Τα μονοπώλια, η ΕΕ και οι πολιτικές δυνάμεις που τους υπηρετούν ειδικά σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης καλλιεργούν το ρατσισμό και την ξενοφοβία στοχοποιούν τους μετανάστες για την όξυνση των λαϊκών προβλημάτων, επικεντρώνουν την προπαγάνδα τους στα ζητήματα της ασφάλειας, της εγκληματικότητας.

Από τη μια αξιοποιούν τους μετανάστες, ακόμα περισσότερο όσους είναι χωρίς άδεια παραμονής, για να ρίχνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και από την άλλη όταν αντιμετωπίζουν προβλήματα στη διαχείριση της ανεργίας, του εφεδρικού στρατού εργασίας, κλείνουν τη στρόφιγγα, επιλέγουν πολιτικές καταστολής και περιορισμού της μετανάστευσης, ενισχύουν τα μέτρα διωγμών και απελάσεων, τους αφήνουν στο έλεος των δουλεμπόρων, των κυκλωμάτων τους εγκλήματος και της διαφθοράς.

Ορισμένα παραδείγματα είναι χαρακτηριστικά :

Τη δεκαετία του ’70 το εφοπλιστικό κεφάλαιο προχωράει σε μαζική ναυτολόγηση ξένου ναυτεργατικού δυναμικού με μειωμένα δικαιώματα στα ποντοπόρα πλοία, κατά κανόνα μέσω μεγάλων διεθνών δουλεμπορικών γραφείων. Τώρα επιδιώκουν να επεκτείνουν το καθεστώς αυτό και στα ακτοπλοϊκά πλοία, με την άρση του λεγόμενου καμποτάζ και την αλλοίωση των οργανικών συνθέσεων.

Με τις ανατροπές του σοσιαλισμού στη δεκαετία του ’90, οι επιχειρηματικοί όμιλοι και οι κυβερνήσεις τους άρπαξαν την ευκαιρία για τη μαζική προσέλκυση ξένου εργατικού δυναμικού.

Ο Σύνδεσμος Βιομηχάνων Βορείου Ελλάδας το 2005 ζητούσε από την τότε κυβέρνηση να φροντίσει για την εισαγωγή εργατών από την Αλβανία, την ΠΓΔΜ και τη Βουλγαρία, που θα πηγαινοέρχονταν καθημερινά στις χώρες τους και θα αμείβονταν με τους εκεί μισθούς. Απειλούσαν μάλιστα ότι αν δεν γίνουν δεκτά τα αιτήματά τους θα μεταφέρουν και τα υπόλοιπα εργοστάσια τους εκτός Ελλάδας.

Επίσης οι μεγαλοεργολάβοι κατασκευαστές τη δεκαετία του 2000 ζητούσαν τη μαζική εισαγωγή ξένων εργατών προκειμένου στοχεύοντας να αυξήσουν την εβδομαδιαία εργασία έως και τις 60 ώρες και να καθηλώσουν τα μεροκάματα.

Η όξυνση της επιθετικότητας και του ανταγωνισμού των μονοπωλίων που εκδηλώθηκε και με τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην πρώην Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, επεμβάσεις στις οποίες συμμετείχαν ενεργά και στήριξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις, εκτός των άλλων καταστροφικών επιπτώσεων για τους λαούς, προκάλεσαν τεράστια κύματα μετανάστευσης και προσφυγιάς. Το ίδιο αποτέλεσμα έχει και η συνέχιση και κλιμάκωση των υποκινούμενων εμφυλίων συρράξεων στη Σομαλία, το Σουδάν κτλ., με εκατομμύρια περιπλανώμενους πρόσφυγες όσους γλυτώνουν από τις σφαγές, τη λιμοκτονία και τις αρρώστιες που μαστίζουν τις πλούσιες μόνο για τα μονοπώλια χώρες τους.

Η ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας έχει ως αποτέλεσμα να έχουν συρρεύσει στην Ελλάδα, λόγο και της γεωγραφικής θέσης, δεκάδες χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες. Οι εξελίξεις στη Συρία και ευρύτερα στη Μέση Ανατολή το επόμενο διάστημα πιθανόν να οδηγήσει σε αύξηση αυτού του αριθμού.

Σύμφωνα με τον κανονισμό του Δουβλίνου απαγορεύεται στον πρόσφυγα να επιλέξει το κράτος – μέλος που θα καταθέσει αίτημα ασύλου. Η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών έχουν ως τελικό προορισμό άλλα κράτη της ΕΕ, αλλά εγκλωβίζονται στην Ελλάδα λόγω της νομοθεσίας, Σύμβαση Σένγκεν κτλ., και της αντιμεταναστευτικής πολιτικής συνολικά.

Για το ταξικό εργατικό κίνημα είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούν να υπάρξουν εύκολες λύσεις στο μεταναστευτικό ζήτημα, χωρίς σύγκρουση με τις πολιτικές του ευρωμονόδρομου, της συμμετοχής της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, σύγκρουση με τον ίδιο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Πάγια θέση μας είναι ότι οι λαοί που δέχονται την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού πρέπει να μένουν στις χώρες τους, να παλέψουν τους ντόπιους και ξένους δυνάστες, να απαλλαγούν από το ζυγό των μονοπωλίων ώστε να μπορούν να παραμένουν στον τόπο τους και να ευημερούν.

Οι θέσεις, η δράση, τα αιτήματα που προβάλουμε έχουν ως αφετηρία τη θεμελιακή αρχή της ενότητας της εργατικής τάξης, Ελλήνων και μεταναστών απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, την απόκρουση των διαχωρισμών και διάσπασης στη βάση εθνικιστικών, φυλετικών, θρησκευτικών και άλλων διαφορών.

