8 Μάρτη 2025: Εμπνεόμαστε από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες, κλιμακώνουμε τον αγώνα για τη ζωή και το μέλλον μας

 Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι

Τη φετινή 8η Μάρτη, Παγκόσμια Ημέρα της Εργαζόμενης Γυναίκας, πιάνουμε το νήμα από τους μεγάλους γυναικείους εργατικούς αγώνες των προηγούμενων χρόνων. Από τις μικρές και μεγάλες μάχες που δίνουν χιλιάδες γυναίκες σαν εμάς, που ζουν και εργάζονται κόντρα στην πολύμορφη βία και καταπίεση, που βιώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Τιμούμε και απλώνουμε το χέρι στις χιλιάδες γυναίκες, που μαζί με τα παιδιά υφίστανται φριχτή βία, εξαθλίωση και τον θάνατο των παιδιών τους, στις συνθήκες των ιμπεριαλιστικών πολέμων, στις πολλαπλές πολεμικές εστίες που «καίνε» σε όλο τον κόσμο.

Τώρα είναι η ώρα να κάνουμε το βήμα και να έχουμε όλες τη συμβολή μας στον αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία, μέσα από τις γραμμές του ταξικού εργατικού κινήματος, μέσα από το μαχητικό ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα. Γιατί η μάχη για την απελευθέρωση της γυναίκας από κάθε καταπίεση, είναι υπόθεση της εργατικής τάξης, άρα των γυναικών εργαζομένων μαζί με τους άνδρες συντρόφους τους στη ζωή και στον αγώνα και πρέπει να στοχεύει τον καπιταλισμό, το σύστημα που γεννάει και συντηρεί τις ανισότητες και τσακίζει τις ζωές μας.

Σήμερα, τον 21ο αιώνα, υπάρχουν όλες οι επιστημονικές, τεχνολογικές προϋποθέσεις, ώστε όλες:

• Να έχουμε σταθερή εργασία, με σταθερό ωράριο και να απολαμβάνουμε ποιοτικό ελεύθερο χρόνο.
• Να αμειβόμαστε με αξιοπρεπείς μισθούς, που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες μας.
• Να εργαζόμαστε σε ασφαλείς συνθήκες με μέτρα προστασία της ζωής, της υγείας μας, της μητρότητας και του γυναικείου οργανισμού.
• Να έχουμε περισσότερο ελεύθερο χρόνο για συμμετοχή στην κοινωνική και πολιτική ζωή, για πολιτισμό, ψυχαγωγία, αθλητισμό κ.α
• Να απολαμβάνουμε εμείς και οι οικογένειες μας, δημόσιες και αποκλειστικά δωρεάν κρατικές υπηρεσίες που δικαιούμαστε.
• Να αποφασίζουμε πραγματικά ελεύθερα για την προσωπική μας ζωή και τη δημιουργία οικογένειας.

Αντί για όλα αυτά, βιώνουμε συνεχώς δυσβάστακτα και πολλαπλασιαζόμενα αδιέξοδα.

Για παράδειγμα, στο όνομα της ισότητας, που επικαλούνται η ΕΕ και τα αστικά κόμματα, που την παρουσιάζουν προβάλλοντας την δήθεν ως προτεραιότητα της εποχής μας, ως μονόδρομο, οι γυναίκες καλούμαστε να συνδυάσουμε τις οικογενειακές και επαγγελματικές μας υποχρεώσεις με επιτυχία. Κι όταν δεν το καταφέρνουμε, να νιώθουμε ένοχες και ανίκανες, σαν να είναι ατομική μας ευθύνη και όχι ευθύνη του κοινωνικού συστήματος, μέσα στο οποίο ζούμε, που κατεδαφίζει την Πρόνοια, τη δημόσια Παιδεία, την Υγεία, τα εργασιακά δικαιώματα, τις αξιοπρεπείς εργασιακές συνθήκες.

Με μανία ξεσπά η εργοδοτική αυθαιρεσία στην εργαζόμενη μητέρα. Δεν είναι λίγες οι εργαζόμενες που απολύονται επειδή θέλουν να κάνουν παιδί ή αφού κάνουν. Που υπογράφουν ότι αρνούνται την τεκνοποίηση, αλλιώς θα χάσουν τη δουλειά τους. Μητρότητα για την εργοδοσία των ΜΜΕ σημαίνει «υψηλό εργατικό κόστος», ασύμφορο εργατικό δυναμικό σε ένα επάγγελμα, που θέλει τον εργαζόμενο 24/7 «στο πόδι».

