1η Μάη 2012- Συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ελληνική Χαλυβουργία
Συνάδελφοι, εργάτες, εργάτριες, αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέοι και νέες
Εκ μέρους του ΠΑΜΕ και του ΔΣ των Χαλυβουργών σας απευθύνουμε ταξικό χαιρετισμό. Η σημερινή μας απεργιακή πρωτομαγιάτικη συγκέντρωσή στην πύλη της Χαλυβουργίας, δεν έχει μόνο συμβολικό χαρακτήρα. Θέλει να δηλώσει την πίστη και την αποφασιστικότητά μας, να προσπαθήσουμε όλοι να οργανώσουμε σκληρό και μακροχρόνιο αγώνα όπως οι Χαλυβουργοί. Για να αναχαιτίσουμε την νέα αντιλαϊκή λαίλαπα που έρχεται μετά τις εκλογές. Για να συγκεντρώσουμε δυνάμεις, να συγκροτηθεί η λαϊκή συμμαχία που θα παλέψει να ανατρέψει την εξουσία του Μάνεση και της τάξης του, και θα φέρει στην εξουσία την εργατική τάξη. Να πάρει από τους καπιταλιστές τα κλειδιά της οικονομίας, τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα λιμάνια, τα καράβια, τις τράπεζες, όλο τον ενεργειακό και ορυκτό πλούτο, και να τα αξιοποιήσει για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζόμενων. Να οικοδομήσουμε τη δική μας κοινωνία όπου όλοι οι εργαζόμενοι θα έχουν δουλειά, σπίτι, ασφάλιση, ελεύθερο χρόνο, διακοπές, εξασφαλισμένη σύνταξη, δωρεάν υπηρεσίες υγείας, παιδείας, πρόσβαση στην πολιτιστική και αθλητική δραστηριότητα.
Δεν πρέπει να αφήσουμε, να δημιουργηθούν νέες αυταπάτες, να περάσουν οι εκβιασμοί και τα ψευτοδιλήμματα. Τώρα τα ψέματα τέλειωσαν, δεν χωράνε ναι μεν αλλά, ούτε κλαψουρίσματα. Τώρα τα πράγματα φαίνονται πιο καθαρά, δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, οι δρόμοι ήταν και είναι δύο. Πάλη για εργατική εξουσία ή θα μας βάλουν πιο βαθιά μέσα στην κόλαση.
Συνάδελφοι εργαζόμενοι. Από την πύλη της Χαλυβουργίας, απευθύνουμε ξανά κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους και τους λέμε:
Δεν βγαίνει τίποτα με την ατομική προσπάθεια, με το σιχτίρισμα, την κλάψα. Ούτε περιμένοντας να σου λύσει το πρόβλημα η όποια κυβέρνηση θα προκύψει από τις εκλογές. Δεν βγαίνει τίποτα με το να περιμένεις να σου βγάλει άλλος “το φίδι από την τρύπα”. Δεν βγαίνει τίποτα με τον φόβο. Η ζωή έχει δείξει πως όποιος φοβάται θα σέρνεται μια ζωή κάτω.
Εξάλλου τώρα, δεν σου αφήσανε τίποτα για να φοβάσαι μην το χάσεις παρά μόνο τις αλυσίδες σου. Ο άνεργος τώρα δεν μπορεί να λέει “εγώ κοιτάζω τη δουλειά μου” γιατί τέτοια δεν έχει. Ούτε αυτός που δουλεύει, γιατί και αυτός είναι προσωρινός. Τώρα κανένας μας δεν μπορεί να λέει “κάθομαι ήσυχα γιατί ενδιαφέρομαι για τα παιδιά μου”. Γιατί τώρα αποφάσισαν τα παιδιά μας να τα κάνουν σκλάβους στους βιομήχανους, στους επιχειρηματίες. Τα χρησιμοποιούνε για να διώχνουν τους πατεράδες και τις μανάδες τους από τη δουλειά επειδή κοστίζουν λιγότερο.
Τώρα δεν μπορείς να λες “δεν απεργώ για να μην με απολύσουν” γιατί σε απολύουν και χωρίς να απεργήσεις, χωρίς καν να έχεις περάσει έξω από την πόρτα του σωματείου σου. Τώρα δεν μπορείς να λες “να καθίσουμε ήσυχα για να μη γίνουμε Βουλγαρία” γιατί τώρα οι μισθοί που παίρνεις είναι όσο και της Βουλγαρίας.
Τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία, για να λες “νόμιζα ότι θα κάνουν αυτά που λέγανε”. Γιατί τώρα όλοι, εργοδοσία, αστοί, οπορτουνιστές, αντιμνημονιακοί και μη, πατριώτες, το μόνο που σου τάζουν είναι το πόσα θα χάσεις. Κανένας τους δε λέει πως θα σου δώσει αύξηση, αλλά ότι θα σου κάνουν τη λιγότερη μείωση.
Τώρα ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ή στέκεσαι όρθιος και ξεσηκώνεσαι παντού, ή σκύβεις το κεφάλι και περπατάς γονατιστός προς την καπιταλιστική κόλαση.
Όσοι μέχρι τώρα νόμιζαν ότι το κάλεσμά μας, “να γίνει όλη η Ελλάδα μια χαλυβουργία” ήταν υπερβολικό, τυχοδιωκτικό πρέπει να το ξανασκεφτούνε. Η συμβιβασμένη πλειοψηφία του ΔΣ των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά, δεν έκανε απεργία γιατί όπως έλεγε “ δεν ήθελαν να γίνουν σαν τη Χαλυβουργία”, ότι αυτοί θα έλυναν το πρόβλημα, “με διάλογο, με δημιουργικές και εποικοδομητικές προτάσεις”. Το τι κατάφεραν το είδαμε. Η εργοδοσία αποφάσισε να δουλεύουν μία μέρα την εβδομάδα, δηλαδή 4 μέρες το μήνα. Θα ήταν αλλιώς τα πράγματα αν και αυτοί πολύ πιο νωρίς είχαν μπει στον αγώνα, αν η ΠΟΕΜ είχε κάνει τον αγώνα της Χαλυβουργίας υπόθεση όλου του κλάδου του Μετάλλου, και δεν τον χαρακτήριζε “τυφλή σύγκρουση”. Τώρα οι εργάτες του Σκαραμαγκά, όπως και όλοι οι εργάτες του Μετάλλου, μπορούν να καταλάβουν ότι ο δρόμος της Χαλυβουργίας αποτελεί τη μόνη σωστή επιλογή, και ρεαλιστική διέξοδο. Είναι μονόδρομος για όλους τους εργάτες.
Συνάδελφοι
Ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούμε, το οφείλουμε σε αυτούς που πάλεψαν πριν από εμάς, στους νεκρούς της τάξης μας. Στους νεκρούς του Σικάγο, του Μάη του ’36, στους 200 κομμουνιστές της Καισαριανής. Το οφείλουμε στα παιδιά μας για να μπορούμε να τα κοιτάμε με περηφάνια στα μάτια, λέγοντας τους ότι δεν γονατίσαμε, δεν τα προδώσαμε.
Δεν φτάνει μόνο να ξεσηκωθούμε. Πρέπει να προετοιμαστούμε για μεγάλους, σκληρούς και μακροχρόνιους αγώνες. Μπροστά μας έχουμε βαρύ και μακρύ αντεργατικό χειμώνα. Δεν αρκούν οι αγώνες που ξέραμε μέχρι τώρα. Ο αντίπαλος είναι καλά οργανωμένος και διαθέτει πολλά μέσα. Απαιτεί να οργανωθούμε σε όλους τους χώρους δουλειάς, να συγκροτήσουμε γερά κλαδικά συνδικάτα, με στηρίγματα σε όλους τους χώρους δουλειάς, εργοστασιακά σωματεία, σωματειακές επιτροπές. Να οργανωθούμε στις γειτονιές, να συμμετέχουμε στις Λαϊκές Επιτροπές. Να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας. Να προσανατολίσουμε καλύτερα τον αγώνα μας, ενάντια σε ΕΕ, εργοδοσία, στις δυνάμεις που τους στηρίζουν, με στόχο να πάρουμε στα χέρια μας αυτά που μας ανήκουν, δηλαδή όλα.
Χρειάζεται να αποκτήσουμε αποφασιστικότητα, αντοχή, πειθαρχία. Να διώξουμε από το σβέρκο μας, σε όλους τους χώρους τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι μεγάλη αυταπάτη να περιμένουν όσοι τίμιοι εργάτες τους ακολουθούν ότι μπορεί να αλλάξουν. Αυτοί εδώ και χρόνια έχουν αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι με τους εργάτες, δένονται με χίλια νήματα με την αστική τάξη και το κράτος της, πληρώνονται από αυτούς. Δεν πρόκειται να φύγουν ούτε με παρακάλια, ούτε με διατάγματα της Βουλής, παρά μόνο όταν οι ίδιοι οι εργάτες με την πάλη τους, αποφασίσουν να τους διώξουν.
