Π.Α.ΜΕ.

ΟΜΙΛΙΑ

ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟΥ ΔΕΘ 8.9.2012

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες, συναγωνιστές και συναγωνίστριες,

Όσο σύντομη ήταν η επίσκεψη του πρωθυπουργού σήμερα, στη Θεσσαλονίκη, τόσο μακρόχρονη, δίχως τέλος, θα είναι η βαρβαρότητα της πολιτικής της τρικομματικής κυβέρνησης του, του κεφαλαίου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης του.

Λέει ψέματα ότι τα νέα μέτρα – σφαγείο που θα εξαγγείλει σε λίγες μέρες θα είναι τα τελευταία. Στις δηλώσεις του, σήμερα το πρωί, με ψέματα και υποσχέσεις αλλά και με τόνους κινδυνολογίας προσπάθησε να πείσει το λαό να αυτοκτονήσει για χάρη μια χούφτας μονοπωλιακών ομίλων και των κερδών τους. Αυτή είναι η ψυχή της ανάπτυξης που ευαγγελίζονται.

Προχώρησε όμως ακόμα παραπέρα, προκαλεί βάναυσα την εργατική τάξη :

Αναφερόμενος με έπαρση στην απόφαση του, εξυπηρετώντας τον Μάνεση και τη τάξη του, να σπάσει κεφάλια απεργών για ανοίξει τη Χαλυβουργία στον Ασπρόπυργο, προσπάθησε να ενοχοποιήσει τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, να τους φοβίσει ότι θα πάθουν τα ίδια αν μπουν στον αγώνα. Αυτή είναι η τάξη και οι νόμοι τους.

Τους προειδοποιούμε : είναι μακριά νυχτωμένοι ο πρωθυπουργός, η κυβέρνηση και τα αφεντικά τους, η μεγαλοεργοδοσία και τα μονοπώλια, ότι μπορούν να σταματήσουν τους αγώνες. Η ταξική πάλη ήταν, είναι και θα είναι η κινητήρια δύναμη της ιστορίας που κανένας δεν μπορεί να σταματήσει. Ο ηρωϊκός απεργιακός αγώνας των χαλυβουργών άφησε παρακαταθήκη μεγάλης αξίας, διδάγματα ανυποχώρητου ταξικού αγώνα, ταξικής και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Διδάγματα για το πώς πρέπει να οργανωθούν αγώνες που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες της ταξικής πάλης, αγώνες μαχητικοί, αποφασιστικοί, κατευθείαν στη καρδιά της εργοδοσίας και των πολιτικών υπηρετών της.

Το βαρέλι της πολιτικής τους δεν έχει πάτο. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις, οι κατεδαφίσεις στην ασφάλιση, την υγεία, τη πρόνοια, τη παιδεία, δε θα σταματήσουν με το επόμενο πακέτο μέτρων. Πάνε να νομοθετήσουν δουλειά 13 ώρες τη μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, να καταργήσουν την αποζημίωση, τα δώρα, τα επιδόματα, να στήσουν Ειδικές οικονομικές ζώνες – Νταχάου με μισθούς Βουλγαρίας, σ’ όλη τη χώρα. Ξεπουλάνε κάθε τι που έμεινε από τη δημόσια περιουσία.

Ο κατήφορος, έχει πολύ δρόμο ακόμα, τα βάσανα των εργαζόμενων, της νεολαίας δεν θα έχουν τελειωμό αν δεν σηκώσει τώρα κεφάλι, ο λαός, αν δεν ορθώσει εμπόδιο στη σφαγή.

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΠΟΔΙ. ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ. ΓΕΝΙΚΟΣ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΣ.

ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ.

Αυτό είναι το κάλεσμα του ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ, του Π.Α.ΜΕ., σε κάθε εργάτη και υπάλληλο, άνεργο και συνταξιούχο, αυτοαπασχολούμενο και φτωχό αγρότη, γυναίκα και νέο.

Καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε άνθρωπο του λαού, τώρα πια με γνώση, με εμπειρία απ΄όσα πέρασε και όσα του είπαν, με προσωπική ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, την οικογένεια και πάνω απ’ όλα στα παιδιά του, να πάρει τη ζωή του στα χέρια του.

