Τα νέα εμπόδια στο απεργιακό μας δικαίωμα και η απάντηση των εργαζόμενων.

Συναδέλφισσες , συνάδελφοι,

Λίγους μήνες μετά τις απεργιακές μάχες της 10ης Ιούνη , και ύστερα από τις τεράστιες καταστροφές που προκάλεσαν στο λαό μας οι πυρκαγιές , αλλά και τις συνέπειες της διαχείρισης της πανδημίας από τη κυβέρνηση της ΝΔ , τον αντιασφαλιστικό νόμο κτλπ , οι επιχειρηματικοί όμιλοι η κυβέρνηση και τα κόμματα τους φανέρωσαν ξεκάθαρα για άλλη μια φορά ποιόν φοβούνται , ποιος είναι ο ταξικός τους αντίπαλος.

Μεσ’ τη βιασύνη τους ,  τον  πρώτο νόμο που φέρνουν για εφαρμογή είναι αυτός που χτυπάει το απεργιακό δικαίωμα  των εργαζομένων κάνοντας ξεκάθαρο πως δεν θέλουν η πολιτική της « επιχειρηματικής ανάπτυξης» , των κερδών μιας χούφτας καπιταλιστών να βρει κανένα εμπόδιο.

Τι λέει λοιπόν το νομοσχέδιο για τα ζητήματα της απεργίας;

• “Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις παρέχουν υποχρεωτικά στα μέλη τους τη δυνατότητα ηλεκτρονικής εξ αποστάσεως ψηφοφορία με διασφάλιση της μυστικότητας των ψήφων. Καταργούνε ό,τι ουσιαστικό προηγείται μιας ψηφοφορίας δηλαδή τον ζωντανό διάλογο, την αντιπαράθεση απόψεων, τη ζύμωση.
• Γνωστοποίηση απεργίας και στάσεων εργασίας: Η νέα ρύθμιση θέτει νέα διαδικαστική προϋπόθεση για τη νομιμότητα της απεργίας. Προβλέπει ότι η προειδοποίηση του εργοδότη για την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας είναι έγγραφη, επιδίδεται με δικαστικό επιμελητή στον εργοδότη ή τους εργοδότες που αφορά και περιλαμβάνει την ημέρα και ώρα έναρξης και τη διάρκεια της απεργίας, τη μορφή αυτής, τα αιτήματα της απεργίας και τους λόγους που τα θεμελιώνουν, διευρύνουν δηλαδή την έννοια της «παράνομης απεργίας» και η κήρυξη μιας απεργίας να γίνεται ακόμα δυσκολότερη .
• “Η συνδικαλιστική οργάνωση που κηρύσσει απεργία υποχρεούται να προστατεύει το δικαίωμα των εργαζομένων, οι οποίοι δεν συμμετέχουν στην απεργία, ώστε να προσέρχονται και να αποχωρούν ελεύθερα και ανεμπόδιστα από την εργασία τους και να παρέχουν αυτήν χωρίς εμπόδιο και ιδίως χωρίς την άσκηση σωματικής ή ψυχολογικής βίας σε βάρος τους από οιονδήποτε. Σε περίπτωση παραβίασης της υποχρέωσης της παρ. 1, η απεργία μπορεί να διακοπεί”. Με την ρύθμιση αυτή, η συνδικαλιστική οργάνωση καθίσταται υπεύθυνη για πράξεις τρίτων, με συνέπειες καταλυτικές για το απεργιακό δικαίωμα. Το να υποχρεώνεται το σωματείο σε τήρηση «αστυνομικών μέτρων» κατά αγνώστων, ακόμα και προβοκατόρων και μάλιστα για την πρόληψη αόριστων συμπεριφορών όπως η «ψυχολογική βία», καθιστά άκρως επικίνδυνη για τα όργανά του την εκτέλεση της απεργίας αφού γεννά και αστική ευθύνη για τους εκλεγμένους.
• “Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που κηρύσσουν απεργία στο δημόσιο, τους ΟΤΑ, τα ΝΠΔΔ υποχρεούνται να καταθέσουν ενώπιον του Ο.ΜΕ.Δ. αίτηση διεξαγωγής δημόσιου διαλόγου για τα αιτήματα της απεργίας” “Όσο διαρκεί ο δημόσιος διάλογος, αναστέλλεται η άσκηση του δικαιώματος της απεργίας”
• Ελάχιστη εγγυημένη υπηρεσία – υποχρεωτικός ορισμός προσωπικού που θα εργάζεται κατά την απεργία “Οι στοιχειώδεις αυτές ανάγκες ορίζονται ως τουλάχιστον το ένα τρίτο (⅓) της συνήθως παρεχόμενης υπηρεσίας”.