Συνάδελφοι
Ορισμένοι αναρωτιούνται “και τι κερδίσανε οι Χαλυβουργοί μέχρι τώρα”. Τους λέμε τα εξής: Η ιστορία το έφερε οι Χαλυβουργοί να βρεθούμε στην εμπροσθοφυλακή αυτού του αγώνα.Δεν παίρνουν όμως τα μυαλά μας αέρα, γιατί ξέρουμε ότι αυτό μεγαλώνει τις ευθύνες μας. Κανένας μεγάλος αγώνας δεν έγινε ούτε θα γίνει, έχοντας εκ των προτέρων εξασφαλισμένη τη νίκη. Στη ζωή τέτοιοι αγώνες δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γραφειοκρατών, των βολεμένων, των φοβισμένων, και των συμβιβασμένων.
Κανένας πραγματικός αγώνας δεν γίνεται χωρίς θυσίες, ακόμα και νεκρούς. Η ιστορία της εργατικής πρωτομαγιάς το επιβεβαιώνει. Κανένας αγώνας δεν πάει χαμένος, γιατί όλοι μας βοηθάνε να διδασκόμαστε, να γίνουμε καλύτεροι.
Κάθε αγώνας είναι συνέχεια των προηγούμενων και προετοιμάζει τους επόμενους. Είναι μια μάχη στον πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους.
Οι αγώνες δε μετριώνται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολύ περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης. Βοήθησαν σημαντικά στην αφύπνιση συνολικά των εργαζόμενων, να σπάσει η τρομοκρατία, έγιναν ορόσημα. Τέτοιος είναι και ο αγώνας των Χαλυβουργών, και με τέτοια κριτήρια πρέπει να κριθεί.
Γι’ αυτό ο αγώνας μας αποτελεί ήδη μια μεγάλη νίκη των απεργών Χαλυβουργών και όλης της εργατικής τάξης, μια μεγάλη παρακαταθήκη για το εργατικό κίνημα. Αποτελεί άλλη μια λαμπρή σελίδα στην ιστορία του εργατικού κινήματος της χώρας μας και διεθνώς.
Αποτελεί μεγάλη νίκη ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία, στη μοιρολατρία, στην ταξική ειρήνη, στη λογική του μικρότερου κακού. Μία σοβαρή νίκη ενάντια στο λεγόμενο ρεαλισμό, στη συμβιβαστική λογική του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Κρατάει τη σπίθα αναμμένη για έξι μήνες και την μετέδωσε και σε άλλους χώρους.
Απέτρεψε έστω προσωρινά, το σχέδιο των βιομήχανων για την περιοχή του Θριάσιου και γενικότερα της Αττικής, που είχαν έτοιμα σχέδια να εφαρμόσουν τα ίδια με αυτά που ζήταγε ο Μάνεσης. Έδωσε τη δυνατότητα στους εργάτες των άλλων εργοστασίων, να προετοιμαστούν, να μην αιφνιδιαστούν μπροστά στη νέα αντεργατική επίθεση.
Ανέδειξε την τεράστια δύναμη των εργατών, την αξία του συλλογικού αγώνα, τη δύναμη του ενωμένου ταξικού αγώνα, το μεγαλείο και τη δύναμη της εργατικής αλληλεγγύης. Έφερε στο προσκήνιο, τα χαρίσματα και τις παραδόσεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος στη χώρα μας. Τα ατσάλινα πρωτοπόρα χαρακτηριστικά του βιομηχανικού εργάτη. Απέδειξε ότι χωρίς εμάς δεν κινείται τίποτα, ότι μόνο εμείς παράγουμε τον πλούτο και τον καρπώνονται τα παράσιτα οι εργοδότες.
Έριξε περισσότερο φως στο δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει κάθε εργάτης. Να αναδειχτούν οι δυσκολίες αυτού του δρόμου, ότι δεν είναι στρωμένος με τριαντάφυλλα.
Φώτισε περισσότερο την κόλαση που υπάρχει μέσα στα εργοστάσια. Την ύπαρξη των δύο κόσμων, του Μάνεση και της τάξης του, των Χαλυβουργών και της τάξης τους, όπου δεν έχουνε τίποτα κοινό, κανένα κοινό συμφέρον. Αυτοί μας βλέπουν σαν ανταλλακτικά, και μάλιστα σήμερα λόγω της ανεργίας, πιο φτηνά από αυτά των μηχανών τους. Τους κοστίζουμε πιο φτηνά απ’ ότι τα σκυλιά τους. Αυτοί πιστεύουν σε άλλο θεό και σε άλλη πατρίδα, στο κέρδος και στην εκμετάλλευση.