Η ταξική ενότητα και αλληλεγγύη είναι το όπλο μας απέναντι στη μόνιμη επιδίωξη του κεφαλαίου και των πολιτικών δυνάμεων που το υπηρετούν για φτηνά εργατικά χέρια, να χρησιμοποιούν τους συναδέλφους μετανάστες ως πίεση για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης ως κυματοθραύστη απέναντι στις διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος. Είναι η μόνη απάντηση στο δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού και της ξενοφοβίας που ρίχνουν προκειμένου να διχάσουν να αποπροσανατολίσουν τους εργάτες, να μην βλέπουμε τις πραγματικές αιτίες της ανεργίας, της καταπίεσης, της εκμετάλλευσης.

Ρίχνουν έτσι νερό στο μύλο του ρατσιστικού ναζιστικού μορφώματος οργάνωσης της “Χρυσής Αυγής” που αποτελεί επιλογή του συστήματος, υπηρετεί την άθλια και επικίνδυνη προπαγάνδα τους για εξίσωση της πάλης των εργαζομένων με την εγκληματική δράση των φασιστών.

Στόχος τους είναι το χτύπημα του εργατικού λαϊκού κινήματος. Να μένουν στο απυρόβλητο το μονοπώλια που θησαυρίζουν από την εκμετάλλευση και των Ελλήνων και των ξένων εργατών, τα παράσιτα που καρπώνονται τον πλούτο, που χρησιμοποιούν τους μετανάστες, όπως και τους άνεργους για να πιέζουν όσους έχουν ακόμα μεροκάματο για να βαθαίνουν την εκμετάλλευση, που αντιμετωπίζουν την εργατική δύναμη ανεξάρτητα από χρώμα, φύλο, θρησκεία κτλ., ως εμπόρευμα που μπορεί να μείνει και απούλητο, τους χρειάζεται να μένει απούλητο να υπάρχουν άνεργοι και στην περίοδο της ανάπτυξης των κερδών τους, ως μόνιμος μοχλός πίεσης για τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.

Χρησιμοποιούν τους μετανάστες για να κρύψουν ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν λύνεται στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, υπάρχει και σε περίοδο ανάπτυξης και διογκώνεται σε περίοδο κρίσης, υπάρχει σε χώρες που έχουν σχεδόν μηδενική μετανάστευση που και αυτές περνάνε καπιταλιστική οικονομική κρίση. Οι προβλέψεις τους και οι εκτιμήσεις τους είναι για μακροχρόνια ανεργία με υψηλά ποσοστά. Μία από τις λύσεις που προτείνουν στη νεολαία είναι η μετανάστευση, η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού όπως την ονομάζουν, να μετακινούνται και να εργάζονται όπου και όπως τους χρειάζεται το κεφάλαιο εντός της ΕΕ.

Είναι και αυτή μια από τις περιβόητες 4 ελευθερίες της Συνθήκης του Μάαστριχ. Η άλλη είναι να μεταφέρουν τις επιχειρήσεις τους εκεί που η εργατική δύναμη πουλιέται φθηνότερα όπως κάνουν εκατοντάδες επιχειρήσεις του Ιματισμού και της Κλωστοϋφαντουργίας για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη εκμετάλλευση και κερδοφορία. Μόνο στη Βουλγαρία και την ΠΓΔΜ είναι (καμιά) περίπου 300 Ελληνικές επιχειρήσεις αφήνοντας πίσω κουφάρια και χιλιάδες ανέργους.

Όσες έχουν την παραγωγή εδώ (ή τμήμα της παραγωγής) επιδιώκουν αυτή να γίνεται στα φασοναντζίδικα κάτω από άθλιες και επικίνδυνες συνθήκες, να επιβάλουν σε Έλληνες και μετανάστες εργάτες συνθήκες Μανωλάδας.

Πολλοί συνάδελφοι μετανάστες που δούλευαν νόμιμα όπως λέγεται, με χαρτιά και άδεια, που χρόνια παρήγαγαν πλούτο για τις μεγάλες εταιρίες και τις επώνυμες μάρκες, χάνουν το δικαίωμα λόγο της ανεργίας, τώρα θα τους ονομάζουν λαθραίους.

Η προσπάθεια του αντίπαλου να διασπάσει την εργατική τάξη δεν περιορίζεται μόνο ανάμεσα στους ντόπιους και τους ξένους εργάτες αλλά επεκτείνεται και μεταξύ των μεταναστών από διαφορετικές χώρες. Για παράδειγμα επιχείρηση στον Ασπρόπυργο (βιομηχανικά πλυντήρια) με πάνω από 100 εργαζόμενους ενώ τους έχει όλους απλήρωτους και έχει επιβάλει σε όλους μειώσεις μισθών κάνει το διαχωρισμό ανάμεσα στους πόσους μήνες τους έχει απλήρωτους, ανάμεσα σε πακιστανούς αλβανούς, έλληνες κτλ., και βέβαια όποιος σηκώσει κεφάλι απόλυση και ανεργία.

Η επίθεση στους μετανάστες και τους πρόσφυγες αποτελεί πλευρά της γενικότερης επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων και με την ένταση της καταστολής, την επιβολή του “νόμου και τάξης” .

Η απάντηση βρίσκεται στο δυνάμωμα της αντίστασης Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων στην πολιτική που γεννά και τη μετανάστευση και την ανεργία ανεξάρτητα από τον τρόπο διαχείρισης του εκμεταλλευτικού δρόμου ανάπτυξης. Για να ζήσουμε όχι σαν σκλάβοι του 21ου αιώνα αλλά σαν αφέντες του πλούτου που παράγουμε, μόνο τότε μπορεί να διασφαλιστεί η σταθερή δουλειά και η κατάργηση κάθε μορφής διάκρισης ανάμεσα στους εργαζόμενους.