Από το βήμα αυτό χαιρετίζουμε τους χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, τους νέους και τις νέες, τις γυναίκες, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες.

Τους άνεργους, τους απλήρωτους, τους απασχολούμενους στα προγράμματα, όλους εκείνους που σήμερα έκαναν το βήμα και βρέθηκαν μαζί μας, στις γραμμές του ταξικού κινήματος, τιμώντας τη μεγάλη μέρα της εργατικής τάξης, την Πρωτομαγιά.

Τιμάμε σήμερα με τις συγκεντρώσεις μας πανελλαδικά τους νεκρούς της τάξης μας, που έδωσαν τη ζωή τους, τους ηρωικούς, μεγάλους, ταξικούς αγώνες, για να γίνει ο κόσμος καλύτερος για να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας, διαπαιδαγωγώντας ταυτόχρονα ολόκληρες γενιές. Η θυσία τους μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε στην ανειρήνευτη ταξική πάλη έχοντας γραμμένο με χρυσά γράμματα στις σημαίες μας το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».

Τιμάμε και συνεχίζουμε τις ηρωικές μας παραδόσεις και βροντοφωνάζουμε μαζί με όλους στους εργάτες του κόσμου ζήτω η ΚΟΚΚΙΝΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ – ΠΡΩΤΟΠΟΡΑ ΕΡΓΑΤΙΑ. Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε.

Χαιρετίζουμε την παγκόσμια εργατική τάξη, που όπως λέει ο και ο ποιητής  παρά το ότι παράγει όλα τα αγαθά η ίδια μένει «φτωχή, αλουλούδιαστη, άκαρπη».

Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας σε χώρες όπως την Αίγυπτο την Σύρια ,την Λιβύη το Ιράκ την Ουκρανία που ματώνουν εξαιτίας των συγκρούσεων για το ποιο τμήμα της ντόπιας αστικής τάξης θα επικρατήσει σε συνεργασία με τμήματα του διεθνούς κεφαλαίου.

Και από το βήμα αυτό καταγγέλλουμε την ωμη επέμβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ που σε όλες αυτές τις χώρες αδίστακτα ματώνουν τους λαούς και στηρίζουν έως και τους φασίστες ναζιστές όπως στην Ουκρανία προκειμένου να επιβάλλουν τα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια.

Καταγγέλλουμε τις ωμές επεμβάσεις των ΗΠΑ στην Κούβα με την αξιοποίηση του διαδικτύου.

Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να στρατεύονται και να ματώνουν κάτω από ξένες σημαίες . Η μόνη σημαία κάτω από την οποία πρέπει να στρατευτούν και που για αυτήν αξίζουν θυσίες είναι αυτή της ταξικής πάλης, της αδελφοσύνης των λαών, της αλληλεγγύης απέναντι στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, την εκμετάλλευση.

Για αυτό αποφασιστικά αντιπαλεύουμε όλες τις θεωρίες που αμφισβητούν τον πρωτοπόρο και ανατρεπτικό ρόλο της εργατικής τάξης. Είναι η τάξη που παράγει όλο τον πλούτο, που τον καρπώνονται οι πλουτοκράτες. Είναι η τάξη που θα απαλλάξει την κοινωνία από τη σαπίλα του καπιταλισμού και θα οικοδομήσει τη νέα κοινωνία που θα έχει ως σημαία της το σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν».

Έχουμε μακρύ δρόμο μπροστά μας, αλλά και εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας ότι θα τα καταφέρουμε.

Παίρνουμε δύναμη από την Εργατική Πρωτομαγιά. Παίρνουμε δύναμη από την ταξική πάλη που είναι το αναγκαίο και αναντικατάστατο στοιχείο της προοδευτικής εξέλιξης της κοινωνίας, η κινητήρια δύναμη των εξελίξεων και συνεχίζουμε στον δύσκολο αλλά ωραίο αυτό δρόμο.

Το δρόμο που «άνοιξαν οι εργάτες στο Σικάγο, οι εργάτριες της Νέας Υόρκης, οι 200 της Καισαριανής το 1944 που φέτος συμπληρώθηκαν 70 χρόνια, οι νεκροί το Μάη του ’36, τα κινήματα αντίστασης, αυτοί που συνέτριψαν το φασισμό, διεκδίκησαν, πάλεψαν και πέτυχαν μεγάλες κατακτήσεις.

Θα τον ακολουθήσουμε και θα τον φτάσουμε ως το τέλος, στην κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Θα ολοκληρώσουμε το έργο των πατεράδων μας και θα υψώσουμε ξανά το λάβαρο της νίκης. Ας μην καρτερούνε να λυγίσουμε.

Κλάδο τον κλάδο, εργοστάσιο το εργοστάσιο, καράβι το καράβι, γραφείο το γραφείο, σχολείο το σχολείο, γειτονιά τη γειτονιά, παντού να σηκώσουμε τις ματωμένες σημαίες του αγώνα.

Η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να ακουμπήσει γερά στο ΠΑΜΕ, γιατί τα Συνδικάτα και οι δυνάμεις που το αποτελούν είναι δοκιμασμένες και κάθε μέρα κρίνονται στους χώρους δουλειάς, χωρίς μεγάλα λόγια, με έργα, με ανιδιοτέλεια, με συνέπεια. Και εμείς συναισθανόμενοι ότι η πάλη είναι δύσκολη και θα γίνει ακόμα πιο σκληρή και πως οι ευθύνες μας μεγαλώνουν υποσχόμαστε να γίνουμε καλύτεροι, ποιο ετοιμοπόλεμοι και έτοιμοι για τις θυσίες που απαιτούνται.

Συνάδελφοι και συναγωνιστές

Φέτος τον Απρίλη συμπληρώθηκαν 15 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΜΕ.

Ήταν 3 Απρίλη του 1999. Μέσα από μια σύσκεψη 1500 συνδικαλιστικών στελεχών έγινε το βήμα σε αυτό που έλεγαν οι εργαζόμενοι: “προχωρήστε και αλλάξτε την κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα “, “δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση”, “κάντε κάτι, ταράξτε τα νερά”

Έτσι !ιδρύθηκε το  ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ. Λίγες μέρες μετά από την έναρξη των νατοϊκών δολοφονικών επιδρομών στη Γιουγκοσλαβία στις 24 Μάρτη στις οποίες το ΠΑΜΕ αντέδρασε με μαχητικό πρωτοπόρο και ηρωικό τρόπο διαδηλώνοντας πάνω στις γέφυρες που βομβαρδίζονταν.

Η ίδρυση του έδωσε δύναμη, μαχητικότητα, ελπίδα στη ζωή και στη δράση του συνδικαλιστικού κινήματος. Βοήθησε να διαμορφωθεί το ταξικό εργατικό κίνημα και να γίνει πόλος συσπείρωσης και συμμαχίας όλων όσων υποφέρουν από το ζυγό των μονοπωλίων, της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κομμάτων που θεωρούν μονόδρομο την ΕΕ και τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Νέες δυνάμεις βγήκαν μπροστά γιατί  ένοιωσαν ότι υπάρχει προοπτική, ότι υπάρχει η δύναμη εκείνη που πάνω της θα ακουμπήσουν χιλιάδες εργάτες και εργάτριες, νέοι και νέες για να κάνουν το βήμα της οργάνωσης, της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Νέες δυνάμεις που πήραν τη ζωή τους στα δικά τους χέρια και  προχώρησαν μπροστά με το τιμόνι σταθερά στο στόχο, με ταξική αδιαλλαξία, με εμπιστοσύνη στην τάξη μας, χτίζοντας πέτρα τη πέτρα το μέλλον που μας ανήκει.