Συνάδελφοι
Θα πρέπει να αξιοποιήσουμε και τις εκλογές στις 6 Μάη. Με την ψήφο μας να μετατρέψουμε την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκεια σε δύναμη ενάντια στην ΕΕ, στην πλουτοκρατία, υπέρ της ανασύνταξης του κινήματος, και της κλιμάκωσης του αγώνα. Αν δεν γίνει αυτό, και οι εργάτες σκορπίσουν δεξιά κι αριστερά, στα διάφορα αναχώματα που τους έστησαν, τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Η πλουτοκρατία θα πάρει την ανάσα που χρειάζεται, για να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό της προσωπικό, και θα δυναμώσει την επίθεσή της σε βάρος της ζωής και της προοπτικής μας. Θα μεγαλώσει σε τμήματα εργαζόμενων η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.
Γι’ αυτό εμείς οι εργάτες δεν πρέπει να παρασυρθούμε από τις προεκλογικές σειρήνες, από τους διάφορους περιφερόμενους μάγους και δήθεν μετανοημένους. Να κρίνουμε και να αποφασίσουμε με βάση τα δικά μας συμφέροντα και την πείρα μας. Να γίνουμε εμείς οι ρυθμιστές των εξελίξεων και όχι να αξιοποιήσουν την ψήφο μας για να ρυθμίσουν το σύστημά τους που παρουσιάζει προβλήματα.
Το δικό μας συμφέρον είναι, στις 7 του Μάη, όλοι όσοι είναι με την ΕΕ, με την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, με τους κοινωνικούς διαλόγους και την ταξική ειρήνη, να βγουν από την κάλπη ανίσχυροι, φοβισμένοι, να πιάσουν πάτο. Να τους χτυπήσουμε εκεί που τους πονάει. Να μην μπορούν να εφαρμόσουν με την ίδια ευκολία τα νέα αντεργατικά μέτρα αυτά που έχουν αποφασίσει με την ΕΕ. Με βάση αυτά πρέπει να κρίνουμε και να ψηφίσουμε, με τα έργα του καθένα και όχι με τις προεκλογικές υποσχέσεις.
Εμείς οι Χαλυβουργοί, μετά από 184 μέρες απεργία, μπορούμε να διακρίνουμε τους φίλους από τους εχθρούς. Ο αγώνας είναι μεγάλο μάθημα που δε διδάσκεται στα θρανία. Ξέρουμε ότι από την πρώτη στιγμή του αγώνα μας, το ΠΑΜΕ είναι εδώ στην πύλη του εργοστασίου, και μέρα νύχτα μας στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις. Εμπιστεύτηκε το σωματείο μας και τις μορφές πάλης που επιλέξαμε. Είναι στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, πρωτοστατεί στην οργάνωση της αλληλεγγύης, στην οργάνωση της πάλης. Προσπάθησε να μεταφέρει την σπίθα της Χαλυβουργίας και σε άλλους χώρους. Είναι δίπλα μας στα εύκολα και στα δύσκολα. Ήταν και πριν την απεργία μας, θα είναι και μετά.
Από εδώ, την πύλη της Χαλυβουργίας, πέρασαν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι απ’ όλη την Ελλάδα, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους, για να μας στηρίξουν υλικά. Χωρίς αυτούς δύσκολα θα τα είχαμε καταφέρει. Πέρασαν χιλιάδες αυτοαπασχολούμενοι, φτωχοί αγρότες γιατί και αυτοί έχουν κοινό συμφέρον. Για άλλη μια φορά τους ευχαριστούμε και τους δηλώνουμε ότι δε θα τους διαψεύσουμε.
Πέρασαν όμως και διάφορες δυνάμεις, άλλες για να φωτογραφηθούν, άλλες να μας χαμογελάσουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να μας δαγκώσουν ευκολότερα, άλλες για να ψαρέψουν υποψήφιους για τις εκλογές, άλλες για να μας συμβουλέψουν να γίνουμε πιο διαλλακτικοί, άλλοι να γίνουμε πιο σκληροί και άλλοι για να μας προβοκάρουν.
