Όταν ο ΑΔΜΗΕ «αλλάζει πίστα» αυτό αφορά μόνο τα ρεκόρ κερδών και επενδύσεων που ανακοινώνονται κάθε χρόνο για την εταιρεία, καθώς οι εργαζόμενοι, ειδικά όσον αφορά τα εργασιακά τους δικαιώματα, μάλλον «στο ίδιο έργο θεατές» είναι.

Αυτή η κερδοφορία στηρίζεται βέβαια πάνω στα πετσοκομμένα δικαιώματα και τους μισθούς των εργαζόμενων, πάνω στην εκτόξευση της τιμής του ρεύματος που πληρώνουν οι καταναλωτές. Το νέο τοπίο που διαμορφώνεται είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που εφαρμόζεται διαχρονικά από όλες τις κυβερνήσεις, υπηρετώντας την κερδοφορία των μεγάλων ομίλων.

«Αλλαγή πίστας» στον ΑΔΜΗΕ σημαίνει για τους εργαζόμενους:

• H υπογραφή της νέας ΕΣΣΕ και ΚΚΠ στην οποία δεν εντάχθηκαν όλοι οι εργαζόμενοι ανεξαρτήτως σχέσης απασχόλησης (νεοπροσλαμβανόμενοι, με ΔΠΥ, συμβασιούχοι κτλ.) ενώ για το τακτικό προσωπικό οι όποιες αυξήσεις προβλέπονταν δεν αναπληρώνουν τις απώλειες των προηγούμενων ετών, ή την αύξηση του πληθωρισμού.
• Η άδικη και αδικαιολόγητη αντιμετώπιση των νέων συνάδελφων, που περάσαν την εκπαίδευση τους στο κέντρο εκπαίδευσης του ΑΔΜΗΕ, οι οποίοι υπέγραψαν σύμβαση που δεν είχε καμία σχέση με όλα όσα είχε πει η εταιρεία προφορικά, ενώ αυτή δόθηκε την προηγούμενη μέρα (προφανώς αυτό είναι κόλπο της νέας πίστας καθώς μάλλον έρχεται και στους συναδέλφους με τις νέες συμβάσεις αορίστου χρόνου!!). Η σύμβαση αυτή περιείχε «έξοδα εκπαίδευσης» που η εταιρεία είναι υποχρεωμένη να κάνει με βάση το αντικείμενο και τις συνθήκες εργασίας, καθώς και ρήτρα αποχώρησης σε περίπτωση που κάποιος φύγει από τη δουλειά!!! Και σαν μην έφταναν αυτά τους είπαν ότι μπορεί να πάνε όπου τους διατάξει η εταιρεία και όχι στον τόπο καταγωγής τους όπως είχαν αρχικά συμφωνήσει.
• Πάνω από τους μισούς πλέον εργαζόμενους του ΑΔΜΗΕ βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας εδώ και πολλά χρόνια (αφού είναι με μπλοκάκι) υπογράφοντας κάθε δύο χρόνια σύμβαση για ανανέωση. Μάλιστα πολλές πλέον συμβάσεις είναι ενός χρόνου και σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχουν αυξήσεις οι οποίες να αντισταθμίζουν τουλάχιστον το αυξημένο κόστος ζωής, πολλές φορές με τη δικαιολογία ότι «είναι άδικο για τους συναδέλφους αορίστου χρόνου οι οποίοι δεν έχουν δει αύξηση εδώ και χρόνια».
• Επίσης, τελευταία εξέλιξη, έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος από την προκήρυξη 119 θέσεων με σύμβαση αορίστου χρόνου στον ΑΔΜΗΕ και ενώ ανακοινώθηκαν με τόση καθυστέρηση οι οριστικοί πίνακες των επιτυχόντων, υπάρχει ξαφνικά μια διαδικασία κατεπείγοντος για την κατάθεση δικαιολογητικών και τελικές -ατομικές- συνεντεύξεις, παρότι ακόμα δεν υπάρχει καμία ενημέρωση σε σχέση με τους όρους και τις συνθήκες εργασίας των νέων συναδέλφων, παρά μόνο λόγια στον αέρα (προφανώς για να αποδεχθούν τις θέσεις με συμβάσεις-έκπληξη). Η κυβέρνηση φυσικά, καθότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, έχει προλάβει να περάσει ειδικό νόμο όπου οι νέες προσλήψεις στον ΑΔΜΗΕ μπορούν να γίνουν με ατομικές συμβάσεις, εκτός δηλαδή της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και τον Κανονισμό Προσωπικού. Μιλάμε πάλι δηλαδή για εργαζόμενους δύο ταχυτήτων όπου οι όροι που θα δουλεύουν κρατούνται σαν επτασφράγιστο μυστικό λες και δεν οφείλει να ξέρει ο εργαζόμενος πριν υπογράψει ότι η σύμβαση θα είναι ατομική, τι μισθό θα πάρει, τι θα έχει από επιδόματα, αυξήσεις, υπερωρίες, ωριμάνσεις, τροφεία, αποζημίωση εκτός έδρας και άλλα πολλά.

