Τοποθέτηση ΠΑΜΕ στο Ευρωπαϊκό Γραφείο της ΠΣΟ
Φλεβάρης 2012
Με μεγάλη μας χαρά σας καλωσορίζουμε ξανά στην Αθήνα, σχεδόν ένα χρόνο από το 16ο Συνέδριο της ΠΣΟ. Σε μια δύσκολη συγκυρία για τον Ελληνικό λαό, με την επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους να έχει πάρει νέα βάρβαρα χαρακτηριστικά, έναν λαό όμως που δε λυγίζει, δεν παραδίνεται. Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας, με το ΠΑΜΕ στην πρώτη γραμμή, οργανωτή και εμψυχωτή των αγώνων συνεχίζουν. Μαζικοποιούν τα συνδικάτα, τη συμμετοχή στις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ετοιμάζονται για τις πιο μεγάλες, αποφασιστικές, ταξικές αναμετρήσεις, γνωρίζοντας ότι ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια σε Κεφάλαιο-ΕΕ-κυβερνήσεις θα είναι μακρόχρονος, θα είναι σκληρός και δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος δρόμος για την εργατική τάξη. Σε αυτή τη κατεύθυνση το ΠΑΜΕ οργάνωσε τους τελευταίους μήνες 3 48ωρες, Γενικές Απεργίες, 24ωρες πανελλαδικές απεργίες, αλλά και δεκάδες τοπικές και κλαδικές. Αυτή τη στιγμή, ξεχωρίζουμε την ηρωική απεργία των Χαλυβουργών που φτάνει τους 4 μήνες, απεργία που έχει παγκόσμια απήχηση και που και εσείς έχετε στηρίξει πολύμορφα.
Η κυβέρνηση για να αναχαιτίσει την άνοδο του κινήματος εκτός από ψυχροπολεμική προπαγάνδα περί «χρεοκοπίας» και «εμφυλίου», χρησιμοποιεί και προβοκατόρικους μηχανισμούς που θυμίζουν άλλες εποχές. Η προβοκατόρική, δολοφονική, επίθεση ενάντια στους διαδηλωτές στην απεργία του Οκτώβρη, αλλά και η δράση των ίδιων μηχανισμών που έκαψαν πάνω από 70 κτίρια στη διαδήλωση της 12ης Φλεβάρη, είναι η «μέθοδος» για να τρομοκρατήσουν το λαό, να αμαυρώσουν το λαϊκό κίνημα και να αποκρύψουν την οργανωμένη λαϊκή αντίδραση στη πολιτική τους. Από την άλλη, αξιοποιούν αυτούς τους μηχανισμούς για να πάρουν μέτρα καταστολής του κινήματος πχ απαγόρευση διαδηλώσεων, των απεργιών κ.α..
Χαρακτήρας της Κρίσης και Διέξοδος
Σε αυτή τη συγκυρία, έχει σημασία, η κουβέντα μας να δει τις εξελίξεις, που επιβεβαιώνουν την εκτίμηση μας για τον χαρακτήρα και τη διέξοδο από τη κρίση. Καταρχήν αυτό που έχει σημασία σήμερα στη χώρα μας, αλλά και γενικότερα στην Ευρώπη είναι να αντικρουστεί από ταξική σκοπιά η καθολική παραπλάνηση που δέχεται ο λαός ότι ζούμε την κρίση χρέους, ότι η κρίση προήλθε από κακή διαχείριση, από σπατάλη χρημάτων σε κοινωνικές παροχές αντί να πηγαίνουν σε παραγωγικές και άλλες επενδύσεις. Ότι φταίει το παραγωγικό μοντέλο ανάπτυξης και η χαμηλή ανταγωνιστικότητα, ότι όλοι, δηλαδή όλες οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα κατανάλωναν περισσότερο από τα εισοδήματά τους.