Μόνο το ΠΑΜΕ ήταν από την αρχή και παρέμεινε γιατί πιστεύει στον αγώνα μας. Γιατί πιστεύει ότι αυτός είναι ο δρόμος για όλους τους εργαζόμενους και θα παραμείνει σταθερά μέχρι το τέλος του αγώνα. Θα συνεχίσει να είναι δίπλα μας και μετά τον αγώνα γιατί ο αγώνας δεν σταματάει με αυτή την απεργία, συνεχίζεται μέχρι την τελική νίκη. Είναι η δύναμή που πρέπει να εμπιστευτούμε όλοι οι εργάτες, που θα τη βρούμε δίπλα μας και μετά τις εκλογές.
Συνάδελφοι
Το γενικό συμπέρασμα από τον αγώνα των Χαλυβουργών, που πρέπει να αποτελέσει και το μήνυμα της φετινής εργατικής Πρωτομαγιάς είναι το εξής: Όταν εμείς οι εργάτες εμπιστευτούμε τη δύναμή μας, το αποφασίσουμε, και οργανωθούμε, μπορούμε. Έχουμε τη δύναμη να συγκρουστούμε με την εργοδοσία, το κράτος και τους μηχανισμούς του και να νικήσουμε. Πως ο αντίπαλος μπορεί να είναι ισχυρός, αλλά δεν είναι ανίκητος.
Οι Χαλυβουργοί το τόλμησαν και οργανωμένα σήκωσαν το ανάστημά τους, και με στήριγμα το ΠΑΜΕ νίκησαν. Όλες οι προσπάθειες και οι απειλές της εργοδοσίας, και της κυβέρνησης, οι τρικλοποδιές του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, απέτυχαν. Βρήκαν ατσάλινο τοίχος και νικήθηκαν. Οι Χαλυβουργοί έδειξαν με το παράδειγμά τους, το τι μπορούμε να κάνουμε συνολικά οι εργάτες, αν απαλλαγούμε από φοβίες και αυταπάτες, αν οργανωθούμε, στηριχτούμε στη δύναμή μας και στη δύναμη της εργατικής αλληλεγγύης.
Αντίθετα οι μεγάλοι χαμένοι είναι οι εργάτες της Χαλυβουργίας του Βόλου, που φοβήθηκαν και γονάτισαν. Δυστυχώς με τη στάση τους διευκόλυναν το Μάνεση να τους εκμεταλλευτεί περισσότερο και συνέβαλλαν να παρθούν μέτρα που δημιουργούνε συνθήκες κόλασης για τα παιδιά τους. Μπορεί μέχρι τώρα, πατώντας πάνω στις δικές μας πλάτες, στο δικό μας αγώνα, να πήραν προσωρινά αναστολή. Πρέπει να ξέρουν όμως, πως όταν ο δικός μας αγώνας τελειώσει, το τίμημα που θα πληρώσουν θα είναι πολύ μεγάλο.
Το σίγουρο είναι πως αν και αυτοί είχαν ακολουθήσει το παράδειγμα του Ασπρόπυργου σήμερα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα συνολικά για τη Χαλυβουργία. Αν η ΠΟΕΜ, το εργατικό κέντρο της Ελευσίνας, του Βόλου, τα εργατικά κέντρα της Αττικής και η ΓΣΕΕ, είχαν και αυτοί κρατήσει άλλη στάση, σήμερα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα για τον κλάδο του Μετάλλου και συνολικά για τους εργαζόμενους.
Το δίδαγμα και από το δικό μας αγώνα είναι, ότι ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης αποτελεί μεγάλο καρκίνωμα για το εργατικό κίνημα, μεγάλο εμπόδιο, μεγάλο στήριγμα της εργοδοσίας.
Γι’ αυτό πρέπει όλοι με μεγαλύτερο πείσμα να παλέψουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς. Δεν μπορεί να υπάρξει αποτελεσματικός αγώνας χωρίς πάλη για την αλλαγή των συσχετισμών δύναμης στο εργατικό κίνημα και γενικότερα. Να διώξουμε από το σβέρκο μας τις συμβιβασμένες και ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Να οργανωθούμε σε κάθε χώρο δουλειάς και σε κάθε κλάδο, να συστρατευτούμε με το ΠΑΜΕ. Να οργανώσουμε και να δυναμώσουμε την αλληλεγγύη μας σε κάθε χώρο που αγωνίζεται. Να κάνουμε πράξη το ένας για όλους και όλοι για ένα. Να στηρίξουμε όλοι τον κάθε αγώνα όπως κάναμε με τη Χαλυβουργία.Να ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Χαλυβουργίας, να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία.
Αυτό είναι που φοβάται ο αντίπαλος. Γι’ αυτό όλοι τους, εργοδοσία, Καρατζαφέρης, Σαμαράς, Βενιζέλος, ΧΑ, ΕΕ, ΔΝΤ, ντόπιοι και ξένοι, έχουνε πέσει να αναχαιτίσουνε, να τσακίσουνε την εργατική-λαϊκή αντίσταση. Να χτυπήσουν το ταξικό εργατικό κίνημα και τον αγώνα της Χαλυβουργίας. Προβάλουν συνεχώς το “νόμο και την τάξη”. Μέσα από τις τηλεοράσεις, τον τύπο, ορμάνε συντονισμένα σαν τις ύαινες ενάντια σε κάθε απεργία και κινητοποίηση. Σε κάθε δύναμη που αγωνίζεται όπως πχ με τους ναυτεργάτες, τους εργάτες της Ζώνης, τους Χαλυβουργούς, και άλλους.
Δεν τους ανησυχούνε οι θεατρικές παραστάσεις της Βουλής. Ούτε οι άσφαιρες αντιμνημονιακές κραυγές. Ούτε τα διάφορα δεξιά και αριστερά μοντέλα διακυβέρνησης και οι σκυλοκαβγάδες για τις κυβερνητικές καρέκλες. Τους φοβίζει η ταξική αφύπνιση των εργατών, η συνειδητοποίηση της δύναμής τους, η οργάνωση της πάλης τους, η εγκατάλειψη και απομόνωση των συμβιβασμένων. Τους φοβίζει, το παράδειγμα της Χαλυβουργίας, να μη γενικευτεί.
Ξέρουν ότι ακόμα και αν δεν έρθουν όπως τα θέλουν τα πράγματα στις εκλογές, και δεν μπορούν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να φτιάξουν κυβέρνηση, τα υπόλοιπα μπορούνε να τα κουμαντάρουν, να τα ελέγξουν. Δυσκολίες θα έχουν, μόνο αν βγει ενισχυμένη η ταξική γραμμή της ρήξης και της ανατροπής, γι’ αυτό όλοι τους μαζί την πολεμάνε. Αυτό ο κάθε εργάτης πρέπει να το γνωρίζει και να κάνει το κουμάντο του γιατί “μετά το ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται”.
Ο καθένας μας πρέπει να σκεφτεί κάτι πολύ απλό. Αν τώρα προεκλογικά έχουν πέσει όλοι πάνω στους εργαζόμενους, καταγγέλλουν τις συμβάσεις, συμφωνάνε και υπογράφουν μειώσεις μισθών, επιδομάτων, αδειών, συντάξεων, μιλάνε για απαγόρευση διαδηλώσεων, ακόμα και τις απεργίας, τι θα κάνουν μετά τις εκλογές;
Να σκεφτεί και κάτι άλλο. Τι θα κάνουν αν οι εργάτες με την ψήφο τους δεν τους κόψουν τη φόρα αλλά τους επιβραβεύσουν; Το σίγουρο είναι ότι θα ξεσαλώσουν, θα δυναμώσουν την επίθεση, θα μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς σε πραγματική κόλαση, και από πάνω θα λένε ότι υλοποιούν τη λαϊκή εντολή, ότι οι εργάτες τους είπαν να το κάνουν.
Ποιος θα μπορέσει μετά τις εκλογές να τους αντιμετωπίσει, να τους πολεμήσει; Θα τους αντιμετωπίσουν οι διάφορες αντιμνημονιακές δυνάμεις; Μα όλοι αυτοί είναι με την ΕΕ, που τη δική της πολιτική υλοποιεί το μνημόνιο. Όλοι αυτοί είναι με τη λογική της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, που οδηγεί στη μεγαλύτερη εκμετάλλευση, σε απολύσεις όπως στη Χαλυβουργία, και σε μισθούς όπως της Κίνας και της Βουλγαρίας. Γι’ αυτό και χωράνε όλοι τους στο αντιμνημονιακό, πατριωτικό μέτωπο. Δεν έχει μείνει κανένας από αυτούς που μας τσάκισαν τη ζωή, από το Βενιζέλο ως τον Καρατζαφέρη, τον Παπαθεμελή και τη Χρυσή Αυγή που να μην δηλώνει πατριώτης, αντιμνημονιακός.
