Συνάδελφοι συνταξιούχοι,
Έχουμε χρέος: Επειδή καίγεται το σπίτι του γείτονα. Που είναι κι αυτός στην ίδια μοίρα με εμάς. Και δεν λέμε για τις τράπεζές τους, για τους εφοπλιστές, τους βιομήχανους και όλο εκείνο το συνονθύλευμα μαζί και με την πολιτική τους εξουσία που διακαώς προετοιμάζουν τη ρήξη στις σχέσεις των χωρών μας, για το ποιος θα κάνει μεγαλύτερο κουμάντο στους θησαυρούς του Αιγαίου.
Έχουμε χρέος: Επειδή οι συνταξιούχοι Τουρκίας και Συρίας ζούνε και αυτοί τη φτώχεια και την ανέχεια και σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό. Επειδή τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας ζούνε την ίδια και απαράλλαχτη εκμετάλλευση. Επειδή και αυτοί μετράνε τα απομεινάρια της φτώχειας που τους δίνει το σάπιο – εκμεταλλευτικό τους σύστημα
Έχουμε χρέος: Επειδή τώρα, αυτοί και μόνον αυτοί, οι φτωχούληδες του Θεού, μείναν στους πέντε δρόμους μην έχοντας ρούχα, κουβέρτες, φάρμακα και φαγητό, να μετράν σκοτωμένους, τραυματίες και άστεγους.
Έχουμε χρέος: Επειδή τίποτα δεν μας χωρίζει από τους συνάδελφούς μας, τα αδέλφια μας, παρά μόνον η θάλασσα.
Έχουμε χρέος: Επειδή είμαστε άνθρωποι και η αλληλεγγύη είναι ανθρώπων όπλο.
Κάνουμε έκκληση
ΔΩΣΤΕ: Ότι περισσεύει από τη ντουλάπα σας, από το φαρμακείο. Ρούχα ανδρικά γυναικεία, παιδικά, βρεφικά, ακόμη και κείνα της νεότητάς μας, παπούτσια, κουβέρτες.
Φάρμακα όλων των ειδών.
Τρόφιμα σε κονσέρβες, τυποποιημένα, μακράς διάρκειας.
Η συγκέντρωση θα γίνεται στο Εργατικό Κέντρο Φωκίδας (Κοττορού Γ 23)
Προ συνεννόηση στο τηλέφωνο 6978225865
( Σε κάποιες άλλες δύσκολες εποχές ο Τούρκος ποιητής Ναζίμ Χικμέτ έδειχνε με τους στίχους του την αλληλεγγύη του στη χώρα μας
Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι.
Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.
Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ, που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου να δώσω στο φτωχό λαό μου,τίποτα πάρεξ ένα μήλο. Ένα κόκκινο μήλο Την καρδιά μου.
Κι είναι γιατρέ, απ’ αφορμή όλα τούτα που μες στα στήθια μου έχω τούτη την αρρώστια
όμως, γιατρέ, και μ’ όλα τα ντουβάρια που μου κάθονται στα στήθια κοιτάω τη νύχτα ανάμεσα απ’ τα κάγκελα κι όλη η καρδιά μου αντιχτυπά και στο πιο μακρινό αστέρι.)
…Γιατί έτσι είναι η αλληλεγγύη.