Να κάνει δική του υπόθεση αυτή, την επιτυχία της απεργίας.

Με θάρρος, πρωτοβουλία, σχεδιασμό, αντοχή στις δυσκολίες να είναι αυτός που θα την οργανώσει, στο εργοστάσιο, το γραφείο, το γιαπί, το χωράφι, τη σχολή, τη γειτονιά.

Κανείς μόνος. Ένας για όλους και όλοι για έναν.

Με συνελεύσεις στα συνδικάτα, με συγκεντρώσεις στους χώρους δουλειάς, με κουβέντα στο καφενείο του χωριού, με λαϊκές συνελεύσεις στις γειτονιές, να ξεδιπλωθεί η εργατική – λαϊκή πρωτοβουλία.

Να συγκροτηθούν νέες επιτροπές αγώνα και απεργιακές επιτροπές, από τα κάτω, στους χώρους δουλειάς, να συγκροτηθούν λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές.

Η επιτυχία της απεργίας να γίνει το πρώτο βήμα νέας κλιμάκωσης, της λαϊκής αντεπίθεσης, του μόνου δρόμου που μπορεί να ανακόψει την αντιλαϊκή επέλαση.

Να γίνει αρχή της παρέμβασης της εργατικής τάξης και του λαού στις δραματικές εξελίξεις στη χώρα. Να σκεφτεί καθένας που πάει η κατάσταση, πότε θα μπει τέλος σ’ αυτή τη πολιτική που δεν αφήνει κανέναν άθιχτο, εξαθλιώνει κάθε πλευρά της ζωής μας. Πάνω απ’ όλα να σκεφτεί ψύχραιμα, με βάση την εμπειρία που απέκτησε, από τις απογοητεύσεις που ήταν απανωτές, ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει ο ίδιος, όλη η εργατική τάξη για να βγει από τη σημερινή κατάσταση. ‘Όχι όμως εξαθλιωμένος και μια ζωή δούλος όπως το θέλουν τα μονοπώλια για τη δική τους ανάπτυξη, οι κυβερνήσεις και τα κόμματα τους, αλλά με δικαιώματα, ανθρώπινη ζωή, αφέντης στη ζωή και το τόπο του.

Αναρωτιούνται πολλοί αν μπορεί να γίνει κάτι, να μπει αυτό το τέλος.

Είναι πολλοί αυτοί που απογοητεύονται και παγώνουν μπροστά στις εξελίξεις.

Απαντάμε : τίποτα δεν γίνεται αν δεν το κάνει ο ίδιος ο εργαζόμενος λαός.

Όλα μπορούν να γίνουν αν ο λαός συνειδητοποιήσει και δοκιμάσει τη δύναμη του. Είναι ανίκητος.

Μπορεί να βάλει μπρος στην αντίστροφη πορεία, στην ανατροπή αυτής της πολιτικής και όσων την εφαρμόζουν ή την υποστηρίζουν, όποιο όνομα και χρώμα κι’ αν έχουν.

Μπορεί να ξεφύγει από τη παγίδα που στήνουν όσοι ετοιμάζουν στο παρασκήνιο την επόμενη σκηνή του δράματος, κρατώντας το λαό θεατή, να περιμένει τις επόμενες εκλογές και να ελπίζει ότι ένας καλύτερος διαπραγματευτής θα βάλει τέλος στα βάσανα, θα αντιστρέψει τη βαθιά καπιταλιστική κρίση που οξύνεται, γενικεύεται σ’ όλη την Ευρώπη.

Είναι απάτη. Για το λαό είναι αυταπάτη. Και ζήσαμε πολλές τέτοιες, για πολλά χρόνια, περιμέναμε πολλά χρόνια την εκπλήρωση υποσχέσεων. Και φτάσαμε εδώ. Δεν υπάρχει περιθώριο πια για νέες αυταπάτες. Κρίνεται πια η ίδια η επιβίωση του λαού.

Να γίνει η γενική απεργία η πρώτη μεγάλη σύγκρουση μετά τις πρόσφατες εκλογές, που το αποτέλεσμα τους δεν έλυσε αλλά χειροτέρεψε το πρόβλημα, στρίμωξε ακόμα χειρότερα το λαό.

Θέλουν το λαό στη γωνία, στον καναπέ. Να του θυμίζουν ότι αυτός ψήφισε, αυτός τους έδωσε το δικαίωμα να τον κατασφάξουν.

Ότι κι’ αν ψήφισε ο καθένας, που σήμερα σταυρώνεται από τα μέτρα, δεν πρέπει να αισθάνεται δεσμευμένος στη ψήφο του. Να μην νομιμοποιήσει αυτή τα πολιτική. Να μη βάλει σε θανάσιμο κίνδυνο τη ζωή του, την οικογένεια και τα παιδιά του. Δεν είναι λάθος, είναι αυτοκτονία.

Ο αγώνας θα είναι σκληρός, με δυσκολίες που πρέπει να ξεπεραστούν, θα είναι αγώνας αντοχής, υπομονής και επιμονής. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος.

Κάθε αγώνας που ξεσπά να γίνεται υπόθεση όλων των εργαζόμενων του κλάδου και της περιοχής. Να ορθώνεται τείχος αλληλεγγύης και συστράτευσης από παντού. Κάθε αγώνας να γίνεται σπίθα που θα ανάβει φωτιά στο κλάδο και τη
περιοχή.

Το ΠΑΜΕ καλεί κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, όποιο δρόμο κι’ αν ακολούθησε μέχρι τώρα, να μη κάνει πίσω στην επίθεση. Κανείς να μην υπογράψει ατομική σύμβαση, κανείς τίμιος συνδικαλιστής να μην υπογράψει συλλογική σύμβαση που θα μειώνει έστω και ένα Ευρώ τους μισθούς. Κανείς να μην αφήσει αδιάφορα να περάσει η απόλυση του διπλανού, η μερική απασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, να μην εφαρμοστούν οι νόμοι των εργοδοτών που πέρασαν με υπογραφή των κυβερνήσεων που μέχρι τώρα ψηφίστηκαν και κυβέρνησαν.

Καμιά εμπιστοσύνη ούτε ανοχή στις ηγεσίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Είναι η Πέμπτη φάλαγγα της κυβέρνησης, της τρόϊκας, των εργοδοτών.

Μέσα σε κοινωνικούς διαλόγους βάζουν την υπογραφή τους σ’ αυτή τη πολιτική. Χωρίς αυτούς, η κατάσταση θα ήταν καλύτερη για την εργατική τάξη.

Δεν κάνουν λάθος. Συνειδητά στήνουν κρεμάλα για τους εργαζόμενους.

Είναι οι δυνάμεις που χέρι – χέρι ελέγχουν ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και ΕΔΟΘ, άλλα εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία. Έχουν όνομα : είναι η ΠΑΣΚΕ του ΠΑΣΟΚ, η ΔΑΚΕ της Ν.Δ., η Αυτόνομη Παρέμβαση του αντι – μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ που υπογράφουν άθλια μνημεία ντροπής, συμβάσεις με δραματικές μειώσεις μισθών για χιλιάδες συναδέλφους τους. Στο εμπόριο, στους ιδιωτικούς υπαλλήλους, στα πολυκαταστήματα, στον επισιτισμό και τουρισμό, στις ιδιωτικές κλινικές, σε πολλές μεμονωμένες επιχειρήσεις. Είναι αυτές οι δυνάμεις που καλούσαν τους εργαζόμενους στην Αγροτική Τράπεζα να υπογράψουν την αποικιακή ατομική σύμβαση ντροπής που έσβηνε μονοκοντυλιά, πολλά χρόνια υπηρεσίας. Κάνουν τα στραβά μάτια – φτάνουν ακόμα και να προτείνουν στους εργοδότες – τη μερική απασχόληση, την εκ περιτροπής εργασία, ενοχλούνται από τη δράση του ΠΑΜΕ όσοι και οι εργοδότες, επιτίθενται εναντίον του.

