Σήμερα που κάνουμε αυτή την σύσκεψη οι αριθμοί είναι αμείλικτοι, πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι από τους οποίους οι 560.000είναι για πάνω από 12 μήνες στην ανεργία, ενώ από το σύνολο των ανέργων μόνο 160.000 επιδοτούνται με ταμείο ανεργίας ή με κάποιο πρόγραμμα. Σε συνθήκες πανδημίας 800.000 χιλιάδες συνάδελφοί μας υποχρεώθηκαν σε οικειοθελής αποχωρήσεις από την εργασία τους, χωρίς αποζημίωση, χωρίς ταμείο ανεργίας. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με πρόσχημα την πανδημία ήρθαν για να μείνουν με σκοπό το παραπέρα φθήνιμα της εργατικής δύναμης. Για όλα αυτά φταίνε οι απεργίες των εργαζομένων; Υπάρχει σήμερα ένα μέτωπο απεργιακό που να κάνει την κυβέρνηση να προχωρά στον παραπέρα περιορισμό της απεργιακής κινητοποίησης και δράσης; Τότε γιατί γίνεται αυτή η στοχοποίηση την ώρα που ήδη υπάρχει ένα αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο που βάζει φραγμούς στην κήρυξη της απεργίας από ένα σωματείο; Την ίδια ώρα που φουντώνει η εργοδοτική αυθαιρεσία, που στέλνουν τους εργαζόμενους στα ΑΤΜ μαζί με μπράβους για να ξαναπάρουν το δώρο πίσω. Αυτή την ώρα που ο εργάτης δεν έχει φωνή το κίνημα και με βάση τα στοιχεία της ΓΣΕΕ για τους απεργιακούς αγώνες βρίσκεται σε καθίζηση η κυβέρνηση βάζει στο στόχαστρο το απεργιακό δικαίωμα.
Γιατί, ενώ η συμμετοχή στις απεργίες είναι μικρή, μεγάλοι κλάδοι δεν δέχονται πλήγμα από την απεργία, οι συνελεύσεις είναι άμαζες το κίνημα γενικά είναι σε υποχώρηση, η κυβέρνηση καίγεται να προωθήσει σε συνθήκες πανδημίας ένα νομοθετικό πλαίσιο που θα βάλει σε γύψο το κίνημα, θα περιορίσει την συνδικαλιστική δράση, θα ποινικοποιεί τον αγώνα; Γιατί ως γνωστόν πριν πεινάσουν μαγειρεύουν και οι αστοί και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι γνωρίζουν πολύ καλά ότι για την εξασφάλιση της κερδοφορίας τους μέσα στον αδυσώπητο ανταγωνισμό και τις συγκρούσεις των μονοπωλίων αυτό που απαιτείται είναι η συνέχιση των «μεταρρυθμίσεων» , δηλαδή το παραπέρα φθήνιμα της εργατικής δύναμης, το τσάκισμα των εναπομείναντων δικαιωμάτων. Οι πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, το αντεργατικό οπλοστάσιο που στήνεται σε συνθήκες πανδημίας και καπιταλιστική κρίσης ήρθε για να μείνει και να διευρυνθεί. Αυτή η επίθεση συσσωρεύει δυσαρέσκεια που μαζί την πολιτική επιλογή να γίνει ευκαιρία η πανδημία για παραπέρα αναδιαρθρώσεις στην υγεία, στα ΜΜΜ στα σχολεία με προώθηση των ιδιωτικοποιήσεων, την στήριξη των ιδιωτών μετατρέποντας την κοινωνία υποχρεωτικά καταναλωτή του ιδιωτικού τομέα, δημιουργεί αυτό το περιβάλλον που η κοινωνία θα αντιδράσει. Αυτή η αντίδραση μπορεί να εξελιχτεί και σε μαζική λαϊκή ριζοσπαστική πάλη και αυτό είναι που στοχεύει και φοβάται η κυβέρνηση της ΝΔ και όλα τα κόμματα διαχειριστές του αστικού πολιτικού συστήματος. Μέσα από την καταστολή, την παρεμπόδιση της συνδικαλιστικής δράσης, την επίθεση στην οργάνωση των εργατών επιδιώκουν να κλείσουν τον δρόμο στο κοινωνικά αναγκαίο στο κοινωνικά δίκαιο.
Στην εκμεταλλευτική κοινωνία η κυρίαρχη τάξη καθορίζει τους κανόνες με τους οποίους η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπό θα γίνεται «νόμιμα» και θα υπάρχουν ισορροπίες τέτοιες που θα εξασφαλίζουν την λειτουργία του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ανάλογα τους συσχετισμούς, αυτοί οι κανόνες γίνονται ευνοϊκότεροι οι δυσμενέστεροι για τους εκμεταλλευόμενους. Πάντα όμως σκοπός των νομοθετημάτων είναι να θωρακίζουν το σύστημα της εκμετάλλευσης, την απρόσκοπτη λειτουργία των καπιταλιστικών επιχειρήσεων με το μέγιστο κέρδος, στις δοσμένες συνθήκες της κάθε εποχής. Όπως έκανε το ιδιώνυμο το 29, ο 330 το 76, ο 1264 το 82, ο νόμος Αχτσιογλου το 15.
