Τοποθέτηση του ΠΑΜΕ, εκ μέρους Ευρωπαϊκού Γραφείου, στη 2η Συνδιάσκεψη Νεολαίας της ΠΣΟ
Εκ μέρους του ΠΑΜΕ και της αντιπροσωπείας των χωρών της Ευρώπης χαιρετίζουμε τη 2η Συνδιάσκεψη Νεολαίας της ΠΣΟ. Απευθυνόμαστε με εμπιστοσύνη στα εκατομύρια των νέων εργαζομένων, των νέων άνεργων, των παιδιών των εργατών και τους καλούμε να οργανωθούν στα σωματεία τους, να φουντώσει η πάλη σε κάθε εργοστάσιο, επιχείρηση, γειτονιά ενάντια στα μέτρα που καταδικάζουν τη νεολαία στη μισοανεργία, στη δουλειά για ένα κομμάτι ψωμί, στην εργασιακή ανασφάλει, στη φτώχεια και την εξαθλίωση. Όσο δυναμώνει σε κάθε χώρα, σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς το σύνθημα της αντεπίθεσης των εργαζομένων μαζί με τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το σύνθημα « Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» θα δυσκολεύονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι, οι μεγαλοεπιχερηματίες μαζί με το πολιτικό τους προσωπικό να περνάνε μέτρα που τσακίζουν εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα που κατέκτησαν οι παππούδες και οι πατεράδες μας, η εργατική τάξη παγκόσμια με σκληρούς αιματηρούς ταξικούς αγώνες.
Σε λίγες μέρες γιορτάζει η τάξη μας, η εργατική τάξη την Πρωτομαγιά. Τα μηνύματά της είναι επίκαιρα όσο ποτέ. Να θυμηθούμε τα λόγια του Σπάις στην απολογία του στο Σικάγο το 1886: «Αν σας περνάει η ιδέα στα σοβαρά πως με τις κρεμάλες σας μπορείτε να σταματήσετε τον αγώνα εκατομμυρίων εργατών, που αν και γονατισμένοι από την καταπίεση εξεγείρονται, είστε, μα την αλήθεια, φτωχοί τω πνεύματι. Να περιμένετε το τέλος. Αν δεν το περιμένετε, εγώ σας το αναγγέλλω. Γύρω σας, δίπλα σας, πάνω σας, απ´ όλες τις μεριές θεριεύει μια φωτιά. Μπορείτε να την αγνοείτε αλλά δεν μπορείτε να την αποφύγετε. Θα ´ρθει μια εποχή που η σιωπή μας στον τάφο θα είναι πιο ισχυρή από τις φωνές που στραγγαλίζετε σήμερα»
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες της ΕΕ βαθαίνει, όπως σε Ιταλία, Ισπανία κα. Στις κρίσεις ξεσπά βίαια η μεγάλη αντίθεση που είναι χωρισμένη στα δύο η κοινωνία, η αντίθεση ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Η συσσώρευση του πλούτου στον ένα πόλο της κοινωνίας- στα μονοπώλια σημαίνει συσσώρευση φτώχειας στον αντίθετό της πόλο- στην εργατική τάξη που παράγει τα προϊόντα.
Μόνο στην Ελλάδα και στην Ιταλία ένας στους δύο νέους είναι άνεργος, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους σε Ολλανδία, Γερμανία κα χώρες δουλεύει με μερική απασχόληση, εκατομμύρια εργατικές λαϊκές οικογένειες στην Ευρώπη δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες όπως στέγαση, νερό, θέρμανση, υγεία, παιδεία. Στην ΕΕ επεξεργάζονται προγράμματα μαθητείας και κατάρτισης για τους νέους( Leonardo Da Vinci, Erasmus κα). Εξασφαλίζουν πάμφθηνο εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις, τόσο ευέλικτο ώστε να μεταφέρεται από χώρα σε χώρα για να καλύψει τις ανάγκες τους και παράλληλα χρησιμοποιούν τους νέους εργαζόμενους σαν πολιορκητικό κριό για να σαρώσουν κάθε εργατικό δικαίωμα. Προσπαθούν από μικρή ηλικία να μάθουν τους νέους να είναι υποταγμένοι στα συμφέροντα των εργοδοτών, να συνηθίζουν ότι θα δουλεύουν για 2-3 μήνες το χρόνο για ένα κομμάτι ψωμί.
Ενα νέο εμπόριο ελπίδας στήνεται εν μέσω κρίσης, όπου η ανέχεια και η ανεργία αυξάνονται ραγδαία. Τη βρώμικη δουλειά αναλαμβάνουν σε αυτήν τη φάση οι ΜΚΟ. Πληρώνονται αδρά από τις κυβερνήσεις και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, για να προωθούν τον «εθελοντισμό», τις χαμηλές προσδοκίες για «λίγη δουλειά», «λίγο φαΐ», «λίγη υγεία».
Ο πλούτος που παράγουν οι εργαζόμενοι είναι ασύγκριτα μεγαλύτερος από κάθε άλλη εποχή. Να προβληματιστούμε: Γιατί ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνολογίας, για πλήρη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη ασφαλιστικά δικαιώματα, για αποφασιστική μείωση της εργάσιμης μέρας, αύξηση του ελεύθερου χρόνου οδηγούν ιδιαίτερα τους νέους εργαζόμενους στο νέο εργασιακό μεσαίωνα; Γιατί κίνητρο της παραγωγής είναι η εξασφάλιση των κερδών των μονοπωλίων.