Τα μνημόνια, στους χώρους δουλειάς δεν τους εφαρμόζει μόνο ο εργοδότης και κυβέρνηση. Τα εφαρμόζουν κι’ αυτές οι δυνάμεις, όσο κι’ αν τα καταγγέλλουν στα λόγια. Απ’ αυτές τις δυνάμεις περιμένουν οι εργαζόμενοι την ανατροπή των μνημονίων;

Αυτές οι δυνάμεις είναι απαραίτητες για το σύστημα. Είναι κίνδυνος – θάνατος για τους εργαζόμενους. Μετά τις τελευταίες εκλογές αλλάζουν χρώμα, όχι όμως το ρόλο τους. Το ίδιο εργοδοτικοί, όπως πάντα, μετακομίζουν μεθοδευμένα, κύρια από τη ΠΑΣΚΕ, προς τον ΣΥΡΙΖΑ, να πιάσουν στασίδι δίπλα στο νέο ΠΑΣΟΚ που δημιουργείται για να εγκλωβίσει πάλι τους εργαζόμενους, να τους εξαπατήσει – όπως το παλιό ΠΑΣΟΚ – με ατελείωτη αναμονή για την εκπλήρωση υποσχέσεων, που ποτέ δεν θα εκπληρώνονται, την ίδια ώρα που θα αποδεικνύεται ότι και μια τέτοια κυβέρνηση θα είναι το ίδιο αντιλαϊκή με όσες γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

Πρέπει να πεταχτούν έξω από τα συνδικάτα από τους ίδιους τους εργαζόμενους. Να ενισχυθούν αποφασιστικά οι ταξικές δυνάμεις, να ενισχυθεί το ΠΑΜΕ, να αποκτήσει ποδάρια σε κάθε χώρο δουλειάς, στηριγμένο από την εργατική πρωτοβουλία μέσα στο καμίνι της ταξικής πάλης, στηριγμένο σε κάθε εργάτη που δεν λέει να σκύψει κεφάλι. Στηριγμένο σε σωματεία μαζικά, απαλλαγμένα από τον εργοδοτικό – κυβερνητικό συνδικαλισμό, με μαζική, ουσιαστική, συλλογική λειτουργία και δράση, με πρωτοβουλίες για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο εργάτης και η εργάτρια μέσα και έξω από το χώρο δουλειάς.

Για τη μείωση μισθών με ενιαίο κατώτατο μισθό πείνας, αποφασισμένο από το κράτος με κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, των δώρων και άλλων επιδομάτων. Για τη σφαγή των συντάξεων και τη κατάργηση του ΕΚΑΣ που μεθοδεύουν. Για τη κατάργηση των κοινωνικών επιδομάτων ακόμα κι’ αυτού του επιδόματος ανεργίας και των επιδομάτων αναπηρίας. Για την αντίσταση στους ατελείωτους φόρους και χαράτσια, στην ολοκληρωτική κατεδάφιση της κοινωνικής ασφάλισης που ουσιαστικά κηρύσσει παύση πληρωμών σε συντάξεις και ιατρική περίθαλψη, έκοψε τα φάρμακα για τους ασθενείς, βάζοντας σε άμεσο κίνδυνο την υγεία και τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων, κυριολεκτικά δολοφονώντας. Για άμεσα, ουσιαστικά μέτρα προστασίας των ανέργων που το ποσοστό τους εκτοξεύεται κάθε μήνα, ιδιαίτερα σε γυναίκες και νέους. Για να μη μείνει κανένας μόνος μπροστά στη βαρβαρότητα του κράτους και των τραπεζών, να μη χάσει κανείς το σπίτι του από πλειστηριασμούς, να μη μείνει χωρίς ηλεκτρικό, νερό, τηλέφωνο κανένα σπιτικό. Να μη πεινάσει κανένας άνεργος, ανήμπορος, κανένα παιδί.