Άλλοι λένε δεν το είχαν διαβάσει, άλλοι λένε ότι είναι με το δεύτερο μνημόνιο, και όχι με το πρώτο. Άλλοι λένε ότι είναι ενάντια στους Γερμανούς αλλά είναι με τους Ρώσους, τους Κινέζους. Άλλοι ότι είναι ενάντια στους κακούς καπιταλιστές και είναι με τους πατριώτες καπιταλιστές. Τσακώνονται μεταξύ τους ποιος πρώτος έφερε την ΚΟΣΚΟ στο λιμάνι του Πειραιά, δηλαδή ποιος έφερε στο λιμάνι τον εργασιακό μεσαίωνα.
Κανένας τους όμως μέχρι τώρα δεν είναι ενάντια στο Μάνεση και με τους Χαλυβουργούς. Ενάντια στους εφοπλιστές και με τους ναυτεργάτες. Ενάντια στους καπιταλιστές και με τους εργάτες. Κανένας τους δεν έκανε τίποτα για να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών Χαλυβουργών, των ναυτεργατών και άλλων κλάδων που αγωνίζονται, όλοι τους βρέθηκαν απέναντι με το μέρος της εργοδοσίας.
Θα τους αντιμετωπίσουν μήπως αυτοί που πιστεύουν ότι θα αλλάξουν την ΕΕ, ότι θα κάνουν ανθρώπινα τα μονοπώλια, ότι είναι καλύτεροι διαπραγματευτάδες από τους σημερινούς; Αυτοί που νομίζουν ότι θα αλλάξει σελίδα η ΕΕ με την εκλογή του Ολάν στη Γαλλία; Μα ο Καρατζαφέρης δήλωσε ότι συμφωνεί στα περισσότερα με αυτά που λέει ο Ολάν, προς τα εκεί δηλαδή θα αλλάξει η σελίδα; Αυτοί χρόνια τώρα μιλάνε για αλλαγή σελίδας. Βλέπουν συνεχώς αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πότε με τον Κλίντον, πότε με τον Ομπάμα, πότε με το Ζοσπέν, πότε με τον Νταλέμα; Δεν υπάρχει έστω ένα μεγάλο ζήτημα που να έπεσαν μέσα στις προβλέψεις τους.
Γι’ αυτούς υπάρχει όμως ένα απλό ερώτημα. Γιατί ενώ λένε ότι θα πάνε μετά τις εκλογές να διαπραγματευτούν σκληρά στην ΕΕ, θα χτυπήσουν το χέρι στο τραπέζι, δεν το χτυπάνε και τώρα προεκλογικά εδώ στην Ελλάδα; Γιατί δεν το χτυπάνε στους εργοστασιάρχες, στους μεγαλέμπορους, στους εφοπλιστές, γενικά στην εργοδοσία, αλλά αντίθετα πηγαίνουν οι ίδιοι σε δεκάδες χώρους γονατιστοί και υπογράφουν μαζί τους μειώσεις στους μισθούς; Γιατί δεν πάνε τόσο καιρό να χτυπήσουν το χέρι στο Μάνεση και να του ζητήσουν να πάρει πίσω τους απολυμένους και να τηρήσει αυτά που προβλέπει η σύμβαση μας; Πως γίνεται σήμερα να είναι αρνιά μπροστά στην εργοδοσία και μετά τις εκλογές να γίνουν ξαφνικά λιοντάρια;
Γιατί προβάλλουν ότι όταν έρθει η ανάπτυξη θα λύσει τα προβλήματα των εργαζόμενων; Και πριν την κρίση είχαμε ανάπτυξη και μάλιστα μεγάλη, και όσο μεγάλωνε αυτή, τόσο γέμιζαν τα θησαυροφυλάκια του κάθε Μάνεση και άδειαζαν οι τσέπες των εργαζόμενων. Πως αυτό θα αλλάξει τώρα, αφού τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις, πάλι στα ίδια χέρια θα είναι, αυτοί θα κάνουν κουμάντο; Αν είναι κάτι που θα αλλάξει για τους εργάτες με τη νέα ανάπτυξη που θα έρθει, είναι ότι τώρα θα παίρνουν 200 και 300 ευρώ το μήνα, ενώ στην προηγούμενη έπαιρναν 700 και 800. Ότι τώρα η ανάπτυξη θα συνοδεύεται με μεγαλύτερη ανεργία. Γιατί η αυριανή ανάπτυξη, όπως και η χτεσινή, θα είναι υπέρ του κεφαλαίου και σε βάρος των εργατών.
