Την περασμένη Κυριακή είχαμε την ετήσια απολογιστική γενική συνέλευση του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας, και ομόφωνα η γενική συνέλευση ενέκρινε την εισήγηση της διοίκησης που υιοθετεί το πρόγραμμα δράσης που προτάθηκε από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και σε ότι αφορά το μέρος του προγράμματος δράσης, αλλά και σε ότι αφορά και το πλαίσιο των διεκδικήσεων. Και από αυτό το βήμα κάνω μια έκκληση και προς το Γενικό Συμβούλιο και αντίστοιχα στις δευτεροβάθμιες και παραπέρα στις πρωτοβάθμιες οργανώσεις να συνταχθούν μ’ αυτό γιατί πραγματικά αυτό αντιπροσωπεύει τις ανάγκες και την προοπτική για την εργατική τάξη και το κίνημά της.
Αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς ως εκπρόσωποι της εργατικής τάξης που μας εξέλεξαν, γιατί δεν είναι το θέμα των προσώπων, είναι το θέμα της γραμμής του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος και εδώ νομίζω είναι υποκριτικό απ΄ την πλευρά και του προέδρου και συνολικά των παρατάξεων που συναποτελούν την πλειοψηφία, να κλαίνε με μαύρο δάκρυ σήμερα για το ότι ο κόσμος δεν ακολουθεί. Αυτός ο ευνουχισμός του συνδικαλιστικού κινήματος και της συνείδησης της εργατικής τάξης έγινε σκόπιμα, σχεδιασμένα πάνω από δυο δεκαετίες τώρα. Να θυμίσω την ολομέλεια της διοίκησης της ΓΣΕΕ στην Αλεξανδρούπολη τότε που χάραξε το δρόμο του κοινωνικού εταιρισμού και το τι επακολούθησε; Ε’ δε μπορούν τώρα να γίνονται τιμητές του εργατικού κινήματος αυτοί που με πλήρη συνείδηση και κατ΄ εντολή της κυρίαρχης τάξης προετοίμασαν το έδαφος για να αφοπλιστεί και ιδεολογικά και οργανωτικά το εργατικό κίνημα, να μη μπορέσει να αποκρούσει αυτή την ολομέτωπη επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη και πριν την κρίση και στην περίοδο της κρίσης. Απ΄ αυτή την άποψη πρέπει να κάνουν την αυτοκριτική τους, αλλά επειδή συνειδητά είναι ταγμένοι σ΄ αυτή τη γραμμή, δεν την κάνουν την αυτοκριτική τους και με διάφορα προσχηματικά κάνουν ότι χύνουν μαύρο δάκρυ για την κατάσταση του εργατικού κινήματος. Ας σκεφτεί ο καθένας εδώ πώς θα ήταν σήμερα τα πράγματα στο εργατικό κίνημα της Ελλάδας εάν δεν υπήρχε αυτός ο πόλος συσπείρωσης των ταξικών εργατικών κέντρων, ομοσπονδιών και πρωτοβάθμιων σωματείων, το ΠΑΜΕ. Θα υπήρχε τίποτα σήμερα;
Εν πάση περιπτώσει, δεν είναι το θέμα της ημέρας της απεργίας και τα λοιπά. Όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ βγαίνει και λέει στο βήμα του Γενικού Συμβουλίου ότι η απεργία έφαγε τα ψωμιά της, ουσιαστικά δείχνει το δρόμο που άνοιξε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ από τότε στην Αλεξανδρούπολη. Βεβαίως και πριν υπήρχε ο εργοδοτικός συνδικαλισμός και κορωνίδα προτείνει ο πρόεδρος, εμείς δε θα πάρουμε πρόεδρε, δε θα κάνουμε μνημόσυνο για τη ΓΣΕΕ.
Η ΓΣΕΕ ιδρύθηκε με σκληρή διαπάλη και όρισε στο πρόγραμμά της, στην ιδρυτική της πράξη ότι αρχή της είναι η πάλη των τάξεων. Εσύ πρόεδρε σήμερα αποκαθήλωσες την πάλη των τάξεων με το λόγο σου και αυτό προτείνεις προς τους εργαζόμενους. Τελειώσαμε. Δεν είναι απλά το θέμα των μορφών. Είναι συνολικά η γραμμή. Εσάς σας διαπερνάει σαν κόκκινη κλωστή, όλες τις άλλες δυνάμεις, μια λογική. Θέλετε τον καπιταλισμό χωρίς τα προβλήματά του. Αυτό είναι όμως το σύστημα που ξερνά ανεργία, πόλεμο, φτώχεια, εκμετάλλευση και εσείς θέλετε να το κάνετε ανθρώπινο.
Δεν έχετε ευθύνη που καλλιεργείτε στην εργατική τάξη τη λογική, δεκαετίες τώρα, ότι φτάνει να αλλάξει ο διαχειριστής; Δεν έγινε μόνο με το ΣΥΡΙΖΑ. Ποιος τις σπέρνει αυτές τις αυταπάτες; Ποιος δημιουργεί την απογοήτευση; Ποιος δημιουργεί την αποστράτευση; Ακόμα και το διεκδικητικό πλαίσιο όταν στα λόγια υιοθετείτε κάποια, δεν το εννοείτε, το κάνετε ακριβώς για να εγκλωβίζετε την εργατική τάξη.
Εσείς προσπαθείτε να πείσετε τους εργάτες σήμερα που μετράνε τις πληγές τους ότι μπορεί ο καπιταλισμός να τους γιατρέψει τα προβλήματα φτάνει να βρεθεί ο καλός διαχειριστής.
Μπορεί το εργατικό κίνημα να ορθώσει αποτελεσματική γραμμή άμυνας και αντεπίθεσης μ’ αυτή τη γραμμή που διαπερνά σαν κόκκινη κλωστή, διαχρονικά, την πλειοψηφία της διοίκησης της ΓΣΕΕ;
Είναι με μαθηματική ακρίβεια βέβαιο ότι πάτε το κίνημα να το διαλύσετε. Γι΄ αυτό πρέπει να συσπειρωθούν περισσότερες ομοσπονδίες, εργατικά κέντρα, περισσότερα σωματεία, περισσότεροι εργαζόμενοι με αυτή τη γραμμή του ΠΑΜΕ. Δε σημαίνει ότι θα συμφωνούν πολιτικά με τους γενικότερους στόχους και προοπτικές. Αυτό το σύστημα δε μπορεί να δώσει λύσεις και απαντήσεις στα μεγάλα προβλήματα που τα αναπαράγει. Από τη στιγμή που υιοθετείς ότι προϋπόθεση για να μπορούν να λυθούν τα προβλήματα είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού, η αύξηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας για να έπεται η δουλειά και τα λοιπά, την έχεις παραδώσει την εργατική τάξη αφοπλισμένη και ιδεολογικά και πρακτικά.
Αυτή είναι όχι απλά αναποτελεσματική γραμμή, είναι νεκροτομή, πώς να το πω; Και τέτοιο μνημόσυνο εμείς δε θέλουμε να κάνουμε για τα 100 χρόνια της ΓΣΕΕ. Εμείς δε θέλουμε να τιμήσουμε τους πεθαμένους για να θάψουμε τους ζωντανούς, ότι έχει απομείνει.
Εμείς θα παλέψουμε για να ανασυγκροτηθεί το εργατικό κίνημα. Αυτό ήταν και το μήνυμα που έδωσαν οι αντιπρόσωποι στην πρόσφατη γενική συνέλευση του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας και πέρσι στο συνέδριό του. Με όλους τους κόπους, όλες οι αντιξοότητες υπάρχουν αντικειμενικά μπροστά μας, ξέρουμε ότι έχουμε ένα σκληρό μπλοκ και την αστική τάξη και τους μεμονωμένους εργοδότες και τις κυβερνήσεις τους, αλλά δυστυχώς υπάρχει και η γραμμή της εργοδοσίας μέσα στο κίνημα. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; Και προϋπόθεση για να λυτρωθούν τα συνδικάτα και να απελευθερωθεί η εργατική τάξη πρέπει να κατανικηθεί αυτή η γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, του κοινωνικού συμβιβασμού, που θέλει δεμένη την εργατική τάξη και τα συνδικάτα της πίσω από το άρμα της εργοδοσίας.
Γι΄ αυτό δεν ήσασταν ούτε στον αγώνα ενάντια σ΄ αυτά τα περιβόητα αναπτυξιακά συνέδρια, γι΄ αυτό δεν πήρατε απόφαση στις 12 του μήνα. Δεν ήταν η ημερομηνία, ούτε οι πολλές απεργίες. Είναι και αυτή μια μέθοδος για να απαξιώσουν την απεργία, να τη φθείρουν στην συνείδηση της εργατικής τάξης.
Γιατί έφτασαν οι συνδικαλιστές που είναι εκλεγμένοι στη Διοίκηση του εργατικού κέντρου της Λάρισας από την ΠΑΣΚΕ και το ΜΕΤΑ να μας πουν ότι ήθελαν και αυτοί να ‘ρθουν στις 15 του Δεκέμβρη στην πλατεία που ήμασταν συγκεντρωμένοι η απεργιακή συγκέντρωση, αλλά δεν ήρθαν γιατί είδαν ταμπέλα και τους ρώτησα ποια ήταν η ταμπέλα; Οι σημαίες του ΠΑΜΕ και εκ των υστέρων αποδείχτηκε ότι οι συνάδελφοι ήταν απεργοσπάστες κατ΄ εξακολούθηση και κατά συρροή. Και είχαν το θράσος μέσα στο Διοικητικό Συμβούλιο να μας μέμφονται γιατί είχαμε τα σύμβολα του ταξικού αγωνιστικού κινήματος που σώζουν στην κυριολεξία την τιμή του εργατικού κινήματος. Και δεν ήρθαν για αυτό το λόγο. Οι απεργοσπάστες, που τόλμησε μάλιστα ο συνδικαλιστής του ΣΥΡΙΖΑ να υπογράψει το άρθρο στην τοπική εφημερίδα, γιατί δεν είχε την ικανότητα να το γράψει, που μας έλεγε ότι προϋπόθεση για την απεργία δεν είναι η απαρτία, αλλά είναι η συμμετοχή. Και του απάντησα βεβαίως, συνάδελφε, μόνο που εσύ είσαι απεργοσπάστης κατ’ εξακολούθηση και δε δικαιούσαι να ομιλείς για την απεργία. Γιατί η απεργία κατακτήθηκε με αίμα, είναι δικαίωμα των εργατών και η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του Εργατικού Κέντρου της Λάρισας καμία τροποποίηση κανενός καταστατικού με αυτά που θέλει η κυβέρνηση και η εργοδοσία να περάσει το χειροπόδαρο δέσιμο των εργατών. Σ΄ αυτή την κατεύθυνση καλούμε το Γενικό Συμβούλιο να κατευθυνθεί.
