Τις τελευταίο καιρό όλος ο πλανήτης έχει στραμμένο το βλέμμα και την οργή του στη βαρβαρότητα του αμερικανικού κράτους. Οι εικόνες από τις ΗΠΑ καθηλώνουν. Ο αποτροπιασμός απέναντι στην κυβέρνηση Τραμπ και η αλληλεγγύη προς τον αμερικανικό λαό, που παλεύει να ανασάνει, εκφράζονται σε όλο τον κόσμο με διαμαρτυρίες, συγκεντρώσεις, μηνύματα αλληλεγγύης κ.ά.
Οι μαζικές κινητοποιήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα δικαιολογημένο ξέσπασμα οργής, από έναν λαό που όλο και περισσότερο βιώνει σε πρωτόγνωρο βαθμό τη σαπίλα του βάρβαρου συστήματος και μάλιστα στη «μητρόπολή» του.
Οι χιλιάδες Αμερικανοί που είναι στους δρόμους, δεχόμενοι την άγρια καταστολή, είναι αυτοί οι ίδιοι που βιώνουν την τεράστια ανεργία, με την καταγραφή να ξεπερνάει τα 40 εκατομμύρια, που ζουν την έξαρση της φτώχειας, με εκτιμήσεις για «54 εκατομμύρια Αμερικανούς που μετά την πανδημία δεν θα έχουν ούτε τα βασικά». Που έχουν θρηνήσει ως τώρα κάπου 110.000 δικούς τους ανθρώπους, θύματα των ακραίων ταξικών διακρίσεων του συστήματος Υγείας.
Ομαδικοί τάφοι για τα θύματα της πανδημίας, άγρια καταστολή όσων αγωνίζονται «να αναπνεύσουν», εν ψυχρώ δολοφονίες από κρατικές και παρακρατικές ομάδες, ρατσιστική βία, πείνα και ανεργία. Στον αντίποδα, η αμερικανική κοινωνία προβάλλει προκλητικά τον αμύθητο πλούτο μιας δράκας δισεκατομμυριούχων και την άνετη ζωή της στρατιάς των εξυπηρετητών τους.
Εμείς οι συνταξιούχοι μηχανικοί κι οι συνεργάτες τους δεν μπορούμε παρά να σταθούμε αλληλέγγυοι στους εργαζόμενους και το λαό των ΗΠΑ, που βρίσκονται στους δρόμους της οργής, ενάντια στη βαρβαρότητα και την εξαθλίωση, γιατί και εμείς θεωρούμε ότι μόνο η πάλη των λαών μπορεί να τους δώσει τη ζωή που τους αξίζει, αντίστοιχη με τον τεράστιο πλούτο που αυτοί οι ίδιοι και μόνο αυτοί δημιουργούν.