Ένα μέλλον που δεν θα έχει καμιά σχέση με την βαρβαρότητα, με την αθλιότητα που ζούμε  σήμερα.

Το σύνθημα που γεννήθηκε μέσα από το σκληρό και ηρωικό αγώνα των χαλυβουργών «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», εκφράζει την κατεύθυνση και το δυναμισμό του αγώνα.

15 χρόνια πέρασαν από τότε. 15 χρόνια που παρά τον πόλεμο, τις συκοφαντίες που δεχτήκαμε, όχι μόνο σταθήκαμε όρθιοι, αλλά δυναμώσαμε, κάναμε σημαντικά βήματα.

Σήμερα είναι η μέρα να κάνουμε μπροστά στην εργατική τάξη, έναν απολογισμό της δουλειάς μας. Γιατί εμείς κάνουμε τον απολογισμό μας στον κόσμο της δουλειάς και όχι στα αφεντικά, στους επιχειρηματικούς ομίλους όπως κάνουν οι υποταγμένες ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος.

Γιατί εμείς παίρνουμε τη δύναμη, την εντολή της δράσης,  από  την εργατική τάξη γιατί θέλουμε αυτή να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

15 χρόνια ακούραστης δουλειάς χιλιάδων στελεχών συνδικάτων, επιτροπών αγώνα, εργαζομένων, που δίνουν τη μάχη κάθε μέρα στους τόπους δουλειάς, νέων, αγωνιστών που συμπορεύονται μαζί μας.

Ένας απολογισμός χωρίς υπερβολές, χωρίς αυταρέσκεια πλούσιος. Η ζωή, η δράση, επιβεβαιώνει ότι η γέννησή του ΠΑΜΕ αποτέλεσε σταθμό στην αγωνιστική πορεία του ταξικού κινήματος και ελπιδοφόρα προοπτική για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των εργατοϋπαλλήλων, για την εργατική οικογένεια στο σύνολο της για την ιδία την προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας.

Όλα αυτά τα χρόνια το ΠΑΜΕ δεν υποτάχθηκε. Αντιπάλεψε την εργοδοσία, την ΕΕ τα κόμματα της., τις θεωρίες της ανταγωνιστικότητας, της δήθεν καπιταλιστικής ανάπτυξης με δικαιοσύνη και κοινωνικά κριτήρια. Δεν έσκυψε το κεφάλι μπροστά στις πιέσεις, την τρομοκρατία, τις σειρήνες της δήθεν ενότητας των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών.

Προειδοποίησε την εργατική τάξη για τις θύελλες των αντεργατικών μέτρων που θα έρχονταν και για την ανάγκη για να οργανωθεί, να δυναμώσει την πάλη της και μπήκε μπροστά αποφασιστικά.

Στάθηκε ο ακούραστος οργανωτής της πάλης της εργατικής τάξης. Βρέθηκε μαζί με τους εργάτες και τις εργάτριες, στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς, στο δρόμο του αγώνα για κάθε πρόβλημα των εργατών και των εργατριών, των νέων εργαζόμενων, των γυναικών, των συνταξιούχων, των μεταναστών. Για το δικαίωμα στη δουλειά, τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, τους μισθούς, τις συντάξεις, την παιδεία, την υγεία, τις συνθήκες δουλειάς. Για όλα τα προβλήματα που απασχολούν την εργατική τάξη, που επηρεάζουν τη ζωή της.  Αυτοί οι αγώνες έχουν αποτελέσματα, έβαλαν σοβαρά εμπόδια, δυσκόλεψαν τα στρατηγικά σχέδια για την ισοπέδωση δικαιωμάτων και κατακτήσεων.

Έδειξε με τις θέσεις και τη δράση του ότι η εργατική τάξη είναι παντοδύναμη όταν είναι οργανωμένη και πεισμένη για την αναγκαιότητα της ασυμβίβαστης πάλης με την ΕΕ, τα μονοπώλια και τα κόμματά τους.

Με απεργίες, συλλαλητήρια, καταλήψεις, παραστάσεις με όλες τις μορφές πάλης. Οργανωμένα, μαζικά, δυναμικά σε ανυποχώρητο αγώνα με τις δυνάμεις του κεφαλαίου, τις δυνάμεις καταστολής και την εργοδοτική τρομοκρατία.

Συνέβαλε

• Στο για να κερδίζει έδαφος στη συνείδηση περισσότερων εργαζομένων η αντίληψη ότι υπάρχουν δύο δρόμοι ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας. Και μπήκε μπροστά στον αγώνα, εκφράζοντας ανυποχώρητα, μαχητικά τα εργατικά συμφέροντα, τα συμφέροντα των «ταπεινών και καταφρονεμένων.
• Να τεθούν υπό αμφισβήτηση στις συνειδήσεις περισσότερων εργαζομένων η «ανταγωνιστικότητα», «η κερδοφορία», «η λειτουργία με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια», ο «κοινωνικός διάλογος», οι ιδιωτικοποιήσεις, το Μάαστριχτ.
• Να εξοπλιστεί, το κίνημα με ένα σημαντικό πλαίσιο στόχων πάλης και αιτημάτων που στηρίζεται σε βασικούς άξονες που εκφράζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων με βάση τις σύγχρονες απαιτήσεις και ανάγκες της εργατικής οικογένειας.
• Στην πραγματοποίηση επιτυχημένων απεργιών, ακόμα και απεργιών πανελλαδικής εμβέλειας, με ευθύνη του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος.
• Στην προετοιμασία, στην περιφρούρηση των αγώνων, στη συμμετοχή περισσότερων εργαζομένων, με ηρωική προσπάθεια των δυνάμεων του ΠΑΜΕ στα εργοδοτικά γκέτο, ιδιαίτερα του ιδιωτικού τομέα, με συμμετοχή εργατικής, φοιτητικής νεολαίας σ’ αυτό το σχολειό της διαπαιδαγώγησης.
• Στο να μην πετύχει η προσπάθεια διαφόρων κέντρων και δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, να μην εγκλωβίζονται η αγανάκτηση, ο θυμός της εργατικής τάξης και της νεολαίας σε άσφαιρα κινήματα γενικής διαμαρτυρίας, να μην ταυτίζεται με τους κουκουλοφόρους και την τυφλή βία, αλλά να αναδειχτεί η ανάγκη της οργανωμένης, μαζικής, περιφρουρημένης με αιτήματα και στόχους, πολύμορφης πάλης.
• Προσπάθησε να ξεπεράσει δυσκολίες, αδυναμίες στη δράση του, να βελτιώσει τη δουλειά του, τη δουλειά δεκάδων πρωτοβάθμιων σωματείων, Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων, επιτροπών αγώνα, συμβάλλοντας στην οργάνωση των εργαζομένων στους κλάδους, στους τόπους δουλειάς, στους μονοπωλιακούς ομίλους, ιδιαίτερα της νέας γενιάς.
• Έδειξε το δρόμο ότι η εργατική τάξη σήμερα έχει στα χέρια της όλα τα αποδεικτικά στοιχεία ότι όχι μόνο είναι αδύνατη, αλλά και θανατηφόρα επικίνδυνη η αντίληψη, ότι μπορεί να υπάρξει κοινό συμφέρον ανάμεσα στα μονοπώλια και την εργατική τάξη, το λαό. Έδειξε ποια συμμαχία έχουν ανάγκη. Τη θολή συμμαχία των λεγόμενων αντιμνημονιακών δυνάμεων ή τη γνήσια συμμαχία που εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των φτωχών αγροτών, των αυτοαπασχολούμενων ΕΒΕ;
• Συνέβαλλε στην κοινή απάντηση και δράση όλων όσων χτυπιούνται από την αντιλαϊκή πολιτική για να δυναμώσει η κοινωνική συμμαχία εργατών, μικρών ΕΒΕ και εμπόρων, της μεσαίας αγροτιάς, της νεολαίας, των γυναικών.
• Έδειξε ότι ο λαός έχει ανάγκη από ένα κίνημα σύγκρουσης, ρήξης, ανατροπής και όχι ένα κίνημα του δήθεν μικρότερου κακού που πάντα αποδεικνύεται μεγαλύτερο κακό, του εφικτού και του ρεαλισμού. Έδωσε ελπίδα, πνοή και προοπτική στην εργατική τάξη.