Δεν υπάρχει ούτε μια περίπτωση κρίσης από τον 19ο αιώνα που η έξοδος από αυτή για το κεφάλαιο να μη συνοδεύτηκε από την επίθεση στους εργαζόμενους και από ένα μέρος απωλειών για το κεφάλαιο. Το απάνθρωπο σύστημα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης μόνο με ένα τρόπο μπορεί να χειριστεί την κρίση προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών: με το να γίνει πάμφθηνη η τιμή της εργατικής δύναμης, με τη μαζική ανεργία. Οι εργαζόμενοι να δουλεύουν πιο φτηνά και περισσότερο και οι άνεργοι να είναι έτοιμοι για την ίδια και μεγαλύτερη εκμετάλλευση.
Η Ελλάδα φαίνεται ότι χρησιμοποιείται σήμερα σαν ευκαιρία για την ισοπέδωση των μισθών και τη βίαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, σε όσο το δυνατό χαμηλότερα δυνατά επίπεδα. άμα αρχίσουν να ξηλώνουν το πουλόβερ στην Ελλάδα, μετά θα περάσουν σε άλλες χώρες, πιθανόν στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία που είναι και αυτές σε προγράμματα «διάσωσης». Σειρά μετά θα έχουν η Ισπανία και η Ιταλία, για να πάρει για να γενικευτεί σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στόχος, σε πρώτη φάση, είναι η διαμόρφωση ευρωπαϊκών μισθών 200 – 300, το πολύ 400 ευρώ. Οι κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ κάνουν αγώνα δρόμου για να γίνουν πιο ανταγωνιστικά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια σε σχέση με τα κινέζικα, τα αμερικάνικα. Αλλά ανταγωνίζονται και μεταξύ τους μέσα στην ΕΕ για το ποια αστική τάξη θα είναι ισχυρότερη από την άλλη. Για παράδειγμα η Γερμανική ή η Γαλλική. Δε θα διστάσουν να αιματοκυλήσουν για μια ακόμα φορά λαούς για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας στη παγκόσμια αγορά. Οι εργαζόμενοι σε κάθε χώρα δεν έχουν όμως συμφέρον να παλέψουν για τα συμφέροντα των αστικών τάξεων των χωρών τους.
Για την εργατική τάξη υπάρχει άλλος δρόμος. Οι απολύσεις, το κλείσιμο εργοστασίων, η μαζική φτώχεια, είναι μια ακόμα απόδειξη ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή διέξοδος από την κρίση. Καμιά υποταγή, κανένα συγχωροχάρτι σε αυτήν τη βαρβαρότητα.
Οι Ομοσπονδίες που είμαστε στη δύναμη της ΠΣΟ χρειάζεται να πάρουμε πρωτοβουλίες, να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις ώστε να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση των νέων εργαζομένων σε οργάνωση στα σωματεία, σύγκρουση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, το πολιτικό της προσωπικό, την ΕΕ, να δυναμώσει ο ταξικός προσανατολισμός στο εργατικό κίνημα κάθε χώρας, στην Ευρώπη, παγκόσμια. Οι κυβερνήσεις στις χώρες της ΕΕ δε φοβήθηκαν από τα κινήματα της πλατείας, των αγανακτισμένων κα. Φοβούνται τους αγώνες του εργατικού κινήματος, τις απεργίες σε σύγκρουση με τα συμφέροντα και τους εκβιασμούς των βιομηχάνων, όπως στη Χαλυβουργία που ξεπέρασε τους 6 μήνες. Οι εργάτες της Χαλυβουργίας, οι εκατοντάδες εργαζόμενοι που κινητοποιούνται σε δεκάδες χώρους δουλειάς ενάντια στην απληρωσιά αντέχουν γιατί έχουν την ταξική αλληλεγγύη δεκάδων σωματείων, Ομοσπονδιών, τα μηνύματα αλληλεγγύης από δεκάδες Οργανώσεις της ΠΣΟ. Φοβούνται τους επιθετικούς αγώνες που έχουν στο επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής τάξης, του λαού και τον πλούτο που παράγουν γιατί αναδεικνύουν την ανεξάντλητη δύναμη των εργατών. Τρέμουν το ενδεχόμενο να χάσουν την εξουσία τους, να χάσουν τα κέρδη τους.
Ως ΠΑΜΕ δουλεύουμε και παλεύουμε για να μπούνε όσο γίνεται περισσότεροι νέοι εργάτες, νέοι άνεργοι και συνδικάτα σε αυτό το δρόμο. Για παράδειγμα το ΠΑΜΕ μαζί με τις ριζοσπαστικές οργανώσεις των αυτοαπασχολούμενων, των αγροτών, των γυναικών, των φοιτητών οργανώσαμε κινητοποιήσεις για να έχουν όλοι οι νέοι δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πάσο για δωρεάν μετακίνηση, να γίνονται δεκτά όλα τα παιδιά των ανέργων στους παιδικούς σταθμούς. Κάποια σωματεία οργάνωσαν γιορτές για τα παιδιά των απολυμένων εργαζομένων, θεατρικές παραστάσεις για τους άνεργους. Φέτος, η Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ελλάδα θα γίνει στη Χαλυβουργία στέλνοντας το μήνυμα της ανυπακοής και απειθαρχίας, της ταξικής ενότητας και αλληλεγγύης σε όλους τους εργαζόμενους στην Ελλάδα, παγκόσμια.
Ναι, αυτός ο δρόμος έχει κόστος, αυτή η επιλογή απαιτεί θυσίες. Δεν είναι εύκολος αυτός ο δρόμος, δεν είναι όμως και ακατόρθωτος. Αλλωστε αυτό το δρόμο τον ακολουθούν ήδη εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε – οδεύοντας και προς την Πρωτομαγιά – πώς ό,τι κατέκτησε μέχρι σήμερα η εργατική τάξη και που τόσο βάναυσα της αφαιρούνται, δεν κατακτήθηκαν με το «ρεαλισμό» του συμβιβασμού.
