Συναδέλφισσες – φοι, συναγωνιστές–στριες,

Ψηλά τις σημαίες! Στο όνομα των νεκρών της τάξης μας στέλνουμε στους εργαζόμενους σε κάθε γωνίας του κόσμου μήνυμα αντίστασης και αλληλεγγύης.  Σήμερα τιμάμε τους νεκρούς της τάξης μας, που με αίμα, θυσίες και την ίδια τη ζωή τους, διαπαιδαγώγησαν και διαπαιδαγωγούν ολόκληρες γενιές. Η 1η Μάη δεν είναι εθιμοτυπική απεργία, αλλά μέρα που αναδεικνύεται η ταξική πάλη ως το αναγκαίο και αναντικατάστατο στοιχείο της προοδευτικής εξέλιξης της κοινωνίας. Με ταξικούς αγώνες τιμάμε τους νεκρούς εργάτες της τάξης μας, συνεχίζουμε τις αγωνιστικές παραδόσεις του κινήματός μας, το δρόμο από το Σικάγο ως την Πρωτομαγιά του ’36 στη Θεσσαλονίκη, τη αιματοβαμμένη Πρωτομαγιά της ηρωικής Καισαριανής. Τιμάμε τους χιλιάδες νεκρούς εργάτες που έπεσαν στην ανειρήνευτη πάλη με τους εκμεταλλευτές μας και συνεχίζουμε να μένουμε δυνατοί στον αγώνα ενάντια στην ΕΕ, τις κυβερνήσεις και συνολικά απέναντι στο σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα.

Αποδίδουμε παράλληλα φόρο τιμής στα χιλιάδες θύματα της εργατικής τάξης, στη χώρα μας, αλλά και σε όλο τον κόσμο, που βρέθηκαν εκτεθειμένα στην πανδημία του κορονοϊού για τα κέρδη των λίγων.

Χαιρετίζουμε σήμερα τους χιλιάδες εργαζόμενους, ανέργους, αυτοαπασχολούμενους, αγρότες, νέους και νέες που βρίσκονται στο σπίτι τους, ενώ θα ήθελαν να βρίσκονται εδώ μαζί μας, να διαδηλώνουμε μαζικά όπως κάθε χρόνο από άκρη σε άκρη σε όλη την Ελλάδα, τιμώντας την παγκόσμια μέρα αγώνα της εργατικής τάξης. Από αυτό το βήμα και από τη συμβολική διαδήλωσης στην Αθήνα, λέμε ένα πράγμα: Οι συμβολικές κινητοποιήσεις σήμερα έχουν πολύ ουσιαστικό περιεχόμενο, είναι κάλεσμα για άμεση πάλη και αγώνες ώστε να μην πληρώσουμε ξανά τα βάρη μιας κρίσης που οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι προετοιμάζουν να μεταφέρουν στις πλάτες μας.

Για τους επιχειρηματίες η πανδημία έχει μετατραπεί σε ευκαιρία καταπάτησης των εργατικών δικαιωμάτων. Οι 2 πρώτοι τόμοι της μαύρης Βίβλου της εργοδοσίας που εξέδωσε το ΠΑΜΕ αλλά και οι ανομολόγητες ως τώρα επιθέσεις σε εργατικά δικαιώματα σε κάθε χώρο δουλειάς, είναι τα προεόρτια για όσα προετοιμάζουν. Η επίθεση που ποτέ δεν κόπασε από τον ανοιχτό ταξικό πόλεμο των προηγούμενων ετών, θα ενταθεί με τη νέα καπιταλιστική κρίση που φέρνει η νέα πανδημία. Το σλόγκαν «πρώτα η ανθρωπινή ζωή» που πολυφορέθηκε αυτές τις μέρες θα συνοδευτεί με νέα επώδυνα μέτρα αν δε βάλουμε εμείς φρένο με τους αγώνες μας, αν δεν τους σταματήσουμε. Θα κάνουν τη νύχτα-μέρα για να επανακτήσουν τα κέρδη τους με τη μεγαλύτερη δυνατή εκμετάλλευση.

Ως εργαζόμενος στα super market να μεταφέρω τους χαιρετισμούς των χιλιάδων εργατοϋπαλλήλων στις εφοδιαστικές αλυσίδες, που σήκωσαν στις πλάτες τους ένα δυσανάλογο με τις δυνάμεις τους βάρος και κατάφεραν να το φέρουν εις πέρας αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά ποιοι είναι αυτοί που ανοίγουν και δουλεύουν τα καταστήματα. Αυτοί που δύο μήνες τώρα με αυταπάρνηση ξεπερνώντας τα φυσικά όρια της σωματικής αντοχής έδωσαν και δίνουν τον δικό τους αγώνα για να μην λείψει τίποτε από το λαϊκό σπίτι.

