Εργαζόμενες – εργαζόμενοι,
Νέοι και νέες
Από το βήμα αυτό θέλουμε να εκφράσουμε, την αλληλεγγύη μας στο λαό της Ουκρανίας. Καταγγέλλουμε τις ΗΠΑ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ για τις ωμές και απροκάλυπτες επεμβάσεις τους στα εσωτερικά της Ουκρανίας και σε βάρος του ουκρανικού λαού.
Για μια ακόμη φορά και από τις εξελίξεις στην Ουκρανία αποδεικνύεται ότι ο φασισμός είναι πλευρά της αστικής διαχείρισης, της καπιταλιστικής διαχείρισης. Όταν τα συμφέροντά των μονοπωλίων το επιβάλλουν δε διστάζουν να αναδείξουν φασιστικές δυνάμεις, να τις στηρίξουν με κάθε τρόπο, να τις χρησιμοποιήσουν για την υποταγή και το αιματοκύλισμα των λαών. Όπως κάνουν και στη χώρα μας με τα διάφορα φασιστικά μορφώματα και τη Χρυσή Αυγή.
Σε μια περίοδο, όπως αυτή, που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις οξύνονται, όπως γίνεται στην Ουκρανία μεταξύ Αμερικανών, Ευρωπαίων και Ρώσων ιμπεριαλιστών, που οι αντιθέσεις τους λύνονται ακόμη και με πολέμους, οι εργαζόμενοι πρέπει να τραβήξουν το δικό τους δρόμο. Να μη στηρίξουν και μη συνταχθούν με κανέναν ιμπεριαλιστή να μην πολεμήσουν κάτω από ξένες σημαίες, να αγωνιστούν ενάντια σε κάθε ιμπεριαλιστή ντόπιο και ξένο για τη δική τους εξουσία.
Εργαζόμενες -εργαζόμενοι
Η 8η του Μάρτη φέρνει στη μνήμη μας τον αγώνα των εργατριών στα ραφτάδικα και στα υφαντουργία της Νέας Υόρκης, η κινητοποίηση των οποίων πνίγηκε στο αίμα στις 8 Μάρτη 1857 από τις αστυνομικές δυνάμεις με εντολή των εργοδοτών.
Είναι μέρα τιμής για τους αγώνες αυτούς, μέρα απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των γυναικών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αναπόσπαστο κομμάτι του εργατικού – λαϊκού κινήματος, μέρα που το εργατικό και ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα εμπνέεται από τους αγώνες του παρελθόντος και αξιοποιεί την πείρα που απορρέει από αυτούς για τους αγώνες του σήμερα και του μέλλοντος.
Η 8η του Μάρτη δεν είναι μια μέρα αφιερωμένη στις γυναίκες γενικά. Είναι μέρα διεκδίκησης για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, τις γυναίκες του μόχθου και του μεροκάματου, τις γυναίκες που βιώνουν την ταξική εκμετάλλευση, την κοινωνική καταπίεση και τη φυλετική ανισοτιμία. Είναι μέρα που φέρνει τη σφραγίδα των αγώνων ενάντια στην ταξική εκμετάλλευση.
Για αυτό και δεν μπορούμε από το βήμα αυτό παρά μόνο να καταγγέλλουμε τη χθεσινή αυταρχική και προκλητική στάση της κυβέρνησης εναντίον της κινητοποίησης των Συνδικάτων που διεκδικούσαν μέτρα προστασίας των ανέργων. Για τις εργάτριες και τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών ο δρόμος του αγώνα μαζί με τους συντρόφους τους είναι ο δικός μας μονόδρομος.
Από το βήμα αυτό απευθύνουμε κάλεσμα
- § στις γυναίκες που δουλεύουν στα εργοστάσια, στις βιοτεχνίες, στο εμπόριο, στον τουρισμό, στα γραφεία, που βιώνουν καθημερινά τα άθλια μεροκάματα, την απληρωσιά, τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο, την τρομοκρατία της απόλυσης, το άγχος και την ανασφάλεια για το αύριο.
