Συνάδελφοι, άνεργοι και εργαζόμενοι στον κλάδο του εμπορίου.
Αφήνοντας πίσω μας μια μακρά εκπτωτική περίοδο κατά την οποία “ ξεχάσαμε” τι σημαίνει 8ωρο,ρεπό και Κυριακή, ήρθε ο Σεπτέμβρης να μας θυμίσει ότι η αντιλαϊκή πολιτική και η εργοδοτική επίθεση δεν περιορίζεται μόνο στο χώρο εργασίας αλλά επεκτείνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Η αντιλαϊκή πολιτική με την οποία είμαστε αντιμέτωποι δεν αφήνει ανεπηρέαστο το χώρο της παιδείας. Μια νέα σχολική χρονιά ξεκινάει και όλοι οι γονείς έχουμε την ίδια προσμονή και αγωνία για τα παιδιά μας, προσμονή για μάθηση και ολοκληρωμένη, πολύπλευρη μόρφωση. Δεν θέλουμε να συνοδεύεται από άγχος για το αν “θα τα βγάλουμε πέρα” και η τσέπη του καθενός να καθορίζει τη μόρφωση των παιδιών του.
Οι εμποροϋπάλληλοι έχουμε πληγεί βάναυσα από την επίθεση του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του ,βλέπουμε κάθε χρόνο να επιβαρύνεται όλο και περισσότερο το οικογενειακό εισόδημα από τα έξοδα που απαιτούνται για το σχολείο των παιδιών μας. Ζήσαμε ξανά την αγωνία των γονιών που είδαν το παιδί τους να μένει εκτός παιδικού σταθμού, τις ατελείωτες λίστες με τα αναλώσιμα που αγοράζουμε από το νηπιαγωγείο μέχρι το λύκειο, τα κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, οι απαρχαιωμένες και κακοσυντηρημένες σχολικές μονάδες κ.α. Και να μην ξεχνάμε τους χιλιάδες αναπληρωτές εκπαιδευτικούς που τελευταία στιγμή θα μάθουν το που θα εργαστούν σηκώνοντας το κύριο βάρος της λειτουργίας των σχολείων.
Για αυτό το σχολείο καμαρώνει και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που συνεχίζει το ίδιο έργο που ξεκίνησαν και οι προκάτοχοί της ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Έχει το θράσος να κομπάζει ότι τα σχολεία θα ανοίξουν στην ώρα τους ξεχνώντας ότι το ημερολόγιο δείχνει εδώ και πολύ καιρό 2017 και πως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αποτελεί κατόρθωμα. Ο σκοπός τους είναι κάτι παραπάνω από οφθαλμοφανείς. Θέλουν να ρίξουν κι άλλο το επίπεδο των απαιτήσεων της εργατικής τάξης για αυτό στοχεύουν την μόρφωση των παιδιών μας, της αυριανής βάρδιας.
Αυτά συνάδελφοι δεν μπορεί να είναι η εικόνα της παιδείας των παιδιών της εργατικής τάξης τον 21ο αιώνα.
Τα τεράστια κενά της δημόσιας εκπαίδευσης δεν μπορεί να καλύπτονται από τους φροντιστηριακούς ομίλους που φυτρώνουν σαν μανιτάρια δίπλα από την πόρτα των σχολείων.
Δεν δεχόμαστε να μην έχουμε σύγχρονα και καλοδιατηρημένα σχολεία όταν οι εργαζόμενοι στις κατασκευές σχηματίζουν ουρές στα καταστήματα του ΟΑΕΔ.
Δεν δεχόμαστε να μην υπάρχει μόνιμος δάσκαλος με εργασιακά δικαιώματα όταν υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι απ’ αυτούς.
Δεν δεχόμαστε η ομαλή λειτουργία των σχολείων να εξαρτάται από τις χορηγίες του εκάστοτε ιδιωτικού ιδρύματος και στις δωρεές με αντάλλαγμα την συμμετοχή των ιδιωτών στα εκπαιδευτικά προγράμματα.
Συναδέλφισσες ,συνάδελφοι
Η αιτία για όλα τα παραπάνω είναι ίδια με αυτήν που δημιουργεί και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε και στον δικό μας κλάδο και λέγεται καπιταλιστικό κέρδος στο βωμό του οποίου θυσιάζονται χρόνια τώρα μισθοί και δικαιώματα. Σ’ ένα κλάδο που χτίζονται “αυτοκρατορίες” οι μισθοί εξαϋλώνονται. Ο πακτωλός του πλούτου που συγκεντρώνεται είναι απόρροια της ισοπέδωσης των εργατικών δικαιωμάτων και υπερεκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Αφού η αιτία λοιπόν είναι ίδια, ίδια θα πρέπει να είναι και η αντιμετώπιση από μέρους μας.
Συνάδελφοι, η λύση δεν μπορεί να είναι άλλη από την δική μας οργάνωση και διεκδίκηση για ένα σχολείο αντάξιο της εποχής μας και των αναγκών μας. Εμείς που είμαστε μέλη ενός ταξικού σωματείου, του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας θα πρέπει να μεταφέρουμε την εμπειρία μας στα σχολεία των παιδιών μας συμμετέχοντας στους συλλόγους γονέων κ’ κηδεμόνων, ενισχύοντάς τους και κατευθύνοντας το διεκδικητικό τους πλαίσιο σε ταξική κατεύθυνση.
Να μην επιτρέψουμε να οδηγήσουν την εργατική τάξη στην αμορφωσιά και την ημιμάθεια.
- Απαιτούμε αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους
- Υποχρεωτικό ενιαίο 12χρονο σχολείο
- Υποχρεωτική προσχολική εκπαίδευση χωρίς προϋποθέσεις
- Κάλυψη των εκπαιδευτικών κενών με προσλήψεις μόνιμου προσωπικού
- Συντήρηση σχολικών μονάδων και δημιουργία νέων με αποκλειστική ευθύνη του κράτους
Συναδέλφισσες ,συνάδελφοι
Η δωρεάν παιδεία δεν είναι κάτι που υπήρχε πάντα ούτε μας χαρίστηκε. Αποτελεί και αυτή ένα ακόμα δικαίωμα που κατακτήθηκε από την τάξη μας με αγώνες και θυσίες. Αυτό όμως δεν αποτελεί εχέγγυο ότι θα την έχουμε πάντα. Τώρα έχουμε πείρα και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι το μόνο δικαίωμα που έχουμε σίγουρο, είναι αυτό για το οποίο αγωνιζόμαστε και υπερασπιζόμαστε.
Ευχόμαστε σε γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς καλή αρχή και καλή δύναμη
Το Δ.Σ.
