Γιατί Κυβέρνηση-Εργοδότες θέλουν στο «γύψο» τα συνδικάτα;
Όλο το διάστημα της καπιταλιστικής κρίσης που ξέσπασε το 2009 στην Ελλάδα αλλά ακόμη περισσότερο το διάστημα της πανδημίας είδαμε κάθε κυβέρνηση που πέρασε να στοχοποιεί συνδικάτα και συνδικαλιστές που οργανώνουν την πάλη κατά της αντιλαϊκής πολιτικής τους, των επιχειρηματικών ομίλων και της ΕΕ. Είδαμε επιτάξεις, απαγορεύσεις συναθροίσεων, συλλήψεις συνδικαλιστών, μηνύσεις και διώξεις κατά συνδικάτων, βίαιες επιθέσεις μπράβων της εργοδοσίας, χρυσαυγιτών, αλλά και των δυνάμεων καταστολής εναντίον εργαζομένων που αγωνίζονται και διεκδικούν.
Είδαμε πρωτοσέλιδα εφημερίδων, δελτία ειδήσεων, ανυπόγραφες δημοσιεύσεις, αλλά και γνωστούς ακριβοπληρωμένους κονδυλοφόρους και σάιτ να «ανακαλύπτουν την Αμερική» για τα προβλήματα του λαού που δήθεν οφείλονται στις απεργίες, στις διαδηλώσεις, στην «ανεξέλεγκτη» δράση των συνδικάτων ή ακόμη στην «ιστορική ασυλία της Αριστεράς» και στις συνδικαλιστικές «καριέρες» του Τατάκη, του Σουκατζίδη και τόσων άλλων που άφησαν την τελευταία τους πνοή σε Μακρόνησο, Γυάρο, στο ΕΑΤ ΕΣΑ και σε άλλους «εξωτικούς προορισμούς». «Καριέρες» απολυμένων συνδικαλιστών και αγωνιστών εργαζομένων που πρωτοστάτησαν στην υπεράσπιση των εργαζομένων και των δικαιωμάτων τους.
Την ίδια περίοδο βιώσαμε την πιο ωμή παρέμβαση εργοδοσίας και κυβερνήσεων των τελευταίων δεκαετιών στο συνδικαλιστικό κίνημα της Ελλάδας με τα Συνέδρια της ντροπής, των ΜΑΤ, των νόθων, των εργοδοτών και των ανθρώπων του υποκόσμου σε ΓΣΕΕ, ΟΙΥΕ, Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, Κατερίνης κ.α.
Το χτύπημα στο απεργιακό δικαίωμα, οι άθλιες παρεμβάσεις στη δομή και τη λειτουργία των σωματείων, ο περιορισμός της προστασίας των συνδικαλιστικών στελεχών, αλλά και όσων παίρνουν μέρος στη δράση των συνδικάτων, επιδιώκουν να παρεμποδίσουν την ανάγκη των εργαζόμενων να αντιδράσουν συλλογικά, οργανωμένα, απέναντι σε ό,τι βιώνουν σήμερα και τους ετοιμάζουν για αύριο.
Γιατί λοιπόν η Κυβέρνηση -που επέβαλε με την βία και τα ΜΑΤ την αρεστή της διοίκηση στην ΓΣΕΕ- έρχεται ξανά σήμερα να στοχοποιήσει τους πρωτοπόρους συνδικαλιστές, τα αγωνιστικά συνδικάτα;
Γιατί οι εργοδότες που λαμβάνουν «γη και ύδωρ» για να αντιμετωπίσουν την πανδημία της νέας καπιταλιστικής κρίσης τρέχουν να επιβάλουν νέο γύψο στις αγωνιστικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα;
Γιατί την περίοδο που δίνουν κάθε μέρα νέες επιδοτήσεις και δώρα στο μεγάλο κεφάλαιο σκέπτονται ακόμα και την περικοπή των όποιων χρημάτων παίρνουν τα συνδικάτα από τον ΟΑΕΔ που έτσι και αλλιώς είναι χρήματα των εργαζομένων;
Οι εξελίξεις ειδικά την τελευταία δεκαετία έχουν αποτελέσει σχολείο τόσο για τους εργαζόμενους όσο και για τα επιτελεία και τις ενώσεις των εργοδοτών. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι αντιμέτωποι με τη νέα κρίση απαιτούν νέα, ακόμα πιο βάρβαρη, επίθεση στα δικαιώματα των εργαζομένων που θα φέρει την εργατική λαϊκή οικογένεια σε συνθήκες που αντιστοιχούσαν στις αρχές του 20ου αιώνα. Αυτό θα γίνεται μάλιστα ενώ αυξάνεται η συγκέντρωση πλούτου σε λίγα χέρια, σε μια χούφτα ομίλων που θα γιορτάζει στα Ντουμπάι, ενώ ο εργαζόμενος λαός θα βιώνει μια νέα χρεοκοπία, «φυλακισμένος» σε μια νέα, χειρότερη τάξη πραγμάτων με ανεργία, φτώχεια, εκμετάλλευση. Η οργή, η συσσωρευμένη αγανάκτηση, η αναζήτηση διεξόδου είναι αυτονόητη. Ο φόβος κυβερνήσεων και εργοδοτών είναι ότι αυτή η οργή, αυτή η διογκούμενη αγανάκτηση θα συναντηθεί με το οργανωμένο, αγωνιστικά και ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα και θα μετατραπεί σε μια μεγάλη, οργανωμένη, μαζική, διεκδικητική και μαχητική δύναμη που θα αμφισβητήσει τον μονόδρομο των μονοπωλίων.