Έτσι σήμερα πολλοί εργάτες εμπιστεύονται το ΠΑΜΕ, απευθύνονται σ’ αυτό, ανεξάρτητα αν δε συμφωνούν σε όλα μαζί του. Το σίγουρο είναι ότι χωρίς την ακούραστη δράση του ΠΑΜΕ η κατάσταση για τους εργαζόμενους θα ήταν πολύ χειρότερη. Χάρις στο ΠΑΜΕ το κίνημα έμεινε όρθιο για να συνεχίσει, για να συσπειρώσει νέες δυνάμεις.

Σύντροφοι και συναγωνιστές

Μακριά από εμάς η άποψη, ότι τα κάνουμε όλα καλά, ότι είμαστε αλάνθαστοι. Υπάρχουν και άλλες δυνατότητες και προϋποθέσεις να γίνουμε καλύτεροι, πιο συλλογικοί, πιο ικανοί οργανωτές της πάλης, ακόμα πιο μαχητές, πιο συλλογικοί προπαγανδιστές, πιο καλοί οργανωτές στη λειτουργία και δράση των Σωματείων.

Δεσμευόμαστε ότι θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας στη βελτίωση της λειτουργίας και δράσης των συνδικάτων, της συλλογικής πάλης. Να δώσουμε και άλλες δυνάμεις για να βάλλουμε στη μάχη περισσότερους εργαζόμενους ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, να μπολιαστούν περισσότεροι εργαζόμενοι με την ταξική αντίληψη στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Σας καλούμε και σας έναν, έναν χωριστά και όλους μαζί, με ψηλά το κεφάλι να μπούμε στη μάχη, να συνεχίσουμε το δρόμο που έχουμε χαράξει, κλείνοντας τα αυτιά μας στις σειρήνες του συμβιβασμού, της υποταγής.

Να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ακόμη πιο κοντά στις αγωνίες των εργαζομένων, στις ανάγκες τους, πιο αποτελεσματικοί οργανωτές, διαφωτιστές, πάντα μπροστάρηδες.

Θέλουμε λοιπόν να σας απευθύνουμε ένα ερώτημα. Συμφωνείτε με το καθήκον αυτό που σας θέτουμε; Αν ναι τότε οπλισμένοι με αισιοδοξία, δύναμη και αποφασιστικότητα σηκώνουμε ακόμα πιο πάνω τα μανίκια μας και από αύριο πιάνουμε δουλειά μαζί με τις δυνάμεις του ταξικού κινήματος σε κάθε χώρο όπου ζει και εργάζεται η εργατική τάξη.

Να φωνάξουμε όλοι μαζί και να ακουστεί δυνατά το σύνθημα «Θέλουνε συναίνεση να φτάσουμε στο πάτο, οργάνωση παντού ναρθούν τα πάνω κάτω».

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Τα μέτρα που ψηφίστηκαν όλα αυτά τα χρόνια για να σωθούν τα κέρδη των μονοπωλιακών ομίλων, έκαναν τα επιχειρηματικά συμφέροντα ακόμα πιο επιθετικά. Πάση θυσία βιομήχανοι, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλέμποροι, θα επιδιώξουν την εφαρμογή τους ως όρο πρωταρχικό για νέα κερδοφορία. Μας μάτωσαν για να σωθούν από την κρίση και μας ματώνουν τώρα ακόμα πιο βάναυσα για να βγουν από την κρίση. Ο ΣΕΒ και οι άλλες εργοδοτικές ενώσεις το είπαν καθαρά στις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Πρέπει να οικοδομήσουμε νέες εργασιακές σχέσεις, δηλαδή σύγχρονη δουλεία.

Για αυτό η κυβέρνηση σε συνεργασία με το διεθνές γραφείο εργασίας την ευρωπαϊκή ένωση και με τις πλάτες των ξεπουλημένων ηγεσιών των ευρωπαϊκών συνδικάτων ετοιμάζονται να αλλάξουν προς το χειρότερο τον συνδικαλιστικό νόμο τον 1264 με στόχο να περιορίσουν τις λαϊκές αντιδράσεις.

Θέλουν να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την συμμετοχή των εργαζόμενων στα συνδικάτα ,να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο στο να παίρνονται απεργιακές αποφάσεις ,να δυσκολέψουν ακόμα περισσότερο την περιφρούρηση των αγώνων.

Απαιτείται συναγερμός. Να ξεκινήσει άμεσα η ενημέρωση των εργαζόμενων και να προετοιμαστούμε για σκληρή σύγκρουση με στόχο την παρεμπόδιση των σχεδίων αυτών των καπιταλιστών, των πολιτικών και συνδικαλιστικών τους υπάλληλων.

Τα μέτρα που έχουν παρθεί και έχουν τσακίσει μισθούς και συντάξεις, ασφαλιστικό, ωράρια, κ.ά. έχουν ως στόχο να ενισχυθούν τα κέρδη της πλουτοκρατίας στη φάση της ανάπτυξης μετά την κρίση, για αυτό δεν είναι προσωρινά. Ήρθαν για να μείνουν.

Είναι οι λεγόμενες αναδιαρθρώσεις που θωρακίζουν το κεφάλαιο, αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης και αφήνουν ανοιχτό το δρόμο για νέα αντεργατικά μέτρα. Που  προωθούν όλες τις άθλιες μορφές εργασιακών σχέσεων σε βάρος της σταθερής και μόνιμης δουλειάς.  την σύνδεση μισθού και παραγωγικότητας, την πλήρη απελευθέρωση των απολύσεων.