Όλες οι παραπάνω εκδοχές διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα, αποκρύπτουν ότι πρόκειται για κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που εκφράζει την όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού. Αποσπούν την οικονομία από την πολιτική, εμποδίζουν την ανάπτυξη ριζοσπαστικής αντιμονοπωλιακής, αντικαπιταλιστικής συνείδησης. Οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην ευρωζώνη πρέπει να απορρίψουν τη θεωρία ότι αποτελεί εθνικό στόχο η προστασία του κράτους από τη χρεοκοπία, άρα απαιτούνται θυσίες για ένα τέτοιο στόχο που μάλιστα βαφτίζεται σύγχρονος πατριωτισμός. Οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται και δεν πρέπει να πληρώσουν για το δημόσιο χρέος.
Είναι ολοφάνερο σήμερα ότι υπάρχει αδιέξοδο στην αστική διαχείριση της κρίσης. Οι κλασσικές συνταγές δεν είναι δυνατόν να εφαρμοσθούν με την όποια ευκολία εφαρμόσθηκαν στο παρελθόν, η διαχείριση των συνεπειών της κρίσης είναι αδύνατη ιδιαίτερα της ανεργίας, της φτώχειας. Εκτιμάμε ότι η ανάκαμψη και όταν έλθει θα είναι αναιμική και ίσως πριν έλθει αυτή σημειωθεί νέος κύκλος κρίσης. Αυτό που απαιτείται σήμερα είναι ο σχεδιασμός και η κλιμάκωση της ταξικής πάλης, ώστε να μπουν -όσο γίνεται- εμπόδια στα χειρότερα μέτρα που έρχονται, να καθυστερήσουν νέες επιλογές και να κερδηθεί χρόνος για την αντεπίθεση των εργαζομένων. Τα μέτρα που παίρνονται στο όνομα της κρίσης ή και για την ρύθμιση της κρίσης προς όφελος των μονοπωλίων, υπερβαίνουν την ίδια την κρίση, είναι μέτρα που στοχεύουν στην επανεκκίνηση της κερδοφορίας την περίοδο της ανάκαμψης, καθώς μάλιστα τα ίδια τα καπιταλιστικά κράτη στην Ευρώπη δεν την προβλέπουν ορμητική και σταθερή. Η Ελλάδα έχει μπει σε τροχιά ελεγχόμενης χρεοκοπίας, ενώ η ανεξέλεγκτη χρεοκοπία είναι πολύ πιθανή, όπως και η έξοδός της από την ευρωζώνη, η χρησιμοποίηση διπλού ευρώ, ενός εσωτερικού υποτιμημένου και ενός εξωτερικού που θα καθοριστεί από την ΕΕ και το ΔΝΤ, ώστε να διασφαλιστούν όσο γίνεται οι πιστωτές. Τα πρόσφατα μέτρα που πήραν Κυβέρνηση-τρόικα-Κεφάλαιο είναι στο σημείωμα…
Συνέπειες της προδοτικής στάσης
των δυνάμεων της «ταξικής συνεργασίας»
Από τις συνθήκες τίθεται το ερώτημα: πόσο πιο δύσκολο θα ήταν στις κυβερνήσεις των Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιταλία, Γαλλία κτλ και στα ευρωπαϊκά μονοπώλια να επιβάλλουν αυτά τα μέτρα χωρίς την πολύτιμη συμβολή του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού; Ποια θα ήταν η κατάσταση για το κίνημα μας, αν δεν είχε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της προδοτικής στάσης των δυνάμεων της «ταξικής συνεργασίας»;