Να γιατί μέσα στην πανδημία, την ώρα που οι χώροι δουλειάς ήταν εστίες υπερμετάδοσης και τα μέσα μεταφοράς μετέφεραν στοιβαγμένους χιλιάδες εργαζόμενους, η κυβέρνηση μοίραζε πρόστιμα, προσαγωγές και διώξεις σε όποιον τολμούσε να σηκώσει κεφάλι.
Να γιατί την ίδια στιγμή που τα νοσοκομεία γέμιζαν με διασωληνομένους, η αστυνομία τα έβαζε με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των υγειονομικών που απαιτούσαν το αυτονόητο: προσωπικό και υποδομές.
Επειδή η αστική τάξη δεν θέλει κανένα εμπόδιο στο στόχο που είναι η αύξηση της κερδοφορίας της μέσω της έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης .Ακριβώς επειδή η μεγαλοεργοδοσία και το κράτος της ξέρει καλά «από πού θα το ‘βρει», προετοιμάζει το χτύπημα στην οργανωμένη δράση και λειτουργία των Συνδικάτων
Τα αγωνιστικά συνδικάτα τους είναι εμπόδιο επειδή αποκαλύπτουν το πού στοχεύει η νέα επίθεση στην σταθερή και μόνιμη δουλειά με την επιβολή 10ωρης εργασίας. Αποκαλύπτουν τη νέα αντιασφαλιστική επίθεση που ετοιμάζεται με την παράδοση της κοινωνικής ασφάλισης στους επιχειρηματικούς ομίλους (με αρχή την επικουρική).
Τα αγωνιστικά συνδικάτα τους είναι εμπόδιο καθώς με την πρωτοπόρα δράση τους -τόσο την περίοδο της προηγούμενης κρίσης όσο και την περίοδο της πανδημίας-εξέθεσαν την στάση της Κυβέρνησης που ενώ έχουμε χιλιάδες νεκρούς, αυτή αρνείται την επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας και παράλληλα φέρνει μέτρα χτυπήματος των δικαιωμάτων των εργαζομένων και ενίσχυσης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων. Έσπασαν την σιγή, έδωσαν κουράγιο, δύναμη και ελπίδα στους εργαζόμενους που είναι ένα χρόνο σε καραντίνα. Τόσο με την Πρωτομαγιά, με την 17 Νοέμβρη, την πετυχημένη και ελπιδοφόρα πανελλαδική απεργία στις 26 Νοέμβρη όσο και με τις χιλιάδες δράσεις και πρωτοβουλίες σε κάθε περιοχή και κλάδο.
Τους είναι εμπόδιο γιατί, παρά τις όποιες δυσκολίες, αδυναμίες ή ελλείψεις τους, μπήκαν μπροστά στην οργάνωση της πάλης, για ό,τι ζήτημα απασχολεί την εργατική τάξη, για την οργάνωση της στα συνδικάτα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς. Αγωνίστηκαν και διεκδίκησαν μέτρα προστασίας των εργαζόμενων και των λαϊκών οικογενειών, τόσο μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, όσο και μέτρα προστασίας του εισοδήματος, της δουλειάς και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Απέτρεψαν απολύσεις, κατέκτησαν -έστω μικρά- επιδόματα και βοηθήματα, προστάτεψαν οικογένειες από διακοπές ρεύματος, κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κ.α. Οργάνωσαν και συνεχίζουν τον αγώνα για ΣΣΕ και μισθούς που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Εξέφρασαν και συνεχίζουν την αλληλεγγύη στον πολύμηνο αγώνα των εργατών της ΛΑΡΚΟ.
