Ένα μήνα μετά την επέκταση της Συλλογικής Σύμβασης των ξενοδοχοϋπαλλήλων από την υπουργό Εργασίας, έχει συγκεντρωθεί σημαντική πείρα από την κατάσταση που επικρατεί στους χώρους δουλειάς, αλλά κι από τις κινήσεις των ίδιων των ξενοδόχων.
Μετά τα αρχικά πανηγύρια της κυβέρνησης και των ανθρώπων της εργοδοσίας μέσα στην Ομοσπονδία και σε ορισμένα σωματεία του κλάδου, οι εργαζόμενοι ήρθαν ξανά αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα. Σε δεκάδες ελέγχους που πραγματοποιήθηκαν σε μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες της Αττικής επιβεβαιώθηκε ότι η «επόμενη μέρα» για την οποία μιλάνε όλα τα επιτελεία του συστήματος, προϋποθέτει τη μονιμοποίηση και συνεχή εμβάθυνση όλων των αντεργατικών ανατροπών που προωθήθηκαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και πριν από αυτήν. Η πλειοψηφία των εργαζομένων εξακολουθεί να εργάζεται με νέες και παλιές ελαστικές μορφές εργασίας στις οποίες οι ξενοδόχοι ισχυρίζονται ότι δε χωρά καμιά εφαρμογή συλλογικής σύμβασης. «Ιδιωτικές κεφαλαιουχικές εταιρείες» που ιδρύονται σε μια μέρα με μετοχικό κεφάλαιο 1 ευρώ, παρέχουν δεκάδες εργαζόμενους σε ξενοδοχεία με συμβάσεις έργου. «Συμβάσεις μη γνήσιας ετοιμότητας προς Εργασία» αναγκάζουν τους εργαζόμενους να στέκονται πάνω από το ακουστικό τους για λίγες ώρες δουλειάς την εβδομάδα. «Συμβάσεις διαλείπουσας εργασίας» υποχρεώνουν τις καμαριέρες να εργαστούν όσο, όποτε και όπως τους ζητηθεί. Συμβάσεις που ξεκινούν το πρωί και τελειώνουν το βράδυ αφήνοντας σε αβεβαιότητα χιλιάδες εργαζόμενους του κλάδου.
Αλλά και για τους ελάχιστους εναπομείναντες που εμφανίζονται να δουλεύουν με σταθερή και μόνιμη εργασία, η στάση των ξενοδόχων είναι επίσης αποκαλυπτική. Η Ένωση Ξενοδόχων Θεσσαλονίκης για παράδειγμα αρνείται να εφαρμόσει τη συλλογική σύμβαση αν δεν πάρει από την κυβέρνηση ως «αντιπαροχή» νέες φοροελαφρύνσεις και προνόμια. Λες και δεν έχει νομοθετηθεί για χάρη τους τα τελευταία δέκα μόνο χρόνια μειώσεις μισθών πάνω από 40%, κατάργηση των ΒΑΕ, αύξηση του εργάσιμου χρόνου μέχρι και 10 ώρες την ημέρα, μέχρι και 7 μέρες την εβδομάδα, χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος και επέκταση όλων των ελαστικών μορφών εργασίας. Λες και δεν έχουν φτιαχτεί προς όφελός τους υποδομές δισεκατομμυρίων ευρώ από χρήματα του λαού. Λες και δεν έχουν καταπατήσει ατιμωρητί δάση, αιγιαλούς και άλλες δημόσιες εκτάσεις. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και σε περιπτώσεις ξενοδοχειακών ομίλων με τεράστια κέρδη, οι εργοδότες αξιοποιούν τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ μεικτά, το αίσχος του «υποκατώτατου» μισθού για τους νέους κάτω των 25 ετών, την απλήρωτη μαθητεία, ενώ παρουσιάζουν μαζί με την κυβέρνηση ως «παθογένεια» την όποια διεκδίκηση για αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών που είχαμε στα χρόνια της κρίσης.