- § στις άνεργες που στοιβάζονται στις ουρές του ΟΑΕΔ προσδοκώντας μια θέση εργασίας προσωρινή και κακοπληρωμένη.
- § στις νέες γυναίκες που βολοδέρνουν ανάμεσα στο κυνήγι του μεροκάματου, της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, της εργασιακής περιπλάνησης, της κατάρτισης, στο κυνήγι των δεξιοτήτων, που έχοντας μαζέψει ένα σωρό πτυχία πετιούνται στα διάφορα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας. Που οι λέξεις οικογένεια και μητρότητα είναι σχεδόν απαγορευτικές, άπιαστο όνειρο, που καταλήγουν σήμερα να ζουν χειρότερα από τις μανάδες και τις γιαγιάδες τους.
Απευθυνόμαστε στις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας που βιώνουν τη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής κρίσης, τη φτώχεια, την επίθεση στα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά τους δικαιώματα.
Σε όλες αυτές που σήμερα αγανακτούν πιεσμένες από τα καθημερινά προβλήματα, αλλά κάνουν εκπτώσεις στις ανάγκες τους κάτω από το βάρος του φόβου για τα χειρότερα.
Από το βήμα αυτό τις καλούμε να σπάσουν τη μοιρολατρία, το φόβο, την απογοήτευση. Να γκρεμίσουν αυταπάτες ότι ο συμβιβασμός και η υποχώρηση, η μείωση των απαιτήσεων μπορούν να περισώσουν έστω και τα ελάχιστα, μπορούν να φρενάρουν την αχόρταγη δίψα των εκμεταλλευτών του μόχθου μας για να διασφαλίζουν και να αυγαταίνουν τα κέρδη τους.
Το καπιταλιστικό τέρας θα σε βρει όσο κάθεσαι κρυμμένη μέσα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου και δεν αποφασίζεις να σηκώσεις κεφάλι. Βγες από το σπίτι σου, πάρε την υπόθεση της ζωής σου στα χέρια σου.
Το τέρας του καπιταλισμού δεν τρωει μόνο αυτόν η αυτήν που αγωνίζονται. Καταστρέφει μαζικά παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη και κύρια την εργατική δύναμη. Απολύει μαζικά και έχει στην ανεργία εκατομμύρια άντρες και γυναίκες.
Τις καλούμε να πιστέψουν στη δύναμή τους. Να πιστέψουν στη δύναμη που απορρέει από την ενότητα της εργατικής τάξης και τη συμμαχία της με τους αυτοαπασχολούμενους, τους αγρότες, τους νέους.
Με αφορμή τη σημερινή μέρα τιμής στους αγώνες του 1857, να ανατρέξουν στα διδάγματα της ιστορίας, ώστε να πειστούν μέσα από την πείρα αυτή, ότι όταν η εργατική τάξη είναι ενωμένη σα μια γροθιά μπορεί να αποσπάσει κατακτήσεις, μπορεί να κατακτήσει δικαιώματα, μπορεί με την αταλάντευτη στάση της, με την επιμονή και την αποφασιστικότητά της να σπάσει τα δεσμά της εκμετάλλευσης.
Έχουμε χρέος απέναντι σε μας και τα παιδιά μας να μη συμβιβαστούμε με τη σημερινή αθλιότητα, να γυρίσουμε την πλάτη μας στους παλιούς και νέους επίδοξους διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος που στο διάβα του παρασέρνει όλα τα δικαιώματά μας.
Σας καλούμε να μην πιστέψετε στα κελεύσματα όσων υπόσχονται ότι μπορούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να φτιασιδώσουν ένα σύστημα που φέρνει μαζί του τη φτώχεια, την εξαθλίωση, τους πολέμους. Που δε λογαριάζει ούτε τις ανθρώπινες ζωές, όταν πρόκειται για το μοίρασμα των κερδών ανάμεσα στους εκάστοτε ιμπεριαλιστές.
Ο αγώνας των εργατριών της Νέας Υόρκης δείχνει το δρόμο. Τίποτε δε χαρίστηκε. Όποιες κατακτήσεις κατάφεραν να αποσπάσουν οι εργαζόμενες γυναίκες ήταν αποτέλεσμα οργάνωσης, συλλογικής διεκδίκησης, σύγκρουσης, σκληρού ταξικού αγώνα. Ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν.
Εργαζόμενες –εργαζόμενοι
Νέες και νέοι
Η ανάπτυξη που υπόσχεται η δικομματική κυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ και η παραγωγική ανασυγκρότηση που ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ όταν γίνει κυβέρνηση είναι η ίδια που οδήγησε στην κρίση. Είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη και είναι το ίδιο αποκρουστική όσο και η κρίση της, γιατί αυτή θα πατάει πάνω στα συντρίμμια της ζωής και των δικαιωμάτων μας.
Καμία καπιταλιστική ανάπτυξη δεν πρόκειται να μας ξαναδώσει πίσω τις κατακτήσεις που είχαμε. Κανένας εργοδότης από μόνος του δε θα δώσει αυξήσεις στους μισθούς όταν ανοίξουν οι δουλειές του όπως δεν δίνουν αλώστε καπιταλιστές και μονοπώλια που μέσα στην κρίση συσσωρεύουν τεραστία κέρδη, ούτε το κράτος μετά την κρίση θα δώσει αυξήσεις στις συντάξεις, στις παροχές Υγείας και Παιδείας που πετσοκόβονται.
Άλλωστε ζήσαμε και την καπιταλιστική ανάπτυξη. Όσα δικαιώματα, όσες κατακτήσεις σήμερα καταργούνται μία – μία ήταν στο στόχαστρο εδώ και πολλά χρόνια. Την περίοδο της περιβόητης καπιταλιστικής ανάπτυξης ήδη η ΕΕ και τα κόμματα που πίνουν νερό στο όνομά της έκλιναν τις μεταρρυθμίσεις και τις αναδιαρθρώσεις σε όλες τις πτώσεις. Φώναζαν πως είναι απαραίτητη η προσαρμογή της Ελλάδας στα ευρωπαϊκά δεδομένα, εννοώντας βέβαια την επίθεση σε μισθούς, μεροκάματα, κοινωνική Ασφάλιση και συντάξεις, την εμπορευματοποίηση της Υγείας, την παράδοση της Παιδείας στους ιδιώτες, την ιδιωτικοποίηση κοινωνικών δομών και υπηρεσιών.
Άλλωστε, έχουμε παραδείγματα σε κλάδους που έχουν ανάπτυξη ακόμη και σήμερα, όπως είναι ο τουρισμός, όπου απασχολούνται χιλιάδες γυναίκες, οι οποίες όμως δεν απολαμβάνουν στο ελάχιστο την περιβόητη αυτή ανάπτυξη. Δουλεύουν σε πολυτελή ξενοδοχεία, όπου παρέχονται όλες οι ανέσεις και οι ίδιες δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας.
Φαίνεται, λοιπόν, ότι τα μέτρα που πάρθηκαν όλο το προηγούμενο διάστημα κι αυτά που θα συνεχίσουν να παίρνονται ήρθαν για να μείνουν, ανεξάρτητα από την όποια ανάπτυξη, γιατί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων απαιτεί φτηνούς εργαζόμενους, ευέλικτες εργασιακές σχέσεις και ανύπαρκτα δικαιώματα.
Το έχουν, άλλωστε παραδεχθεί, προϋπόθεση για να γίνει η Ελλάδα παράδεισος για επενδύσεις είναι να πέσουν οι μισθοί κι άλλο. Αυτό εννοούν όταν μιλούν για ανταγωνιστικότητα για ανάταση της οικονομίας, να έρχονται οι εκάστοτε μονοπωλιακοί όμιλοι και να απομυζούν από το μόχθο των εργαζομένων δισεκατομμύρια κέρδος, ενώ την ίδια στιγμή ο λαός θα πεινάει.