Ποια θα ήταν η κατάσταση για τους εργαζόμενους και το κίνημα μας, αν οι εργαζόμενοι δεν βρισκόντουσαν απροετοίμαστοι απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε; Αν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος είχαν απορρίψει τη λογική του Ευρωμονόδρομου και της ανταγωνιστικότητας; Αν είχαν αντιταχθεί στο Μαάστριχτ, τη Λισσαβόνα, την Ευρώπη 2020 το χτύπημα του σταθερού χρόνου εργασίας, του δικαιώματος στη σταθερή δουλειά; Αν προετοίμαζαν τους εργαζόμενους για τα ιστορικά όρια του καπιταλιστικού συστήματος, τις κρίσεις του και διαπαιδαγωγούσαν πάνω στο ασυμβίβαστο της ευημερίας των εργαζομένων και της καπιταλιστικής ανάπτυξης; Αν αντί να καλλιεργούν τη λογική της ταξικής συνεργασίας, ανέπτυσσαν τη ταξική πάλη και τη συνείδηση των εργατών; Αν αντί να αποπροσανατολίζουν με «κοινωνικούς διαλόγους» απέρριπταν τα τρομοκρατικά διλήμματα των εργοδοτών εξαρχής θέτοντας το πραγματικό ερώτημα. Ποιος παράγει τον πλούτο, οι εργάτες ή οι καπιταλιστές; Και συνεπώς ότι ανάπτυξη μπορεί να υπάρξει είτε για τους εργάτες είτε για τα μονοπώλια. Οποιαδήποτε θέση, η τακτική που «αγνόησε» ή υποτίμησε αυτό το συμπέρασμα, έχει τεράστιες ευθύνες για τα χτυπήματα που δέχονται οι εργαζόμενοι σήμερα, για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται το εργατικό κίνημα, για τον ιδεολογικό του αφοπλισμό.
Χαρακτηριστικός είναι ο ρόλος που έπαιξε τον τελευταίο μήνα η ΓΣΕΕ στην Ελλάδα, για να περάσουν αυτά τα μέτρα. Συμμετείχε σε «κοινωνικό διάλογο» με τους εργοδότες για «τη σωτηρία της χώρας», τη στιγμή που εργοδότες-κυβέρνηση και Τρόικα ζητούσαν νέες θυσίες από τους εργαζόμενους. Η στάση της αυτή μπέρδευε τους εργαζόμενους, έδινε χρόνο στη κυβέρνηση να ετοιμάσει την επίθεσή της, ενώ καλλιεργούσε τη λογική ότι εργάτες και καπιταλιστές έχουν κοινά συμφέροντα και κοινές ευθύνες. Στη λογική της κοινωνικής ειρήνης και ταξικής συνεργασίας απέρριψαν τα καλέσματα του ΠΑΜΕ για απεργία ενάντια στη νέα σφαγή των δικαιωμάτων μας. Καλλιεργώντας τη λογική του μικρότερου κακού, δεχόντουσαν την μείωση 20% του βασικού μισθού για να μη καταργηθεί τελείως, ενώ από κοινού με τους εργοδότες, ετοίμασαν το ν/σ με το οποίο 10 μέρες μετά η κυβέρνηση καταργεί τις ΣΣΕ. Όταν ανακοινώθηκαν τα μέτρα κυβέρνησης-Τρόικας, αφού είχε βάλει εμπόδια στο από βδομάδες κάλεσμα του ΠΑΜΕ για απεργία, κήρυξε απεργία Δευτέρα μεσημέρι για Τρίτη πρωί. Αντι για ημέρες ή βδομάδες προετοιμασίας, μερικές ώρες μόνο. Κινητοποιήσεις που γίνονται για να εκτονώνουν τη λαϊκή αγανάκτηση και όχι να ισχυροποιούν το εργατικό κίνημα.
