«Παλιά μου τέχνη κόσκινο». Αυτή η παροιμία ταιριάζει γάντι για τους εργατοπατέρες της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που όταν βρίσκουν τραπέζι «κοινωνικού διαλόγου» τρέχουν πρώτοι να πάρουν θέση, για να δώσουν το καλύτερο άλλοθι συναίνεσης και υποταγής στην κυβέρνηση.
Αυτό έκαναν και τώρα. Πήραν μέρος στον «κοινωνικό διάλογο» μαζί με κυβέρνηση και εργοδότες για να αντιμετωπίσουν από κοινού(!!!) την επικείμενη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης με την τρόικα για τα εργασιακά. Μάλιστα βρήκαν και κοινό πεδίο, αφού θα εκδώσουν και κείμενο με τις θέσεις τους.
Πως είναι δυνατόν να βρίσκουν κοινό πεδίο δράσης αυτοί που νομοθετούν μειώσεις μισθών και συντάξεων, αυτοί που εφαρμόζουν με μεγάλη χαρά αυτούς τους νόμους, μαζί με αυτούς που υποτίθεται ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων; Αυτό μπορεί να το καταφέρει μόνο η ξεπουλημένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ. Να βάλει δηλαδή τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα.
Εμείς οι εργαζόμενοι, τα ταξικά συνδικάτα, έχουμε μία και μόνη επιλογή. Αυτή που γνωρίζουμε καλύτερα. Τον δρόμο του αγώνα. Αυτόν τον δρόμο που μας έφερε ως εδώ, που εμπόδισε όσο μπόρεσε την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που αποκάλυψε τους στόχους αυτής της πολιτικής. Τον δρόμο αυτόν όμως, για να είναι πιο αποτελεσματικός, πρέπει να τον περπατήσουν όλοι οι εργαζόμενοι, όλοι οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι και οι νέες, όλοι όσοι πλήτονται από αυτήν την πολιτική. Τότε θα μπορούμε να βάλουμε τους δικούς μας όρους και να οδηγήσουμε εμείς τις εξελίξεις, σύμφωνα με τα δικά μας συμφέροντα.
Βάζουμε σε πρώτη προτεραιότητα την διεκδίκηση υπογραφής Συλλογικής Σύμβασης.
Διεκδικούμε όλα όσα χάσαμε από τα μνημόνια, όλα όσα μας πήραν οι εργοδότες.
Φαίνονται ανίκητοι, γιατί οι εργαζόμενοι δεν έχουμε ακόμα δοκιμάσει τη δύναμή μας στο μέγεθος που επιβάλλεται. Κριτήριο για εμάς είναι οι ανάγκες μας. Αυτή είναι η δική μας ανάπτυξη.
Ο καθένας μας βρίσκεται μπροστά στην ευθύνη του. Έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα στην υποταγή, στη μοιρολατρία, στη χαμοζωή και στον αγώνα για την διεκδίκηση της ζωής που μας ανήκει.
Αγωνιστικά
Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ
