Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια…
Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα κατά τη συγκρότηση του προεδρείου του Γενικού Συμβουλίου της Ε.Δ.Ο.Θ. (Ένωση Δημοσίων Υπαλλήλων Θεσσαλονίκης), γίνεται προσπάθεια από τις δυνάμεις των «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ» να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, δηλαδή τη στάση τους, η οποία βοήθησε τις παρατάξεις των ΔΑΚΕΘ – ΔΗΣΥ(ΠΑΣΚΕ) – ΔΙΚΤΥΟ(ΣΥΡΙΖΑ) να στερήσουν από τη Δ.Α.Σ. τη θέση του προέδρου από το Γενικό Συμβούλιο της Ε.Δ.Ο.Θ. (ως πρώτη δύναμη).
Σύντομα, θυμίζουμε πως η Ε.Δ.Ο.Θ. είναι το μεγαλύτερο Νομαρχικό Τμήμα της ΑΔΕΔΥ στην Ελλάδα, που εκπροσωπεί πάνω από 22.000 εργαζομένους και πριν λίγες μέρες η Δ.Α.Σ. (το ψηφοδέλτιο που στηρίζουν οι δυνάμεις του Π.Α.ΜΕ.) κατέκτησε την πρώτη θέση για πρώτη φορά. Η επιλογή αυτή των εργαζομένων αποτέλεσε ένα ακόμα ηχηρό μήνυμα καταδίκης της κυβερνητικής πολιτικής της Ν.Δ. και ταυτόχρονα μια επιλογή ανατροπής της κατάστασης στο σωματείο, που με ευθύνη της πλειοψηφίας των δυνάμεων του κυβερνητικού συνδικαλισμού είχε οδηγηθεί στην πλήρη απαξία και τον εκφυλισμό, με τελευταίο επεισόδιο το καραμπινάτο περιστατικό νοθείας από τη ΔΑΚΕΘ, όπου προσπάθησαν να εμφανίσουν σωματείο τελωνιακών απαρτιζόμενο από δασκάλους!!
Κατά τη διάρκεια της συγκρότησης του Γενικού Συμβουλίου, ΔΗΣΥ και ΔΙΚΤΥΟ ψήφισαν τον εκπρόσωπο του ΔΙΚΤΥΟΥ για πρόεδρο του ΓΣ (4η δύναμη) και στην πορεία η ΔΑΚΕΘ έλαβε την θέση του γραμματέα.
Η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ έκανε πολιτική επιλογή διευκόλυνσης των ΔΗΣΥ και ΔΙΚΤΥΟ και μέσω του «λευκού» που ψήφισε στέρησε τη θέση του προέδρου του Γενικού Συμβουλίου από την Δ.Α.Σ. με το «επιχείρημα» πως «πάγια θέση των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ είναι να τοποθετούνται υπέρ των προγραμματικών προεδρείων».
Είναι όμως πραγματικά έτσι; Ή μήπως η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ προσπαθεί να κρύψει κάτι, που όμως η ίδια η ζωή με τραγικό τρόπο το διέψευσε;
Αλήθεια νούμερο 1: Η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, πιστή στον τυχοδιωκτικό της χαρακτήρα, δε διστάζει να ακολουθεί την τακτική της διγλωσσίας και να επιχειρεί να κοροϊδεύει κατάμουτρα τους εργαζόμενους. Σε μια σειρά Συλλόγους Εκπαιδευτικών Π.Ε. π.χ. βρίσκει απ’ ό,τι φαίνεται «προγραμματικές συγκλίσεις» με δυνάμεις που αξιολογούν, που υλοποιούν στα σχολεία την κυβερνητική πολιτική, και δεν διστάζει να κάνει μαζί τους προεδρεία. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το γεγονός πως στον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ροδόπης οι «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ» συγκροτούν προεδρείο με τη ΔΑΚΕ και τη ΔΗΣΥ; Ομοίως στους Συλλόγους Καλαμάτας, στο Ζ’ ΣΕΠΕ Θεσσαλονίκης, Λάρισας, πριν λίγα χρόνια στη Ρόδο κ.α.
Αλήθεια νούμερο 2: Κάποιος καλοπροαίρετος θα πει πως αυτά είναι πρωτοβάθμια Σωματεία. Έλα όμως που στην Ομοσπονδία Νοσοκομειακών Γιατρών (ΟΕΝΓΕ) μια χαρά και μπήκανε σε αναλογικό προεδρείο και μια χαρά θέση πήρανε (Γενικό Γραμματέα). Βέβαια στην ΕΙΝΑΠ ξαναθυμήθηκαν την «θέση αρχών» και δεν μπήκαν σε αναλογικό προεδρείο. Για τέτοια σταθερότητα και προσήλωση «αρχών» μιλάνε!
Αλήθεια νούμερο 3: Κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους, προκειμένου να βάλουν εμπόδια στις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, οι οποίες αποτελούν «καρφί στο μάτι» των αντιλαϊκών κυβερνήσεων. Πολιτική επιλογή έκαναν στη ΔΟΕ και δεν ψήφισαν πρόεδρο από την Α.Σ.Ε. (για πρώτη φορά στην ιστορία της μεγαλύτερης Ομοσπονδίας στο Δημόσιο), ομοίως και στο Ερευνητικό Ινστιτούτο της (Ι.Π.Ε.Μ – Δ.Ο.Ε.) και μάλιστα με αντιπαραθετική στην ΑΣΕ υποψηφιότητα της ΔΑΚΕ. Στη δε Ελεγκτική Επιτροπή της Δ.Ο.Ε., εκεί που υπήρξε αυτό που επικαλούνται, «πλειοψηφία των αγωνιστικών – προοδευτικών δυνάμεων» επέλεξαν πάλι να ψηφίσουν «λευκό»!! Πραγματικά η μοναδική συνέπεια που δείχνουν είναι στα αντι- ΠΑΜΕ αντανακλαστικά τους.