Σε αυτή τη γραμμή και η ΣΕΣ-ETUC. Η Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων δεν είναι μια συνδικαλιστική οργάνωση (τέτοια είναι μόνο στον τίτλο). Στην ουσία, πρόκειται για ένα εργαλείο του κεφαλαίου, το οποίο αξιοποιείται, προκειμένου να περάσει τις ιδεολογικές, τις πολιτικές και τις οικονομικές επεξεργασίες των πολυεθνικών στη συνείδηση της εργατικής τάξης. Ταυτόχρονα, στην αρμοδιότητά του, ο μηχανισμός αυτός έχει τον έλεγχο και την ενσωμάτωση στην κεντρική λογική της Ευρωπαϊκής Ενωσης των εθνικών συνδικαλιστικών οργανώσεων που υπάρχουν σε κάθε χώρα. Για τους σκοπούς αυτούς, έχει τη στήριξη και της Κομισιόν, έχει τεράστιους οικονομικούς πόρους και τη βοήθεια της εργοδοσίας. Δεν είναι τυχαίο ότι, από το 1973 που ιδρύθηκε μέχρι σήμερα, δεν έχει διοργανώσει ουσιαστικά ούτε μια απεργιακή κινητοποίηση. Η οργάνωση αυτή αναδείχνεται σαν ένας από τους βασικούς αντιπάλους της εργατικής τάξης της Ευρώπης.
Οι εργαζόμενοι πρέπει με βάση την πείρα που έχουν συσσωρεύσει όλα αυτά τα χρόνια να βγάλουν συμπεράσματα. Τι κέρδισαν οι εργαζόμενοι με τη λογική της διαπραγμάτευσης για το πόσο και τι θα χάσει η εργατική τάξη, ποιο είναι τελικά «μικρότερο κακό» για τους εργαζόμενους, οι θυσίες του αγώνα ή οι θυσίες για τη κερδοφορία των μονοπωλίων;
Στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, της ευελφάλειας δημιούργησαν για τους νέους εργαζόμενους συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα, με εταιρίες ενοικίασης-σκλαβοπάζαρα. Η σταθερή δουλειά, ο εργαζόμενος με δικαιώματα και το 8ωρο ακούγονται σα παραμύθι από τα χείλη των μεγαλύτερων και όχι σαν ιστορική κατάκτηση των εργαζομένων.
Στο όνομα της αποτροπής των απολύσεων, του λουκέτου μιας επιχείρησης, της μείωσης των κερδών της, της επίτευξης των δημοσιονομικών στόχων έχουν θυσιαστεί τα πάντα σα μια πράξη αναγκαίου κακού. Σε χιλιάδες επιχειρήσεις οι δυνάμεις αυτές πρωτοστάτησαν στην αποδοχή της κατακρεούργησης των δικαιωμάτων για το «καλό» της επιχείρησης. Τελικά, το «καλό της επιχείρησης» μεταφράζεται σε απολύσεις, μειώσεις μισθών και το κυριότερο όλων μοιρολατρία, ηττοπάθεια και συμβιβασμό. Σε άλλες αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες εκατομμύρια εργαζόμενοι είδαν τους μισθούς, τις συντάξεις κ.ά. να κατακρημνίζονται και δεν «άνοιξε μύτη», αντίθετα ενισχύθηκαν οι τάσεις πολιτικής αντιδραστικοποίησης του λαού και απομαζικοποίησης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Οι δραματικές συνέπειες αυτής της γραμμής δε εκφράζονται μόνο με τις μειώσεις αποδοχών, την απορύθμιση ωραρίων, την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τις μειώσεις συντάξεων κλπ., αλλά με τη συνολική άμβλυνση της γραμμής αντιπαράθεσης με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, την αδρανοποίηση σημαντικών μερίδων των εργαζομένων εξαιτίας του εγκλωβισμού τους στη λογική της συνευθύνης για την κρίση, της διάσωσης της κερδοφορίας των μονοπωλίων για το καλό όλων.