Μπροστά στη φωτιά που άναψε σε κάθε σπιτικό, να οργανωθεί η ταξική διεκδικητική αλληλεγγύη με άμεση παρέμβαση σε κάθε ανάγκη, όχι δίκτυα δήθεν φιλανθρωπίας που συμφιλιώνουν το κόσμο με την φτώχεια δίχως τέλος και στήνουν ξόβεργες για ψάρεμα ψήφων. Ταξική αλληλεγγύη μαχητική, διεκδικητική απέναντι στο κράτος.

Να γίνουν τα συνδικάτα κυψέλες ταξικής συσπείρωσης, οργάνωσης και δράσης. Να γίνουν μετερίζια ανυποχώρητου ταξικού αγώνα ανατροπής.

Να στήσουν αυτά τα μετερίζια πρώτ’ απ’ όλα στους χώρους δουλειάς. Εκεί δίνεται πραγματικά η μάχη και όχι στις πλατείες της άσφαιρης αγανάκτησης, που εξαφανίστηκαν αφού έθρεψαν ως ένα βαθμό το τέρας της εγκληματικής – ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.

Να στήσουν τα συνδικάτα τη δράση τους στη συνοικία, μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές να ξεπηδήσει από τα κάτω η μόνη συνεργασία, η μόνη συμμαχία που μπορεί να δώσει προοπτική αποτελεσματικότητας και νίκης σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα, να δώσει τη μοναδική φιλολαϊκή έξοδο, την ανατροπή : η κοινωνική συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολούμενων της πόλης, γυναικών και νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα.

Να δυναμώσει το φύτρο αυτής της συμμαχίας αυτής, ο συντονισμός των ταξικών συσπειρώσεων, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ, του ΜΑΣ.

Όμως το κάνουμε καθαρό :

Ακόμα και ο σκληρότερος αλλά μεμονωμένος και μόνον αμυντικός αγώνας, όσο αναγκαίος κι’ αν είναι (και γι’ αυτόν θα δώσει τα πάντα το ΠΑΜΕ όπως μέχρι τώρα), δεν έχει μέλλον, προοπτική και αποτέλεσμα αν δεν αποτελέσει ένα ρυάκι που θα δυναμώσει τον ενιαίο πανεργατικό αγώνα, το μεγάλο πολιτικό ρεύμα που θα πάει κόντρα και θα ανατρέψει αυτή τη πολιτική.

Κάθε άμεση, επείγουσα και όχι μελλοντική ανάγκη των εργαζόμενων σκοντάφτει στα μνημόνια και την εφαρμογή τους. Είναι σήμερα επείγουσα ανάγκη τα σωματεία, μαζικά, να στηρίξουν τη πρόταση νόμου για κατάργηση όλων των μνημονίων, των εφαρμοστικών νόμων και των δανειακών συμβάσεων που αλυσοδένουν τους εργαζόμενους.

Μα δεν φτάνει αυτό.

Πρέπει το εργατικό κίνημα, η κοινωνική συμμαχία να μπολιαστεί με ξεκάθαρη πολιτική κατεύθυνση.

Κάθε άμεσο αίτημα των εργαζόμενων και του λαού, ακόμα και για την ελάφρυνση του, σκοντάφτει στα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και τη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δεν μπορείς να λες – όπως ο ΣΥΡΙΖΑ – να καταργηθούν τα μνημόνια αλλά να ζητάς τα δάνεια από τη Ευρωπαϊκή Ένωση. Να κοροϊδεύεις το λαό ότι μπορείς να παίρνεις δάνεια αλλά όχι τα μέτρα που τα συνοδεύουν.

Δεν μπορείς να μιλάς για ελάφρυνση των εργαζόμενων αλλά να επιμένεις στην παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση που εξαπολύει τα ίδια μέτρα σε όλες τις Ευρωπαϊκές χώρες, με ή χωρίς μνημόνιο. Αποκαλύφθηκε η κοροϊδία τους όταν έλεγαν ότι θα μας σώσει ο «νέος άνεμος που πνέει στη Ευρώπη του Ολάν στη Γαλλία, του Ραχόϊ στην Ισπανία, του τραπεζίτη Μόντι στην Ιταλία. Όλοι τους πάνε για μνημόνια.