Συνάδελφοι
Οι εργάτες έχουν αποκτήσει μεγάλη πείρα, για να μην πέσουν θύμα του κάθε τσαρλατάνου, και τυχοδιώκτη. Ξέρουν ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς σκληρό αγώνα. Ξέρουν ότι κάποια κυβέρνηση θα βγει. Το αφεντικό όμως, αυτός που έχει τα εργοστάσια, τις επιχειρήσεις, τα καράβια, τις τράπεζες θα είναι ο ίδιος ο Μάνεσης και η τάξη του. Οι πολυεθνικές και τα μονοπώλια, αυτοί την άλλη μέρα των εκλογών θα είναι στις θέσεις τους και θα συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο. Θα ζητάνε νέες μειώσεις, νέα προνόμια, νέες επιδοτήσεις, νέες εμπλοκές σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους όπως στη Συρία. Η εργατική τάξη πρέπει να έτοιμη να αντιδράσει στο συμβιβασμό που θα επιδιώξει η νέα κυβέρνηση.
Το συμφέρον τους είναι να βγουν πιο ενισχυμένες οι δυνάμεις που θα στηρίξουν την οργάνωση των αγώνων της εργατικής τάξης, την προσπάθεια για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας. Οι δυνάμεις που θα συνεχίσουν να είναι δίπλα στους Χαλυβουργούς και σε όλους όσους αγωνίζονται. Όταν οι άλλοι θα παραλαμβάνουν υπουργικές καρέκλες, και θα συζητάνε πως θα μειώσουν κι άλλο τους μισθούς, τις συντάξεις, τα μεροκάματα, πως θα βάλουν στο γύψο το δικαίωμα της απεργίας, της διαδήλωσης, πως θα οργανώσουν την ελεημοσύνη στους άνεργους, στους άστεγους, στους πεινασμένους, οι ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ, θα πρωτοστατούνε μέσα στα εργοστάσια και στις επιχειρήσεις, στις λαϊκές γειτονιές. Θα βοηθάνε τους εργαζόμενους, να οργανώσουν την πάλη τους, να σταθούν, όρθιοι, υπερήφανοι. Θα πρωτοστατούν στο να γίνει όλη η Ελλάδα μια Χαλυβουργία. Θα είναι δίπλα στους εργάτες της Κλωστοϋφαντουργίας, του Δέρματος, του Ιματισμού, του Τύπου που θα απεργήσουν μετά τις εκλογές. Δίπλα στους ναυτεργάτες, στους οικοδόμους, στους εργάτες της Ζώνης, στους τραπεζοϋπάλληλους, στους δημόσιους, στους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, στον κάθε άνεργο, νέο, συνταξιούχο.
Συνάδελφοι
Εμείς οι Χαλυβουργοί αισθανόμαστε δικαιωμένοι, είμαστε ήδη νικητές. Όσοι νομίζουν ότι θα μας διασπάσουν, ότι θα μας τρομοκρατήσουν με τα δικαστήρια, όπως κάνει ο Μάνεσης με τους ανθρώπους του, την Πέμπτη στις 3 του Μάη, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Πρέπει να γνωρίζουν ότι αν τολμήσουν να χτυπήσουν την απεργία μας, δεν θα συναντήσουν απέναντί τους μόνο τους απεργούς Χαλυβουργούς αλλά συνολικά την εργατική τάξη. Ο αγώνας των Χαλυβουργών έχει γίνει υπόθεση όλων των εργαζόμενων. Γνωρίζουμε ότι η συνέχεια θα είναι δύσκολη, αλλά και εμείς τώρα είμαστε πιο έμπειροι. Εμείς οι Χαλυβουργοί, μέσα από συλλογικές διαδικασίες, όπως κάνουμε από την αρχή του αγώνα μας, θα αποφασίσουμε το πώς θα συνεχίσουμε.
Τώρα δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις να γενικευτεί ο αγώνας, να δημιουργηθούν κι άλλες Χαλυβουργίες. Ο καθένας μας πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν. Αυτή πρέπει να είναι η απόφαση της σημερινής μας μεγάλης συγκέντρωσης. Από τη Δευτέρα ο πόλεμος στην όποια νέα κυβέρνηση συνεχίζεται πιο δυνατά, πιο αποφασιστικά. Ούτε ώρα αναμονή, ούτε ώρα ανοχή. Εργατιά μπροστά γκρέμισε μνημόνια και αφεντικά.
Ζήτω η Εργατική Πρωτομαγιά
Ζήτω ο ηρωικός αγώνας των Χαλυβουργών
Ζήτω η εργατική αλληλεγγύη
