνο μια συνταγή: τη συνταγή της ήττας!
Καλούμε τους εργαζόμενους να πάρουν την υπόθεση στα χέρια τους. Με αποφάσεις των σωματείων, των Γενικών Συνελεύσεων να οργανώσουν τον αγώνα από τα κάτω.
Καλούμε τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν τις αρχαιρεσίες που γίνονται αυτό το διάστημα στα πρωτοβάθμια σωματεία και να αλλάξουν τώρα τους συσχετισμούς στα σωματεία και τις ομοσπονδίες ώστε να ισχυροποιηθεί ο ταξικός προσανατολισμός και ο ταξικός πόλος στο κίνημα, να επιταχυνθεί η ανασύνταξη του κινήματος, η εργατική – λαϊκή αντεπίθεση.
Εδώ βρίσκεται η ελπίδα, εδώ βρίσκεται η προοπτική.
Αθήνα 4/12/2012
