Οι μέρες του καύσωνα  αποτελούν ένα ακόμα καμπανάκι κινδύνου για την εργατική τάξη. Εκατοντάδες χιλιάδες εργατοϋπάλληλοι θα βρεθούν αντιμέτωποι με εργασιακούς χώρους-καμίνια, πραγματικά κολαστήρια. Αυτό αφορά και ανοιχτούς χώρους (εργοτάξια, κτλ), όπου υπάρχει άμεση έκθεση στον ήλιο, αλλά και κλειστούς χώρους, όπου είτε λόγω κατασκευής (μη επαρκής αερισμός, υπόγεια, θερμοκήπια, κτλ), είτε λόγω εργασιακών παραγόντων (π.χ λειτουργία μηχανών) οι συνθήκες εργασίας θα είναι ανυπόφορες και εξοντωτικές. Σε όλους αυτούς τους χώρους θα απαιτηθεί από τους εργαζόμενους να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσης, στο όνομα της συνέχισης της παραγωγής, των προθεσμιών για την παράδοση των εμπορευμάτων, της «εξυπηρέτησης του πελάτη», της «ανταγωνιστικότητας».

Η δουλειά κάτω από συνθήκες καύσωνα δεν αποτελεί ζήτημα παλικαριάς ή σκληραγώγησης. Η εργατική τάξη δε χρειάζεται να αποδείξει στους κεφαλαιοκράτες τις ικανότητες της, τις αντοχές και το κουράγιο της. Δε χρειάζεται να κάνουμε το «καλό παιδί» απέναντι στην εργοδοσία, να ξοδεύουμε και την τελευταία σταγόνα ιδρώτα για ένα άθλιο μεροκάματο. Απέναντι μας έχουμε, εκτός από τους εργοδότες, και έναν ακόμα ύπουλο αντίπαλο: η ζέστη και η υγρασία έχουν και άμεσα αρνητικά αποτελέσματα (καταπόνηση, αφυδάτωση, αύξηση του κινδύνου εργατικών ατυχημάτων), αλλά και μακροπρόθεσμη επίδραση σε χρόνιες παθήσεις (καρδιοπάθειες, κτλ). Δε χωράει λοιπόν κανένας εφησυχασμός, καμιά επανάπαυση με πρόφαση το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας από μας τις σωματικές του αντοχές.

Πολύ περισσότερο όταν και για τα ζητήματα αυτά δεν πρόκειται κανείς άλλος να φροντίσει για την υγεία μας εκτός από εμάς τους ίδιους και τα ταξικά σωματεία μας. Για την εργοδοσία η κερδοφορία είναι πρωτεύον ζήτημα. Κέρδη και εργατικά συμφέροντα δε συμβιβάζονται, γι΄ αυτό και ποτέ δεν παίρνονται ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων. Δεν μπορούμε να περιμένουμε περισσότερα ούτε από το κράτος και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς του. Θα ξαναδούμε τυπικές ανακοινώσεις, προειδοποιήσεις και ευχολόγια, χωρίς καμία αυστηρή εφαρμογή έστω και της κολοβής σημερινής νομοθεσίας.

Είναι λοιπόν στο χέρι μας, στο χέρι των ταξικών σωματείων να απαιτήσουν και να επιβάλλουν ουσιαστικά μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων. Χρειάζεται να απαιτήσουμε:

1. Άμεση διακοπή όλων των υπαίθριων εργασιών όταν η θερμοκρασία ξεπεράσει τους 38^ο C. Πλήρης καταβολή του μεροκάματου χωρίς καμία περικοπή. (Θυμίζουμε ότι η διακοπή αυτή των εργασιών προβλέπεται ήδη ρητά στη συλλογική σύμβαση εργατοτεχνιτών οικοδομών και συναφών κλάδων).
2. Άμεση διακοπή όλων των εργασιών όταν η θερμοκρασία ξεπεράσει τους 38^ο C σε ιδιαίτερα επιβαρυμένους θερμικά χώρους (γιαπιά, μηχανοστάσια, χυτήρια, ναυπηγικές εργασίες, υαλουργίες, μηχανουργεία, θερμοκήπια, κτλ). Πλήρης καταβολή του μεροκάματου χωρίς καμία περικοπή.
3. Περιορισμός άλλων βαριών εργασιών όταν οι συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας δημιουργούν ασφυκτικές συνθήκες.
4. Αποχή από την εργασία, όταν επικρατούν συνθήκες καύσωνα, των εργαζομένων που εντάσσονται σε ομάδες υψηλού κινδύνου (καρδιοπαθείς, πνευμονοπαθείς, διαβητικοί, νεφροπαθείς, εγκυμονούσες, κτλ). Πλήρης καταβολή του μεροκάματου.
5. Ύπαρξη διαλειμμάτων κατάλληλης διάρκειας για τη μείωση της θερμικής καταπόνησης των εργαζομένων.
6. Δημιουργία κατάλληλων κλιματισμένων χώρων διαλείμματος για την ανάπαυση των εργαζομένων.
7. Διάθεση σε συνεχή βάση στους εργαζόμενους πόσιμου δροσερού νερού κοντά στο χώρο εργασίας τους.
8. Ύπαρξη και λειτουργία κλιματισμού στους χώρους εργασίας όπου αυτό είναι εφικτό. (Σημειώνουμε ότι πολλές φορές η εργοδοσία, για να αποφύγει το κόστος της εγκατάστασης κλιματιστικών, προφασίζεται ότι η λειτουργία τους δεν είναι συμβατή με την παραγωγική διαδικασία.)
9. Επαρκής γενικός εξαερισμός σε όλους τους χώρους εργασίας με εγκατάσταση ανεμιστήρων στα ψηλά σημεία των αιθουσών και αερισμός με φυγοκεντρικούς ανεμιστήρες.
10. Επαρκής ανανέωση του αέρα των εργασιακών χώρων με προσαγωγή νωπού αέρα και ταυτόχρονη απαγωγή του αέρα του χώρου εργασίας.
11. Απαγωγή των ρύπων και του θερμού αέρα όσο το δυνατό πιο κοντά στην πηγή τους.
12. Μόνωση των πηγών θερμότητας (μεγάλων μηχανών, κτλ).
13. Θερμομόνωση της πλάκας ή στέγης.

Τα μέτρα αυτά αποτελούν μια ελάχιστη προστασία των εργαζομένων απέναντι στις συνθήκες καύσωνα. Αποτελούν ζήτημα αντιπαράθεσης με τους κεφαλαιοκράτες που, με «το καρότο ή το μαστίγιο», με την τρομοκρατία ή με το καλόπιασμα, θα προσπαθήσουν σε κάθε περίπτωση να αποφύγουν να τα πάρουν. Απαιτείται επόμενα η πρωτοβουλία και η ενεργητική παρέμβαση των ίδιων των ταξικών σωματείων, των επιτροπών Υγιεινής και Ασφάλειας, των ίδιων των εργαζομένων που πρέπει να οργανωθούν στα συνδικάτα, να τα μαζικοποιήσουν και  να προπαγανδίσουν αυτά τα μέτρα σαν στόχοι πάλης μέσα στους εργαζόμενους. Το ΠΑΜΕ και τα ταξικά σωματεία (κλαδικά και εργοστασιακά) είναι αποκούμπι για τους εργαζόμενους σε κάθε χώρο δουλειάς, σημείο καταγγελίας, πληροφόρησης και αγωνιστικής στήριξης για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας τους.

Ιούλης 2012