Σήμερα έχουμε περισσότερη πείρα και πρέπει να την αξιοποιήσουμε. Όλα αυτά τα χρόνια έχουμε δει ποια συμφέροντα εξυπηρετεί η ΕΕ. Δεν είναι το απάνεμο λιμάνι που μας υπόσχονταν. Υπηρετεί τα μονοπώλια, εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητά τους και στο βωμό αυτής θυσιάζονται τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα.
Ορισμένα παραδείγματα που βιώνουμε στο πετσί μας. Η ΕΕ προβάλλει και προωθεί, όπως λένε, την ισότητα των γυναικών. Σε ποια κατεύθυνση όμως; Στην κατεύθυνση της ισοπέδωσης μια σειρά κατακτήσεων και δικαιωμάτων των εργαζόμενων γυναικών, όπως είναι η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης.
Ενδιαφέρεται τάχα για την ικανοποίηση των «ιδιαίτερων» αναγκών τους για να έχουν περισσότερο χρόνο για την οικογένειά τους, για να συνδυάζουν τις επαγγελματικές με τις οικογενειακές τους υποχρεώσεις. Αυτό μεταφράζεται σε ελαστικές εργασιακές σχέσεις και σε μερική απασχόληση, και πίσω από τα μέτρα αυτά καμουφλάρονται οι ελλείψεις σε κοινωνικές δομές Πρόνοιας.
Η εργασία των γυναικών χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για να χτυπηθούν οι εργασιακές σχέσεις, οι συλλογικές συμβάσεις, οι μισθοί και τα μεροκάματα. Και όλα αυτά σύμφωνα με τις εκάστοτε οδηγίες της ΕΕ.
Η σχέση της γυναίκας με τη μητρότητα και την οικογένεια αξιοποιήθηκε και αξιοποιείται αντιδραστικά, χρησιμοποιώντας τη γυναικεία εργασία στις πιο κακοπληρωμένες δουλειές, μακριά από συλλογικά κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα, σαν συμπλήρωμα στο οικογενειακό εισόδημα, σε υποβαθμισμένες υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας σε Δήμος, σε διάφορες ΜΚΟ και «κοινωνικούς συνεταιρισμούς», όπου δουλεύουν οι γυναίκες χωρίς άδειες, χωρίς ασφάλιση, χωρίς μέτρα προστασίας με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται η σωματική και ψυχική τους υγεία.
Οι γυναίκες της εργατικής τάξης των λαϊκών στρωμάτων δεν μπορούν να μην τα συνυπολογίσουν όλα αυτά. Πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους σε σχέση με την ΕΕ, αλλά και τα κόμματα που υποκλίνονται στο «μεγαλείο» της ή που ευαγγελίζονται τη λεγόμενη «μετεξέλιξή» της.
Πρέπει να δείξουν την καταδίκη τους στις επερχόμενες ευρωεκλογές με την ψήφο τους. Να καταδικάσουν και στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές τους υποψήφιους Δημάρχους και Περιφερειάρχες που δίνουν όρκους πίστης στην ΕΕ και βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υλοποίησης αυτών των πολιτικών.
Δεν πρέπει να ξεγελαστούν και να μπερδευτούν από το ότι οι χθεσινοί δήμιοι του λαού τώρα εν όψη εκλογών πίνουν νερό στο όνομα του. Από το γεγονός ότι κόμματα ξεπηδούν σαν τα μανιτάρια και θέλουν να μας σώσουν.
Απεναντίας ανεξάρτητα αν έχουμε εκατοντάδες υποψήφιους δήμαρχους και περιφερειάρχες και δεκάδες κόμματα έχουμε δυο στρατηγικές.
Η μία που είναι με τον δήθεν μονόδρομο της ευρωπαϊκής ένωσης την ανταγωνιστικότητα και την καπιταλιστική ανάπτυξη που κάποιοι μας την υπόσχονται ποιο ανθρώπινη
και η άλλη που είναι ενάντια στην ιμπεριαλιστική συμμαχία, που απαιτεί μονομερή διαγραφεί του χρέους ,που είναι ενάντια στον καπιταλιστή και το κέρδος του, που απαιτεί τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής να γίνουν λαϊκή περιουσία.
