Ο θάνατος του Χαρίλαου Φλωράκη αποτελεί μεγάλη απώλεια για το λαϊκό κίνημα συνολικά. Για την εργατική τάξη η απώλεια αυτή είναι ακόμα πιο σημαντική και δυσαναπλήρωτη αφού ο Χαρίλαος με την απλότητα και την αυθεντικότητά του ασκούσε μια ακατανίκητη γοητεία στους απλούς ανθρώπους της δουλειάς και οι παρατηρήσεις, οι κριτικές και οι συμβουλές του πάντα εύρισκαν πρόσφορο έδαφος στους εργάτες και τους εργαζόμενους.

Ο Χαρίλαος Φλωράκης ξεχώριζε ακόμα για την αταλάντευτη πίστη και αφοσίωσή του στον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης. Ήρθε σε ευθεία αντίθεση με όλα εκείνα τα πρώην στελέχη του εργατικού κινήματος που κάτω από τον ορυμαγδό των αρνητικών εξελίξεων της περιόδου 1989 – 1991 συκοφαντούσαν τους εργάτες και έπλαθαν θεωρίες ηττοπάθειας για το κίνημα. Ο Χαρίλαος ούτε για μια στιγμή δεν έχασε την εμπιστοσύνη του για την πρωτοπορία της τάξης μας.

Το δέσιμο αυτό του Χαρίλαου με το συνδικαλιστικό κίνημα είχε ξεκινήσει από την περίοδο 1945 – 1946 όταν με την πρωτοπόρα δράση του είχε αναδειχτεί στην Εκτελεστική Επιτροπή της Ομοσπονδίας Τ.Τ.Τ. και μάλιστα το 1946 είχε εκλεγεί αντιπρόσωπος για το Διεθνές Συνδικαλιστικό Συνέδριο του Λονδίνου, που όμως με παρέμβαση της Ασφάλειας, του απαγορεύθηκε η έξοδος από τη χώρα.

Από την ίδρυση του ΠΑΜΕ, το ενδιαφέρον του, οι προτάσεις του, οι κριτικές και οι παρατηρήσεις του ήταν καθημερινές. Ζητούσε να αποχτά το ΠΑΜΕ βάσεις μέσα στα εργοστάσια και στους κλάδους, να πολιτικοποιεί τους στόχους του, να ενισχύει τα κινηματικά του χαρακτηριστικά και να οικοδομούμε στέρεες και ειλικρινείς σχέσεις με τους συμμάχους μας, να ενώνουμε τους εργάτες σε πλατφόρμα ταξική ανεξάρτητα από επιμέρους διαφορές.

Είναι γνωστό εξάλλου ότι ο ίδιος ένιωθε ιδιαίτερη χαρά όταν επισκέφτονταν εργοστάσια και είχε τη δυνατότητα ανοιχτής επικοινωνίας με τους εργάτες.

Τώρα έφυγε! Μας άφησε όμως το παράδειγμά του και θα το αξιοποιούμε πάντοτε.

Η Εκτελεστική Γραμματεία