Δεν δεχθήκαμε τον χαρακτηρισμό του “ήρωα” γιατί δεν τον επιδιώξαμε. Ως τάξη έχουμε θέσει πολύ ψηλά τον πήχη για να αποκαλέσουμε κάποιον ως ήρωα. Παρ’ όλα αυτά στην ιστορία του εργατικού κινήματος χιλιάδες είναι αυτοί που έφτασαν και ξεπέρασαν αυτό το όριο και είναι αυτοί που τιμάμε σήμερα ακολουθώντας το παράδειγμά τους. Οι άνθρωποι των επιχειρηματικών ομίλων όμως μοιράζουν απλόχερα τον τίτλο του ήρωα για να ξεγελάσουν, για να λειάνουν γωνίες, για να κάνουν στην τελική τη δουλειά τους και όταν σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας και επιτευχθεί ο σκοπός τους, αυτός ο ήρωας έρχεται αντιμέτωπος με τα προβλήματα της καθημερινότητας που του έχουν φορτώσει και μετατρέπεται γρήγορα σε έναν ήρωα με παντόφλες που πρέπει να πουλήσει το ξίφος του για να μπορέσει να πληρώσει τους λογαριασμούς του.

Συναδελφοι-ες,

Σήμερα φαίνεται ακόμα πιο καθαρά στα μάτια περισσότερων ανθρώπων ο πραγματικός-ζωτικός ρόλος που έχουν οι εργαζόμενοι ως παραγωγοί του πλούτου σε σχέση με τον παρασιτισμό των εκμεταλλευτών μας. Το σύνθημα «χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», έγινε πιο κατανοητό σε αυτιά που ως και σήμερα το αντιμετώπιζαν με επιφύλαξη ή σκωπτικά.

Οι μέρες της πανδημίας και ο σύγχρονος-πραγματικός ηρωισμός ανέδειξε το πραγματικό ανάστημα των εργαζομένων που βρίσκονται στα εργοστάσια, στις σκαλωσιές, στα λιμάνια, στις αποθήκες, στα κλαρκ, στην καθαριότητα, στα φορτηγά, στα γραφεία, στα ράφια και στα ταμεία. Ανέδειξε, από τη μία, τη χρησιμότητα των χιλιάδων εργαζομένων που παράγουν τον πλούτο της κοινωνίας και από την άλλη την παρασιτική εμφάνιση που έχουν όλοι αυτοί που υποτίθεται κρατούν τις τύχες του πλανήτη στα χέρια τους. Όλοι αυτοί είναι αέρας κοπανιστός χωρίς τους εργάτες. 

Καπιταλιστική ανάπτυξη και ευημερία για το λαό δε συμβαδίζουν. Ο λαός μας έχει αποκτήσει μεγάλη πείρα από την πρόσφατη κρίση. Το σύστημα της εκμετάλλευσης δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο όσοι έχουν συμφέρον υπερασπίζονται ένα τέτοιο σάπιο σύστημα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, το πολιτικό προσωπικό και μέσα σε αυτούς η συνδικαλιστική ελίτ, οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, που σε συνθήκες πανδημίας ο πρόεδρος της ειρωνεύτηκε τους αγώνες των εργαζομένων για τα μέτρα προστασίας. Μας χαρακτήρισε «έξυπνους και δήθεν ταξικούς» που βγήκαμε μπροστά στους χώρους δουλειάς για να απαιτήσουμε από τους εργοδότες μέσα και μέτρα προστασίας, που δε βάλαμε νερό στο κρασί για κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία. Ο ρόλος τους είναι φανερός πλέον σε κάθε εργάτη. Απαξιωμένοι και προστατευμένοι από ΜΑΤ, ξεπληρώνουν ένα-ένα τα γραμμάτια στην κυβέρνηση και στον ΣΕΒ.

Συνάδελφοι, η πανδημία κάνει τα αιτήματα της φετινής πρωτομαγιάς πιο επίκαιρα από ποτέ επιβεβαιώνοντας την ρευστότητα των κατακτήσεών μας μέσα σε αυτό το βάρβαρο σύστημα. Μας έδειξε τι ταξικό πρόσημο παίρνει η υγεία, η παιδεία και οι φορείς του κράτους όταν το σύστημα νιώσει ότι απειλείται. Με λίγα λόγια η πανδημία έκανε ακόμη πιο ορατό τον πραγματικό εχθρό μας, το σύστημα της εκμετάλλευσης, τον καπιταλισμό.

Η εργατική τάξη σήμερα στέλνει ηχηρό μήνυμα σε αυτούς που μπέρδεψαν την μάσκα με το φίμωτρο πως δε θα σιωπήσει, δε θα συμβιβαστεί. Πως απέναντι στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού που δε μπορεί να προστατεύσει τους λαούς σε συνθήκες πανδημίας, που με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και τις επεμβάσεις δημιουργεί προσφυγιά, φτώχεια, εξαθλίωση, που στις συνθήκες της ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο, θυσιάζει τους εργαζόμενους μπροστά στο θεό του κέρδους, υπάρχει ο δρόμος της σύγκρουσης με όλους αυτούς που λειτουργούν ως τροχοπέδη στην πρόοδο της κοινωνίας.

Συνάδελφοι, αν δικαιούμαστε εμείς οι εργαζόμενοι στα s/m έστω και ελάχιστα τον τίτλο του ήρωα, δεν είναι γιατί βρεθήκαμε μπροστά λόγω του αντικειμένου της εργασίας μας αλλά γιατί αποτελούμε κομμάτι αυτής της τάξης που κάνει τον κόσμο να γυρνά. Της εργατικής τάξης που γυρνά το γρανάζι της προόδου και της ιστορίας. Η ταχύτητα όμως που γυρνά αυτό το γρανάζι σήμερα είναι πολύ αργή σε σύγκριση με τις δυνατότητες που υπάρχουν. Σε περίοδο πανδημίας γυρνάμε εκατοντάδες χρόνια πίσω, όταν επιλέγεται κυνικά για το ποιος θα ζήσει και για πόσο, τη στιγμή που η επιστήμη προχωρά μπροστά και κάνει θαύματα. Ο βιομηχανικός βορράς στην Ιταλία παρέμεινε ανοιχτός και σε πλήρη ένταση όταν τα φέρετρα ξεχείλιζαν μόνο και μόνο για να μη χαθεί η κερδοφορία. Όμως ειπώθηκε και πιο καθαρά: «Δεν υποχωρούν όλα μπροστά στην ανθρώπινη ζωή» είπε ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. Η πανδημία με τον δικό της τρόπο θέτει ακόμη μια φορά το βασανιστικό ερώτημα. Πότε θα αποφασίσουμε να αποδείξουμε ότι μπορούμε να ζήσουμε καλύτερα χωρίς τους καταπιεστές μας;

Η 1η Μάη είναι η μέρα σύμβολο των εργαζόμενων όλου του κόσμου που ονειρεύτηκαν, πάλεψαν σκληρά για ένα κόσμο όπου σκοπός της παραγωγής είναι η ευημερία του ανθρώπου, η κάλυψη των διαρκώς διευρυνόμενων αναγκών του, στο κέντρο της κοινωνίας είναι ο άνθρωπος, το βασίλειο της πραγματικής ελευθερίας. Η κατάργηση της ιδιοκτησίας στα μεγάλα εργοστάσια και τις εφοδιαστικές αλυσίδες, στα μέσα μεταφοράς, στη συγκεντρωμένη μεγάλη γαιοκτησία, στην Ενέργεια, τις τηλεπικοινωνίες, τη χημική βιομηχανία, στο φάρμακο, την υγεία. Μόνο έτσι θα σταματήσει το 1% των ανθρώπων να κατέχει το 60% του πλούτου που παράγει όλη η ανθρωπότητα.

Δε μπορεί η βαρβαρότητα να είναι το μέλλον μας. Σήμερα υπάρχουν όλες οι αναγκαίες και υλικές προϋποθέσεις για μόνιμη και σταθερή δουλειά, μειωμένο ωράριο, για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν παροχές, όπως Υγεία, μόρφωση, λαϊκή στέγη, πολιτισμός, αθλητισμός, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, για μισθούς και συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στο ύψος των σημερινών λαϊκών αναγκών. Η μόνιμη ικανοποίησή τους απαιτεί την αλλαγή του σκοπού παραγωγής. Απαιτείται μια κοινωνία όπου το κουμάντο στα μέσα παραγωγής θα το κάνουμε εμείς, που η βάση της θα είναι ο κεντρικός σχεδιασμός και θα έχει σα γνώμονα τη διασφάλιση της λαϊκής ευημερίας. Μια κοινωνία όπου όλοι θα δουλεύουν με δικαιώματα και που μοναδικό στόχο θα έχει η παραγωγή να τίθεται εξολοκλήρου στην υπηρεσία των αναγκών μας.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να προετοιμαστούν από σήμερα κιόλας για την επόμενη μέρα, με το δυνάμωμα της οργάνωσής μας σε κάθε χώρο δουλειάς για να διεκδικήσουμε ζωή και δουλειά με δικαιώματα, να διεκδικήσουμε όλες τις ανάγκες μας. Γιατί ο δικός μας αγώνας για την επόμενη ημέρα αφορά την υγεία, τη ζωή, την καθημερινή μας επιβίωση, την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Έχουμε πληρώσει ήδη πολλά! Έχουμε πληρώσει την 10ετή κρίση του συστήματος της εκμετάλλευσης με αμέτρητες θυσίες. Δε θα πληρώσουμε ξανά.

Και όπως λέει και ο ποιητής «Αν το υπεράνθρωπο δεν κατορθώσουμε πάμε χαμένοι. Αν δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό που κανείς μας δεν μπορεί ν’ απαιτήσει, θ’ αφανιστούμε».

Καλή δύναμη!