Μετά το 50%+1  που νομοθέτησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2018, Τα συνδικάτα λοιπόν καλούνται από αύριο να ξεπεράσουν νέα εμπόδια σε σχέση με την κήρυξη της απεργίας , της επαφής τους με τους εργαζόμενους του κλάδου και του χώρου δουλειάς.

Έτσι θέλουν να υποχρεώσουν τα συνδικάτα να περάσουν τη πύλη του διαλόγου πριν προχωρήσουν στη κήρυξη της απεργίας . Θαρρείς και δεν έχουν πείρα οι εργάτες από τους κοινωνικούς διαλόγους της ΓΣΕΕ χρόνια τώρα και που οδήγησαν αυτοί! Δηλαδή θέλουν να αποτρέψουν από το να δείξουν τη πυγμή τους οι εργαζόμενοι και να πάνε σε ένα διάλογο ξεδοντιασμένοι με γκολ από τα αποδυτήρια.

 Καλούν τα  συνδικάτα να είναι προσεχτικά και κατά τη διάρκεια της απεργίας έξω από το χώρο δουλειάς, να μην εμποδίσουν το « δικαίωμα στην εργασία», οδηγώντας μας δηλαδή στο παράδειγμα της Ιαπωνίας . Μήπως θέλουν να παραγγείλουμε από τώρα και μαύρα περιβραχιόνια για να τα φοράμε δουλεύοντας;

Η χαρά του απεργοσπάστη δηλαδή και της εργοδοσίας! Θέλουν να ευνουχίσουν την πειθώ του δίκιου του αγώνα , την επιχειρηματολογία των αγωνιστών που τις περισσότερες φορές βρίσκει ανταπόκριση και πείθει και τους πιο προβληματισμένους συναδέλφους . Οι εικόνες των χαλυβουργών που έπαιρναν τις αποφάσεις συλλογικά , μέσα από διάλογο ξεπερνώντας εμπόδια και διαφωνίες και φτάνοντας στον 9 μηνο απεργιακό τους αγώνα τους στοιχειώνει ακόμα..

Στο Δημόσιο ειδικά, επί της ουσίας καταργούν την απεργία, αφού για πρώτη φορά, πέρα από το προσωπικό ασφαλείας, καθιερώνουν και το προσωπικό «ελάχιστης εγγυημένης εργασίας» σε ποσοστό 33,3%! Ταυτόχρονα, παραπέμπουν στον Ο.ΜΕ.Δ. τις απεργίες και μέχρι ο μεσολαβητής να αποφασίσει, η απεργία αναστέλλεται!

Παρόμοια εικόνα περιμένουν και επιδιώκουν να επικρατήσει σε χώρους όπως το Λιμάνι ή ο ΟΑΣΘ. Αλυσοδένουν τους εργάτες και τις εργάτριες όλων των νευραλγικών κλάδων και βέβαια δεν μένουν εκεί.

Ύστερα λοιπόν από τόσα εμπόδια που ορθώνει για λογαριασμό των επιχειρηματιών αυτό το νομοσχέδιο στο απεργιακό δικαίωμα των εργαζομένων θα πει κανείς και τι μπορούμε τώρα να κάνουμε; Έχουν τη δύναμη οι εργαζόμενοι να  σηκώσουν το κεφάλι απέναντι σε ένα τόσο πολυπλόκαμο αντίπαλο;

Κοιτάζοντας το παρελθόν και το παρόν των απεργιακών αγώνων της τάξης μας μόνο αισιόδοξα μπορούμε να βλέπουμε τις μελλοντικές μάχες που θα ξεσπάσουν. Η εργατική τάξη , ως πρωτοπόρο κομμάτι της κοινωνίας και στο παρελθόν αλλά και τώρα έχει καταγράψει στην ιστορία ένδοξες απεργιακές μάχες, παλικαρίσιες συγκρούσεις που αψήφησαν νόμους ακόμα και την καταστολή , είτε αυτή ήταν με δικαστικές αποφάσεις είτε και ένοπλη απέναντι στους απεργούς.

