Η αντεργατική επίθεση που χρόνια τώρα εξαπολύουν οι φαρμακευτικές εταιρείες συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Στις 9 Γενάρη η εταιρεία Astra–Zeneca προχώρησε στην απόλυση 38 συναδέλφων  ιατρικών επισκεπτών. Αυτές οι απολύσεις έρχονται να προστεθούν στις 80 που έκανε η ίδια εταιρεία πέρυσι και στις χιλιάδες που έχουν γίνει στον κλάδο τα τελευταία πέντε χρόνια. Δεν είναι υπερβολή να πούμε πως οι ιατρικοί επισκέπτες έχουν κυριολεκτικά αποδεκατιστεί.

 Οι απολύσεις, που για άλλη μια φορά βαφτίζονται οικιοθελείς αποχωρήσεις, έγιναν στα πλαίσια των εσωτερικών αναδιαρθρώσεων της εταιρείας προκειμένου να διασφαλιστεί η κερδοφορία της (σε εταιρική γλώσσα η «βιωσιμότητά» της). Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, άλλωστε, η κρίση να φορτώνεται στις πλάτες των εργαζομένων που ως σύγχρονες «Ιφιγένειες» θυσιάζονται προκειμένου να φουσκώσουν οι εταιρείες τα κέρδη τους.

 Έχουμε μεγάλη εμπειρία από τέτοιου είδους καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η Astra–Zeneca  δεν αποτελεί πρωτοτυπία. Τα τελευταία χρόνια είχαμε ομαδικές απολύσεις σε μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες όπως Sanofi, Boehringer, Pfizer, Glaxo,  μέχρι και αναστολή της λειτουργίας εταιρειών όπως Bristol, Sandoz και βέβαια να μην ξεχνάμε την Alapis.

 Μήπως, όμως, οι περικοπές θέσεων εργασίας αφορούν μόνο την Ελλάδα της βαθιάς κρίσης, του χρέους, της λιτότητας, των μνημονίων και της μειούμενης φαρμακευτικής δαπάνης;

 Έκθεση του αμερικάνικου περιοδικού FirstWordPharma αναφέρει πως το διάστημα 2008-2013 οι 11 κορυφαίες φαρμακευτικές εταιρείες προχώρησαν σε συνολικά 143 χιλ. απολύσεις. Εκεί θα συναντήσουμε την Αstra με 25.733 απολύσεις, τη Μerck με 46.140, τη Pfizer με 16.517 και τη Glaxo με 9.000. Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, αιτίες των απολύσεων είναι ο ανταγωνισμός με τα generics (γενόσημα), η μείωση παραγωγικότητας τον τομέα έρευνας και ανάπτυξης (νέα φάρμακα), η στροφή προς εξειδικευμένα φάρμακα που δεν απαιτούν αντιπροσώπους (Ιατρ. Επισκέπτες) για την προώθησή τους καθώς και μια σειρά συγχωνεύσεων και εξαγορών.

 Οι απολύσεις, λοιπόν, δεν αποτελούν αποκλειστικότητα ούτε μιας εταιρείας ούτε μιας χώρας συγκεκριμένα. Συμβαίνουν σε όλες ανεξαιρέτως τις εταιρείες, αφορούν όλες τις χώρες ανεξάρτητα του ύψους του χρέους, έχουν ή δεν έχουν μνημόνια. Έχουν, όμως, κοινή αιτία που στον καπιταλισμό δεν είναι άλλη από την πτώση του ποσοστού κέρδους, που μεταφράζεται σε μειώσεις μισθών, εντατικοποίηση της εργασίας, κλείσιμο μονάδων, απολύσεις. Το ποσοστό κέρδους είναι το μοναδικό κριτήριο με το οποίο όλες οι εταιρείες  επενδύουν ή αποεπενδύουν, προσλαμβάνουν ή απολύουν. Δεν υπάρχουν καλές και κακές εταιρείες, στην ελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει ηθική, οι εταιρείες πάντα παίρνουν τις αποφάσεις τους, αδιαφορώντας  για τη ζωή τη δικιά μας και των οικογενειών μας, αξιοποιώντας και το αντεργατικό νομοθετικό πλαίσιο που διαμορφώνεται, για εξυπηρετήσει τις απαιτήσεις τους.

 Το θέμα είναι εμείς τι κάνουμε…

 Μοναδική διέξοδος για μας τους εργαζόμενους είναι η συσπείρωση στο ταξικό μας συνδικάτο. Μοναδική μας δύναμη είναι η ενότητά μας. Κανένας μόνος του, να υπογράφει οικιοθελώς τον εργασιακό του θάνατο. Μόνο έτσι μπορούμε να βάλουμε φρένο στον αντεργατικό κατήφορο, μόνο έτσι μπορούμε να υπερασπιστούμε τη δουλειά και την αξιοπρέπειά μας, έχοντας πάντα ξεκάθαρο στη συνείδησή μας πως την οριστική μας δικαίωση θα την πάρουμε μόνο όταν το φάρμακο, η υγεία, η ανθρώπινη εργασία πάψουν να λογίζονται σαν εμπορεύματα.

ΟΙ ΔΙΟΙΚΗΣΕΙΣ