Αυτή είναι η γραμμή της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της υποταγής, με σημαία την ανταγωνιστικότητα, δηλαδή την κερδοφορία των μονοπωλίων συνολικά και σε κάθε χώρα ξεχωριστά. Η γραμμή που συμφωνεί με την πλουτοκρατία, το μεγάλο κεφάλαιο. Που άμεσα η έμμεσα βάζει πλάτη στα μέτρα της Ε.Ε., των κυβερνήσεων για να μη χάσουν τα μονοπώλια ούτε ένα ευρώ από την κερδοφορία τους. Είναι η γραμμή που λέει, στο όνομα της κρίσης, δήθεν για να μη χαθούν θέσεις εργασίας να δίνονται δισεκατομμύρια ευρώ στην εργοδοσία. Συμφωνεί με αυξήσεις ακόμα και μηδενικές και υπογράφει μείωση μισθών. Είναι η γραμμή που λέει ναι ας απολυθούν και μερικοί εργαζόμενοι για να σωθούν οι άλλοι. Είναι η γραμμή που λέει ναι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, στη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στο όνομα της συγκράτησης της ανεργίας. Το κεφάλαιο τη χρειάζεται στο τραπέζι του «κοινωνικού διαλόγου» για να εξασφαλίσει άλλοθι κοινωνικής συναίνεσης και έτσι να ελαχιστοποιήσει τις εργατικές λαϊκές αντιδράσεις, να εγκλωβίσει την οργή και την αγανάκτηση του λαού σε ανώδυνη κατεύθυνση για τα βάθρα του καπιταλιστικού συστήματος. Πρόκειται για γραμμή ήττας των εργαζομένων.
Για να έχουν οι αγώνες των εργαζομένων προοπτική για να εμπνέουν, να δίνουν ελπίδα, για να ξεπεράσουν συγχύσεις και αυταπάτες που έχουν καλλιεργηθεί χρόνια τώρα στους εργαζόμενους χρειάζεται ανειρήνευτη πάλη με την ιδεολογία του συμβιβασμού. Την ιδεολογία που αποκρύπτει ότι ο εργαζόμενος είναι ο παραγωγός του πλούτου, που αποκρύπτει ότι στις σημερινές συνθήκες ο καπιταλισμός μπορεί να ξεπεράσει τη κρίση μόνο πάνω από τα πτώματα των εργαζομένων. Καταργώντας δικαιώματα και κατακτήσεις δεκαετιών, οδηγώντας σε έναν νέο εργασιακό μεσαίωνα, ενώ ταυτόχρονα χτυπά τα τύμπανα του πολέμου, μετά το Ιράκ, Αφγανιστάν και Λιβύη, στη Συρία και σε όλη τη περιοχή.
Ο δρόμος της ταξικής πάλης
Ο άλλος δρόμος είναι ο δρόμος της ταξικής πάλης. Της ανυπακοής, της αντεπίθεσης, της οργάνωσης της πάλης κατά των αντιλαϊκών πολιτικών, κατά της ΕΕ. Είναι η γραμμή που είναι υποταγμένη στην πάλη για την κοινωνική απελευθέρωση της εργατικής τάξης, που θέλει την ανατροπή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Είναι η γραμμή που παλεύει ενάντια στα μονοπώλια, τις πολυεθνικές, για να μη φορτωθούν τα βάρη της κρίσης οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Που λέει δουλειά για όλους, λέει ναι στη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης. Λέει ναι στις αυξήσεις των μισθών, λέει ναι στη μόνιμη, σταθερή και πλήρη εργασία, στο 7ωρο -35ωρο -5νθήμερο, λέει ναι στη μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Παιδεία και Υγεία. Λέει όχι στις ιδιωτικοποιήσεις, που εκφράζει μαζικά και δυνατά την ανυπακοή και την απειθαρχία στις επιλογές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έχουμε σοβαρό καθήκον να συμβάλλουμε με αυτή τη γραμμή πάλης για να αναπτυχθούν, να συντονιστούν μαζικοί ταξικοί αγώνες σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτή την κατεύθυνση πρέπει να οργανώσουμε την πάλη για τα καθημερινά προβλήματα, να αποκαλύψουμε τις αιτίες τους.