Η ιστορία των απεργιακών αγώνων στη πόλη της Θεσσαλονίκης και σε όλη τη χώρα  είναι ένδοξη.  Όπως έγραφε  ο επιμελητής του ημερολογίου του Ιωάννη Μεταξά, Π. Σιφναίος το Μάη του 36 με κρύο ιδρώτα και έλεγε ότι :  «Οι αρχές είχαν ουσιαστικά καταλυθεί. Οι συνοικισμοί όλοι είχαν καταληφθεί  από τους διαδηλωτάς»,. Και ο Γρ. Δαφνής συμπληρώνει: «Τη νύκτα της 9ης προς 10η Μαΐου, ούτε ο Γενικός Διοικητής, ούτε ο Σωματάρχης, ούτε καμία άλλη αρχή ημπορούσε να ασκήση εξουσίαν! Ητο εκτός πάσης αμφιβολίας ότι ο λαός της Θεσσαλονίκης ήτο κύριος της καταστάσεως».

Όλοι αυτοί οι μεγαλειώδεις απεργιακοί αγώνες που οι εργάτες έδωσαν ακόμα και με το αίμα τους πραγματοποιήθηκαν καθώς οι εργαζόμενοι είχαν τα επιτελεία τους , τα συνδικάτα , Ομοσπονδίες , μαχητικά και ταξικά εργατικά κέντρα , αλλά και ως αναντικατάστατο όπλο την αλληλεγγύη.

Σήμερα οι εργαζόμενοι  έχουν νωπή τη μνήμη των απεργιακών μαχών και κινητοποιήσεων που έριξαν στο καλάθι των αχρήστων την καταστολή και τις απαγορεύσεις.

Όπως έγινε με την πάλη ενάντια στον νόμο της ΝΔ για τον περιορισμό των διαδηλώσεων ή τον νόμο του ΣΥΡΙΖΑ που μετέτρεπε σε «ιδιώνυμο αδίκημα» την αντίσταση στους πλειστηριασμούς. Ποιος μπορεί να ξεχάσει την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην αρχή της πανδημίας  με την μαζική συμμετοχή των εργαζομένων και των συνδικάτων στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου που κατάργησε στη πράξη τις απαγορεύσεις της κυβέρνησης της ΝΔ μέσω του Υπουργού Δημόσιας Τάξης Χρυσοχοϊδη.

Οι μαζικές, μαχητικές απεργιακές συγκεντρώσεις ενάντια στο αντεργατικό έκτρωμα Χατζηδάκη στις 10 κ 16 Ιούνη κόντρα σε θεούς και δαίμονες , έσπασαν το κλίμα τρομοκρατίας και εκφοβισμού μέσα στους χώρους δουλειάς, έστειλαν ηχηρό μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι στη πόλη δεν «θα καταπιούν αμάσητα τα προκλητικά επιχειρήματα της κυβέρνησης και των εργοδοτών». Επιβεβαίωσαν με τη συμμετοχή τους στις απεργιακές συγκεντρώσεις ότι θα αντιπαλέψουν το άθλιο νομοσχέδιο σε κάθε εργοστάσιο  και επιχείρηση. Αποδείχτηκε στην πράξη πως ένας νόμος μένει στα χαρτιά.

Φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η απεργιακή μάχη των ναυτεργατών , οι οποίοι αν και υπάγονται σε δικό τους νομικό πλαίσιο απ΄τα χρόνια του Μεταξά, πέταξαν στα σκουπίδια τις 4 απαγορευτικές αποφάσεις των δικαστηρίων και όλο το κουρνιαχτό των επιχειρηματικών επιτελείων κερδίζοντας τη συμπαράσταση των εργαζομένων και των επιβατών .

