Συναδέλφισσες και συνάδελφοι,
Οι όροι της σημερινής εκμεταλλευτικής κοινωνίας έχουν φέρει τις γυναίκες παγκόσμια αντιμέτωπες με την εργοδοτική βία και την κακοποιητική συμπεριφορά σε οικογενειακές, συναδελφικές και διαπροσωπικές σχέσεις, επιδεινώνοντας τις συνθήκες ζωής τους σε κάθε τομέα της δραστηριότητας τους.
Όσο ‘ευαίσθητες’ και να παρουσιάζονται στο πρόβλημα της βίας κατά των γυναικών οι σημερινές αστικές κυβερνήσεις, προτείνοντας μέτρα και δράσεις για την εξάλειψη του φαινομένου δεν χτυπούν το θέμα στη ρίζα του, με τις γυναικοκτονίες, την σωματική και ψυχική κακοποίηση και την έλλειψη υποδομών στήριξης τους να έχουν κάνει νέα αρνητικά ρεκόρ.
Ακόμα και όταν μιλάμε για την προστασία τους, οι καταγγελίες τους αντιμετωπίζονται από τις αρχές, χωρίς την απαιτούμενη σοβαρότητα και προσοχή, με μακρόχρονες νομικές διαδικασίες, που στην ουσία αφήνουν τις κακοποιημένες γυναίκες απροστάτευτες.
Το κράτος και η Ε.Ε. θεωρούν δυσβάσταχτα τα κόστη για την ύπαρξη κατάλληλης υποδομής, με κέντρα – καταφύγια που δωρεάν θα παρέχουν ψυχολογική στήριξη, νομική συνδρομή, ιατροδικαστική εξέταση από εξειδικευμένο μόνιμο προσωπικό στα θύματα σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης. Η κρατική αδιαφορία και επιλεκτική ανικανότητα μάλιστα στην χώρας μας επιβεβαιώθηκε με τον χειρότερο τρόπο σε μια σειρά περιστατικά τα τελευταία χρόνια όπως την δολοφονίας της Κυριακής Γρίβα ακριβώς έξω από το αστυνομικό τμήμα των Αγίων Αναργύρων, μετά από επαναλαμβανόμενες καταγγελίες της και με τη χαρακτηριστική έκφραση αδιαφορίας της αστυνομίας με τη φράση το περιπολικό δεν είναι ταξί!
Αντίθετα όλες οι κυβερνήσεις και η Ε.Ε. προτείνουν και ενισχύουν μέτρα όπως ξενώνες φιλοξενίας με αντίτιμο και το ρόλο των ιδιωτών και ΜΚΟ να αναλαμβάνουν «με το αζημίωτο», τη λύση του προβλήματος. Ενώ πέφτουν “στα μαλακά” από άποψη ποινών οι δράστες ιδίως των ηλεκτρονικών εγκλημάτων.
Το διαρκές κυνήγι για κέρδος έχει οδηγήσει συνολικά στην απαξίωση της ανθρώπινης ζωή, ιδίως των γυναικών, των παιδιών, των ηλικιωμένων με τα φαινόμενα που πραγματικά σοκάρουν να αυξάνονται συνεχώς… Κλινικές αναμόρφωσης ηθών για τις γυναίκες στο Ιράν, έλλειψεις στο δικαίωμα το για μόρφωση, το εμπόριο “μήτρας” σε Ευρώπη, Αφρική κ.α. όλα αυτά συνοδευόμενα από απόλυτη φτώχεια και εκμετάλλευση.
Στις “αναπτυγμένες” χώρες, άρχισαν να εξαπλώνονται θέσεις όπως αυτή του ιάπωνα ηγέτη συντηρητικού κόμματος, Ναόκι Χιακούτα στην ιαπωνική βουλή, που δήλωσε χωρίς ντροπή ότι για την αντιμετώπιση της υπογεννητικότητας θα έπρεπε να μην επιτρέπεται η εισαγωγή στα πανεπιστήμια μετά τα 18 για τις κοπέλες και να αφαιρείται ή μήτρα μετά τα 30 στις άτεκνες γυναίκες, θέτοντας ως μοναδικό ρόλο σε αυτές την παιδομηχανή για την επιβίωση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Η βία κατά των γυναικών σήμερα παίρνει πολλές μορφές. Μια από τις πιο διαδεδομένες είναι στον εργασιακό χώρο με την άγρια εργασιακή εκμετάλλευση, την ανισότιμη αμοιβή για ίση εργασία που μπορεί να καταλήγει σε ψυχολογική, σωματική, σεξουαλική βία και καταπίεση.
Ως Σωματείο μπαίνουμε μπροστά στην πάλη ενάντια την βία των γυναικών, απλώνουμε το χέρι σε κάθε εργαζόμενη γυναίκα, θαρρετά να καταγγείλει στον σωματείο μας κάθε επιθετική συμπεριφορά και την καλούμε να παλέψουμε μαζί για να αποτινάξουμε κάθε μορφή βίας και ανισοτιμίας στην εργασία, στο σπίτι συνολικά στην κοινωνία.