Ειδικά στον κλάδο μας η εντατικοποίηση και η πίεση διαλύουν κυριολεκτικά την ψυχική υγεία γυναικών και ανδρών με σοβαρότατες συνέπειες στις ζωές όλων μας.

Οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, η ανασφάλιστη, απλήρωτη εργασία, τα εξαντλητικά και ανεξέλεγκτα ωράρια για την κάλυψη των ρεπορτάζ ιδιαίτερα σε επικίνδυνες συνθήκες όπως πόλεμοι, αλλά και φωτιές πλημμύρες, σεισμοί και εγκλήματα, όπως αυτό στα Τέμπη, ο διαρκής εκβιασμός με την απειλή της απόλυσης, αποτελούν την καθημερινότητα των εργαζόμενων γυναικών – και όχι μόνο – στα ΜΜΕ.

Πολλές εργαζόμαστε χωρίς ωράριο, όπως και άνδρες συνάδελφοί μας, στο όνομα του κυνηγιού της είδησης, κάτι που μεταξύ άλλων συνθλίβει και τον ελεύθερό μας χρόνο, την προσωπική-οικογενειακή μας ζωή.

Εργαζόμαστε σε ένα χώρο, που συχνά προβάλλει το πρότυπο μιας γυναίκας «μοντέλο», που είναι άκρως καταναλωτικό, μακριά και ενάντια από τις πραγματικές μας ανάγκες, ανησυχίες και αγωνίες. Τα αστικά ΜΜΕ προβάλλουν μια γυναίκα έξω από σωματεία, λαϊκούς φορείς, που έχει απόσταση από το κίνημα. Βρισκόμαστε πολύ συχνά αντιμέτωπες με παρωχημένες αντιλήψεις, σεξιστικές – απρεπείς ακόμα και παρενοχλητικές συμπεριφορές. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που αποδίδουν την όποια καταξίωση στον εργασιακό χώρο στην εξωτερική εμφάνιση και μόνο.

Την ίδια ώρα, η πολιτική της ΕΕ και των κυβερνήσεων διατηρούν ζωντανό «το θερμοκήπιο» των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, που γεννούν τους δράστες-τέρατα και αφήνουν τις γυναίκες απροστάτευτες στην πολύμορφη βία. Αυτή η πολιτική κρατάει τις γυναίκες δέσμιες και ανήμπορες να απαλλαχθούν από βίαιες, κακοποιητικές σχέσεις. Οι όποιες νομοθετικές αλλαγές δεν επαρκούν από μόνες τους να αντιμετωπίσουν ριζικά τη βία κατά των γυναικών, όπου τα περιστατικά συνεχώς πληθαίνουν.

Οι ίδιοι που θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση όλων των εργαζομένων, είναι οι ίδιοι που θησαυρίζουν – με διάφορους τρόπους – και από τη γυναικεία υπερεκμετάλλευση και καταπίεση. Ειναι αυτοί κράτος εργοδότες και οι κυβερνήσεις τους, η ΕΕ, που μετρούν τη ζωή μας, τις ανάγκες μας στη λογική κόστους-οφέλους για να μεγαλώνουν τα κέρδη τους. Οργανώνουμε την απάντησή μας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, που γεννά φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά, ανισότητες.

Παλεύουμε για σταθερή και μόνιμη δουλειά, για δημόσια Ασφάλιση, Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, για την προστασία της μητρότητας, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την απεμπλοκή της Ελλάδας απ’αυτούς, τη στιγμή μάλιστα που το φυτίλι της κλιμάκωσης είναι αναμμένο. Δεν δεχόμαστε η χώρα μας να γίνεται ένα απέραντο ορμητήριο πολέμου, οι φαντάροι να βγαίνουν έξω από τα σύνορα, σε αποστολές που δεν έχουν καμία σχέση με την προστασία του λαού μας. Ούτε να υπηρετούμε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, για να ωφελούνται οι επιχειρηματικοί όμιλοι.

Στεκόμαστε στο πλευρό των λαών που υφίστανται τις συνέπειες των ανταγωνισμών και του πολέμου, που στερούνται τη ζωή, την αξιοπρέπεια, την ελευθερία τους, που εκτοπίζονται από τον τόπο τους. Στρέφουμε τα βέλη μας ενάντια στην πολεμοκάπηλη ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όλες τις κυβερνήσεις που υπηρετούν το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα.

Γυναίκες και άνδρες ενώνουμε τις φωνές μας για να διεκδικήσουμε ό,τι είναι σύγχρονο και αναγκαίο για τις ζωές μας. Για να πάψουν οι δικές μας ανάγκες να ασφυκτιούν, πρέπει να πάψει το σάπιο σύστημα της εκμετάλλευσης να έχει οξυγόνο.