Τους είναι εμπόδιο επειδή προσπαθούν να μην γίνουν οι χώροι δουλειάς με το τέλος της πανδημίας- μια απέραντη Μανωλάδα, μια απέραντη ειδική οικονομική ζώνη παράδεισος για το κεφάλαιο και κόλαση για τα δικαιώματα και τη ζωή της εργατικής τάξης, για να προσελκύσουν νέες επενδύσεις όπως λένε.
Τους είναι εμπόδιο γιατί έχουν αιτήματα με βάση τις πραγματικές και επίκαιρες, άμεσες ανάγκες των εργαζομένων και όχι των επιχειρήσεων. Αυτά τα αιτήματα δείχνουν το δρόμο για μια άλλη προοπτική, για μια άλλη διέξοδο για την εργατική τάξη, που αμφισβητεί την εξουσία και τον μονόδρομο Κυβερνήσεων-Εργοδοτών-ΕΕ.
Γιατί αυτό το κύτταρο της οργάνωσης της εργατικής τάξης μαζί με τα τρέχοντα καθήκοντά του, συνδέεται με την προοπτική, με το στόχο που καταγράφηκε στα καταστατικά των σωματείων, με την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο! Καθώς κάθε πρόβλημα που βιώνει η εργατική τάξη, ακόμα και το πιο μικρό μπορεί να γίνει αφετηριακό σημείο αποκάλυψης του μηχανισμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Να προβάλει την αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας, την αναγκαιότητα της ταξικής πάλης, την ανάγκη οργάνωσης της εργατική τάξης.
Στις μέρες μας αυτός ο προσανατολισμός έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί η αντιμετώπιση της ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων και η αντεπίθεση της εργατικής τάξης απαιτεί μαζικό και ταξικά προσανατολισμένο συνδικαλιστικό κίνημα με υγιείς βάσεις, με ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων.
Για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, το συνδικάτο εκπληρώνει το ρόλο του όταν αγωνίζεται για την ενότητα των εργαζομένων απέναντι στο κεφάλαιο και τη στρατηγική του. Όταν υπερασπίζεται τα δικαιώματα των εργατών και των εργατριών. Όταν μάχεται για την προώθηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης. Όταν λειτουργεί ως σχολείο διαπαιδαγώγησης της εργατικής τάξης στηριγμένο στις αρχές της ταξικής πάλης. Όταν παράλληλα με τον καθημερινό αγώνα συμβάλλει στην προετοιμασία της για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές αναμετρήσεις.
Κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι θέλουν να μετατρέψουν τα συνδικάτα σε μηχανισμό του κράτους και της εργοδοσίας. Τέτοιος μηχανισμός είναι σήμερα η ηγεσία της ΓΣΕΕ που έχει συνυπογράψει όλες τις αντεργατικές επιλογές κυβέρνησης, ΣΕΒ, εφοπλιστών, τραπεζιτών και κυρίως μπαίνει μπροστά για να υλοποιηθούν στην πράξη με πολλά τέτοια παραδείγματα τα τελευταία χρόνια.
Τα δεκάδες Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, συνδικάτα και συνδικαλιστές που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ τους έχουν χαλάσει τα σχέδια. Τόσο την περίοδο της κρίσης που πέρασε, όσο και την περίοδο της πανδημίας δεν δέχτηκαν να μετατραπούν οι μάσκες σε φίμωτρο. Με οργανωμένη απειθαρχία, με δράση σε όλες τις συνθήκες έσπασαν την επιδιωκόμενη σιγή και την «κοινωνική συναίνεση». Τα ταξικά συνδικάτα αποτελούν την ελπίδα, το αποκούμπι των εργαζομένων. Η εργατική τάξη έχει την δύναμη στα χέρια της. Και τα ταξικά συνδικάτα μπορούν να την κάνουν να συνειδητοποιήσει την δύναμη της και να ανατρέψει τα σχέδια των εκμεταλλευτών της.