Οι γυναίκες της εργατικής τάξης των λαϊκών νοικοκυριών πρέπει να επιλέξουν την δεύτερη στρατηγική.
Για εμάς, τις γυναίκες της λαϊκής οικογένειας, υπάρχει ο μονόδρομος του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, για να αναχαιτιστεί η αντιλαϊκή επίθεση, για αξιοπρεπή ζωή για εμάς και τα παιδιά μας.
Να πρωτοστατήσουμε στη μαζικοποίηση των Συνδικάτων, των Συλλόγων, των Λαϊκών Επιτροπών στις γειτονιές μας, να συμβάλλουμε με τη συμμετοχή και τη δράση μας στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να πετάξουμε από πάνω μας τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του παλιού και νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που προσπαθεί να στηθεί καλώντας μας να διαλέξουμε τον πιο ικανό διαχειριστή της σημερινής αθλιότητας.
Σηκώνουμε το ανάστημά μας, υψώνουμε τη φωνή μας και λέμε όχι στη μισή δουλειά και στο μισό μεροκάματο, στην κακοπληρωμένη δουλειά ήλιο με ήλιο, στην απληρωσιά.
Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε να πεθαίνουν στις σημερινές συνθήκες αλματώδους ανάπτυξης της τεχνολογίας και της επιστήμης άνθρωποι, επειδή απλά δεν έχουν να πληρώσουν για γιατρούς, νοσοκομεία και φάρμακα.
Δε δεχόμαστε να υπάρχουν οικογένειες χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς ψωμί στο τραπέζι τους. Δεν ανεχόμαστε να μένουν παιδιά έξω από βρεφονηπιακούς σταθμούς και για όσα γίνονται δεκτά να πρέπει η οικογένεια να πληρώνει κάθε μήνα υπέρογκα ποσά.
Δε θα γυρίσουμε πίσω δεκαετίες γεννώντας στο σπίτι, με ό,τι κινδύνους φέρνει αυτό μαζί του για τη μητέρα και το νεογνό, ως προϋπόθεση για να πάρουμε το επίδομα τοκετού.
Καταγγέλλουμε ως αθλιότητα να αφήνονται στο έλεός τους ηλικιωμένοι, χρόνια πάσχοντες και ΑμΕΑ, επειδή έχουν αποδομηθεί οι δημόσιες προνοιακές δομές.
Ως απάντηση θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να χτίσουμε την Κοινωνική Συμμαχία, να παλέψουμε για μια κοινωνία που στο επίκεντρό της θα είναι ο εργαζόμενος λαός και οι σύγχρονες ανάγκες του.
Για ένα μέλλον απαλλαγμένο από τα δεσμά του εκμεταλλευτικού συστήματος που σπέρνει τη φτώχεια, την ανεργία, τις κρίσεις, τους πολέμους, τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Μια κοινωνία, όπου κουμάντο θα κάνουμε εμείς που παράγουμε τον πλούτο και όχι μια χούφτα παράσιτα που σήμερα ζουν σε βάρος μας.
Αυτή η κοινωνία που θα παρέχει δουλειά, μόρφωση, υψηλού επιπέδου παροχές Υγείας και Πρόνοιας, ελεύθερο χρόνο και δημιουργική αξιοποίησή του, ευημερία για εμάς και τα παιδιά μας υπηρξε ήταν ο σοσιαλισμός και έβγαλε τις γυναίκες από αιώνων καθυστέρηση και τις απάλλαξε από την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Για αυτήν την κοινωνία που δεν είναι μόνο ρεαλιστική, αλλά και η μοναδική απάντηση απέναντι στην βαρβαρότητα που ζούμε αξίζει κάθε θυσία.
ΖΗΤΩ Η 8 ΜΑΡΤΗ ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΌΜΕΝΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.
