Στο τέλος του καλοκαιριού και ενόψει της νέας σχολικής χρονιάς τέθηκε σε διαβούλευση το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για την ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου και των σαράντα ωρών εργασίας. Πρόκειται για την ολοκλήρωση μίας σειράς νόμων που έχουν επιβάλει εδώ και χρόνια τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στο πλαίσιο πάντα της σχετικής πολιτικής που προωθείται και εφαρμόζεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Η προωθούμενη νέα ρύθμιση αποτελεί συγκεκριμένα εφαρμογή της ευρωπαϊκής οδηγίας 2019/1152 της 20ής Ιουνίου 2019 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου. Η εφαρμογή της στο χώρο της ιδιωτικής εκπαίδευσης δίνει ακόμα περισσότερα εργαλεία στους εργοδότες μας για την ένταση της εργασίας και οδηγεί τους εκπαιδευτικούς σε ένα ακόμη πιο δυστοπικό εργασιακό περιβάλλον. Οι συμβάσεις μηδενικών ωρών και οι λεγόμενες on demand, αποσαθρώνουν κατ ́ ουσίαν την έννοια της ατομικής σύμβασης εργασίας, δίνοντας πλήρη ελευθερία στους εργοδότες να δεσμεύουν τους εργαζόμενους χωρίς οι ίδιοι να αναλαμβάνουν καμία δέσμευση απέναντί τους. Ουσιαστικά, οι εκπαιδευτικοί που θα απασχολούνται με αυτή τη μορφή σύμβασης θα περιμένουν καθημερινά μία τηλεφωνική κλήση ή ένα μήνυμα στο κινητό, για να απασχοληθούν όσο και όποτε κρίνει ο εργοδότης ότι υπάρχει σχετική ανάγκη.

Στο χώρο των ιδιωτικών σχολείων, αν περάσει η νέα ρύθμιση, επιδεινώνεται η κατάσταση για τους εκπαιδευτικούς που απασχολούνται στην απογευματινή ζώνη ή ως πρόσθετο προσωπικό στο κανονικό ωράριο και εργάζονται χωρίς την έκδοση διοριστηρίου, παρέχοντας εκπαιδευτικό έργο. Πρόκειται για συναδέλφους που κατά κανόνα οι αμοιβές τους είναι ιδιαίτερα χαμηλές, ενώ δεν αναγνωρίζεται η εκπαιδευτική προϋπηρεσία τους. Αυτό ορίστηκε από το ν.4713/2020 (νόμος Κεραμέως) και εννοείται ότι ευνόησε σκανδαλωδώς τους σχολάρχες, αδικώντας κατάφωρα τους συναδέλφους μας. Με τις συμβάσεις μηδενικών ωρών και on demand, όχι μόνο δεν αίρεται η αδικία αυτή, αλλά αντιθέτως παγιώνεται και γίνεται απεχθέστερη. Εν ολίγοις στα ιδιωτικά σχολεία θα παγιωθεί και θα επιδεινωθεί ένα καθεστώς εκπαιδευτικών πολλών ταχυτήτων, κάτι που καταφανώς θα αποδυναμώσει την προσπάθεια οργάνωσης και διεκδίκησης εκ μέρους τους.