Πρέπει τα σωματεία να γίνουν κέντρα μαζικής πάλης. Οι δυνάμεις να έχουν την πρωτοβουλία ακόμη και εκεί που είναι μειοψηφία εντάσσοντας τους εργαζόμενους στη δράση. Με συνελεύσεις που οι αποφάσεις παίρνονται και υλοποιούνται συλλογικά. Να έρχονται σε επαφή με τις μάζες εργαζομένων που υποφέρουν από τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Συλλογικά, με οργάνωση και σχέδιο να τους υπερασπιζόμαστε από τις συνέπειες της κρίσης διαπαιδαγωγώντας ταυτόχρονα, πως η όποια νίκη στο πλαίσιο του καπιταλισμού θα είναι συνέχεια υπό αμφισβήτηση. Με τέτοιο προσανατολισμό και καθημερινή έγνοια και έλεγχο θα ξεπερνάμε τις δυσκολίες, τα εμπόδια και τις προκαταλήψεις.
Κάθε σωματείο να παρεμβαίνει ποικιλόμορφα στα ζητήματα των εργαζόμενων νέων και γυναικών, των μεταναστών και στο ζήτημα του Ιμπεριαλιστικού πολέμου. Να σηκώσουμε μέτωπο ενάντια στη ναρκω-κουλτούρα και στο σάπιο πολιτισμό του καπιταλισμού.
Ο κάθε κλάδος να είναι γνώστης του χώρου του, των εξελίξεων, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης που είναι σε εξέλιξη. Είναι αναγκαίος ο καλύτερος συντονισμός μας σε κλαδικό και επιχειρησιακό επίπεδο, ο συντονισμός κατά όμιλο. Η καλύτερη οργάνωση της δουλειάς μας σε αυτό το επίπεδο θα είναι πολύτιμο εφόδιο για τη συνέχεια.
Η παρακολούθηση των εξελίξεων, η δυνατότητα άμεσης παρέμβασης και δράσης εξαρτάται από το πόσο μακριά φτάνουν τα μάτια και τα αυτιά του κάθε σωματείου, αν έχει παρουσία και μέλη σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση σε κάθε χώρο δουλειάς. Αν οι εργαζόμενοι γνωρίζουν το σωματείο και το εμπιστεύονται, συσπειρώνονται γύρω από αυτό και θα κινητοποιηθούν στο κάλεσμά του. Αυτό προϋποθέτει βαθιά, επίπονη, καθημερινή προπαγάνδα και δράση που όχι μόνο θα απαντάει στον αντίπαλο, αλλά και θα διαπαιδαγωγεί την εργατική τάξη να σκέφτεται και δρα με κριτήριο το δικό της συμφέρον.
Επαναλαμβάνουμε: «Να δυναμώνει η συζήτηση τι κίνημα χρειάζεται, τι συμμαχία, τι προοπτική. Για να εμποδίσουμε όσο εξαρτάται από εμάς την απογοήτευση που έρχεται από τις δυσκολίες των αγώνων. Κίνημα απέναντι στην καπιταλιστική εργοδοσία, τους νόμους, το κράτος της. Κίνημα απαλλαγμένο από τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό. Κίνημα που δεν παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις, αλλά για το σύνολο των αναγκών της εργατικής τάξης, για την ανατροπή και κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Κίνημα οργανωμένο και βαθιά ριζωμένο μέσα στους χώρους δουλειάς, πρώτα απ´ όλα στους χώρους παραγωγής, τα εργοστάσια. Κίνημα που θα στηρίζεται και θα οικοδομεί τη συμμαχία εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων επαγγελματιών και εμπόρων με τη μικρή και μεσαία αγροτιά, με τους φοιτητές και σπουδαστές, με τις γυναίκες. Ένα τέτοιο κίνημα θα είναι σε θέση να αποκρούσει αποτελεσματικά την επίθεση των μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, θα μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πάλη για την ανατροπή της σημερινής εξουσίας, για εξουσία λαϊκή, που θα βάλει τις βάσεις για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Κίνημα διεθνιστικό που θα παλεύει για ένα ενιαίο σκοπό σε κάθε ξεχωριστή χώρα.»