Το δικαίωμα της απεργίας είναι η πιο οξυμένη μορφή πάλης και σύγκρουσης των εκμεταλλευόμενων με τους εκμεταλλευτές στα ανεκτά ή μη όρια της λειτουργίας αστικού πολιτικού συστήματος με το οποίο οι εργαζόμενοι πλήττουν τον αντίπαλο με σκοπό την βελτίωση των όρων πώλησης της εργατικής τους δύναμης και αποσκοπεί στο οικονομικό πλήγμα του εργοδότη αναδεικνύοντας τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης μέσα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Οι εργαζόμενοι μέσα από αυτή την διαδικασία αντιλαμβάνονται την δύναμή τους, αντιλαμβάνονται ότι μπορούν χωρίς αφεντικά ενώ τα αφεντικά δεν μπορούν χωρίς εργάτες. Η απεργία εκτός από οικονομικές διεκδικήσεις μπορεί να προβάλει και πολιτικές επιδιώξεις και να γίνει εφαλτήριο εξέγερσης, καταλήψεων και επαναστατικών διεργασιών και ενεργειών.
Φυσικά η εργοδοσία και το κράτος της, ποτέ δεν συμβιβάστηκαν με το δικαίωμα των εργαζομένων να απεργούν. Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους είναι πάντα έτοιμοι, όταν η εργοδοσία βρεθεί σε αδυναμία να σπάσει την απεργία με ιδία μέσα, να τσακίσουν τους απεργούς. Η ανοχή τους έχει να κάνει με το αντικειμενικό γεγονός ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, όσο και να το θέλουν, η πάλη είναι ανειρήνευτη και η απεργία είναι έκφραση της δύναμης των παραγωγών του πλούτου. Είναι εκατοντάδες τα παραδείγματα απεργιών που η αστυνομία ή ακόμα και ο στρατός επιστρατεύτηκαν να καταστείλουν απεργιακούς αγώνες. Τα πρώτα χρόνια της ανάπτυξης του καπιταλισμού η εργοδοσία είχε τους δικούς της οπλισμένους φύλακες και μπράβους που οι ίδιοι επέβαλαν την τάξη και κατέστελλαν τους αγώνες. Αυτή την κατάσταση ήρθε το κράτος να την εξομαλύνει και ανέλαβε την καταστολή για λογαριασμό της εργοδοσίας στο όνομα της τάξης και της νομιμότητας. Ενώ ο στρατός ήταν πάντα έτοιμος για δράση. Στην Απεργία των μεταλλωρύχων το 1896 που ως έτοιμα είχαν να υπάρχει άμαξα ως ασθενοφόρο να μεταφέρει εγκαίρως τους τραυματίες στο νοσοκομείο, αυξήσεις στους μισθούς και να σταματήσουν οι εργολαβίες, χτυπήθηκε από τον στρατό και μάλιστα παρέμεινε στην περιοχή μέχρι την δεκαετία του 50 για να επιβλέπει τους εργαζόμενους μην τυχόν και απεργήσουν. Σε όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος στην χώρα μας υπάρχουν εκατοντάδες απεργίες που οι εργάτες πλήρωσαν βαρύτατο τίμημα. Ακόμα και οι φαινομενικά ανώδυνες απεργιακές μάχες έχουν το τίμημά τους, ιδιαίτερα για τα πρωτοπόρα τμήματά της εργατικής τάξης. Η στοχοποίηση, ο παραγκωνισμός, η απομόνωση στους χώρους δουλείας και η απόλυση είναι καθημερινότητα.
Προπολεμικά οι απεργίες συνοδεύονταν με καταστολή και νεκρούς. Οι μεταλλωρύχοι σε Σεριφο και Λαύριο, οι καπνεργάτες σε Αγρίνιο και Θεσσαλονική, οι σταφιδεργάτες στο Ηράκλειο, οι ναυτεργάτες στην Καλαμάτα, οι εργάτες στον Πειραιά, παντού η ζωή δεν μέτραγε οι στασιαστές έπρεπε να πεθάνουν και αν δεν πέθαιναν από τα βόλια έπρεπε να πεθάνουν στην εξορία. Μεταπολεμικά το κράτος γιγαντώνει τον χαφιεδισμό και το «συνδικαλιστικό» της ασφάλειας γίνεται η σκιά των πρωτοπόρων, παρόλα αυτά η ταξική πάλη δεν θα ανακοπή. Οι οικοδόμοι, οι μεταλλωρύχοι της ΛΑΡΚΟ, οι οδηγοί στα λεωφορεία, στη ΔΕΗ, στα κλωστοϋφαντουργία, οι ναυτεργάτες, οι τραπεζικοί υπάλληλοι, όλοι οι κλάδοι έδωσαν και δίνουν μεγάλους αγώνες. Ο Λάσκαρης προσπάθησε να νομοθετήσει το τέλος της ταξικής πάλης, ενώ τώρα ο Βρούτσης θεωρεί ότι ο απεργός διαπράττει οικονομικό έγκλημα και πρέπει να αποζημιώνει τον εργοδότη για την χασούρα που θα έχει από την απεργία.
Το νομοθετικό πλαίσιο που ορίζει τους όρους με τους οποίους θα διεξάγεται η απεργία, καθορίζεται από τον συσχετισμό δυνάμεων, από τον βαθμό οργάνωσης των εργατών. Για παράδειγμα όταν ψηφίστηκε ο 1264 το 40% των εργαζομένων ήταν οργανωμένοι στα συνδικάτα τους, διεξάγονταν μαζικές γενικές συνελεύσεις, το κίνημα ήταν σε άνοδο. Ο προηγούμενος αντιδραστικός νόμος, ο 330 ήταν ένα πουκάμισο αδειανό, δεν χωρούσε στις συνθήκες της εποχής, αλλά και δεν μπορούσε το αστικό κράτος να έχει σε λειτουργία ένα νόμο που θα καταπατείται καθημερινά από την εργατική τάξη, δημιουργώντας μία κατάσταση που να εμφανίζεται αδύναμο για επιβολή.
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε τον νόμο για περιορισμό της δυνατότητας απεργιακής κινητοποίησης από τα πρωτοβάθμια σωματεία ο βαθμός οργάνωσης των εργατών ήταν και παραμένει κοντά στο 12 με 15%
Η κυβέρνηση της ΝΔ έχοντας βρει στρωμένο έδαφος επίθεσης από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ προωθεί παραπέρα το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος, έχοντας στο στόχαστρό της την γενική συνέλευση των σωματείων, την πολύτιμη αυτή διαδικασία στην οποία οι απόψεις ζυμώνονται και οι αποφάσεις έχουν την δύναμη της πλειοψηφίας να υλοποιηθούν. Η προσπάθεια που επιχειρείται να γίνεται υποχρεωτική η συμμετοχή όλων των εργαζομένων της επιχείρησης σε ηλεκτρονική ψηφοφορία όπου θα ψηφίζουν οι διευθυντές για τα τμήματα που επιβλέπουν, αντί των εργαζομένων, η μη συμμετοχή σε ζωντανή συνέλευση χωρίς την διαλογική συζήτηση, την αντιπαράθεση των απόψεων τα επιχειρήματα, κάνουν την απεργία ένα όπλο άσφαιρο χωρίς την δυνατότητα να χρησιμοποιηθεί.
Έχουμε χρέος να προασπίσουμε το δικαίωμά μας να απεργούμε και να συζητάμε μέσα από πραγματικές ουσιαστικές συλλογικές διαδικασίες, χωρίς την επίβλεψη του εργοδότη. Έχουμε ευθύνη για την καλύτερη δυνατή οργάνωση της γενικής συνέλευσης να γίνεται εποικοδομητικός διάλογος, να ενθαρρύνεται να ακουστεί και η αντίθετη άποψη και με επιχειρήματα να αντιπαρατεθόμαστε.
Αυτό το όπλο των εργατών που κανείς δεν μπορεί να τους το στερήσει πρέπει να μην σπαταλείται και να παίρνονται όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να έχει τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Πρέπει να πούμε ότι είναι γεγονός ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται, όμως δεν μπορούμε με βάση αυτό να λέμε, δεν πάει να πάρει όσα μέτρα θέλει, νόμος είναι το δίκιο του εργάτη Αυτό δεν είναι σωστό γιατί δεν σκέφτονται όλοι οι εργαζόμενοι όπως εμείς. Σε ανώριμα στρώματα κυριαρχεί το «αν είναι νόμιμο αυτό που κάνουμε, να προσέξουμε μην μας πάνε στα δικαστήρια» κλπ. Άρα ναι η ταξική πάλη δεν καταργείτε όμως με μόνο ένα μικρό συνειδητοποιημένο πρωτοπόρο κομμάτι της εργατικής τάξης απομονωμένο από τους χώρους δουλειάς, περιορισμό της συνδικαλιστικής δράσης, ποινικοποίηση του αγώνα. Οι δυσκολίες για την ανάπτυξη του αγώνα και για τους σκοπούς της τάξης μας γιγαντώνονται.
Παρά όμως αυτές τις δυσκολίες δεν μένουμε με τα χέρια σταυρωμένα. Οργανώνουμε την πάλη μας διεκδικώντας μέτρα για την προστασία της υγείας του λαού και των δικαιωμάτων του.