Στο χώρο της άτυπης ιδιωτικής εκπαίδευσης (Φροντιστήρια Μέσης Εκπαίδευσης, Κέντρα Ξένων Γλωσσών), οι εργασιακές συνθήκες είναι ήδη οι δυσμενέστερες στον κλάδο μας. Συνήθως, οι συνάδελφοι εργάζονται σε πολλούς εργοδότες, προσπαθώντας να γεμίσουν το πρόγραμμά τους τρέχοντας για δουλειά από το ένα φροντιστήριο στο άλλο, από μία περιοχή στην άλλη.Το κυνήγι των ενσήμων αποτελεί μόνιμη έγνοια, προκειμένου να εξασφαλιστεί η ασφάλιση, το επίδομα ανεργίας το καλοκαίρι, αλλά και τα ένσημα για μια σύνταξη. Σαν έτοιμοι από καιρό για αυτό το νομοσχέδιο ορισμένοι εργοδότες (βλ όμιλος Πουκαμισά), ζητούν την υπογραφή μας σε επιπλέον όρους ατομικής σύμβασης, όπου ανάμεσά στα άλλα ζητούν την συγκατάθεσή μας για να έχουν το δικαίωμα να αλλάζουν το πρόγραμμα όποτε θέλουν. Το χρονικό διάστημα των συμβάσεων δεν ορίζεται ώστε να εξυπηρετεί το διδακτικό έργο, αλλά επαφίεται στη διάθεση του εκάστοτε εργοδότη να τις χρησιμοποιεί σα μέσω πίεσης. Έτσι, υπάρχει το φαινόμενο των δίμηνων, τρίμηνων, δεκάμηνων συμβάσεων ορισμένου χρόνου, αλλά και αορίστου τάχα. Συμβάσεις που λήγουν χωρίς καμία υποχρέωση για τον εργοδότη βάσει του ν. 4808/2021 για επαναπρόσληψη, παρά το γεγονός ότι μπορεί επαναλαμβάνονται για χρόνια. Υπάρχει εκτεταμένη υποδηλωμένη εργασία που περιλαμβάνει όχι μόνο τις αδήλωτες διδακτικές ώρες, αλλά και ώρες για meetings ειδικότητας, ενημερώσεις γονέων εκτός ωραρίου, συμπλήρωση πλατφόρμας αξιολόγησης κ.α.

Το άρθρο 9 για την παράλληλη απασχόληση δεν είναι, λοιπόν, κεραυνός εν αιθρία στα φροντιστήρια, κέντρα ξένων γλωσσών και κέντρα μελέτης. Έρχεται να καλύψει, να επεκτείνει και να γενικεύσει την παραπάνω τραγική κατάσταση που αντιμετωπίζουν όλοι οι απασχολούμενοι εκπαιδευτικοί σε δομές άτυπης εκπαίδευσης. Το νέο νομοσχέδιο έρχεται να νομιμοποιήσει περαιτέρω την παραπάνω κατάσταση και όχι να την περιορίσει. Καταδεικνύει με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι αν δεν αντισταθούμε, το βαρέλι της ελαστικοποίησης της εργασίας μας και εν τέλει της ίδιας μας της ζωής δεν έχει πάτο. Ενάντια σε αυτήν τη κατάσταση ζούγκλας παλεύουν χρόνια τώρα τα πρωτοβάθμια σωματεία. Παλεύουν προκειμένου η εργασιακή σχέση των εκπαιδευτικών να κατοχυρωθεί με συλλογική σύμβαση και οι διδάσκοντες/εκπαιδευτικοί στα ΦΜΕ, ΚΞΓ και ΚΜνα προσλαμβάνονται ως μισθωτοί πλήρους απασχόλησης(21 ώρες), ενώ η μερική απασχόληση να επιτρέπεται μόνο κατ’ εξαίρεση. Αντιθέτως το νομοσχέδιο παγιώνει περαιτέρω τη ζωή στο τρέξιμο

Υπάρχουν όμως και κάποια «ψιλά γράμματα» του νομοσχεδίου που δείχνουν ακριβώς ότι ακόμη και όσα αποτελούν υποχρεώσεις του εργοδότη ρυθμίζονται με τον καλύτερο για αυτόν και τον χειρότερο για εμάς τρόπο. Στο άρθρο 6 παρ. 1 υποπαρ. Θ για τη διάρκεια της άδειας με αποδοχές που δικαιούται ο εργαζόμενος, καθώς και ο τρόπος και χρόνος χορήγησής της, προβλέπεται η ενημέρωση για πότε θα πάρει άδεια ο εργαζόμενος ένα μήνα μετά τη σύναψη της σύμβασης, χωρίς ουσιαστικά να έχει λόγο σε αυτό ο ίδιος. Ας θυμηθούμε την πρακτική που έχουν οι ιδιοκτήτες σχολείων για τους οδηγούς σχολικών λεωφορείων ή οι ιδιοκτήτες ΚΞΓ για τις δεύτερες εβδομάδες Χριστουγέννων και Πάσχα. Η καταχρηστική αυτή πρακτική να χρεώνουν ως άδεια των εργαζομένων τις διακοπές και τις επίσημες μέρες που τα εκπαιδευτικά ιδρύματα είναι κλειστά μεθοδεύεται προκειμένου να γλιτώνουν το κόστος αποζημίωσης μη ληφθείσας αδείας. Μέσα, λοιπόν, από αυτό το νομοσχέδιο γίνεται ακόμη ένα βήμα  για τη νομιμοποίηση αυτών των πρακτικών.

Το σκανδαλώδες είναι ότι όλα αυτά προβάλλονται από την κυβέρνηση και τα φιλικά προς αυτήν ΜΜΕ ως φιλεργατικές ρυθμίσεις. Μας κοροϊδεύουν απροκάλυπτα, επενδύοντας στην αδράνεια και την παθητική αποδοχή των πάντων από την κοινωνία, όπως πιστεύουν. Παράλληλα, ως παράταξη, επισημαίνουμε ότι τέτοιες αντεργατικές ρυθμίσεις δεν έρχονται τυχαία ούτε εκφράζουν μόνο την απληστία της εργοδοσίας.Αποτελούν φυσικό επακόλουθο της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι όποιες ερμηνείες ή ακόμα και παρερμηνείες των κοινοτικών οδηγιών δεν είναι το μείζον.

Πρόκειται για καταφανή προσπάθεια να γιγαντωθεί η ευελιξία και να εντατικοποιηθεί η  εκμετάλλευση των εργαζομένων. Ο σταθερός ημερήσιος χρόνος δουλειάς και οι αξιοπρεπείς αποδοχές είναι εμπόδιο στην ανάπτυξη του κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων. Τέτοιοι νόμοι, όπως και ο ν. Χατζηδάκη, εξασφαλίζουν το πως οι εργαζόμενοι θα θυσιάζουν τα δικαιώματά τους για να διατηρηθεί το κέρδος των ιδιοκτητών.

Μοναδικός δρόμος για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας και να μπορούμε να ζούμε από τη δουλειά μας είναι να συγκρουστούμε με αυτήν την πολιτική. Δεν είναι δυνατόν να μας λένε για «δικαίωμα» εργασίας 13 ωρών ημερησίως. Πρόκειται για αίσχος. Ζούμε στον 21ο αιώνα με τις παραγωγικές δυνατότητες της ανθρωπότητας να είναι τέτοιες που θα έπρεπε να μιλάμε για μείωση του χρόνου εργασίας και πλήρη ικανοποίηση όλων των αναγκών μας. Αυτή είναι η αλήθεια και όχι τα ψέματα που μονότονα επαναλαμβάνουν τα αστικά κόμματα και τα παπαγαλάκια τους. Για αυτήν την αλήθεια καλούμε όλο τον κλάδο σε αγώνα για την ανάδειξη και την υπεράσπισή της.

Απαιτούμε:

• Αυξήσεις στους μισθούς, που θα διασφαλίζουν αξιοπρεπή ζωή στους εκπαιδευτικούς, χωρίς την ανάγκη να δουλεύουν όλη μέρα και όλη νύχτα.
• Κατοχύρωση της πλήρους απασχόλησης στα ιδιωτικά σχολεία και τα ΦΜΕ, ΚΞΓ, ΚΜ
• Επαναφορά της υποχρέωσης έκδοσης διοριστηρίου για τους όλους τους εκπαιδευτικούς που προσφέρουν εκπαιδευτικό έργο στα ιδιωτικά σχολεία.
• Επαναφορά των τριετιών στις δομές άτυπης εκπαίδευσης.

Τέλος, κρίνουμε αναγκαία τη σύγκληση του ΔΣ σε συνεδρίαση, προκειμένου να συζητηθούν τα σχετικά με το προς κατάθεση νομοσχέδιο και να τοποθετηθούν οι παρατάξεις επί του τρόπου δράσης της Ομοσπονδίας.