Για να κατακτήσουμε τα δικαιώματά μας πρέπει να συγκρουστούμε με τη λογική της διασφάλισης της ανταγωνιστικότητας των εταιρειών, στο όνομα του να υπάρχουν τα επιδιωκόμενα κέρδη. Πρέπει να πάμε κόντρα στη λογική του ότι μπορούν να κερδίζουν ταυτόχρονα εργαζόμενοι και εταιρεία, ειδικά σε έναν κλάδο όπου τεράστιο κομμάτι εργαζομένων είναι με ευέλικτες σχέσεις εργασίας (μπλοκάκι, εργολαβικοί) όπου τα εργατικά ατυχήματα, λόγω μείωσης του κόστους είναι καθημερινότητα, όπου η εντατικοποίηση θεριεύει. Ο διαχωρισμός των εργαζόμενων μας αφορά όλους είτε είμαστε μόνιμοι είτε με μπλοκάκι.

Για να υπάρχει πραγματική ελπίδα και προοπτική για τους εργαζόμενους πρέπει να αλλάξουμε σελίδα και στο συσχετισμό δύναμης σε ΓΕΝΟΠ και τα πρωτοβάθμια σωματεία σε ΑΔΜΗΕ, ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ. Τα σωματεία με τις υπάρχουσες ηγεσίες τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα της εταιρείας. Για αυτό δεν έχουν πάρει μια απόφαση για οργάνωση του αγώνα, δεν έχουν καλέσει σε μια Γενική Συνέλευση, για αυτό δεν εντάσσουν όλους τους εργαζόμενους βάζοντας κάθε φορά εμπόδια, για αυτό δεν υπάρχει ενημέρωση σε σχέση με τι συζητιέται πίσω από κλειστές πόρτες όπως για τη ΣΣΕ. Τα αποτελέσματά τους τα βλέπουμε στον ΔΕΔΔΗΕ όπου «μονιμοποιήθηκε» ο διαχωρισμός των εργαζόμενων σε δύο μισθολόγια.

Πρέπει να καταργηθούν όλες οι ευέλικτες μορφές εργασίας και να ενταχτεί όλο το προσωπικό χωρίς όρους και προϋποθέσεις στον ΑΔΜΗΕ. Απαιτούμε να θεσμοθετηθούν όλα τα δικαιώματα του κάθε εργαζόμενου. Για αυτό πρέπει να υπάρχει ένας Κανονισμός Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους, που να μην μας διαχωρίζει. Δεν μπορεί να υπάρχει η αγωνία μεγάλης μερίδας των εργαζομένων (μπλοκάκια και συμβασιούχοι) για το αν θα ανανεωθεί η σύμβασή κάθε ένα, δύο ή τρία χρόνια.

Να ενταχθούν όλοι οι εργαζόμενοι στη ΕΣΣΕ χωρίς μείωση μισθού με αυξήσεις βάσει προϋπηρεσίας και κόστους ζωής και ταυτόχρονο ξεπάγωμα όλων των χρονοεπιδομάτων, αναγνώριση όλων των πτυχίων και των ειδικών προσόντων του κάθε εργαζόμενου. Δεν δεχόμαστε αυτά που λέει η Διοίκηση ότι πρέπει να αποδεχτούμε μειώσεις αν ενταχτούμε στη ΣΣΕ. Ας μειωθούν τα κέρδη της εταιρείας και όχι οι μισθοί των εργαζόμενων.

Να σταματήσει το μπαλάκι ευθυνών για τη κατάσταση και την ομηρία είτε των συναδέλφων που θα προσληφθούν με σύμβαση αορίστου χρόνου, είτε των συναδέλφων με μπλοκάκι. Ο διαχωρισμός των εργαζόμενων βοηθάει μόνο την εταιρεία όπου αργά ή γρήγορα θα «εξισώνει» τα δικαιώματα προς τα κάτω.

Απέναντι σε αυτή τη πραγματικότητα που θέλουν να μας εντάξουν, υπάρχει πραγματική απάντηση, που δεν είναι άλλη από τη μαχητικό και συλλογικό αγώνα. Οι πολύμορφοι και μαζικοί αγώνες που έγιναν το προηγούμενο διάστημα, με τη μαζικότερη απεργιακή αναμέτρηση των τελευταίων χρόνων στις 28/2, που φώναξαν για άλλη μια φορά «ή τα κέρδη σας ή οι ζωές μας» δείχνουν το δρόμο.

Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, με συνελεύσεις και αποφάσεις για αγωνιστικές διεκδικήσεις. Με αυτή την πείρα πρέπει να συνεχίσουμε πιο μαζικά και αγωνιστικά, κλιμακώνοντας την πάλη και την πίεση.

Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να μετατραπούμε σε εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα.

Απαιτούμε εδώ και τώρα:

• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, μονιμοποίηση όλων των συναδέλφων (νεοπροσλαμβανόμενοι, συμβασιούχοι, μπλοκάκια, εργαζόμενοι σε εργολάβους σε μητρική και θυγατρικές)
• Ένταξη όλων των εργαζομένων σε Ενιαία Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΣΣΕ) και Κανονισμό Κατάστασης Προσωπικού (ΚΚΠ). Να σταματήσει η ομηρία των συναδέλφων με το μπλοκάκι.
• Πραγματικές αυξήσεις για όλους τους εργαζόμενους (μόνιμους, μπλοκάκια κτλ.) με βάση τις πραγματικές ανάγκες. Κατάργηση όλων των νόμων που κρατάνε καθηλωμένους τους μισθούς.

ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΘΥΣΙΑΖΕΙ ΤΙΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