Αλήθεια νούμερο 4 (και ο πραγματικός λόγος για τη στάση τους): Πίσω από τη στάση αυτή και τα μεγάλα λόγια κρύβεται η απουσία συγκροτημένης πρότασης πραγματικής ρήξης και ανατροπής με την αντιλαϊκή πολιτική που εκφράζεται από τις κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης. Κρύβεται η χρεοκοπημένη λογική των «μεταβατικών προγραμμάτων», των «προγραμματικών συγκλίσεων», κάτι αντίστοιχο δηλαδή που λένε αυτό τον καιρό οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ περί «προοδευτικής διακυβέρνησης της χώρας». Στον χώρο της εκπαίδευσης μάλιστα αυτό αποτελεί τη μόνιμη επωδό των συνδικαλιστικών παρατάξεων (ΔΗΣΥ και ΔΙΚΤΥΟ).
Μέσω της συγκρότησης των προεδρείων στα σωματεία, τα οποία αποτυπώνουν ουσιαστικά τη βούληση των συναδέλφων/-ισσών, η ηγεσία των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ, με τη λογική δήθεν των «προγραμματικών προεδρείων» (όπου φυσικά το θυμάται), εκφράζει τη λογική της ενσωμάτωσης μαζί με τις υπόλοιπες «συστημικές» δυνάμεις της λαϊκής δυσαρέσκειας. Τις περισσότερες φορές αυτό γίνεται με λογοκοπίες και «επαναστατικές διακηρύξεις». Στο τέλος της ημέρας όμως οδηγεί στην απογοήτευση, τη μοιρολατρία, την ενσωμάτωση.
Δε μπορούμε να μη θυμηθούμε, μέρες που είναι, τη στάση που κρατούσαν στο δημοψήφισμα του 2015, όταν στη ΔΟΕ έψαχναν να βρουν το «πρόσημο» της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και πανηγύριζαν από κοινού στο Σύνταγμα και στις πλατείες, μιλάγανε για περήφανη διαπραγμάτευση με το κίνημα στο δρόμο (δηλαδή θα έπρεπε οι εργαζόμενοι να ζητωκραυγάζουν για το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ). Ήταν την ίδια εποχή που οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ στη ΔΟΕ, ως 2η δύναμη, διεκδικούσαν την προεδρία αθροίζοντας μέσα στις «αγωνιστικές δυνάμεις» και τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ (παρατάξεις τότε ΕΡΑ και ΑΕΕΚΕ), για να μην πάμε πιο πίσω, όταν σε πάνω από 150 σωματεία του Δημοσίου είχαν κοινά «σχήματα» με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Την ίδια, «ξαναζεσταμένη και ξινισμένη σούπα» προσφέρουν και σήμερα στους εργαζόμενους στο Δημόσιο, προτάσσοντας απίθανες, δήθεν προοδευτικές λύσεις, που περιλαμβάνουν «εθνικοποιήσεις τραπεζών», «κρατικοποιήσεις στρατηγικών τομέων» στο έδαφος αυτού του συστήματος που έχει ως θεό του το κέρδος, χωρίς οριστική ρήξη με το σάπιο σύστημα που καθημερινά ζέχνει από τη μπόχα των σκανδάλων, των πολέμων, της οικονομικής εκμετάλλευσης και ασφυξίας των εργαζόμενων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων.
Δεν είναι τυχαίο που οι δυνάμεις αυτές σηκώνουν πολύ μεγάλη πολεμική απέναντι στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, την περίοδο αυτή που συνεχίζεται, δυναμώνει και βαθαίνει το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής στους χώρους δουλειάς, στα σωματεία, στις Ομοσπονδίες, στα Εργατικά Κέντρα, δυναμώνει η πάλη και η διεκδίκηση για να ζουν οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώμα στο ύψος των αναγκών του σήμερα. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτές τις μέρες που τα σωματεία σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα οργανώνουν τον αγώνα ενάντια στο αίσχος της 13ωρης εργασίας, καταψηφίζουν σε ΣΕΠΕ και ΕΛΜΕ ακόμα και την σύσκεψη συντονισμού που καλεί το ΕΚΠ για την Πέμπτη 10/7 με απίθανες δικαιολογίες. Στα λόγια κάποιοι μιλάνε για αγωνιστικά προγράμματά δράσης…από Σεπτέμβρη όμως, γιατί τώρα υπάρχει και ο θερμός θόλος. Η κυβερνητική επίθεση όμως δε σταματάει.
Ευτυχώς οι εργαζόμενοι έχουν μάτια και βλέπουν, έχουν πείρα και κριτήρια. You can run, you can’t hide. Τα παιχνίδια που παίζουν τόσο οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, όσο και οι συγκαλυμμένοι σύμμαχοί τους, θα αποκαλύπτονται, θα καταδικάζονται και οι αγώνες των εργαζομένων για να ζουν με αξιοπρέπεια στον 21ο αιώνα θα δυναμώσουν. Ας ματαιοπονούν λοιπόν οι παραπάνω δυνάμεις, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω!
Ζορμπάς Αχιλλέας, δάσκαλος,
Οργανωτικός Γραμματέας του Δ.Σ. της Δ.Ο.Ε.