Η κυβέρνηση με βάση τις αποφάσεις της Ε.Ε, και τους νόμους που ψήφισε, έχει δρομολογήσει   από την 1. 7. 14 να προχωρήσει σε νέες περικοπές των επικουρικών συντάξεων, αφού μειώνει συνεχώς τις εργοδοτικές εισφορές. Αυτές θα δίνονται όχι στην βάση των εισφορών που έχει πληρώσει ο εργαζόμενος αλλά  με βάση τα χρήματα που θα συγκεντρώνει το Ενιαίο ταμείο επικουρικών συντάξεων. Ουσιαστικά και σταδιακά  οι επικουρικές συντάξεις οδηγούνται σε εξαφάνιση.

Επίσης από την 1.1/15 εφαρμόζεται το νέο σύστημα υπολογισμού των συντάξιμων αποδοχών.  Με βάση αυτόν το υπολογισμό όλες οι συντάξεις θα υπολογίζονται στην  βάση τα 360  ευρώ  και κάτω, εάν φυσικά  το κράτος θα μπορεί να καλύπτει αυτό  το ποσό. Όλα τα παραπάνω μετατρέπουν τις συντάξεις σε προνοιακά επιδόματα τα οποία θα δίνονται πέραν των άλλων και με εισοδηματικά κριτήρια.

Οι συνταξιουχικές οργανώσεις ήδη αποφάσισαν μεγάλη πανελλαδική συγκέντρωση στις 19   Ιούνη στην Αθήνα και καλούν όλους του συνταξιούχους μαζικά να δώσουν το αγωνιστικό τους παρόν για να υπερασπιστούν τη ζωή τους, να αντιπαλέψουν μαχητικά το νέο έγκλημα.

Η μάχη αυτή θα δοθεί συνολικά από την Ε.Τ  τα εργατικά σωματεία, το ασφαλιστικό είναι συνολικό πρόβλημα. Καλούμε όλα τα Σωματεία σε θέση μάχης.

Συναγωνιστές –συναγωνίστριες

Ο δρόμος της επιστροφής στην καπιταλιστική ανάκαμψη, της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου απαιτεί ακόμα μεγαλύτερες θυσίες από την εργατική τάξη προκείμενου αυτή να σταθεροποιηθεί. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να ωφεληθούν. Πρέπει να είναι καθαρό. Αυτή η πολιτική δεν είναι από λάθος υπολογισμένη. Αυτός είναι ο καπιταλισμός. Έτσι και μόνο έτσι ξεπερνάει την κρίση του. Έτσι έχει ξεπεράσει ο καπιταλισμός όλες τις κρίσεις, με το αίμα της εργατικής τάξης και με πολέμους.

Πρέπει επίσης να μην ξεχνάμε ότι οι κρίσεις είναι στο αίμα του συστήματος και θα επανέρχονται όλο και πιο βαθιές, πιο οδυνηρές.

Για αυτό λοιπόν δεν πρέπει να επιτρέψουμε να ξεγελαστούν οι εργαζόμενοι με τα παραμύθια της κυβέρνησης, ότι τελείωσαν οι θυσίες ή της αξιωματικής αντιπολίτευσης  ότι φτάνει μια κυβερνητική εναλλαγή και οι λύκοι θα γίνουν αρνιά. Δεν πρέπει να περάσει από το μυαλό κανενός να πει κουράστηκα, να πει απογοητεύτηκα, δεν γίνεται τίποτε, ότι ας περιμένουμε ή ας επιλέξουμε το λιγότερο κακό. Οι λογικές αυτές δεν έχουν να προσφέρουν απολύτως τίποτε, αντίθετα βοηθούν τον αντίπαλο ανεμπόδιστα.

Ο δρόμος του αγώνα για την απόκρουση και την ανατροπή αυτών των πολιτικών που καθορίζονται από την Ε.Ε και το μεγάλο κεφάλαιο, είναι μονόδρομος, απαιτεί κίνημα αποφασιστικό, ισχυρό, ικανό. Είναι αγώνας επιβεβλημένος και φυσικά μπροστά στην μάχη των ευρωεκλογών οι πολιτικές αυτές πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου και καταδίκης για όλα τα κόμματα που στηρίζουν την Ε.Ε.

Ξέρουμε ποια είναι η σημερινή κατάσταση. Γνωρίζουμε τις δυσκολίες αλλά και τις δικές μας αδύνατες πλευρές. Όμως ένα πράγμα τονίζουμε και καλούμε την εργατική τάξη να το συνειδητοποιήσει.. Ότι μπορεί να αλλάξει την πορεία της κατάστασης. Έχει τη δύναμη. Υπάρχουν δυνάμεις που μπορεί να στηριχτεί. Είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΕΒΕ στους ΕΒΕ, η ΠΑΣΥ στους εργάτες, το ΜΑΣ για φοιτητές και σπουδαστές, η ΟΓΕ για τις γυναίκες του λαού μας. Η μεγάλη αυτή συμμαχία δεν υποκλιθήκαμε και ούτε θα υποκλιθούμε στις δυσκολίες και πολύ περισσότερο δε θα αποδεχθούμε τα απατηλά συνθήματα ότι μπορούν οι καπιταλιστές να γίνουν φιλάνθρωποι, ότι ανάμεσά τους υπάρχουν λογικοί και ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φωλιά αγγέλων από λάκκος των λεόντων.

Συνάδελφοι -συναδέλφισες

Η σημερινή συγκυβέρνηση είναι μια αντιλαϊκή κυβέρνηση και πρέπει να καταγραφεί ως ο πιο στυγνός εκτελεστής των εργατικών και λαϊκών κατακτήσεων. Διαλαλεί παντού ότι η ανάπτυξη έρχεται και να κάνουν υπομονή οι εργαζόμενοι, για να μην πάνε τσάμπα οι θυσίες τους.

Θέλουμε να σας θέσουμε ένα ερώτημα και σκεφτείτε:

Ποιος θα ωφεληθεί από την όποια καπιταλιστική σταθεροποίηση ή τη μικρή ανάπτυξη  έρθει; Ο λαός ή τα μονοπώλια; Οι εργαζόμενοι με την πείρα που έχουν αποκτήσει για χρόνια ολόκληρα μπορούν να δώσουν απάντηση χωρίς μισόλογα και ταλαντεύσεις. Θα πάψουν να υπάρχουν οι αντιλαϊκοί- αντεργατικοί νόμοι;

Μπορούν να απαντήσουν ποιος χάνει, ποιος κερδίζει, και αν περιμένουν κάτι να αλλάξει. Δηλαδή για τους εργαζόμενους στον τουρισμό για παράδειγμα που τα ξενοδοχεία όπως λένε είναι γεμάτα, τώρα θα επανέλθουν οι μισθοί όπως ήταν πριν; Θα ξαναφέρουν πίσω τα βαρέα και ανθυγιεινά; Θα φύγουν από τα ξενοδοχεία τα δουλεμπορικά γραφεία; Θα σταματήσει η εντατικοποίηση που τσακίζει πόδια, μέση και χέρια; Εμείς οι υπόλοιποι θα μπορούμε να κάνουμε διακοπές; Αυτή την αγριότητα μπορεί να την εμποδίσει, να την αντιπαλέψει και τελικά να την ανατρέψει μόνο ένα ισχυρό εργατικό λαϊκό κίνημα.