Όσοι, δεξιοί, κεντρώοι ή αριστεροί μιλάνε για πάση θυσία μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ίδιο εκβιάζουν το λαό να αποδεχτεί κι’ άλλες θυσίες. Κρύβουν από το λαό ότι Ευρωπαϊκή Ένωση και λαϊκό συμφέρον δεν θα συμβαδίσουν ποτέ. Κρύβουν ότι μονοπώλια και καπιταλιστικά κέρδη δεν θα συμβαδίσουν ποτέ με εργατικά δικαιώματα, με τη λαϊκή προκοπή.

Είτε η επιμήκυνση της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης, είτε η αναδιαπραγμάτευση του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αντι – μνημονιακών κρύβουν την ίδιας ουσία : ατελείωτες θυσίες από το λαό για να στηριχτούν τα μονοπώλια. Τα κέρδη τους και το κράτος τους.

Ο δρόμος της αποδέσμευσης από την Ευρωπαϊκή Ένωση, της μονομερούς διαγραφής ολόκληρου του χρέους είναι μονόδρομος ζωής και τη τάξη μας, για όλο το λαό

Σήμερα, που η εργατική τάξη μπήκε στη λαιμητόμο της ολοκληρωτικής χρεοκοπίας , ένα πρέπει να την ενδιαφέρει : να μη πτωχεύσει αυτή για να αυξηθεί η κερδοφορία και η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου.

Είναι πια ολοκάθαρο : ανθρώπινη ζωή και καπιταλισμός δεν συμβαδίζουν.

Εργάτης με δικαιώματα και κυβερνήσεις και πάνω απ’ όλα εξουσία του κεφαλαίου, δεν συμβαδίζουν.

Όσο κουμάντο στην οικονομία κάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι, όσο κουμάντο στη πολιτική κάνουν τα κόμματα που ορκίζονται στα κέρδη τους, ο εργάτης, ο αυτοαπασχολούμενος, ο φτωχός αγρότης, δεν θα δουν άσπρη μέρα.

Πολύ περισσότερο η νεολαία μας, που της ετοιμάζουν Καιάδα και στρατόπεδα συγκέντρωσης γα το μέλλον της. Δεν τους αξίζει η ζωή των ραγιάδων. Πρέπει με τη μαχητικότητα και τη ζωντάνια της νιότης, δίπλα στην εργατική τάξη, να μπει μαζικά στον ταξικό αγώνα, δίπλα στους γονιούς της.

Σήμερα, ο καπιταλισμός μέσα στη σαπίλα του, αφήνει πίσω του πτώματα, για να επιβιώσει από τη βαθιά κρίση του. Δεν υπάρχει διάλογος και συνεννόηση.

Μόνο πόλεμος ταξικός ή υποταγή και εξαθλίωση.

Ή εξαθλίωση ή τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στον εργάτη. Στην ιδιοκτησία του, στα χέρια του, για τις ανάγκες του. Κάτω από κεντρικό σχεδιασμό. Από ένα κράτος όχι υπηρέτη των μονοπωλίων αλλά ένα κράτος λαϊκό. Εξουσία εργατική.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος.

Ή υποταγή και εξαθλίωση ‘Η ανατροπή με τον οργανωμένο λαό – φόβητρο για τους εχθρούς του, νοικοκύρη στο τόπο του, ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.

Αγωνιστική συσπείρωση και πάλη ενάντια στον καπιταλισμό και την εξουσία του.

Αποφασιστική αλλαγή συσχετισμών στο συνδικαλισμό και τη πολιτική. Δυνάμωμα του ΠΑΜΕ. Οργάνωση σε κάθε τόπο δουλειάς και κλάδο, σε κάθε γειτονιά.

Κοινωνική συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και το κράτος τους.

Σ’ αυτό το δύσκολο αγώνα αλλά μόνο ελπιδοφόρο αγώνα καλεί το ΠΑΜΕ.

Καλούν η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ το ΜΑΣ.

Η Γενική Απεργία να γίνει το πρώτο βήμα. Να κλιμακώσουμε.

Να δώσουμε όλες τις δυνάμεις μας.

Καμιά καθυστέρηση. Καμιά ανοχή. Κανένας φόβος.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ.