Ο προϋπολογισμός για τα λαϊκά νοικοκυριά «δεν βγαίνει».
Στις 15 του Δεκέμβρη, ενόψει της ψήφισης ενός ακόμα αντιλαϊκού προϋπολογισμού, χιλιάδες εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα θα βρεθούμε ξανά στο δρόμο του αγώνα, μέσα από τα συνδικάτα μας, διεκδικώντας πολύ συγκεκριμένα μέτρα όπως:
- Αυξήσεις στους μισθούς μας, τουλάχιστον 20% στο δημόσιο.
- Αφορολόγητο στις 12.000€.
- Κατάργηση του ΦΠΑ και των έμμεσων φόρων στην ενέργεια και τα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
- Επιδότηση ενοικίου
- Να σταματήσουν εδώ και τώρα οι πλειστηριασμοί λαϊκών κατοικιών.
Ο αγώνας και η συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από αυτές τις διεκδικήσεις που εμπλουτίζονται με ακόμα πιο συγκεκριμένα ζητήματα ανά κλάδο και χώρο δουλείας π.χ. υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στους εκπαιδευτικούς με κρίσιμα ζητήματα όπως η εξίσωση δικαιωμάτων μόνιμων και συμβασιούχων, αποτελεί τη δική μας απάντηση απέναντι σε μια πολιτική που μας κάνει καθημερινά «τον βίο αβίωτο». Απέναντι στην κυβερνητική κοροϊδία των διαφόρων voucher και pass, του «καλαθιού του νοικοκυριού» και την απάτη των 25€ «αύξηση» από Γενάρη για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Το συνεχές κύμα των αυξήσεων, των ανατιμήσεων και της ακρίβειας έρχεται να προστεθεί στα βάρη που έχει φορτώσει η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ στις πλάτες μας όλα τα προηγούμενα χρόνια. Στις απώλειες του ονομαστικού μας μισθού την περίοδο 2009 – 2020, που ξεπέρασαν το 45% αλλά και στην περαιτέρω εμπορευματοποίηση κρίσιμων τομέων (Υγεία, Παιδεία, Αθλητισμός) που να μας αναγκάζει να βάζουμε όλο και πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη.
Χιλιάδες εκπαιδευτικοί – και όχι μόνο – ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Ο εφιάλτης του ενοικίου των 500 και 600 ευρώ για σπίτια-τρύπες, οι μισθοί πείνας, τα πανάκριβα εισιτήρια που κάνουν αδύνατη τη μετακίνηση στον τόπο διαμονής, διαμορφώνουν ένα πλαίσιο στο οποίο π.χ. ένας εκπαιδευτικός δεν μπορεί αντικειμενικά να επιτελέσει απρόσκοπτα τον παιδαγωγικό του ρόλο. Σε πολλές περιπτώσεις, ειδικά αναπληρωτών και νεοδιόριστων εκπαιδευτικών, γονείς και συγγενείς αναγκάζονται να «επιδοτούν» τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες για να τα βγάλουν πέρα αφού ο εισαγωγικός μισθός ενός νεοδιόριστου ξεκινάει από το αστρονομικό ποσό των 735€.
Οι δικές μας ανάγκες στη δουλεία και τη ζωή με δικαιώματα και αξιοπρέπεια δεν μπορούν να χωρέσουν στον στενό κορσέ των «ματωμένων πλεονασμάτων», των διάφορων «μαξιλαριών», των στόχων για την επενδυτική βαθμίδα, στη λυσσασμένη επιθυμία των κορακιών να βάλουν στο χέρι τα σπίτια του λαού που είναι πληρωμένα διπλά και τρίδιπλα από τόκους και πανωτόκια.
Την ίδια ώρα που μας λένε «να μη ζητάμε πολλά» και να προσαρμοστούμε στα «δημοσιοοικονομικά περιθώρια», οι μεγάλες επιχειρήσεις αυξάνουν τα κέρδη τους (+ 90% οι μεγαλύτερες εισηγμένες στο χρηματιστήριο), οι εφοπλιστές απολαμβάνουν 10αδες φοροαπαλλαγές, οι τράπεζες έχουν 10ετη αναβολή φόρου. Το 95% των φόρων το πληρώνει ο λαός και μόνο το 5% οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτό επιβεβαιώνεται και από τον προϋπολογισμό του 2024.
Οι εργαζόμενοι δε θα μείνουμε σιωπηλοί ούτε θα πέσουμε στη μιζέρια και την κατάθλιψη. Επιλέγουμε το δρόμο του αγώνα και της διεκδίκησης. Το μεγάλο συλλαλητήριο των συνδικάτων στις 15 του Δεκέμβρη στις 7μ.μ. στο Σύνταγμα αποτελεί βήμα κλιμάκωση των αγώνων του προηγούμενου διαστήματος σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλείας για αυξήσεις σε μισθούς και υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων (οικοδόμοι, ΟΤΑ, υγειονομικοί, εργαζόμενοι Λάρκο κ.α.), των αγώνων για την προστασία της υγείας του λαού, του αγώνα για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, για προστασία της ζωής μας απέναντι στην λογική «κόστους – οφέλους». Ταυτόχρονα, αποτελεί και εφαλτήριο για ακόμα πιο αποφασιστική οργάνωση του αγώνα μας το επόμενο διάστημα.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ο θυμός, η οργή και αγανάκτησή μας χρειάζεται να μετατραπεί σε συλλογικό αγώνα και διεκδίκηση μέσα από τα συνδικάτα μας. Εδώ βρίσκεται η ελπίδα.
Σπύρος Μαρίνης,
Γ.Γ. της ΔΟΕ και μέλος της Γραμματείας του ΠΑΜΕ.
