Πάνω από 15.000 κόσμος συμμετείχε στην απεργιακή συγκέντρωση, 2 χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών. Χαρακτηριστικό είναι πως ενώ η κεφαλή της πορείας έφτασε και πάλι στο τέλος της πορείας, τα τελευταία μπλοκ δεν είχαν ξεκινήσει ακόμα (!).

Στην απεργιακή συγκέντρωση όπου πήραν τον λόγο εκπρόσωποι των σωματείων και των μαζικών φορέων, συμμετείχε και η Ένωσή μας όπου μεταξύ άλλων είπε:

«120 πόλεις πλημμυρισμένες από κόσμο στις απεργιακές συγκεντρώσεις, απαιτούν να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα. Διεκδικώντας να αποδοθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες σε ένα έγκλημα διαχρονικό, προδιαγεγραμμένο. Διεκδικώντας δημόσιες, σύγχρονες, ασφαλείς και φθηνές μαζικές μεταφορές.

2 χρόνια που οι μαζικές κινητοποιήσεις μας δεν πάνε χαμένες. Σκεφτείτε αυτή η προσπάθεια όλων των μηχανισμών να κουκουλώσουν, να συκοφαντήσουν και να γλυτώσουν τις ευθύνες για το έγκλημα των Τεμπών, να μην είχαν την λαϊκή οργή, τις εκατοντάδες κινητοποιήσεις και απαιτήσεις των σωματείων και των μαζικών φορέων απέναντί τους, τι ακόμα θα βλέπαμε.

Ένα έγκλημα προδιαγεγραμμένο με διαχρονικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων που πέρασαν. Όταν ένα μήνα πριν το έγκλημα αυτό το σωματείο των εργαζομένων στους σιδηρόδρομους έλεγαν πως έρχεται το δυστύχημα, κώφευαν. 2 χρόνια μετά οι ίδιοι εργαζόμενοι προειδοποιούν πως η κατάσταση στους σιδηροδρόμους είναι χειρότερη από το 2023.

Και λέμε ποτέ ξανά, να μη μας βρει τέτοιο έγκλημα. Πώς θα γίνει αυτό όμως; Όταν ακόμα και σήμερα, μπροστά στα κέρδη, που λογαριάζουν την ασφάλειά μας και τις ζωές μας σαν κόστος, δεν έχουν πάρει μέτρα για να μην γίνει ποτέ ξανά το έγκλημα;

Η ανασφάλεια που νιώθουμε σε μια σειρά πτυχών της ζωής μας, μας επιβάλουν τον δρόμο να κινητοποιηθούμε. Γιατί η ανασφάλεια βρίσκεται στα χαμένα παιδιά των Τεμπών, στο ότι σε αυτά τα 2 χρόνια 300 συνάδελφοι στην Ελλάδα δεν γύρισαν σπίτι τους από τα χιλιάδες εργατικά ατυχήματα γιατί και τα μέτρα ασφαλείας στους χώρους δουλειάς λογίζονται σαν κόστος, γιατί στα σχολεία των παιδιών μας είναι τόσα τα παραδείγματα με σοβάδες που πέφτουν, στα νοσοκομεία που στενάζουν, στη συζήτηση που ανοίγει κάθε καλοκαίρι για τα αντιπυρικά μέτρα προστασίας.

Γιατί κόστος στο τέλος είναι η ζωή μας γι’ αυτούς που κόβουν τα πάντα, εκτός από το σκασμό λεφτών που μπουκώνουν τις τράπεζες, τους εφοπλιστές και τα κανόνια του πολέμου.

Για όλα αυτά, καλούμε η σημερινή μέρα να αποτελέσει η συνέχεια για έναν μεγαλύτερο αγώνα. Χωρίς φόβο, λέμε στους συναδέλφους να εμπιστευτούν τη δύναμή τους απέναντι στον κάθε λογής «σωτήρα». Υπάρχει πείρα πια. Μέσα από την οργάνωση στα σωματεία, στις γειτονιές, στους συλλόγους γονέων αποδεικνύεται πως οι μάχες του λαού κερδίζονται. Τιμάμε τους 57 νεκρούς των Τεμπών, χωρίς να ξεχνάμε τα εγκλήματα στο Μάτι, την Μάνδρα τη Θεσσαλία, αγωνιζόμενοι για μια ζωή χωρίς την ανασφάλεια της επιβίωσης.»

Η Ένωση Ιδιωτικών Υπαλλήλων και Εμποροϋπαλλήλων θα συνεχίσει με νέα καλέσματα και άλλες μορφές δράσης για να μη συγκαλυφθεί το έγκλημα των Τεμπών.