Δεν παραδινόμαστε!
Οι εργαζόμενοι της Ελλάδας έχουν δεχτεί μια βάρβαρη επίθεση, συντονισμένη. Από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ, την ΕΕ, το ελληνικό και ξένο κεφάλαιο. Οι εργαζόμενοι είδαν μέσα σε 2 χρόνια το εισόδημα τους να μειώνεται 50%, την Υγεία, την Παιδεία, την κατοικία και άλλα βασικά κοινωνικά αγαθά, να γίνονται είδη πολυτελείας. Την ίδια περίοδο, μέσα από το σφαγιασμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων, το ελληνικό κεφάλαιο αποταμίευσε €600 δις στις τράπεζες της Ελβετίας, οι ελληνικές τράπεζες χρηματοδοτήθηκαν με πάνω από 120 δις, ενώ Έλληνες καπιταλιστές αγόρασαν ακίνητα στην ακριβότερη περιοχή του Λονδίνου αξίας 1δις.
Αυτή η εξέλιξη δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Οι εργαζόμενοι έρχονται αντιμέτωποι με την ίδια πολιτική και στις ΗΠΑ και στην Αγγλία. Τα ίδια διλήμματα και η ίδια τρομοκρατία χρησιμοποιούνται και εκεί και στο Βέλγιο και σε άλλες χώρες που δεν έχουν σχέση με χρέη και μνημόνια. Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι έχουν καπιταλισμό.
Δεν παραδινόμαστε! Η ασυμβίβαστη πάλη του ΠΑΜΕ, ο ταξικός προσανατολισμός του, η στόχευση του για οικοδόμηση συνδικάτων στους μεγάλους κλάδους, στις βιομηχανίες, στα μεγάλα πολυεθνικά μονοπώλια, εκεί που διεξάγεται η ταξική πάλη, το σταθερό μέτωπο στα ιδεολογήματα των εργοδοτών και συνδικαλιστών τους, η αποκάλυψη της ζημιάς της ταξικής συνεργασίας και η πίστη στη δύναμη της εργατικής τάξης έχουν ως αποτέλεσμα οι εργαζόμενοι να μην σκύβουν το κεφάλι. Παρά τις δυσκολίες, η ταξική πάλη οξύνεται, μετράμε νίκες(μια από αυτές η δυσκολία του συστήματος να κρατήσει την κυβέρνηση). Η άλλη μας νίκη είναι τα λόγια του προέδρου των Χαλυβουργών στην απεργία στις 10 Φλεβάρη:
«Ο αγώνας μας αποτελεί ήδη μια μεγάλη νίκη των απεργών Χαλυβουργών και όλης της εργατικής τάξης. Αποτελεί μια μεγάλη παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα. Αποτελεί άλλη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας.
Αποτελεί μεγάλη νίκη ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, στη μοιρολατρία, στην ταξική ειρήνη, στη λογική του μικρότερου κακού. Αποτέλεσε σοβαρή νίκη στο λεγόμενο ρεαλισμό, στη συμβιβαστική λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Κράτησε τη σπίθα αναμμένη. Άντεξε στις πολύμορφες πιέσεις να μας διασπάσουν, να μας αποπροσανατολίσουν, να χτυπήσουν το ταξικό οργανωμένο κίνημα.
Ανέδειξε την τεράστια δύναμη των εργατών. Απέδειξε ότι χωρίς εμάς δεν κινείται τίποτα, ότι μόνο εμείς παράγουμε τον πλούτο και τον καρπώνονται τα παράσιτα οι εργοδότες.»
Με αυτή τη γραμμή, με αυτή τη λογική και εμείς σήμερα λέμε
ΟΛΗ Η ΕΥΡΩΠΗ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ
Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για τους εργάτες, αυτό είναι το καθήκον του ταξικού εργατικού κινήματος.
