Ομιλία Παπαγεωργίου Νίκου
Συζητάμε σήμερα συνάδελφοι για το δικαίωμα στην απεργία και γενικά τις συνδικαλιστικές ελευθερίες που βρίσκονται διαρκώς σε αμφισβήτηση από την εργοδοσία και τα κόμματά της.
Η σημερινή εκδήλωση μάλιστα γίνεται σε περίοδο που κοντοζυγώνει νομοθετική παρέμβαση για τα παραπάνω, ως μια προσπάθεια να ενισχύσουν το προστατευτικό περιβάλλον προκειμένου να βαθύνει η εκμετάλλευση, πράγμα αναγκαίο για να προχωρήσει η κερδοφορία και η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Θα μου επιτρέψετε όμως να σταθώ σε ένα ζήτημα σημαντικό, που κατά τη γνώμη μου χρειάζεται να λάβουμε υπόψη μας στον αγώνα που δίνουμε να εμποδίσουμε τις επερχόμενες εξελίξεις.
Σωστά προβάλλουμε το σύνθημα ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΗ ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΑΛΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ, ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ.
Δεν πρέπει όμως να μας διαφεύγει ότι:
- Υπάρχουν σε ισχύ περιορισμοί σε αυτά ακριβώς τα δικαιώματα, για παράδειγμα από την απαγόρευση να απεργούν τμήματα εργαζομένων στο δημόσιο τομέα, ή την επιστράτευση εργαζομένων, μέχρι και την απαγόρευση απεργίας με πολιτικά αιτήματα. Άρα δεν πρέπει να περάσει στους εργαζόμενους ότι αυτήν την περίοδο θα γίνουν οι κοσμογονικές αλλαγές ενώ ως τώρα όλα ήταν ευνοϊκά για το κίνημα. Το αστικό κράτος κάθε φορά που έκανε μια παραχώρηση έβρισκε ένα αντίστοιχο αντίβαρο που να ακυρώνει ή να δυσκολεύει την προσπάθεια των εργαζομένων να ασκήσουν τα συνδικαλιστικά τους δικαιώματα. Αν αυτό κατανοηθεί, όχι μόνο δεν θα επικρατήσει ο εφησυχασμός σε ό,τι μέχρι σήμερα ισχύει, αλλά η οργάνωση της πάλης απέναντι σε τέτοιες μεθοδεύσεις θα είναι πιο ουσιαστική και διαρκής.
- Και δεύτερο, τα τελευταία χρόνια –για να μην πω πάντα- οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κράτος και οι μηχανισμοί του έβρισκαν και βρίσκουν τρόπους και μεθόδους να ακυρώνουν ακόμη και δικαιώματα που θεσμικά κατοχυρώθηκαν από συνθήκες, νόμους ή και το ίδιο το Σύνταγμα. Θέλω να πω δηλαδή ότι ακόμη και στα χρόνια μεγάλων εργατικών κατακτήσεων, ή μετά από αυτά, τίποτε από όσα παλεύουμε δεν ήταν και δεν είναι κατοχυρωμένο, ή απριόρι κατακτημένο.
Και δεν μιλώ για χώρους ή κλάδους που δεν υπάρχει, ή υπάρχει μικρός βαθμός οργάνωσης των εργαζομένων, αφού η επίθεση μεγαλώνει όπου ο αγώνας δυναμώνει, όταν η αντίσταση γίνεται οργανωμένα, όσο τα αιτήματα αγγίζουν όλο και περισσότερο την αιτία της χειροτέρευσης της ζωής της εργατικής οικογένειας.
Υπάρχει πείρα κι αυτή θέλει να αξιοποιήσουμε. Πείρα αρνητική και θετική, που όμως επιβεβαιώνει την ανάγκη όχι μονάχα να ανταλλάξουμε απόψεις, αλλά να εντείνουμε τις προσπάθειες να οργανωθεί η εργατική τάξη στα συνδικάτα, ως μόνο πραγματικό αντίβαρο στην επίθεση που δεχόμαστε.
Στον τουρισμό, παρότι υπήρχαν τις δυο τελευταίες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα αρκετά σωματεία, τόσο σε επίπεδο νομού, όσο και σε επίπεδο επιχείρησης, όταν μετά την ίδρυση του ΠΑΜΕ πιο συντονισμένα και με μεγαλύτερη ένταση κάναμε βήματα να μεγαλώσει η οργάνωση του κλάδου, αντιμετωπίσαμε τη λυσσαλέα αντίδραση της εργοδοσίας να παρέμβει με κάθε τρόπο και μέσο, ώστε να μην έχουμε πόδια σε μεγάλους χώρους, να μην ανοίγουν ζητήματα και διεκδικήσεις. Χαρακτηριστικά να αναφέρω τις προσπάθειες της μεγαλοεργοδοσίας να μην απεργήσουμε κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, όπου επιστρατεύτηκαν τα δικαστήρια στο όνομα του εθνικού συμφέροντος. Αν δεν είχαμε τότε αποφασίσει να μην κάνουμε πίσω, αν δεν είχε συνολικά το ταξικό κίνημα σταθεί στο πλάι του σωματείου ξενοδοχοϋπαλλήλων, αν δεν σπάγαμε τους φόβους ότι διαπράττουμε αδίκημα και θα το πληρώσουμε, δεν θα είχε κουνηθεί ούτε φυλλαράκι.
Μια φορά μάλιστα επιστράτευσαν ημέρα Σάββατο δικαστή από την εξοχική του κατοικία για να βγάλει παράνομη μια απεργία.
Αλλά κι αργότερα, παρά το κατακτημένο δικαίωμά μας να συστήνουμε σωματεία σε μεγάλους χώρους, έβαλαν λυτούς και δεμένους να το εμποδίσουν. Οι εργοδότες πέρα από την τρομοκρατία που ασκούσαν, άλλαζαν τα ΑΦΜ των εταιρειών, έβρισκαν νομικά τερτίπια να μην συστήνουν οι εργάτες οργανώσεις. Αν εμείς τότε μέναμε στο γράμμα του νόμου και δεν επιμέναμε να πείθουμε για την αναγκαιότητα της οργάνωσης θα κυριαρχούσε η απογοήτευση και το πισωγύρισμα. Σήμερα η Αττική έχει πάνω από 20 επιχειρησιακά σωματεία, των οποίων η πλειοψηφία αποτελεί τα πόδια του Συνδικάτου Επισιτισμού Τουρισμού.
Κι όπου όλες οι μεθοδεύσεις του αποτυγχάνουν επιστρατεύουν τα στηρίγματά τους μέσα στο ίδιο το κίνημα. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι εργατοπατέρες της δικής μας Ομοσπονδίας που νόθα πλειοψηφούν, ανοιχτά έδιναν εντολή σε ξενοδόχους να μην επιτρέπουν την περιοδεία μελών της Ομοσπονδίας εκλεγμένους με το ΠΑΜΕ, με το επιχείρημα ότι δεν εκπροσωπούμε νόμιμα την δευτεροβάθμια οργάνωση. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να προσφύγουν μαζί με την εργοδοσία στο δικαστήριο να εμποδίσουν νόμιμα κηρυγμένη απεργία από το Συνδικάτο, σε έναν από τους μεγαλύτερους χώρους, στον Αστέρα Βουλιαγμένης, για να περάσουν 350 απολύσεις εργαζομένων. Αλλά και τότε πίσω δεν κάναμε. Συνεχίσαμε την προσπάθεια να πάρουν οι συνάδελφοι πάνω τους το δικαίωμα να απεργήσουν, σμπαραλιάζοντας τις αποφάσεις των δικαστηρίων.
Θέλω να καταλήξω με ένα τελευταίο παράδειγμα, πρόσφατο, που δείχνει την διασύνδεση των μηχανισμών καταστολής, του κράτους, της εργοδοσίας και των εργοδοτικών συνδικαλιστών. Η προσπάθεια που γίνεται από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ στην Ρόδο να οργανώσουμε ένα-ένα τα μεγάλα ξενοδοχεία, αφού το κλαδικό σωματείο κατάντησε παράρτημα της Ένωσης Ξενοδόχων, συνάντησε πρωτοφανείς μεθοδεύσεις. Προσπάθησαν σε ξενοδοχείο που συστήσαμε επιχειρησιακό σωματείο να το διαλύσουν, αμέσως μόλις η ΓΣ των εργαζομένων αποφάσισε να βάλει ζήτημα υπογραφής ΣΣΕ, σε ένα νησί που κυριαρχούν οι Ενώσεις προσώπων και τα 586 ευρώ μικτά. Ο δε τρόπος καταδεικνύει ότι δεν υπάρχει όριο που να μην διστάσουν να περάσουν. Ξεκίνησε η πολυεθνική που διαχειρίζεται το ξενοδοχείο με απειλές και εκβιασμούς να πείσει εργάτες να διαγραφούν από το σωματείο. Όταν η προσπάθεια δεν είχε τα αποτελέσματα που προσδοκούσε επιστράτευσε άλλα μέσα. Έστελνε εργαζόμενους στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής να βεβαιώσουν το γνήσιο της υπογραφής τους σε δήλωση διαγραφής που τους είχε ετοιμάσει. Κι όταν κι αυτό δεν έφτανε ήρθε αστυνόμος μέσα στο χώρο δουλειάς για να επισπεύσει τη μεθόδευση.
Φυσικά το σωματείο δεν έμεινε με τα χέρια κάτω, αλλά νομίζω ότι πρέπει να αναδεικνύουμε σε κάθε ευκαιρία τί κάνουν και πώς χρειάζεται εμείς να απαντούμε, γιατί έχουν όσους τρόπους τους δίνει η εξουσία του κεφαλαίου πάνω στις ζωές μας.
Συνάδελφοι δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το εργατικό κίνημα έχει βρεθεί σε πολύ χειρότερες καταστάσεις, αλλά έχει όχι μόνο καταφέρει να αντισταθεί και να νικήσει, αλλά να μας αφήσει και πολύτιμη πείρα. Κι ενώ μπορεί κανείς να κουβεντιάσει τρόπους και τακτικές, νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο κύριο: Να μην μείνει εργάτης που να μην γνωρίζει το σωματείο του και τί είναι αυτό. Σήμερα έχουμε βάσεις και θεμέλια καλά σε πολλούς κλάδους και χώρους, χωρίς όμως να αρκούν για να αντιμετωπιστεί μια επίθεση τέτοιας σφοδρότητας. Άρα δεν υπάρχουν περιθώρια για αναμονή, ή ελπίδα να καθυστερήσει έστω η προσπάθεια να μας πετάξουν έξω από σωματεία, να διαλύσουν οργανώσεις, να τις καταντήσουν μαγαζάκια της εργοδοσίας. Δεν έχουν σκοπό να κάνουν πίσω. Τους χρειάζεται αυτή η εξέλιξη τώρα, όσο ποτέ.
Κι από την άλλη δεν υπάρχει αστική πολιτική δύναμη που να έχει αναστολές για αυτό το σκοπό. Θέλουν γρήγορα και άμεσα να τελειώνουν, πριν η επόμενη βάρδια της εργατικής τάξης αποκτήσει επαφή με το ταξικό κίνημα.
Επομένως έχουμε ένα καθήκον που καθόλου δεν ξεχωρίζει από αυτό της οργάνωσης της πάλης για όλα τα μεγάλα ζητήματα που είναι ανοιχτά, τα μέτωπα πάλης που προβάλλουμε και παλεύουμε. Αλλιώς πώς να παλέψεις για ΣΣΕ αν δεν έχεις, όχι μόνο, σωματείο, αλλά τέτοιο που να λειτουργεί με όρους ανασύνταξης;
Είναι καθήκον μας να περάσουν τα συμπεράσματα της 4ης Πανελλαδικής μας συνδιάσκεψης γρήγορα προς τα κάτω.
Είναι η ώρα να μην μείνει η αλληλεγγύη και η στήριξη όσων σωματείων είναι υπό διωγμό στα χαρτιά ή να εξαντλούνται σε μια ανακοίνωση.
Χρειάζεται να εκμεταλλευτούμε την υποδομή που έχουμε για να αναδειχτεί πιο καλά η ενότητα της τάξης μας. Να φτάνει η δράση του κάθε σωματείου παντού, να γνωρίζει καθένας από μας τί γίνεται στους χώρους.
Να απαντιούνται την ίδια στιγμή οι επιθέσεις της εργοδοσίας.
Να μην μένουμε στην καταγγελία της κυβέρνησης και των μηχανισμών της, αλλά να τους στριμώχνουμε καθημερινά με παρεμβάσεις σε όλα τα επίπεδα και με όλες τις μορφές.
Θα έλεγα να εντείνουμε τις προσπάθειες να αλλάξουμε συσχετισμούς, αλλά ακόμη κι αυτό συνάδελφοι δεν είναι ξέχωρο με τα παραπάνω, γιατί πώς θα σε εμπιστευτεί ο εργάτης αν δεν σταθείς πλάι του, αν δεν αποκαλύπτεις το σκοπό του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, κι όχι να στέκεσαι σε στείρες αναφορές. Είναι δύσκολο γιατί χρειάζεται καθημερινή φροντίδα να παρακολουθείς τις ενέργειές του, να βλέπεις πίσω από τα λόγια και τα γραπτά του, να βάζεις σωστά σε αντιπαράθεση τα δικά σου αιτήματα. Εν τέλει, να μην αφήνεις για αργότερα το δικό μας στρατηγικό στόχο, την απαλλαγή μας από τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Τέλος, χρειάζεται η σημερινή εκδήλωση, όσα ειπωθούν να αποτελέσουν βάση για αντίστοιχες εκδηλώσεις σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς και να επανέλθουμε πιο έτοιμοι να δώσουμε απάντηση σε αυτούς που νομίζουν για μια ακόμη φορά ότι θα απαλλαγούν από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.