Άλλο παράδειγμα αποτελεί η στάση των αγωνιστών υγειονομικών στη περίοδο της πανδημίας. Οι ήρωες που μας καλούσε η κυβέρνηση να χειροκροτήσουμε , μόλις ανέδειξαν τις τραγικές ελλείψεις στο Δημόσιο σύστημα Υγείας και απαίτησαν με διάφορες μορφές αγώνα προσλήψεις , επίταξη του ιδιωτικού τομέα υγείας κ.α. έγιναν εχθροί.

Τα συνδικάτα , οι εργαζόμενοι της πόλης και όλης της χώρας διαβεβαιώνουμε τη κυβέρνηση της ΝΔ  , τα κόμματα που εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τους επιχειρηματίες ότι δεν θα γίνουμε του χεριού τους.

Κάθε εργοστάσιο , γιαπί  και επιχείρηση σήμερα μπορεί να γίνει εστία αντεπίθεσης , όπου θα τσακίζεται στη πράξη η εφαρμογή του νόμου χατζηδάκη. Σε κάθε πόστο , κάθε τμήμα κάθε χώρο χρειάζεται να μπουν μπροστά πρωτοπόροι εργάτες και ιδιαίτερα οι εργάτριες , να δημιουργήσουν μορφές οργάνωσης,  που θα μπαίνει μπροστά σε κάθε πρόβλημα , από το μισθό , το διάλειμμα , την τρομοκρατία ενός προϊστάμενου μέχρι τη συλλογική σύμβαση , τα μέτρα υγιεινής και ασφάλειας τα πάντα.

Και δεν φοβούνται μόνο τα αστικά επιτελεία που σχεδιάζουν και ψηφίζουν νόμους για να δέσουν χειροπόδαρα την εργατική τάξη. Τρέμουν και οι εργοδοτικοί / κυβερνητικοί συνδικαλιστές που έτσι κι αλλιώς είναι στοιχισμένοι με τους προηγούμενους.

Οι δηλώσεις και οι θέσεις τους, ότι τον Ν/Σ Χατζηδάκη έχει και θετικά, η υπονόμευση και η καθυστέρηση της οργάνωσης των εργατών γιατί «ακόμα δεν είδαμε τίποτα συγκεκριμένο». Το κρυφτούλι με τις αλλαγές ημερομηνιών των απεργιών για να προκαλέσουν σύγχυση και απογοήτευση και ακόμα οι δηλώσεις τους ότι «η απεργία έχει φάει τα ψωμιά της». Το σύνθημα ότι «ανάπτυξη με εξαθλιωμένους εργάτες δεν γίνεται» (ακριβώς και μόνο έτσι γίνεται η καπιταλιστική ανάπτυξη), η παραδοχή της ανικανότητας τους να συσπειρώσουν ακόμα και τα ΔΣ των σωματείων που έχουν την πλειοψηφία, δείχνει τον ρόλο τους, το πόσο επικίνδυνοι είναι για το εργατικό κίνημα…

Η πείρα από τα ευρωπαϊκά συνδικάτα που καλεί τους εργαζόμενους η ηγεσία της ΓΣΕΕ να υιοθετήσει είναι κάλεσμα σε υποταγή.  Τι δε μας λένε; Ότι στη Γερμανία στο σύνταγμα της δεν αναφέρεται πουθενά το δικαίωμα στην απεργία, ότι  οι αποφάσεις του ομοσπονδιακού δικαστηρίου για εργατικά ζητήματα έχουν βάλει πολύ αυστηρά πλαίσια για το πότε, πώς και από ποιον μπορεί να προκηρυχθεί μια απεργία,  ότι απαγορεύεται η απεργία για τους μόνιμους δημόσιους υπαλλήλους.

Απαγορεύεται επίσης να αποφασίσουν αυθόρμητα οι εργαζόμενοι σε ένα χώρο δουλειάς απεργία για κάποιο σοβαρό πρόβλημα, χωρίς να υπάρχει απόφαση του ανώτερου συνδικάτου. Δηλαδή σε ένα εργατικό ατύχημα οι εργάτες ενός εργοστασίου καλούνται να θάψουν την οργή τους , να περιμένουν .

Στην Ιταλία σοβαρό εμπόδιο στο απεργιακό δικαίωμα αποτελεί η υποχρέωση για ανακοίνωση της απεργίας τουλάχιστον 10 μέρες πριν από την πραγματοποίησή της και 12 μέρες αν είναι παν-ιταλική.

Στη Βρετανία, με βάση τη νομοθεσία, η ίδια η απεργία δεν θεωρείται κατοχυρωμένο δικαίωμα.

Αυτά λοιπόν τα παραδείγματα μας καλούν να ακολουθήσουμε. Είναι επικίνδυνοι , τσιράκια των εργοδοτών νεκροθάφτες των εργασιακών μας δικαιωμάτων.

Περνάμε στην αντεπίθεση, για ακόμα πιο μαχητικές απεργιακές μάχες που θα αγκαλιάζουν περισσότερους εργαζόμενους, έχουμε την αλληλεγγύη για όπλο μας. Η εργατική τάξη όπως και παλιότερα θα τσακίσει με τη πάλη της κάθε κατασταλτικό μέσο και νόμο όπως είναι αυτός  που βάζει εμπόδια στο  απεργιακό  δικαίωμα. Θα τον αφήσει ανενεργό, γράμμα κενό για να θυμίζει σε όλους αυτού που τον ψήφισαν ότι η ταξική πάλη δεν καταργείται με νόμους – οι νόμοι μένουν στα χαρτιά! 

Οι εργάτες και οι εργάτριες σε κάθε κλάδο σήμερα χρειάζεται να δείξουν απειθαρχία και δυναμώνοντας τα συνδικάτα τους με κάθε τρόπο.

• Να παλέψουν για κατάργηση του απεργοσπαστικού μηχανισμού που μας πλασάρεται με τίτλο « προσωπικό εγγυημένης παροχής υπηρεσιών».
• Επαναφορά της δυνατότητας στα κλαδικά συνδικάτα , στα δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια συνδικαλιστικά όργανα να ασκούν ανεμπόδιστα τη συνδικαλιστική τους δραστηριότητα , μεταξύ άλλων να μπορούν να καλύπτουν τον αγώνα κάθε συνδικάτου με τη μορφή πάλης που θα επιλέξει το ίδιο.
• Προστασία του απεργιακού δικαιώματος έναντι της απεργοσπασίας και απαγόρευση της ανταπεργίας( lockdown).
• Κατάργηση της προβοκατόρικης διάταξης περί « άσκησης ψυχολογικής βίας» που αποτελεί όχημα δίωξης αγωνιστών που περιφρουρούν τον αγώνα τους.

Και όπως λένε οι στίχοι του αμερικάνικου τραγουδιού  16 tones:

Κάποιοι άνθρωποι λένε ότι ο άνθρωπος είναι πλασμένος από λάσπη

Όμως ο φτωχός είναι φτιαγμένος από μύες και αίμα

Μύες και αίμα και δέρμα και οστά

Όχι με τόσο κοφτερό μυαλό όμως με γερή σπονδυλική στήλη

Φόρτωσες δεκαέξι τόνους, και τι πήρες σε αντάλλαγμα;

Γέρασες για μία ακόμη ημέρα και βυθίστηκες λίγο ακόμα στα χρέη

Άγιε Πέτρο, μη με φωνάζεις γιατί δεν θα μπορέσω να έρθω

Χρωστάω και την ψυχή μου στο κατάστημα της εταιρείας.

Αν με δεις να έρχομαι, καλύτερα θα είναι να κάνεις στην άκρη.

Πολλοί άντρες δεν έκαναν, πολλοί άντρες πέθαναν

Η μια μου γροθιά-από σίδηρο, η άλλη από ατσάλι

Αν δε σε ρίξει η δεξιά, τότε

Θα τα καταφέρει η αριστερή!

Aυτοί το βλέπουν ας τους το δείξουμε εμείς καλύτερα…