Ο Ανοιξιάτικος αγώνας των πληρωμάτων τρένων της (SNCF) γαλλικής εθνικής εταιρίας σιδηροδρόμων
Η απεργία των πληρωμάτων τρένων της SNCF (της 100% δημόσιας γαλλικής εθνικής εταιρείας σιδηροδρόμων), έκανε να χυθεί πολύ μελάνι και μονοπώλησε τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης κατά τον μήνα Απρίλιο.
Οι εργαζόμενοι στα τρένα ( οδηγοί και υπεύθυνοι πληρωμάτων), τόσο στα περιφερειακά όσο και εθνικά δρομολόγια, τόσο στις εμπορευματικές όσο και στις επιβατικές αμαξοστοιχίες, διεκδικούν εδώ και χρόνια με τα συνδικάτα τους και κυρίως με τη Γενική Εργατική Συνομοσπονδία (Confédération Générale du travail CGT), την αύξηση των ειδικών επιδομάτων τους, που αντιστοιχούν έως στο 40% των μισθών τους.
Αυτά τα επιδόματα, που επιβεβαιώνουν την τεχνική και την εξειδίκευση των επαγγελματιών στον σιδηρόδρομο και τα οποία λαμβάνονται υπόψη για τον υπολογισμό της σύνταξης, εδώ και χρόνια έχουν στην πραγματικότητα μπλοκαριστεί.
Στο πλαίσιο του κολοσσιαίου πληθωρισμού, και ενώ η SNCF είχε 1,6 δισεκατομμύρια κέρδη το 2024 και προβλέπει νέα σημαντικά κέρδη για το 2025, οι σιδηροδρομικοί απαιτούν όπως είναι φυσικό σημαντικές και μόνιμες αυξήσεις στους μισθούς τους.
Αυτός ο αγώνας όμως λαμβάνει χώρα επίσης σε ένα πλαίσιο ανοίγματος στον ανταγωνισμό, ή καλύτερα, της σταδιακής ιδιωτικοποίησης των γραμμών, του εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου.
Από τις σιδηροδρομικές καταστροφές εξαιτίας της ιδιωτικοποίησης του βρετανικού σιδηρόδρομου, μέχρι το έγκλημα στα Τέμπη στην Ελλάδα το 2023, που προκάλεσε τεράστιες απεργίες και κινητοποιήσεις. Ουσιαστικά χάρη στις πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ αλλά επίσης και των φοιτητικών συλλόγων Μας είναι ξεκάθαρο ότι η ιδιωτικοποίηση είναι επικίνδυνη για τη δημόσια υπηρεσία του σιδηρόδρομου και για το επιβατικό κοινό των τρένων.
Μόλις που αρχίζουμε όμως να βλέπουμε τις επιπτώσεις για τις συνθήκες εργασίας και τις αμοιβές των σιδηροδρομικών!
Αυτό γιατί η διαδικασία ιδιωτικοποίησης γίνεται σύμφωνα με το ρυθμό προσκλήσεων υποβολής προσφορών από τις περιφέρειες για περιφερειακά κομμάτια του δικτύου, και χρησιμοποιείται ως πρόσχημα από την επιχείρηση για να δικαιολογήσει το μπλοκάρισμα των μισθών των σιδηροδρομικών και κυρίως τη συνεχή επιδείνωση των συνθηκών εργασίας τους.
Πρέπει από εδώ και μπρος να δεχόμαστε να είμαστε «ευέλικτοι», να δεχόμαστε τα ωράρια εργασίας μας και οι ώρες ανάπαυσης μας να αλλάζουν συνεχώς χωρίς προειδοποίηση, για να εξασφαλίζουμε τη παραγωγική λειτουργία των σιδηροδρόμων εις βάρος της σταθερότητας των συνθηκών εργασίας και εις βάρος της προσωπικής και οικογενειακής ζωής των σιδηροδρομικών.
Κυβερνήσεις και εργοδοσία των σιδηροδρόμων στη Γαλλία πλέον ξεκαθαρίζουν : «αν δεν δεχτείτε το πάγωμα των μισθών και την ευελιξία στα ωράρια εργασίας, τότε θα ιδιωτικοποιήσουμε τη σιδηροδρομική γραμμή που εργάζεστε».
Τα ταξικά συνδικάτα, πρωτίστως τα συνδικάτα σιδηροδρομικών CGT στα αμαξοστάσια, τα εργαστήρια και τους σταθμούς, είχαν απόλυτα δίκιο όταν αγωνίζονταν ενάντια στη μεταρρύθμιση για τους σιδηροδρόμους του Ολάντ το 2016 και του Μακρον το 2018 (μεταγραφή στην Γαλλία του 4ου πακέτου για τους σιδηροδρόμους της Ευρωπαϊκής Ένωσης):η διαδικασία ιδιωτικοποίησης δε γίνεται για την «καλυτέρευση υπηρεσιών των σιδηροδρόμων» αλλά είναι το πρόσχημα και το μέσο για να χτυπηθούν τα δικαιώματα και οι μισθοί των σιδηροδρομικών, ώστε οι ιδιώτες μέτοχοι να αυξήσουν τα κέρδη τους!
Είναι ο λόγος που, μετά την αποτυχία των διαπραγματεύσεων όπου η διεύθυνση απέρριπτε τις διεκδικήσεις μας για πολλούς μήνες, η CGT κάλεσε το σύνολο των σιδηροδρομικών σε απεργία στις 6 και 7 Μαΐου για να απαιτήσουν να ξεκινήσουν πραγματικές/ουσιαστικές διαπραγματεύσεις.
Ο Υπουργός μεταφορών της κυβέρνησης Μακρόν, προερχόμενος από το δεξιό κόμμα «Les Républicains» και υπό το βάρος μιας κατηγορίας για «υπεξαίρεση», δήλωσε λίγες μέρες πριν την απεργία ότι «οι σιδηροδρομικοί δε χρειάζεται να παραπονιούνται και ότι οι διεκδικήσεις τους δεν είναι νόμιμες» και απείλησε ότι θα καταθέσει μια πρόταση νόμου για απαγόρευση των απεργιών των σιδηροδρομικών την περίοδο των σχολικών διακοπών ή τα «μεγάλα» Σαββατοκύριακα του Μαΐου.
Οι εργαζόμενοι στα τρένα όμως δεν πτοήθηκαν από τις δηλώσεις αυτές και πάνω από 1 στους 2 απέργησαν και τις 3 μέρες σε όλη τη χώρα, με πάνω από 65% μέχρι και 80% των απεργών σε πολλά αμαξοστάσια της περιφέρειας, σε γραμμές δηλαδή που απειλούνται περισσότερο από το πρόγραμμα ιδιωτικοποίησης!
Για να βάλει σε κυκλοφορία τα τρένα πάση θυσία, η διοίκηση δε δίστασε να αντικαταστήσει τους υπεύθυνους πληρωμάτων που απεργούσαν από απεργοσπάστες, μεταξύ των οποίων και στελέχη που δεν ανήκουν στον κλάδο (όπως στελέχη του τμήματος Ανθρώπινου Δυναμικού και του τμήματος Λογιστηρίου), για να αντικαταστήσουν τους απεργούς, δίνοντάς τους επιπλέον 50 ευρώ ΤΗΝ ΩΡΑ.
Όταν μια επιχείρηση είναι ικανή να πληρώσει 50 ευρώ την ώρα έναν απεργοσπάστη για να αντικαταστήσει έναν απεργό που διεκδικεί 100 ευρώ παραπάνω τον μήνα, είναι σίγουρο ότι αυτή η επιχείρηση έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των απεργών.
Παρόλα αυτά, αντιμέτωπη με τη μαχητικότητα και τη δυναμική παρουσία των απεργών, η διοίκηση δέχθηκε τελικά να ξεκινήσει τις διαπραγματεύσεις στις 4 Ιουνίου για τους οδηγούς και στις 11 Ιουνίου για τους υπεύθυνους πληρωμάτων. Μην έχοντας καμιά εμπιστοσύνη στη διαπραγμάτευση, που προγραμματίστηκε για ένα μήνα μετά τη δυναμική απεργία που το «καζάνι έβραζε», η CGT κάλεσε τους σιδηροδρομικούς των τρένων σε απεργία τις μέρες αυτών των «διαπραγματεύσεων», για να γίνουν κάτω από την πίεση της απεργίας και των απεργών : αυτός ο αγώνας επομένως μόλις άρχισε!
Αυτό το ισχυρό κίνημα στη Γαλλία, λίγους μήνες μετά τις απεργίες των σιδηροδρομικών στη Βρετανία, λίγες εβδομάδες μετά τις μεγάλες απεργίες των σιδηροδρομικών στην Ελλάδα, λίγες μέρες μετά τις απεργίες των σιδηροδρομικών στο Βέλγιο και μία εβδομάδα πριν την ιστορική απεργία των σιδηροδρομικών της CP στην Πορτογαλία, αποτελεί κομμάτι μιας αλυσίδας αγώνων των εργαζομένων στους σιδηροδρόμους σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Είναι προφανές ότι οι αγώνες μας είναι ίδιοι, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση και τις επιπτώσεις της. Αγωνιζόμαστε για καλύτερους μισθούς, καλύτερες συντάξεις, καλύτερες συλλογικές συμβάσεις εργασίας, για σιδηροδρόμους στην υπηρεσία των λαϊκών συμφερόντων και όχι για το κέρδος.
Είναι προφανές ότι πρέπει να μοιραζόμαστε αυτές τις εμπειρίες, τις αναλύσεις μας, ότι πρέπει να στηρίζουμε ο ένας τον άλλον. Πρέπει η δουλειά μας να στοχεύει στην σύγκλιση των αγώνων μας στο μέλλον, να είμαστε ικανοί να μπλοκάρουμε απεργιακά τις χώρες μας όλοι μαζί και την ίδια χρονική στιγμή, ώστε τελικά να επιβάλλουμε τις διεκδικήσεις μας στην εργοδοσία των σιδηροδρόμων και στις κυβερνήσεις των χωρών μας, αλλά και στην Ευρωπαϊκή Ένωση που επιβάλλει τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις στους σιδηρόδρομους!
Matthieu Bolle-Reddat,
Οδηγός τρένων στο Παρίσι
Μέλος της Γραμματείας του Συνδικάτου της CGT των σιδηροδρομικών στις Βερσαλλίες