Θέτουμε λοιπόν το πραγματικό ερώτημα:

Ανάκαμψη της οικονομίας για ποιόν;

Τι έχει να περιμένει ο εργαζόμενος, ο άνεργος, ο αυτοαπασχολούμενος, ο νέος, η γυναίκα των λαϊκών στρωμάτων; Θα αλλάξει η ζωή τους θα δουν άσπρη μέρα; Θα βρουν δουλειά ενάμιση εκατομμύριο άνεργοι; Κανείς δεν το πιστεύει. Ψίχουλα σε κάποιους, με τα προγράμματα του ΟΑΕΔ και μισθούς πείνας, συνθήκες γαλέρας για όσους βρουν μια δουλειά.

Θα αυξηθούν μήπως οι μισθοί και οι συντάξεις; Το αντίθετο. Θα ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους οι επιχειρηματικοί όμιλοι, με την τρομοκρατία της απόλυσης με την κινδυνολογία ότι κινδυνεύει η ανάκαμψη.

Με την ανάκαμψη θα καταργηθούν μήπως η συμμετοχή στη δαπάνη για τα φάρμακα, τα χαράτσια που επιβλήθηκαν?

Θα ανοίξουν οι μονάδες υγείας και τα νοσοκομεία που έκλεισαν;

Μήπως θα υπάρξει αύξηση των δαπανών για την παιδεία συνολικά, για να παρέχεται δωρεάν, ώστε να ανακουφισθεί η λαϊκή οικογένεια και να μην εγκαταλείπουν τα παιδιά τα σχολεία και να σέρνονται σε διάφορα ιδιωτικά και άλλες σχολές η στη δουλειά με μεροκάματα πείνας;

Πιστεύει κανείς ότι αυτά θα γίνουν όσο είμαστε δεμένοι με τις αλυσίδες της ΕΕ και δεμένοι με τα δεσμά της εξουσίας των μονοπωλίων;

Με την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας αυτοί που θα κερδίσουν είναι αυτοί που συσσώρευαν αμύθητα κέρδη και πριν. Τα μονοπώλια, οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Αυτοί θα εισπράξουν ζεστό χρήμα, κρατικό και από τα ΕΣΠΑ, που προέρχεται από το αίμα κυριολεκτικά του λαού. Από τη δημόσια περιουσία που πωλείται και από κοινωνικούς τομείς που συρρικνώνονται. Θα μεγαλώσουν τα κέρδη τους από την φθηνή εργατική δύναμη. Αυτών τα συμφέροντα εξυπηρετεί η κυβέρνηση και η ΕΕ.

Λέει η αξιωματική αντιπολίτευση και οι λεγόμενες αντιμνημονιακές δυνάμεις: Θα έρθει μια κυβέρνηση δική μας που  θα καταργήσει τα μνημόνια  και θα λύσει τα προβλήματα των εργαζομένων. Αν και τώρα από την κατάργηση με ένα νόμο- άρθρο των μνημονίων που έλεγε, το γύρισε σε διαπραγμάτευση, γιατί τα μνημόνια δεν είναι τίποτε άλλο από νόμους και μέτρα που έχουν ψηφιστεί.

Χώρια που αυτά που βιώνει σήμερα η εργατική τάξη δεν ξεκίνησαν με τη κρίση και τα μνημόνια και το σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να τελειώσουν με την κρίση και τα μνημόνια. Η μήτρα που τα γέννησε είναι η συνθήκη του Μάαστριχτ, αυτό το Μνημόνιο των μνημονίων, η Λευκή βίβλος που και με τα δυο τους χέρια ψήφισαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ και τώρα ιδιαίτερα η αξιωματική αντιπολίτευση κοροϊδεύει ότι θα τα αλλάξει όλα και θα γίνει ανθρώπινη η ζωή της εργατικής τάξης. Δεν έχουμε πει για κανένα μέτρο που να θίγει τα προνόμια των κεφαλαιοκρατών.

Συνάδελφοι

Τι περιμένουν να αλλάξει οι εργαζόμενοι στα πεντάμηνα προγράμματα με τις άθλιες συνθήκες που απασχολούνται όταν γνωρίζουν ότι σε πέντε μήνες πάλι θα μείνουν χωρίς δουλειά; Όταν αυτές οι δυνάμεις υπερθεματίζουν για τα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας;

Τι περιμένουν να αλλάξει οι εργαζόμενοι όταν στους κλάδους έχει καταργηθεί η συλλογική σύμβαση και επικρατεί η ατομική σύμβαση, η απλήρωτη δουλειά;

Τι περιμένουν να αλλάξει οι εργαζόμενοι που δουλεύουν με μερική απασχόληση όταν αυτή η άθλια μορφή εργασιακής σχέσης γενικεύεται;

Τι περιμένουν οι εργαζόμενοι όταν η μεγαλοεργοδοσία αξιοποιώντας τους νόμους της κυβέρνησης, της ΕΕ, θέλει να αντικαταστήσει τους παλιούς εργαζόμενους με νέους κάτω από τα 25 για τους οποίους δεν θα ισχύουν οι συμβάσεις και θα προσλαμβάνονται σωρηδόν από τα διάφορα προγράμματα του ΟΑΕΔ και άλλα;

Τι να περιμένουν οι νέοι εργαζόμενοι που κατά χιλιάδες είναι στη μαθητεία, στην κατάρτιση και το μόνο που μαθαίνουν είναι να δουλεύουν απλήρωτοι;

Τι να περιμένουν οι εργαζόμενοι που ήδη έχουν σφαγιαστεί τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα, όταν η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα αντιασφαλιστικά μέτρα με τη νέα μείωση συντάξεων, παροχών, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης;

Συναγωνιστές και συναγωνίστριες

Μην περιμένετε από τα πάνω λύσεις, κανένα μέτρο που θα μας ωφελήσει. Γι’ αυτούς που υπόσχονται υπάρχει όμως ένα απλό ερώτημα. Γιατί ενώ λένε ότι θα πάνε μετά τις εκλογές να διαπραγματευτούν σκληρά, ότι θα δώσουν σκληρή μάχη δεν το κάνουν και τώρα, όλα αυτά τα χρόνια;

Γιατί δεν τα βάζουν με τους εργοστασιάρχες, τους μεγαλέμπορους, τους εφοπλιστές, γενικά την εργοδοσία, αλλά αντίθετα πηγαίνουν οι ίδιοι σε δεκάδες χώρους γονατιστοί και υπογράφουν μαζί τους μειώσεις στους μισθούς; Πως γίνεται σήμερα να είναι αρνιά μπροστά στο ΣΕΒ και μετά τις εκλογές να γίνουν ξαφνικά θηρία; Ποιον λοιπόν πάνε να κοροϊδέψουν ότι θα τα βάλουν τάχατες με τα μονοπώλια; Θα κάνουν τη ζωή μας πιο ανθρώπινη όντας μέσα στην ΕΕ την οποία θα την αλλάξουν όπως λένε γιατί είναι καλύτεροι διαπραγματευτές;

Δηλαδή στην άλλη ανάπτυξη που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ οι εργαζόμενοι θα έχουν σταθερή δουλειά; Θα δοθούν αυξήσεις και θα επανέλθει η ΕΓΣΣΕ και οι κλαδικές συμβάσεις;

Θα καταργηθούν όλες οι αντιαφαλιστικές διατάξεις που πετσόκοψαν παροχές, συντάξεις και επιδόματα; Οι εργαζόμενοι θα έχουν αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία χωρίς χαράτσια;

Δεν γίνονται όλα αυτά όταν είσαι υπέρ με την Κομισσιόν και την ΕΕ, όταν είσαι με τους δήθεν υγιείς επιχειρηματίες που θα «σέβονται» τους νόμους, που δεν θα απολύουν,  δεν θα μειώνουν μισθούς και μεροκάματα, δεν θα κάνουν πράξη όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης και της ΕΕ, όταν αποδέχεσαι την συνύπαρξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, όταν συμφωνείς ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει το χρέος, όταν λες ότι θα σεβαστούμε τις συμφωνίες της χώρας;

Γιατί προπαγανδίζουν ότι όταν έρθει η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται θα λύσει τα προβλήματα των εργαζόμενων; Και πριν την κρίση είχαμε ανάπτυξη και μάλιστα μεγάλη, και όσο μεγάλωνε αυτή, τόσο γέμιζαν τα μπαούλα των επιχειρηματικών ομίλων και άδειαζαν οι τσέπες των εργαζόμενων. Πως αυτό θα αλλάξει τώρα, αφού τα εργοστάσια και οι επιχειρήσεις, πάλι στα ίδια χέρια θα είναι, και θα συνεχίσουν αυτοί να κάνουν κουμάντο;  Δηλαδή αυτοί οι καπιταλιστές είναι μεγαλόκαρδοι, είναι με τους εργάτες, έχουν τις επιχειρήσεις τους για να προσφέρουν στο λαό; Να μην παρασυρθεί κανένας.

Αν κάτι θα αλλάξει για τους εργάτες με τη νέα ανάπτυξη που θα έρθει, είναι ότι τώρα θα παίρνουν 300 ευρώ το μήνα. Ότι τώρα η ανάπτυξη θα συνοδεύεται με μεγαλύτερη άνοδο της ανεργίας. Γιατί η αυριανή ανάπτυξη, όπως και η χτεσινή, θα έχει ένα μόνο σκοπό, το κέρδος. Αυτές οι μνημονιακές δυνάμεις δεν λένε την αλήθεια που τη γνωρίζουν. Ότι δηλαδή θα είμαστε συνεχώς υπό επιτήρηση και με συνεχή μέτρα στο κεφάλι μας. Όλοι αυτοί αντημνημονιακοί, ανεξάρτητοι, με το μανδύα του αριστερού και άλλοι θα δώσουν ακόμα περισσότερα προνόμια στους μονοπωλιακούς ομίλους και θα πετάξουν από τη μέση ότι εμπόδιο υπάρχει για την κερδοφορία τους.

Θέλουμε να θυμίσουμε σ’ όλους σας τη δήλωση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Συνέλευση του ΣΕΒ. «Εμείς ως η επόμενη κυβέρνηση του τόπου έχουμε στόχο να διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων. Και πήρε την απάντηση του Προέδρου του ΣΕΒ: «Ο ριζοσπαστισμός του ΣΥΡΙΖΑ είναι χρήσιμος. Περιέχει ένα δυναμικό στοιχείο σε μια πραγματικότητα που επιβάλλει έτσι κι’ αλλιώς ρεαλισμό».

Τώρα λοιπόν δεν υπάρχει καμία δικαιολογία, για να λέμε “πίστευα ότι θα κάνουν όσα υπόσχονται”. Γιατί τώρα όλοι, εργοδοσία, αστοί, αντιμνημονιακοί και μη, το μόνο που τάζουν είναι το πόσα θα χάσουμε. Κανένας τους δε λέει ότι θα δώσει αύξηση, αλλά ότι θα κάνουν τη λιγότερη μείωση.

Τώρα λοιπόν ή στέκεσαι όρθιος, ή σκύβεις το κεφάλι και περπατάς γονατιστός προς την καπιταλιστική κόλαση. Εκείνο που πρέπει να ξεκαθαρίσει η εργατική τάξη είναι ότι χρειάζεται κίνημα αποφασισμένο να πολεμήσει, ότι τα προβλήματά της δε θα μειωθούν από την αλλαγή μιας κυβέρνησης και ότι η θέση της θα αλλάξει με την αλλαγή της  τάξης που είναι στην εξουσία, της τάξης που κάνει κουμάντο γιατί έχει στα χέρια της τα κλειδιά της οικονομίας. Για να δει μπροστά της την αιτία των βασάνων της και την προοπτική της.

Συναγωνιστές συναγωνίστριες

Οι νέες απειλές της Χρυσής Αυγής κατά του ΠΑΜΕ αποδεικνύουν ότι οι ναζιστές είναι τα τσιράκια της μεγαλοεργοδοσίας που έχουν βάλλει στο στόχαστρο τους το ταξικό κίνημα. Πρέπει να συνειδητοποιηθεί σε κάθε κλάδο, σε κάθε σωματείο, τόπο δουλειάς, σε κάθε σχολειό και γειτονιά ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μακρύ χέρι των εκμεταλλευτών μας, του κεφαλαίου, γέννημα και θρέμμα αυτού του συστήματος για να τρομοκρατεί και να επιβάλλει, μαζί με άλλους μηχανισμούς βίας και καταστολής το δόγμα «νόμος και τάξη».

Αποφασιστικά σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε υπηρεσία, σε κάθε γειτονιά, να καλέσουμε όλους τους εργαζόμενους, όλο το λαό να απομονώσει την ναζιστική, φασιστική, εγκληματική αυτή οργάνωση που είναι φορέας της πιο βρώμικης, της πιο απάνθρωπης, της πιο αντιδραστικής ιδεολογίας που γέννησε ως σήμερα το καπιταλιστικό σύστημα.

Η Χρυσή Αυγή παλεύει για τα ακριβώς αντίθετα από αυτά για τα οποία εμείς και συνολικά οι εργαζόμενοι αγωνιζόμαστε.

Εμείς παλεύουμε για αξιοπρεπείς μισθούς και μεροκάματα και αυτοί στο πλάι των εργοδοτών για να πέσουν τα μεροκάματα. Εμείς παλεύουμε για συνδικάτα απαλλαγμένα από την επιρροή της εργοδοσίας και του κράτους και αυτοί τίθενται στην υπηρεσία τους ως μηχανισμός τραμπούκων. Εμείς παλεύουμε να ενώσουμε τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από χρώμα, θρήσκευμα, εργασιακή σχέση, ενάντια στο κεφαλαίο και αυτοί σπέρνουν το ρατσισμό το φυλετικό και θρησκευτικό μίσος. Εμείς προσπαθούμε οργανωμένα να αντισταθούμε στην εργοδοτική και κρατική βία και αυτοί είναι κομμάτι της εργοδοτικής και κρατικής βίας εναντίον του εργατικού κινήματος. Εμείς παλεύουμε για να καταργήσουμε το σύστημα της εκμετάλλευσης και αυτοί αποτελούν ένα από τα πιο φονικά εργαλεία του συστήματος εναντίον μας, προκείμενου να διατηρήσει την εξουσία του.

Συνάδελφοι και συναδέλφισσες

Το απάνθρωπο σύστημα που ζούμε δεν εξανθρωπίζεται. Γίνεται όλο και πιο άγριο, πιο βάρβαρο. Απαιτούσε θυσίες από εμάς όταν είχαμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης πριν την κρίση ,μας κατακρεουργεί τα δικαιώματα μας για να βγει από την κρίση και μας προετοιμάζει νέα σφαγεία όπως δείχνουν οι εξελίξεις στην περιοχή μας.

Μόνο όσοι έχουν συμφέρον υπερασπίζονται ένα τέτοιο σάπιο σύστημα. Ανάμεσά τους θλιβεροί υπερασπιστές είναι οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, όλο αυτό το στρώμα της συνδικαλιστικής αριστοκρατίας, που μετακινείται εύκολο ανάλογα πως γέρνει η πλάστιγγα, από τη ΔΑΚΕ στην ΠΑΣΚΕ και από την ΠΑΣΚΕ στη ΔΑΚΕ και από ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ στις παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Από το βήμα αυτό θέλουμε να καλέσουμε κάθε τίμιο συνδικαλιστή να πάρει ευθύνη. Πανστρατιά για ένα κίνημα αντίστασης που θα διεκδικεί, που θα έχει στα λάβαρά του την απόρριψη της ελεημοσύνης, τη διεκδίκηση ΣΣΕ για τις ανάγκες μας.

Θέλουμε να δημιουργήσουμε υποδομή για να πάει το εργατικό κίνημα παραπέρα. Και υποδομή σημαίνει μαζικό σωματείο που θα νοιάζεται για όλους τους εργαζόμενους, που θα έχει στις γραμμές του νέους και νέες, μετανάστες που τραβάνε τα πάνδεινα, γυναίκες που υποφέρουν από τη διπλή εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σημαίνει δυνατό, μαζικό σωματείο με δημοκρατική λειτουργία, με συμμετοχή των μελών του στη δράση, με δραστηριότητες για όλα τα προβλήματα που βασανίζουν τις εργατικές οικογένειες, με συνεχή παρέμβαση στους χώρους δουλειάς, σύγκρουση με την εργοδοσία και αταλάντευτη υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων.

Υποδομή σημαίνει συσπείρωση νέων Σωματείων στο ΠΑΜΕ, βελτίωση της λειτουργίας των κλαδικών και τοπικών επιτροπών, πρωτοβουλίες για προβλήματα που καίνε.

Σημαίνει καλά οργανωμένη, σταθερή δουλειά για τις αρχαιρεσίες, επιμονή στην αλλαγή των συσχετισμών και την αποδυνάμωση του κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλισμού. Σημαίνει κίνημα ισχυρό στους κλάδους, στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Απευθύνουμε ιδιαίτερο κάλεσμα στις νέες και νέους της τάξης μας, στους νέους γονείς. Για να σταματήσει να χειροτερεύει η ζωή η δική σας, των παιδιών σας πρωτοστατήστε στην οργάνωση του ταξικού εργατικού κινήματος.

Όρος για την ανασύνταξη και αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος αποτελεί η δουλειά, η επαφή και η παρέμβασή μας στη νέα βάρδια των εργαζομένων. Η ανανέωση των γραμμών των Σωματείων θα προέλθει από νέες δυνάμεις, κυρίως νέους ανθρώπους σε ηλικία που εργάζονται κάτω από πλήθος εργασιακών σχέσεων, χωρίς δικαιώματα. Είναι το τμήμα της εργατικής τάξης που εργάζεται με τους χειρότερους όρους, με ακόμη χαμηλότερους μισθούς. Συντριπτικό κομμάτι βρίσκεται στην ανεργία, δουλεύει ανασφάλιστο ή με μπλοκάκι, στα κακοπληρωμένα προγράμματα απασχόλησης για 5 και 6 μήνες.

Βασικός στόχος προς κατάκτηση πρέπει να είναι το κάθε Σωματείο να μπορεί να αντιλαμβάνεται από τη σκοπιά της νεολαίας τα τεράστια προβλήματα που υψώνονται μπροστά της.

Να μπαίνει στη θέση της εργατικής – λαϊκής οικογένειας, να νιώθει την πίεση που απλώνεται γενικευμένα για το μέλλον των παιδιών της στη μόρφωση, στη δουλειά, στον αθλητισμό και τον πολιτισμό, στον ελεύθερο χρόνο.

Να κατανοεί την αγωνία και τη δυσκολία που υπάρχει στα νέα ζευγάρια για να κάνουν οικογένεια, την αγωνία των νέων γονιών για τους Παιδικούς Σταθμούς για τη φροντίδα των παιδιών και να δίνει διέξοδο, να γίνεται αυτό το άγχος δράση και αιτήματα.

Να μπαίνει στη θέση των νέων ανέργων, στο καθημερινό τους τρέξιμο στις ουρές του ΟΑΕΔ, στην κακοπληρωμένη πρακτική και εκμετάλλευση των σπουδαστών – μαθητών.

Η ανασύνταξη δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς ρήξεις και συγκρούσεις με τις αντιλαϊκές πολιτικές και το κράτος, με τις στρατηγικές της ΕΕ, με τους μονοπωλιακούς ομίλους και τους μηχανισμούς τους.

Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συνεχείς ανατροπές στους συσχετισμούς δύναμης και την εκδίωξη από τα Συνδικάτα των εγκάθετων της εργοδοσίας. Για αυτό οι Ομοσπονδίες, τα Εργατικά Κέντρα, τα Συνδικάτα, τα αγωνιστικά ψηφοδέλτια, οι συνδικαλιστές και οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, είναι αποφασισμένοι να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους για να απαλλαγεί το συνδικαλιστικό κίνημα από τη σαπίλα και τον εκφυλισμό.

Δεν μπορεί να προχωρήσει αυθόρμητα, αποσπασματικά, χωρίς ενιαία γραμμή πάλης, με σχεδιασμένη δράση, που θα εξειδικεύεται σε κάθε κλάδο, Σωματείο, τόπο δουλειάς, συνδυασμένα.

Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς συγκρούσεις με αδυναμίες, συνήθειες και πρακτικές που εμποδίζουν την ανασύνταξη.

Δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς κεντρικές πρωτοβουλίες και ειδικές κατά κλάδο και κατά περιοχή.

Παλεύουμε για ζωντανά σωματεία, που θα κατακτούν και θα βελτιώνουν συνεχώς τη συλλογική λειτουργία. Η ευκαιριακή αντιμετώπιση των απαιτήσεων της συλλογικής λειτουργίας αδυνατίζει, αφοπλίζει, αποκόβει το σωματείο από το χώρο του. Η συλλογική λειτουργία δεν είναι το όποιο καθήκον αλλά η βάση για να αναπτύξει το σωματείο μαζική και ταξικά προσανατολισμένη δράση, να δεθεί με το χώρο δουλειάς, να αναπτύξει γερούς δεσμούς με τα μέλη του.

Σε αυτό το δρόμο βαδίζουμε, συγκεντρώνουμε δυνάμεις, έχουμε επιτυχίες. Χαιρετίζουμε το σωματείο της SOFTEX που κατάφερε και υπόγραψε συλλογική σύμβαση με αυξήσεις στους μισθούς, το σωματείο της ΕΒΓΑ στον αγώνα που έδωσε κόντρα στις ατομικές συμβάσεις,  

Όποιοι, όπως οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αποδέχονται τη σημερινή κατάσταση καλλιεργούν την απογοήτευση, και το φόβο, δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Συμβάλλουν η εργατική τάξη να χαμηλώνει το πήχη των απαιτήσεών της, να περνάει η λογική «αυτή είναι η μοίρα μας, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, το κεφάλαιο είναι ισχυρό». Είναι η φωνή των εκμεταλλευτών.

Να διώξουμε από το σβέρκο μας, σε όλους τους χώρους τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Είναι μεγάλη αυταπάτη να περιμένουν όσοι τίμιοι εργάτες τους ακολουθούν ότι μπορεί να αλλάξουν. Αυτοί εδώ και χρόνια έχουν αλλάξει στρατόπεδο, δεν είναι με τους εργάτες, δένονται με χίλια νήματα με την αστική τάξη και το κράτος της. Δεν πρόκειται να φύγουν, παρά μόνο όταν οι ίδιοι οι εργάτες με την πάλη τους, αποφασίσουν να τους διώξουν.

Συνάδελφοι, συναδέλφισσες

Στις 18 και 25 Μάη οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα θα πάνε στην κάλπη. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να παρασυρθούν από τους πολλούς «σωτήρες» και τα μεγάλα λόγια, αλλά να αξιοποιήσουν την πείρα τους και να κρίνουν τις πολιτικές δυνάμεις με βάση τη στάση τους απέναντι στη ζωή τους, τη στάση που κράτησαν στα προβλήματα τους στους εργατικούς λαϊκούς αγώνες, τη στάση τους στο συνδικαλιστικό κίνημα. Με τίνος τα συμφέροντα είναι.

Το δικό μας συμφέρον είναι, στις εκλογές, όλοι όσοι είναι με την ΕΕ, με την ανταγωνιστικότητα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, με τους κοινωνικούς διαλόγους και τον ταξικό συμβιβασμό, να βγουν από την κάλπη ανίσχυροι, να πιάσουν πάτο.

Να τους χτυπήσουμε εκεί που τους πονάει. Να μην μπορούν να εφαρμόσουν με την ίδια ευκολία τα νέα αντεργατικά μέτρα αυτά που έχουν αποφασίσει με την ΕΕ.

Με βάση αυτά πρέπει να κρίνουμε και να ψηφίσουμε, με τα έργα του καθένα και όχι με τις προεκλογικές υποσχέσεις, να κρίνουμε Περιφερειάρχες και Δημάρχους, κόμματα που μπήκαν μπροστά στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

Το συμφέρον μας είναι να βγουν πιο ενισχυμένες οι δυνάμεις που θα στηρίξουν την οργάνωση της εργατικής τάξης  των αγώνων της , την προσπάθεια για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας. Και θα συνεχίσουν να είναι δίπλα σε όλους όσους αγωνίζονται.

Αν δεν γίνει αυτό, και οι εργάτες σκορπίσουν δεξιά κι αριστερά, στα διάφορα αναχώματα που τους έστησαν, τα πράγματα θα είναι χειρότερα. Αύριο τα αναχώματα αυτά θα τα έχουν απέναντι τους  Η πλουτοκρατία θα πάρει την ανάσα που χρειάζεται, για να ανασυγκροτήσει και να ανανεώσει το πολιτικό της προσωπικό, και θα δυναμώσει την επίθεσή της σε βάρος της ζωής και της προοπτικής μας. Θα μεγαλώσει σε τμήματα εργαζόμενων η απογοήτευση και η ηττοπάθεια.

Όποιος θέλει να καταδικάσει τη βαρβαρότητα που ζει και όσους ευθύνονται, να καταδικάσει την ΕΕ, να απορρίψει ότι μπορεί αυτή μπορεί να διορθωθεί. Όσα ψέματα έλεγαν παλιά, τόσα λένε και σήμερα. Όσο φάγαμε με χρυσά κουτάλια, άλλο τόσο μπορεί να διορθωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση των επιχειρηματικών ομίλων.

Σήμερα υπάρχουν όλες οι αναγκαίες υλικές προϋποθέσεις για μόνιμη σταθερή δουλειά, για μειωμένο ωράριο και αύξηση του ελεύθερου χρόνου, για αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν παροχές στην υγεία, τη μόρφωση, τη λαϊκή στέγη, τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, για μισθούς και συντάξεις που θα ανταποκρίνονται στο ύψος των σημερινών λαϊκών αναγκών.

Μπορούμε να ζήσουμε σε έναν κόσμο αντίστοιχο του κόπου μας, της εργασίας μας, των προσδοκιών μας. Έναν κόσμο που δε θα μαστίζεται από πολέμους, από ανεργία, από ναρκωτικά, από άγχος και ανασφάλεια.

Που θα ζούμε ειρηνικά, ανθρώπινα χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς καταπίεση και την βαρβαρότητα του συστήματος που ζούμε. Ο τόπος μπορεί να προχωρήσει χωρίς τους καπιταλιστές. Όμως, μέλλον και προοπτική δεν υπάρχει χωρίς την εργατική τάξη. Εμείς είμαστε εδώ και κανένας δεν μπορεί να μας βγάλει από τη μέση. Εμείς θα βγάλουμε από τη μέση όσους ζουν παρασιτικά.  Για αυτό χρειάζεται να αποκτήσουμε περισσότερη αποφασιστικότητα, αντοχή, πειθαρχία. 

Να στείλουμε μήνυμα σε μεγαλοεργοδοσία, κυβέρνηση, κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό ότι είμαστε όρθιοι, ακούραστοι, ανίκητοι για να υπερασπιστούμε τη ζωή και το μέλλον των παιδιών μας.

Σύντροφοι και συντρόφισσες

Σηκώνουμε ψηλά τις σημαίες του αγώνα, της μάχης, βέβαιοι ότι θα ξημερώσει η μέρα όπου οι εργάτες θα κάνουν το όνειρο πραγματικότητα.

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

ΖΗΤΩ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΠΑΛΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ – ΖΗΤΩ ΤΟ ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.