Μετά τις πρόσφατες δηλώσεις του πρωθυπουργού, όπου καυχήθηκε ότι «το κράτος αλλάζει προς το καλύτερο», η κυβέρνηση ανακοίνωσε με τυμπανοκρουσίες τη διαδικασία «ηλεκτρονικής αξιολόγησης» υπηρεσιών του Δημοσίου «από τους πολίτες». Σε συνέχεια του ρεσιτάλ αυταρχισμού, όπου η κυβέρνηση σέρνει στα δικαστήρια και στα πειθαρχικά τους εκπαιδευτικούς, καθώς και πολλά σωματεία του Δημοσίου που έχουν αντιταχθεί σε αυτούς τους σχεδιασμούς, εμφάνισε αυτή την πρωτοβουλία ως ένα εργαλείο «λογοδοσίας» για «ένα καλύτερο κράτος».

Σύμφωνα με τα όσα ανακοινώθηκαν, κάθε έξι μήνες θα στέλνεται στους πολίτες ένα ερωτηματολόγιο το οποίο θα συμπληρώνουν ψηφιακά για να βαθμολογούν υπηρεσίες του Δημοσίου από το 1 έως το 10. Προφανώς, οι πολίτες θα βαθμολογούν συνολικά την απόδοση των κρατικών υπηρεσιών. Των ίδιων υπηρεσιών που σκόπιμα, με ευθύνη του κράτους, παραμένουν υποστελεχωμένες και υποχρηματοδοτημένες. Είναι επιλογή της εκάστοτε κυβέρνησης να προσαρμόζει τη λειτουργία του Δημοσίου στις απαιτήσεις των μεγάλων συμφερόντων και να φορτώνουν τις ευθύνες στους δημοσίους υπαλλήλους για όλες τις αστοχίες, στοχοποιώντας τους. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις δεν έχουν δείξει κανέναν δισταγμό να απαξιώνουν υπηρεσίες, να τις αφήνουν να φυτοζωούν ή να ρημάζουν για να παραχωρούν πιο εύκολα τα κερδοφόρα κομμάτια σε εργολάβους και εταιρείες.

Καταρχάς, χρειάζεται να ενημερώσουμε τον πρωθυπουργό ότι η αξιολόγηση του κράτους έγινε στις 28 Φλεβάρη και τις επόμενες μέρες από τα εκατομμύρια λαού που πήρε μέρος στα συλλαλητήρια για τα Τέμπη. Όλοι αυτοί φώναξαν ότι το κράτος είναι δολοφόνος. Ότι είναι βάρβαρο, αδίστακτο και αντιλαϊκό. Η αξιολόγηση του κράτους γίνεται καθημερινά από όσους περνάνε από τα τμήματα επειγόντων ενός νοσοκομείου και περιμένουν δωδεκάωρα μέχρι να τους ξαπλώσουν σε κάποιο ράντζο και τους αφήσουν σε ένα διάδρομο. Από αυτούς που τα παιδιά τους πηγαίνουν σε κάποιο σχολείο που πλημμύρισε ή έπεσαν σοβάδες, από τους σεισμοπαθείς που μετά από χρόνια δεν έχουν αποζημιωθεί… και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.

Ας μας εξηγήσουν πώς θα κρίνουν τους υπαλλήλους των Πανεπιστημίων όταν οι ελλείψεις σε προσωπικό φτάνουν το 50% και οι εργαζόμενοι αναλαμβάνουν διπλά και τριπλά καθήκοντα για να καλυφθούν όπως – όπως οι λειτουργικές ανάγκες; όταν μια σειρά υπηρεσιών είναι παραδομένες σε εργολάβους; Όταν αντικαθίστανται οι μόνιμες θέσεις εργασίας, με συμβασιούχους πολλών ταχυτήτων που δουλεύουν με πετσοκομμένα δικαιώματα; Όταν οι υποδομές είναι παλιές και επισφαλείς και δεν υπάρχουν μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους που φοιτούν κι εργάζονται χιλιάδες φοιτητές και εργαζόμενοι;

Ας εξηγήσουν πώς θα κρίνουν την νοσηλεύτρια σε ένα νοσοκομείο όταν την αφήνουν μόνη της τα βράδια να φροντίζει τριάντα ασθενείς; Πώς θα κρίνουν τον καθηγητή και τον δάσκαλο μέσα σε τάξεις που είναι όλοι στοιβαγμένοι σαν σαρδέλες; Πως θα κρίνουν έναν επιθεωρητή εργασίας όταν καλείται να ελέγξει χιλιάδες επιχειρήσεις χωρίς τα αναγκαία μέσα και χωρίς υποστήριξη από την Υπηρεσία του;

Γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι η αξιολόγηση και οι μηχανισμοί επιβολής της όπως η στοχοθεσία, ο υπαλληλικός κώδικας κ.ά. δεν αφορούν στη βελτίωση των υπηρεσιών, αλλά το αντίθετο, στην ταχύτερη εφαρμογή της πολιτικής αυτής που κάνει ακόμη πιο εχθρικό για τον λαό το κράτος (ιδιωτικοποιήσεις, ανταποδοτικότητα, επιχειρηματική λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών, εφαρμογή των αντιλαϊκών νόμων, προώθηση των «επενδύσεων» κ.λπ.). Όλων αυτών των πολιτικών δηλαδή που επιδεινώνουν δραματικά τη ζωή του λαού. Την ίδια πολιτική που έχει μετατρέψει την υγεία, την παιδεία, την πολιτική προστασία, τις μεταφορές, όλα τα κοινωνικά αγαθά σε εμπόρευμα. Που μετατρέπει τα πανεπιστήμια σε επιχειρήσεις και ζυγίζει τα μορφωτικά δικαιώματα των παιδιών μας ανάλογα με την τσέπη των γονιών. Που υποτάσσει την έρευνα και την εκπαίδευση στις ανάγκες της πολεμικής βιομηχανικής και της πολεμικής οικονομίας.

Αντί για αυξήσεις στους μισθούς στο ύψος των πραγματικών αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους και επαναφορά των δώρων, μιλάνε για «επιβράβευση» των «αρίστων».

Συναδέλφισσες – συνάδελφοι,

Οι εργαζόμενοι μπορούμε με τους αγώνες μας να σμπαραλιάσουμε όλες τις αντιδραστικές κατευθύνσεις όπως έχουμε κάνει όλα αυτά τα χρόνια, όπως έχουν κάνει οι εκπαιδευτικοί για να μην προχωρήσει η μεγαλύτερη κατηγοριοποίηση, των σχολείων των παιδιών μας, και αντιμετωπίζουν τις πειθαρχικές διώξεις  που έχει επιστρατεύσει η κυβέρνηση για να κάμψει τον αγώνα τους,

Στο πραγματικό δίλημμα που υπάρχει στην κοινωνία και αποτυπώνεται στο σύνθημα “Τα κέρδη τους ή οι ζωές μας” οι εργαζόμενοι διαλέγουμε τη ζωή μας. Την υπερασπίζονται αγωνιστικά βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό ένοχο για τα προβλήματά τους, τα κέρδη των λίγων και το κράτος που τους υπηρετεί.