Η Ομοσπονδία Ξενοδόχων πραγματοποιεί έκτατο συνέδριο για το θέμα της επέκτασης της κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης των ξενοδοχοϋπαλλήλων. Οι αποφάσεις τους είναι εκ των προτέρων γνωστές, θέλουν να διασφαλίσουν όσο μπορούν πιο φτηνούς εργαζόμενους, και νέες αξιώσεις για φοροαπαλλαγές εισφοροαπαλλαγές, χωροταξικές ρυθμίσεις και άλλα προνόμια που θα αυγατίζουν παραπέρα την κερδοφορία τους. Απαιτούν τα πάντα. Μας θέλουν δούλους .
Η κατάσταση θα χειροτερεύσει ακόμη πιο πολύ αν δεν κατανοηθεί ότι η μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις αφορά κάθε εργαζόμενο, συνολικά τις εργασιακές σχέσεις: τους μισθούς, τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, αλλά και την υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία.
Κι ως τέτοιο κορυφαίο ζήτημα για την εργατική τάξη αποκαλύπτουμε πλατιά τον αντεργατικό χαρακτήρα της στρατηγικής κυβέρνησης-εργοδοσίας, που έχει στόχο την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Πρόσφατα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψήφισε με τροπολογία ξανά τον νόμο του Βρούτση υπουργού της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, κάνοντας τον συγκεκριμένο νόμο- νόμο Βρούτση- Αχτσιόγλου, ο οποίος καταργεί τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτερο μισθό, θα διαμορφώνεται με απόφαση του εκάστοτε Υπουργού στο ύψος που θα υποδεικνύουν οι εργοδότες.
Αυτή είναι η επόμενη μεταμνημονιακή ημέρα!! Συνέχεια της προηγούμενης μνημονιακής ημέρας.
Χωρίς γερά, μαζικά, αγωνιστικά εργατικά συνδικάτα χωρίς τη μαζική κινητοποίηση των εργαζομένων θα είμαστε όλο και μεγαλύτερα θύματα της εργοδοσίας και του πολιτικού της προσωπικού. Το πλαίσιο αιτημάτων χρειάζεται να εξειδικεύεται ανά χώρο, να συζητιέται και να γίνεται υπόθεση των εργαζόμενων, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις. Ο αγώνας μας να αξιοποιεί όλες τις μορφές για να έχει διάρκεια και αντοχή, να συσπειρώνει ολοένα και περισσότερους.
Με τέτοιους όρους χρειάζεται να οργανωθεί η μάχη για την υπογραφή και εφαρμογή των Συλλογικών Συμβάσεων σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, δεμένη με την πραγματοποίηση απεργιακής απάντησης στις 14 Νοέμβρη, ώστε μέσα κι από αυτό το μέτωπο να γίνονται αποφασιστικά βήματα στο στόχο της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.
Γιατί δίχως σωματεία με γερές βάσεις μέσα στους χώρους δουλειάς, χωρίς την πρωτοπόρα δράση τους για κάθε ζήτημα που απασχολεί την εργατική οικογένεια και χωρίς μαζικές διαδικασίες που θα διασφαλίζουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στις αποφάσεις, η εργοδοσία και οι δυνάμεις της μέσα στο κίνημα θα επιβάλλουν όχι μόνο ό,τι ως σήμερα έχει θεσμοθετηθεί, αλλά θα περάσουν κι άλλα μέτρα που θα μειώνουν συνεχώς την τιμή της εργατικής δύναμης.
Χρειάζεται καθημερινή δράση που θα ξεκινά από την ενημέρωση και θα καταλήγει στην οργάνωση της πάλης. Που θα πατά πάνω στην ενότητα της τάξης μας για να κατανοείται όλο και από περισσότερους ότι η πάλη για τις ΣΣΕ βοηθάει να φωτίζεται ο πραγματικός αντίπαλος, η εργοδοσία και το πολιτικό της προσωπικό, στα κόμματα, στις κυβερνήσεις και μέσα στο ίδιο το κίνημα.
ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΠΑΜΕ ΕΠΙΣΙΤΙΣΜΟΥ ΤΟΥΡΙΣΜΟΥ ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΩΝ
